สวัสดีค่ะ เราอยากเล่า อยากระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้น แค้นแล้วแค้นอีก จุกแล้วจุกอีก ที่เราเจอมากับตัวเมื่อตอนมอปลาย มอปลายที่ไม่เคยอยากหวนกลับไปคิดถึงมัน
ตอมม.4 ตอนนั้นคือช่วงมอปลายที่เราวานฝันไว้ ว่าเราจะมีความสุข พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆ แล้วก็เกิดเรื่องน่ายินดี คือเพื่อนของเราในกลุ่ม(กลุ่มเรามี เรา k n b และf) มีแฟน และยังเป็นคนในห้องเดียวกันอีกคือno เขาสองคนก็คบกันเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง ส่วนมากเราในกลุ่มจะรู้กันเพราะfจะมาเล่าให้ฟังเสมอ ส่วนใหญ่ก็เรื่องที่นางเอาแต่ในั่นหล่ะ สองคนคบได้ประมาณ7เดือน ก็เลิกกันไป เพื่อนๆในกลุ่มก็ถาfว่าเลิกกันทำไม นางก็บอกแค่ว่าnoทิ้งนางไป noไมรักนางแล้ว เพราะนางเรียนไม่เก่ง ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เราทั้งกลุ่มไม่คุยกับnoอีก เพราะเราเองก็ไม่ชอบคนที่เอาความเก่งมาตัดสินความรัก แต่วันนึงนางก็มาบอกว่านางยังรักnoอยู่ นางอยากกลับไปคบอีก พวกเราก็ช่วยกัน โดยนางมีวิธีที่ว่า คิดบวก(แบบในหนังสือtop secret)ให้คิดว่าnoยังอยู่กับนางเสมอ
หลังจากนั้นประมาณ3-4เดือน
จนวันนึงเราก็จำไม่ได้หรอกว่าม.4เทอมสองหรือม.5 เราก็มีโอกาสได้คุยกับnoทางแชท (รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เราได้บัตร2pmมิทติ้งฟรีแล้วเราจะขายเพราะเราไม่ได้ไป) noก็ให้คำปรึกษาเราว่าขายยังไง มันทำให้เรารู้สึกผิด ว่าทำไมเขายังคุยกับเราเหมือนเพื่อนคนนึง ทั้งๆที่เราเกลียดเขาเพราะf ตอนนั้นคุยเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ จนอีกครั้งนึงเราดันได้คุยกันอีกทางแชทเช่นเดิม ก็ติดต่อกันเรื่องงานปกติ แล้วจู่ๆเขาก็ถามว่าfเป็นไงบ้าง(เราก็เปลี่ยนมาโทรmsnกัน) มันเลยทำให้เราคุยกันนานมาก และไม่รู้อะไรมันทำให้noบอกเรื่องบางเรื่องที่เราไม่ควรรู้ และเราก็เล่าทุกอย่างให้noรู้เช่นกัน
บทสนทนา
no: เราจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง เธอจะรับได้มั๊ย
เรา: อื้ม ว่ามาซิ
เขาก็เล่าว่าเขาคบกันยังไง (คือfมาจีบnoก่อน และขอnoเป็นแฟน แต่ที่เรารู้มาจากfคือนางบอกว่าnoมาชอบนางแล้วขอนางคบเป็นแฟน)
เรา:แล้วเลิกกันยังไงอะ ตอนไหน
no: fนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจมาก เราทนไม่ไหว ตอนนั้นนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เราลุกขึ้นออกมาเลย ไม่สนใจอีก
(เล่าจนมาถึงช่วงนึงถ้าพิมนี่ยาวกว่านี้แน่ๆ ตัดบท)
no: ตอนที่เราคบกับfอะ เราทะเลาะกันเรื่องเธอด้วยนะ
เรา: หือ!!! ทะเลาะกันเรื่อง?
no: เราชมเธอให้fฟังเราเธอเก่ง สอนคณิตง่าย(ตอนนั้นสอบคณิตบ่อยมาก)แล้วfน้อยใจ เราก็ง้อไปนั่นแหละ
เรา: อ่า...ดีละ แล้วไงอีก (ต่อ
กระตุก)
no: อื้ม แล้วfก็ชอบบ่นว่าเธอ แย่งnไปจากเขา ตอนที่คบกัน
เรา: เอ้า เราก็เห็นว่าพอf มีแฟนfกลับทิ้งnให้เดินคนเดียว เราเลยพยายามชวนnคุยแล้วก็ไปเดินกับn กลัวnเหงา
no: อื้ม เราเข้าใจ อีกอย่างfเขาใส่ร้ายเธอ ให้เธอดูไม่ดีในสายตาเรา เล่าตั้งแต่ตอนม.3 ว่าเธอ...
