ความประทับใจที่หาได้ยาก

ในระหว่างที่ผมกลับบ้าน (บ้านของผมอยู่ในปทุมธานี) ผมจะต้องนั่งรถเมล์จากรังสิต เมื่อผมเดินเข้าไปในท่ารถ ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองแบบหยาบๆ
ปรากฎว่าทุกที่นั่งในรถที่กำลังจะออก ได้เต็มหมดแล้ว เมื่อวานไม่รู้ผมนึกยังไงถึงขึ้นประตูหน้า ตอนขึ้นไปเห็นว่ามันยังเหลือที่ว่างอยู่ 1 ที่นั่ง
เลยเดินตรงกะจะเข้าไปนั่ง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หันหลังไปมองที่ประตู เหลือบไปเห็นว่ามีผู้หญิงขึ้นมาพอดี ผมจึงเดินผ่านที่ว่างตรงนั้นไป
เพื่อไปยืนส่วนท้ายของตัวรถ ผมยืนได้ไม่นานก็มีคนมาสะกิดที่แขน (ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นคนรู้จัก แต่กลับไม่ใช่) เขาทำท่าบอกว่าจะช่วยถือของให้
ผมก็ยิ้มพร้อมบอกว่า"ขอบคุณครับ"

นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ที่มาเล่าไม่ได้คิดว่าตัวเองเท่ห์ แต่ประเด็นอยู่ตรงที่มีคนสะกิดอยากจะช่วยถือของให้
ผมไม่รู้ว่าการที่ผมเลือกที่ไม่นั่งที่ตรงนั้น มีส่วนที่ทำให้เขาคนนั้นช่วยผมถือของหรือไม่

ขอบคุณคนๆนั้นที่ทำให้ผมรู้ว่าสังคมดีๆแบบนี้ยังมีเหลืออยู่

ปล. อาจจะเล่าได้น่าเบื่อ ไม่สนุก ขออภัยด้วยครับ