กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ตั้งขึ้น..เพราะต้องการที่จะเก็บเรื่องราวประสบการณ์ดีๆ ไว้สักแห่ง
ก็เพียงแค่หวังว่าเมื่อช่วงเวลาผ่านไป เราจะหวนกลับมาคิดถึงมัน...อีก
ในวันที่โรงเรียนมีการจัดงานแข่งกีฬาสหวิทยาเขต
จะมีนักกีฬาจากต่างโรงเรียนเยอะแยะมากมายมาทำการแข่งกีฬาที่โรงเรียนของเรา ซึ่งโรงเรียนของเราเป็นศูนย์การแข่งขัน (ดีจุง ><) เพราะเหตุนี้นั่นเองจึงทำให้ข้าพเจ้าและผองเพื่อน เเทบจะไม่เป็นอันร่ำอันเรียน (พ่อแม่ส่งมาเรียนนะหนู 55 ) จึงส่งผลให้นักเรียนทั้งหลายแหล่ ออกมาเกาะติดขอบสนามต่างๆไปโดยปริยาย
#วันที่ 1
เกาะติดขอบสนามบาสบ้าง!
เกาะติดขอบสนามวอลเลย์บอลบ้าง!
แต่แล้ว...ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ เทกระหน่ำลงมา ทำให้กีฬาทุกประเภท (ที่กำลังทำการแข่งขันอยู่)
ต้องหยุดการแข่งขันไปชั่วขณะ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีทีท่าว่าจะซาลงบ้างเลย จึงได้เลื่อนไปแข่งในวันต่อไป ...
#วันที่ 2
ข้างสนามบอลเล่ย์
ไปสนามตะกร้อบ้าง ><
แฟนคลับขอถ่ายรูปด้วยหน่อยคะ
กองเชียร์ๆ
#วันที่ 3 (วันสุดท้ายๆ)
***ไม่ว่าจะสูง จะเตี้ย จะขาวหรือดำ ต่างโรงเรียน หรือโรงเรียนเดียวกัน
ทุกๆคนก็สามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แม้บางครั้งเราอาจจะคิดต่างบ้าง แต่มิตรภาพที่มีก็มีวันไม่เสื่อมคลาย
// ขัดจังหวะแปป
ถึงเวลาพักเที่ยง แล้วววว....เลยชวนเพื่อนไปซื้อข้าวกินที่โรงอาหาร ก็อย่างที่บอก ว่าแข่งกีฬาเนอะ ก็มีเด็กต่างโรงเรียนมาอยู่แล้วแน่นอน
และวันนี้ก็วันสุดท้ายด้วย แข่งชิงชนะเลิศก็แข่งวันนี้เสียด้วย (บอกก่อนนะว่า จขกท. เป็นคนที่ชอบถ่ายรูป ถ่ายโน่นถ่ายนี่ไปเรื่อย ไร้สาระ แต่ว่านะ แต่งรูปไม่เป็น ปรับโหมดอะไรไม่เป็นด้วย *ง่ายๆคือ กดชัตเตอร์เป็นอย่างเดียว 555 ) เดินเข้าไปโรงอาหารปุ๊ป!!! -..-
เจอนักกีฬาคนนึง..นางสะพายกล้องเลนส์ใหญ่มาก (นั่นไม่ใช่ประเด็น) แต่ว่านะ นางไม่ใช่คนน่าตาดีอะไร ธรรมดาม๊ากกกมาก
แต่...เรา ชอบ อ่า -////- ก็มองนะ มอง มอง แอบมอง
คือเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่ไง จู่ๆก็โพล่งขึ้นมา.. "แกอยากถ่ายรูปกะคนนั้นอะ" 0.0 เพื่อนนี่ตะลึง (คือสงบเสงี่ยมมา 3 วัน ก็คิดว่าเราคงไม่แรดแต่เปล่าเลย) พร้อมกับหยุดกินข้าวเตรียมลากไปหา อะไรจะไวปานน๊านนน
คือพวก** ดูหน่อยสิ เขาเอาแฟนมาด้วย สาสสสสส //*ขออภัยในคำพูดที่ไม่สุภาพนะคะ
**ตัดใจคะตัดใจ กลับไปตระเวนถ่ายรูปต่อ -_-
ทุกอย่างจบลงไปได้อย่างสวยงาม....