(ตอนนี้เราจำไม่ได้หรอกว่าเขาใส่ร้ายเราว่าไงบ้าง ซึ่งเราลืมไปแล้วจริงๆ)
เรา: .........(เหมือนมีดมาปักลงกลางหลัง).....(แล้วน้ำตาเราก็ค่อยๆไหล)......
no: เฮ้ยเธอร้องหรอ...
เรา: ...(เงียบ).....
no: .......เราไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย......
เราร้องไห้ตั้งแต่ห้าทุ่มยันหกโมงเช้า ที่เป็นแบบนั้น เพราะตอนม.3 เรารู้เรื่องแย่ๆของนางมาเยอะมาก เรารู้เราปิดปากเงียบไม่เคยบอกใครพอขึ้นมอปลายเราลืมทุกอย่างที่นางเคยทำไว้ตอนนั้น และให้นางเป็นเพื่อนคนนึงในกลุ่มที่เราไว้ใจ และจนตอนนี้เรายังจำความร็สึกเจ็บนั้นได้ดี
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่คุยกับfอีกเลย ไม่แม้แต่จะมองหน้า ทุกๆวันเราก็คุยแต่กับn b k ยกเว้นf และทุกๆคืนเราจะคุยกับnoทางmanเช่นเคย คุยกันทุกวัน คุยกันทุกเรื่อง จนเราสองคนสนิทกัน ทุกวันตอนไป รร. noจะมาแกล้งเราเสมอ แกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส จนเพื่อนในห้องก็ถามกันมากว่าคบกันหรอทำไมดูสนิทกันจัง เราสองคนก็จะตอบเหมือนๆกันว่า ป่าวนิ เป็นเพื่อนกันบ้าง เป็นพี่น้องกันบ้าง ถามกันบ่อยแต่ก็ได้คำตอบเช่นเดิมทุกครั้งไป คงทำให้เพื่อนๆหมั่นใส้ละมั้ง เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆและเราก็ห่างกับกลุ่มเราเรื่อยๆ จนไม่รู้ทำไมคนในกลุ่มไม่ยุ่งกับเราแล้วก็ดหมือนเราออกจากกลุ่ม และกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน มีแต่noที่ยังคงคุยกับเราเหมือนเดิม นอกจากนั้น50กว่าคนก็เปลี่ยนไปหมดไม่ค่อยคุยกับเราไม่ใช่แค่ไม่ค่อยคุยนะ นินทาทุกอย่าง นินทาทุกวัน ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนถึงเป็นแบบนั้น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรารู้สึกว่ารู้สึกชีวิตตกต่ำมาก เครียด ร้องไห้ทุกวัน และเช่นเคย noเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ข้างๆเราเสมอ ซึ่งตอนนั้นสถานะเราสองคนคืออะไรก็ไม่รู้ ถามว่าเราสองคนชอบกันมั๊ย? 'ใช่ เราชอบกัน' ถามว่าเราเป็นแฟนกันมั๊ย 'ไม่ใช่' เราสองคนจึงให้คำตอบใครไม่ได้ว่าเราป็นอะไรกัน เพราะเราสองคนยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเราเป็นอะไรกัน เพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ (ตอนนั้นเรายังไม่อยากคบกัน) แล้วเป็นตัวอะไร???
วันที่30หรือ31มิ.ย.55 ช่วงทำกีฬาสี(ม.5) เพื่อนเราคนนึงt เขาก็ไปคุยกับno ที่ไหนสักแห่งใน รร. แล้วจู่ๆnoก็โทรมาหาเราพร้อมกับตอนี่tเดินกลับมานั่งที่เดิม และตอนนั้นเราเห็นfนั่งร้องไห้ เราก็คิดว่าคงจะเรื่องไร้สาระ
บทสนทนา
no: เธอแค่ตอบมา ว่าได้หรือไม่ แค่นั้นพอ
เรา: หือ ทำไมอะ ตะกี้ไปคุยเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมตอบได้แค่สองอย่าง
no: ตอบเรามาแค่นั้นพอ
เรา: อืม มีไรว่ามา
no: เธอ...คบกับเราได้มั๊ย
เรา: ....
no: ได้มั๊ย...
