ปล่อยให้เวลาทำร้ายความรู้สึก

สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ จขกท.อยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้ทุกคนฟัง เรื่องนี้เกิดมานานแล้วค่ะและต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้...
ของแทนตัวเองว่าเรานะคะ คือเรื่องมีอยู่ว่า ตอนที่เราเข้ามาเรียน รร.มัธยมประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ตอนนั้นมอหนึ่ง แล้วก็เจอกับรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ คือไม่รู้จักกันนะ พี่เขาอยู่มอสาม เรามองไปเห็นพี่เขาพอดี เป็นเด็กผชรูปร่างไม่สูงมาก เราแบบแปลกใจมาก เหมือนเคยเห็นพี่แกมาก่อน หน้าคุ้นสุดๆ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก และเราจะเจอกันบ่อยมาก เวลาเห็นหน้าพี่แกตอนเช้า ตอนเข้าแถว หรือตอนไปกินข้าวที่โรงอาหาร เราจะพยายามนึกว่า เราไปเห็นพี่แกมาจากไหน ไม่ใช่พี่ที่ รร.ประถมด้วย แต่เราก็ไม่ได้ไปถาม แค่สงสัยอยู่คนเดียว พอเวลาผ่านไป เราขึ้นมอสอง พี่แกอยู่มอสี่ เป็นช่วงที่เราเพิ่งหัดเล่นเฟสบุ๊ค เพราะครูวิชาคอมให้ทุกคนส่งงานผ่านเฟส ด้วยความที่เห่อของใหม่ เราก็แอดมั่วเลย แอดทุกคนในโรงเรียน ใครมีเพื่อนร่วมแอดหมด โพสหน้าเฟส ทักคนอื่นไปทั่ว สนุกสนานเลยทีเดียว5555 แล้วเราดันแอดพี่คนนี้ไปด้วย ขอเรียกนามสมมุติว่า ท้อปนะแล้วกัน เวลากลางคืนเราจะส่งข้อความฝันดีคนที่ออนอยู่ตั้งแต่คนแรกยันคนสุดท้าย แล้วชื่อพี่แกก็เป็นหนึ่งในนั้นที่โดน ฝันดีลูกโซ่ของเราไป5555 พี่แกตอบมาว่า " ทำไมนอนดึกจัง Haha ฝันดีฮะ " นี่เป็นประโยคแรกที่เราคุยกันเลย หลังจากนั้นก็ไม่มีไรเพิ่มเติม เราก็ชอบไปกดไลค์คนอื่นเยอะไปหมด แล้วเราก็ไปกดให้พี่แกด้วย ที่นี้พี่แกมาโพสหน้ากระดานเราเลย "นี่มันขาไลค์คนใหม่นี่ -0- " และก็มีอีกหลายๆครั้งที่มาโพส เราก็ตอบกลับ บ้างครั้งเราก็โพสบ้าง แบบโพสฝันดีคนที่ออนอยู่555 (ตอนนั้นคิดไรอยู่ว่ะตรู) พี่แกก็มาสุขสันต์วันเกิดด้วย ตอนนั้นก็ดีใจ555 มีเพื่อนในเฟสมาเอชบีดีเยอะเลย ตามประสาเด็กเพิ่งเล่น 5555
พอผ่านมาช่วงมอสาม พี่ท้อปก็อยู่มอห้า เราไม่เคยคุยกันมากกว่าข้อความในเฟส นับได้เลยว่าคุยกันกี่ประโยค เพราะเราไม่กล้าชวนใครคุยนานๆ แค่บอกฝันดีคนอื่นแล้วเขาตอบครับ หรือค่ะ มาเราก็ดีใจแล้ว ไม่เหมือนสมัยนี่ ! บวกกับตอนนั้นเรายุ่งมากไหนจะเรื่องโควต้าเรียนต่อ เลือกสายเรียน เตรียมสอบโน่นนี่บลาๆ ไม่มีเวลาทำไรทั้งนั้น จนวันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียนเทอมสองของ มอสาม เราเดินไปหาครูที่ห้องวิชาการ แล้วเราดันมองไปเห็นพี่ท้อปกำลังเดินมาคนเดียวเหมือนกัน  ประมาณว่าต้องเจอกันอ่ะ !!!  เรานี่เกร็งเลย คิดในใจว่าจะเดินไปทางไหนได้ว่ะเนี่ย เพื่อจะไม่ให้เจอหน้าพี่แก (ความรู้สึกเราแบบเราหน้าตาไม่ดีพอที่จะให้พี่แกมองแน่ พี่แกต้องจำได้แน่เลยว่าเราเป็นน้องในเฟส พี่แกจะว่าเราไม่สวยป่ะว่ะ ความคิดพวกนี้วิ่งเข้ามาในหัว) แต่สุดท้ายทางเลือกไม่มี เราต้องหน้านิ่งเดินตรงไป เดินไปเจอพี่แกอยู่ตรงหน้า พี่แกมอง เหมือนจะพูดอะไรด้วย เราก็รีบมองแล้วหันสายตาไปทางอื่นเลย ในใจเรานี่อยากจะยกมือมาโบกทักทายนะ แบบ "อ้าวพี่ท้อป มาทำไรคนเดียวอ่ะ "พร้อมส่งยิ้มหวาน ผู้หญิง แต่ความจริงตรงข้ามจ้า เราก็รีบเดินไปหาครูเลย จากนั้นก็ปิดเทอมไป... เราก็ไปอยู่กทม.