ตกเย็นวันนั้นเองก็ต้องทยอยส่งรูปให้กับบรรดาแฟนคลับคนโน่นคนนี้ทั้งหลายแหล่
ด้วยความที่ คนที่เราถ่ายมาอะ เราเองก็ไม่รู้จักสักคน จึงทำได้แค่ส่งให้แฟนๆของนางๆทั้งหลายแล้วให้นางๆส่งไปให้เจ้าด้วยอีกที
เชื่อว่าวิธีนี้สายต่อความสัมพันธ์การพูดคุยได้หลายขั้นเลยทีเดียว ^_^
แต่ก็นะ...เราก็ถ่ายรูปคนที่เราชอบมาเช่นกัน...แต่เราเองก็ไม่รู้จักเขานี่นา ทำไงได้
จำได้ว่า 2 ปีที่แล้วรู้จักเด็กโรงเรียนนี้นี่นา ลองทักแชทเฟสไปดีกว่า
"แกๆ (ส่งรูปไป) รู้จักคนนี้ป่ะ?"
"อ้อ... คนนี้น่ะหรอ เพื่อนเค้าเองทำไมหรอ??"
"เปล่าๆ...ฝากส่งรูปให้ด้วยนะ
"
......
"แกขอเฟสเพื่อนแกหน่อยสิ..." (เขาก็ส่งเฟสให้เรา)
"แก...เขาจะคุยกะเค้าไหมอะ?"
"คุยสิ...มันเฟรนลี่จะตาย แอดเฟรนไปเลยๆๆ"
*** แอดไปแล้ว รับไวเสียด้วย โอ๊ววว
จากนั้นก็เริ่มคุยด้วยกันมา เขาเป็นคนน่ารักดีนะ ถึงจะขี้งอนไปหน่อย ( ผู้ชายที่ไหนขี้งอนวะ)
น้อยใจ ง่องแง่ง เอาแต่ใจ น้อยใจบ่อยๆ ชอบประชด
คุยกันไม่นานเป็นขนาดนี้เชียว?
**ไม่รู้นะ อาจจะมโน อาจจะคิดไปเอง มโนไปเองก็ได้ รู้สึกเหมือนเขาก็ชอบเราเลยแฮะ
เวลาเขาไปไหน เขาทำอะไร เขาก็ถ่ายรูปส่งมาให้ดูตลอดเลย (หรือเขาเป็นแบบนี้กับทุกคนวะ??)
ชวนเราถ่ายถ่ายรูปพระอาทิตย์ตก
เราถ่ายได้แค่นี้.. ปล.เขาก็เป็นคนสอนเราอีกนั่นแหละ
แล้วเขาก็ถ่ายมาให้เราดูด้วย
**ทำไมแกถ่ายรูปสวยจัง
## คืบหน้ายังไงจะมาเล่าต่อนะคะ
#love_at_first_sight.
ก็เพียงแค่หวังว่าเมื่อช่วงเวลาผ่านไป เราจะหวนกลับมาคิดถึงมัน...อีก
จะมีนักกีฬาจากต่างโรงเรียนเยอะแยะมากมายมาทำการแข่งกีฬาที่โรงเรียนของเรา ซึ่งโรงเรียนของเราเป็นศูนย์การแข่งขัน (ดีจุง ><) เพราะเหตุนี้นั่นเองจึงทำให้ข้าพเจ้าและผองเพื่อน เเทบจะไม่เป็นอันร่ำอันเรียน (พ่อแม่ส่งมาเรียนนะหนู 55 ) จึงส่งผลให้นักเรียนทั้งหลายแหล่ ออกมาเกาะติดขอบสนามต่างๆไปโดยปริยาย
#วันที่ 1
เกาะติดขอบสนามบาสบ้าง!
เกาะติดขอบสนามวอลเลย์บอลบ้าง!
แต่แล้ว...ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ เทกระหน่ำลงมา ทำให้กีฬาทุกประเภท (ที่กำลังทำการแข่งขันอยู่)
ต้องหยุดการแข่งขันไปชั่วขณะ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีทีท่าว่าจะซาลงบ้างเลย จึงได้เลื่อนไปแข่งในวันต่อไป ...