ตอนนั้นเรางงมาก คือว่างงเเดกเลย เราเคยคิดว่าเรารู้จักความรักดี(ไม่เคยมีแฟนหรอกเคยอ่านในนิยายตอนมอสาม555)แต่คำถามนั้นมันทำให้เรางง-
เรา: อื้ม ได้
no: อื้ม เราคบกันแล้วนะ เจอกันหลังเลิกซ้อมกองเชีย
แล้วnoก็วางสายไป ตอนนั้นเรายอมรับว่าเราเห็นแก่ตัวมาก เพราะถ้าเราตอบว่าไม่เหมือนเดิม เราจะไม่ได้คุยกับแบบเดิม อาจจะห่างกันไปเลย เราเลยตอบว่าได้ เพราะเรายังอยากคุยกับnoอยู่ เราไม่อยากเสียเขาไป หลังซ้อมเสร็จเราก็ไปเจอnoตามนัด แล้วก็เดินไปหาอะไรกินกันแบบเก้ๆกังๆ คือเราทำตัวไม่ถูก ก็เขินนั่นแหละ 555 เราเลยพูดไปว่า noถ้าnoจะคบกับเราจริงๆ ต้องขอเราเป็นแฟนต่อหน้านะ ที่คุยทางโทรศัพท์ตะกี้ไม่นับนะ noก็พยักหน้าแล้วบอกว่าได้ดิ ฮ่าๆๆ แล้วเราก็คุยกับเหมือนเดิม
วันที่1 ก.ค.55 เราไปเที่ยวกันที่โรบินสัน และวันนี้แหละที่noขอเราเป็นแฟน และเราก็ตกลงคบกันบอกตรงๆโครตเขินเลย
ผ่านไปหลายเดือนช่วงนั้น เมื่อเพื่อนๆรู้กันว่าเราคบกัน ก็กลับมาคุบกับเรา (โครตงงเลย) แต่ไม่ทุกคน ไอที่กลับมาคุยก็ยังนินทาเราอยู่บ้าง และตอนนั้นเราก็ตัดสินใจว่าเราจะเอาเพื่อนเราคืนมา จะเอาnกับkมา (ถ้าเล่าก็คงยาวอีกเช่นเคยเพราะนานมากกว่าเราจะได้เพื่อนกลับมา) และเราก็ทำสำเร็จ ตอนนั้นเรามีกลุ่มมีเรา no n k y และ t (tคืออิคนที่บอกให้noมาขอเราคบอะแหละ) ตอนนั้นเราดีใจมากที่เรามีกลุ่ม เรารักพวกมันมาก และพวกมันนี่แหละที่รู้ว่าความจริงคืออะไร รู้ว่าสันดานเราเป็นยังไง (เรากับnoเล่าทุกอย่างให้ในกลุ่มฟังมันเลยรู้ทุกอย่างและสนิทกันเร็วมาก)
พอมาม.6ช่วงสุดท้ายแล้วที่เราจะต้องรู้ว่าเราจะเรียนต่ออะไร เลยไม่ได้สนใจอะไรมากกับเพื่อนในห้อง ใครจะนินทาก็นินทาไป เราคิดแค่ว่า เรามีแค่5คนนีเราก็เกินพอละ
ก่อนจบ.6 เราตัดสินใจที่จะกลับไปคุยกับf อยากยกโทษให้ เพราะไม่อยากมีอะไรติดค้างกันอีก เลยแอดไลน์ไปคุย เราพูดไปทุกอย่างที่เรารู้สึก นางก็ตอบกลับมาผ่านๆว่าเออนางรับรู้แล้ว แล้วนางก็ขอโทษ เรารู้สึกดีใจที่เราให้อภัยนางได้ หลังจากนั้นเราก็คุยกัน แต่ไม่ได้สนิทเหมือนแต่ก่อน จนถึงวันปัจฉิมของ รร วันจบการศึกษาอย่างสมบูรณ์และขึ้นปี1เราก็ยังคุยกับ ทักทายกันปกติ
เมื่อถูกเพื่อนทั้งห้องตราหน้าว่าแย่งแฟนเพื่อน
