เราเหนื่อยกับการให้โอกาส ให้เค้ามากจนคุณค่ามันไม่เหลือ เค้าคิดแต่ว่าเมื่อไหร่ที่เค้าทำผิด เราจะให้อภัยสเมอ แต่เค้าไม่คิดว่าเราเองก็เสียความรู้สึกทุกครั้งที่ให้อภัย เค้าคงไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเราแน่ๆเราเสียใจมาก ไม่ใช่ไม่รัก แต่รักต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเหนื่อยมันท้อเกินไป มันเจ็บปวด ทุ่มเทความรักให้เค้ามากเกิน จนเราหมดแรง เหมือนที่ทุ่มไป มันศูนย์เปล่า เลยเลือกเดินจากมา ยิ่งรักก็เหมือนจะได้แต่ความเสียใจ ยังคิดถึงความรู้สึก คิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับเค้ามากมาย ยังไม่ลืม ยังทำใจไม่ได้ ยังเสียใจ ยังรัก ยังเป็นห่วง ยังเหมือนเดิม ขอโทษและขอบคุณTT
ที่เลิก ไม่ใช่เพราะไม่รัก ?