#วันที่ 2
ข้างสนามบอลเล่ย์
ไปสนามตะกร้อบ้าง ><
แฟนคลับขอถ่ายรูปด้วยหน่อยคะ
กองเชียร์ๆ
#วันที่ 3 (วันสุดท้ายๆ)
***ไม่ว่าจะสูง จะเตี้ย จะขาวหรือดำ ต่างโรงเรียน หรือโรงเรียนเดียวกัน
ทุกๆคนก็สามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แม้บางครั้งเราอาจจะคิดต่างบ้าง แต่มิตรภาพที่มีก็มีวันไม่เสื่อมคลาย
// ขัดจังหวะแปป
ถึงเวลาพักเที่ยง แล้วววว....เลยชวนเพื่อนไปซื้อข้าวกินที่โรงอาหาร ก็อย่างที่บอก ว่าแข่งกีฬาเนอะ ก็มีเด็กต่างโรงเรียนมาอยู่แล้วแน่นอน
และวันนี้ก็วันสุดท้ายด้วย แข่งชิงชนะเลิศก็แข่งวันนี้เสียด้วย (บอกก่อนนะว่า จขกท. เป็นคนที่ชอบถ่ายรูป ถ่ายโน่นถ่ายนี่ไปเรื่อย ไร้สาระ แต่ว่านะ แต่งรูปไม่เป็น ปรับโหมดอะไรไม่เป็นด้วย *ง่ายๆคือ กดชัตเตอร์เป็นอย่างเดียว 555 ) เดินเข้าไปโรงอาหารปุ๊ป!!! -..-
เจอนักกีฬาคนนึง..นางสะพายกล้องเลนส์ใหญ่มาก (นั่นไม่ใช่ประเด็น) แต่ว่านะ นางไม่ใช่คนน่าตาดีอะไร ธรรมดาม๊ากกกมาก
แต่...เรา ชอบ อ่า -////- ก็มองนะ มอง มอง แอบมอง
คือเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่ไง จู่ๆก็โพล่งขึ้นมา.. "แกอยากถ่ายรูปกะคนนั้นอะ" 0.0 เพื่อนนี่ตะลึง (คือสงบเสงี่ยมมา 3 วัน ก็คิดว่าเราคงไม่แรดแต่เปล่าเลย) พร้อมกับหยุดกินข้าวเตรียมลากไปหา อะไรจะไวปานน๊านนน
คือพวก** ดูหน่อยสิ เขาเอาแฟนมาด้วย สาสสสสส //*ขออภัยในคำพูดที่ไม่สุภาพนะคะ
**ตัดใจคะตัดใจ กลับไปตระเวนถ่ายรูปต่อ -_-
ทุกอย่างจบลงไปได้อย่างสวยงาม....
ตกเย็นวันนั้นเองก็ต้องทยอยส่งรูปให้กับบรรดาแฟนคลับคนโน่นคนนี้ทั้งหลายแหล่
ด้วยความที่ คนที่เราถ่ายมาอะ เราเองก็ไม่รู้จักสักคน จึงทำได้แค่ส่งให้แฟนๆของนางๆทั้งหลายแล้วให้นางๆส่งไปให้เจ้าด้วยอีกที
เชื่อว่าวิธีนี้สายต่อความสัมพันธ์การพูดคุยได้หลายขั้นเลยทีเดียว ^_^
จำได้ว่า 2 ปีที่แล้วรู้จักเด็กโรงเรียนนี้นี่นา ลองทักแชทเฟสไปดีกว่า
"แกๆ (ส่งรูปไป) รู้จักคนนี้ป่ะ?"
"อ้อ... คนนี้น่ะหรอ เพื่อนเค้าเองทำไมหรอ??"
"เปล่าๆ...ฝากส่งรูปให้ด้วยนะ
......
"แกขอเฟสเพื่อนแกหน่อยสิ..." (เขาก็ส่งเฟสให้เรา)
"แก...เขาจะคุยกะเค้าไหมอะ?"
"คุยสิ...มันเฟรนลี่จะตาย แอดเฟรนไปเลยๆๆ"
*** แอดไปแล้ว รับไวเสียด้วย โอ๊ววว
จากนั้นก็เริ่มคุยด้วยกันมา เขาเป็นคนน่ารักดีนะ ถึงจะขี้งอนไปหน่อย ( ผู้ชายที่ไหนขี้งอนวะ)
น้อยใจ ง่องแง่ง เอาแต่ใจ น้อยใจบ่อยๆ ชอบประชด
**ไม่รู้นะ อาจจะมโน อาจจะคิดไปเอง มโนไปเองก็ได้ รู้สึกเหมือนเขาก็ชอบเราเลยแฮะ
เวลาเขาไปไหน เขาทำอะไร เขาก็ถ่ายรูปส่งมาให้ดูตลอดเลย (หรือเขาเป็นแบบนี้กับทุกคนวะ??)
ชวนเราถ่ายถ่ายรูปพระอาทิตย์ตก
เราถ่ายได้แค่นี้.. ปล.เขาก็เป็นคนสอนเราอีกนั่นแหละ
แล้วเขาก็ถ่ายมาให้เราดูด้วย
**ทำไมแกถ่ายรูปสวยจัง
## คืบหน้ายังไงจะมาเล่าต่อนะคะ