ตอมม.4 ตอนนั้นคือช่วงมอปลายที่เราวานฝันไว้ ว่าเราจะมีความสุข พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆ แล้วก็เกิดเรื่องน่ายินดี คือเพื่อนของเราในกลุ่ม(กลุ่มเรามี เรา k n b และf) มีแฟน และยังเป็นคนในห้องเดียวกันอีกคือno เขาสองคนก็คบกันเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง ส่วนมากเราในกลุ่มจะรู้กันเพราะfจะมาเล่าให้ฟังเสมอ ส่วนใหญ่ก็เรื่องที่นางเอาแต่ในั่นหล่ะ สองคนคบได้ประมาณ7เดือน ก็เลิกกันไป เพื่อนๆในกลุ่มก็ถาfว่าเลิกกันทำไม นางก็บอกแค่ว่าnoทิ้งนางไป noไมรักนางแล้ว เพราะนางเรียนไม่เก่ง ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เราทั้งกลุ่มไม่คุยกับnoอีก เพราะเราเองก็ไม่ชอบคนที่เอาความเก่งมาตัดสินความรัก แต่วันนึงนางก็มาบอกว่านางยังรักnoอยู่ นางอยากกลับไปคบอีก พวกเราก็ช่วยกัน โดยนางมีวิธีที่ว่า คิดบวก(แบบในหนังสือtop secret)ให้คิดว่าnoยังอยู่กับนางเสมอ
หลังจากนั้นประมาณ3-4เดือน
จนวันนึงเราก็จำไม่ได้หรอกว่าม.4เทอมสองหรือม.5 เราก็มีโอกาสได้คุยกับnoทางแชท (รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เราได้บัตร2pmมิทติ้งฟรีแล้วเราจะขายเพราะเราไม่ได้ไป) noก็ให้คำปรึกษาเราว่าขายยังไง มันทำให้เรารู้สึกผิด ว่าทำไมเขายังคุยกับเราเหมือนเพื่อนคนนึง ทั้งๆที่เราเกลียดเขาเพราะf ตอนนั้นคุยเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ จนอีกครั้งนึงเราดันได้คุยกันอีกทางแชทเช่นเดิม ก็ติดต่อกันเรื่องงานปกติ แล้วจู่ๆเขาก็ถามว่าfเป็นไงบ้าง(เราก็เปลี่ยนมาโทรmsnกัน) มันเลยทำให้เราคุยกันนานมาก และไม่รู้อะไรมันทำให้noบอกเรื่องบางเรื่องที่เราไม่ควรรู้ และเราก็เล่าทุกอย่างให้noรู้เช่นกัน
บทสนทนา
no: เราจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง เธอจะรับได้มั๊ย
เรา: อื้ม ว่ามาซิ
เขาก็เล่าว่าเขาคบกันยังไง (คือfมาจีบnoก่อน และขอnoเป็นแฟน แต่ที่เรารู้มาจากfคือนางบอกว่าnoมาชอบนางแล้วขอนางคบเป็นแฟน)
เรา:แล้วเลิกกันยังไงอะ ตอนไหน
no: fนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจมาก เราทนไม่ไหว ตอนนั้นนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เราลุกขึ้นออกมาเลย ไม่สนใจอีก
(เล่าจนมาถึงช่วงนึงถ้าพิมนี่ยาวกว่านี้แน่ๆ ตัดบท)
no: ตอนที่เราคบกับfอะ เราทะเลาะกันเรื่องเธอด้วยนะ
เรา: หือ!!! ทะเลาะกันเรื่อง?
no: เราชมเธอให้fฟังเราเธอเก่ง สอนคณิตง่าย(ตอนนั้นสอบคณิตบ่อยมาก)แล้วfน้อยใจ เราก็ง้อไปนั่นแหละ
เรา: อ่า...ดีละ แล้วไงอีก (ต่อ
no: อื้ม แล้วfก็ชอบบ่นว่าเธอ แย่งnไปจากเขา ตอนที่คบกัน
เรา: เอ้า เราก็เห็นว่าพอf มีแฟนfกลับทิ้งnให้เดินคนเดียว เราเลยพยายามชวนnคุยแล้วก็ไปเดินกับn กลัวnเหงา
no: อื้ม เราเข้าใจ อีกอย่างfเขาใส่ร้ายเธอ ให้เธอดูไม่ดีในสายตาเรา เล่าตั้งแต่ตอนม.3 ว่าเธอ...
(ตอนนี้เราจำไม่ได้หรอกว่าเขาใส่ร้ายเราว่าไงบ้าง ซึ่งเราลืมไปแล้วจริงๆ)
เรา: .........(เหมือนมีดมาปักลงกลางหลัง).....(แล้วน้ำตาเราก็ค่อยๆไหล)......
no: เฮ้ยเธอร้องหรอ...
เรา: ...(เงียบ).....
no: .......เราไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย......
เราร้องไห้ตั้งแต่ห้าทุ่มยันหกโมงเช้า ที่เป็นแบบนั้น เพราะตอนม.3 เรารู้เรื่องแย่ๆของนางมาเยอะมาก เรารู้เราปิดปากเงียบไม่เคยบอกใครพอขึ้นมอปลายเราลืมทุกอย่างที่นางเคยทำไว้ตอนนั้น และให้นางเป็นเพื่อนคนนึงในกลุ่มที่เราไว้ใจ และจนตอนนี้เรายังจำความร็สึกเจ็บนั้นได้ดี
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่คุยกับfอีกเลย ไม่แม้แต่จะมองหน้า ทุกๆวันเราก็คุยแต่กับn b k ยกเว้นf และทุกๆคืนเราจะคุยกับnoทางmanเช่นเคย คุยกันทุกวัน คุยกันทุกเรื่อง จนเราสองคนสนิทกัน ทุกวันตอนไป รร. noจะมาแกล้งเราเสมอ แกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส จนเพื่อนในห้องก็ถามกันมากว่าคบกันหรอทำไมดูสนิทกันจัง เราสองคนก็จะตอบเหมือนๆกันว่า ป่าวนิ เป็นเพื่อนกันบ้าง เป็นพี่น้องกันบ้าง ถามกันบ่อยแต่ก็ได้คำตอบเช่นเดิมทุกครั้งไป คงทำให้เพื่อนๆหมั่นใส้ละมั้ง เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆและเราก็ห่างกับกลุ่มเราเรื่อยๆ จนไม่รู้ทำไมคนในกลุ่มไม่ยุ่งกับเราแล้วก็ดหมือนเราออกจากกลุ่ม และกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน มีแต่noที่ยังคงคุยกับเราเหมือนเดิม นอกจากนั้น50กว่าคนก็เปลี่ยนไปหมดไม่ค่อยคุยกับเราไม่ใช่แค่ไม่ค่อยคุยนะ นินทาทุกอย่าง นินทาทุกวัน ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนถึงเป็นแบบนั้น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรารู้สึกว่ารู้สึกชีวิตตกต่ำมาก เครียด ร้องไห้ทุกวัน และเช่นเคย noเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ข้างๆเราเสมอ ซึ่งตอนนั้นสถานะเราสองคนคืออะไรก็ไม่รู้ ถามว่าเราสองคนชอบกันมั๊ย? 'ใช่ เราชอบกัน' ถามว่าเราเป็นแฟนกันมั๊ย 'ไม่ใช่' เราสองคนจึงให้คำตอบใครไม่ได้ว่าเราป็นอะไรกัน เพราะเราสองคนยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเราเป็นอะไรกัน เพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ (ตอนนั้นเรายังไม่อยากคบกัน) แล้วเป็นตัวอะไร???
วันที่30หรือ31มิ.ย.55 ช่วงทำกีฬาสี(ม.5) เพื่อนเราคนนึงt เขาก็ไปคุยกับno ที่ไหนสักแห่งใน รร. แล้วจู่ๆnoก็โทรมาหาเราพร้อมกับตอนี่tเดินกลับมานั่งที่เดิม และตอนนั้นเราเห็นfนั่งร้องไห้ เราก็คิดว่าคงจะเรื่องไร้สาระ
บทสนทนา
no: เธอแค่ตอบมา ว่าได้หรือไม่ แค่นั้นพอ
เรา: หือ ทำไมอะ ตะกี้ไปคุยเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมตอบได้แค่สองอย่าง
no: ตอบเรามาแค่นั้นพอ
เรา: อืม มีไรว่ามา
no: เธอ...คบกับเราได้มั๊ย
เรา: ....
no: ได้มั๊ย...
ตอนนั้นเรางงมาก คือว่างงเเดกเลย เราเคยคิดว่าเรารู้จักความรักดี(ไม่เคยมีแฟนหรอกเคยอ่านในนิยายตอนมอสาม555)แต่คำถามนั้นมันทำให้เรางง-
เรา: อื้ม ได้
no: อื้ม เราคบกันแล้วนะ เจอกันหลังเลิกซ้อมกองเชีย
แล้วnoก็วางสายไป ตอนนั้นเรายอมรับว่าเราเห็นแก่ตัวมาก เพราะถ้าเราตอบว่าไม่เหมือนเดิม เราจะไม่ได้คุยกับแบบเดิม อาจจะห่างกันไปเลย เราเลยตอบว่าได้ เพราะเรายังอยากคุยกับnoอยู่ เราไม่อยากเสียเขาไป หลังซ้อมเสร็จเราก็ไปเจอnoตามนัด แล้วก็เดินไปหาอะไรกินกันแบบเก้ๆกังๆ คือเราทำตัวไม่ถูก ก็เขินนั่นแหละ 555 เราเลยพูดไปว่า noถ้าnoจะคบกับเราจริงๆ ต้องขอเราเป็นแฟนต่อหน้านะ ที่คุยทางโทรศัพท์ตะกี้ไม่นับนะ noก็พยักหน้าแล้วบอกว่าได้ดิ ฮ่าๆๆ แล้วเราก็คุยกับเหมือนเดิม
วันที่1 ก.ค.55 เราไปเที่ยวกันที่โรบินสัน และวันนี้แหละที่noขอเราเป็นแฟน และเราก็ตกลงคบกันบอกตรงๆโครตเขินเลย
ผ่านไปหลายเดือนช่วงนั้น เมื่อเพื่อนๆรู้กันว่าเราคบกัน ก็กลับมาคุบกับเรา (โครตงงเลย) แต่ไม่ทุกคน ไอที่กลับมาคุยก็ยังนินทาเราอยู่บ้าง และตอนนั้นเราก็ตัดสินใจว่าเราจะเอาเพื่อนเราคืนมา จะเอาnกับkมา (ถ้าเล่าก็คงยาวอีกเช่นเคยเพราะนานมากกว่าเราจะได้เพื่อนกลับมา) และเราก็ทำสำเร็จ ตอนนั้นเรามีกลุ่มมีเรา no n k y และ t (tคืออิคนที่บอกให้noมาขอเราคบอะแหละ) ตอนนั้นเราดีใจมากที่เรามีกลุ่ม เรารักพวกมันมาก และพวกมันนี่แหละที่รู้ว่าความจริงคืออะไร รู้ว่าสันดานเราเป็นยังไง (เรากับnoเล่าทุกอย่างให้ในกลุ่มฟังมันเลยรู้ทุกอย่างและสนิทกันเร็วมาก)
พอมาม.6ช่วงสุดท้ายแล้วที่เราจะต้องรู้ว่าเราจะเรียนต่ออะไร เลยไม่ได้สนใจอะไรมากกับเพื่อนในห้อง ใครจะนินทาก็นินทาไป เราคิดแค่ว่า เรามีแค่5คนนีเราก็เกินพอละ
ก่อนจบ.6 เราตัดสินใจที่จะกลับไปคุยกับf อยากยกโทษให้ เพราะไม่อยากมีอะไรติดค้างกันอีก เลยแอดไลน์ไปคุย เราพูดไปทุกอย่างที่เรารู้สึก นางก็ตอบกลับมาผ่านๆว่าเออนางรับรู้แล้ว แล้วนางก็ขอโทษ เรารู้สึกดีใจที่เราให้อภัยนางได้ หลังจากนั้นเราก็คุยกัน แต่ไม่ได้สนิทเหมือนแต่ก่อน จนถึงวันปัจฉิมของ รร วันจบการศึกษาอย่างสมบูรณ์และขึ้นปี1เราก็ยังคุยกับ ทักทายกันปกติ