...........................................
พอเปิดเทอม เราเลือกที่จะเรียนมอสี่ที่โรงเรียนเดิม เราก็ได้เจอพี่แกอีกครั้ง แต่ตอนนี้พี่แกดูโตขึ้นมาก ลุคแบดบอยขึ้นเยอะเลย555 ก็มอหกละหนิ
เราจะมีแก้งค์เพื่อนสนิทอยู่สามคนเป็นเพื่อนจากมอต้นนี่แหละ พวกเราจะชอบวิจารณ์คนที่ผ่านไปมาในโรงเรียน ขาเม้าท์นั้นเอง แต่ไม่ได้ว่าอะไรแรงๆนะ เม้าแบบฮาๆกันสามคน แล้วเวลาเราเจอพี่ท้อป เราก็จะบอกเพื่อนว่า "เห้ยแกนั่นมันเซฮุนว่ะ พี่เกาหลีว่ะแก555" อะไรประมาณนี้ อยู่บ่อยๆ จนเพื่อนมันจับพิรุธเราได้ มันเลยถามเราว่า "แกชอบพี่ท้อปป่ะเนี่ย เห็นเจอที่ไรก็พูถึงตลอด ยังไงๆๆ 555 " เราก็ตอบว่าไม่ได้ชอบๆ ตลอด #ปากแข็งเข้าสู้ เพื่อนมีหรอจะเชื่อเรา5555  
แล้วพี่มอหกจะชอบมานั่งซุ้มหน้าอาคารเรียนเป็นกลุ่มๆ แล้วพี่แกก็ชอบมานั่งด้วย อะไรจะเหมาะไปขนาดนั้น คือห้องเรียนเราอยู่ชั้นล่างของอาคารแล้วพอมองออกไปนอกประตูจะเห็นซุ้มพอดีนานามาลัย เวลาเลิกเรียนจะออกจากห้องไปกินข้าว ก็จะมีพวกพี่แกมานั่งเล่น เพื่อนเราพอเห็นพี่แก มันก็จะแซวๆกันว่า "แกๆไม่ต้องรีบๆ แกๆใครนั่งอยู่น้าาาา" เรานี่ไม่อยากออกจากห้องเลยย บ้างครั้งซื้อข้าวมากินในห้อง พอกินเสร็จเราจะอาสาไปทิ้งขยะ เพราะจะได้ไปแอบส่องพี่แก5555 ชั้นมันร้ายยยย ปีนี่มีเรื่องตลกหลายเรื่องเรื่องเศร้าๆก็เยอะไม่แพ้
คือมีวันหนึ่งซ้อนรถมอไซด์เพื่อนไปห้าง แล้วติดไฟแดง พอติดไปสักแปป  มีรถมอไซด์เวฟคันหนึ่งมาจอดข้างๆ เราก็มองไป เป็นผชมอปลายใส่หมวกกันน็อค เราก็รู้สึกแบบคุ้นๆ คือคุ้นมากกๆ เราก็นึกเลยว่าเป็นเพื่อนในห้อง เรื่อกชื่อเลย บอย บอย บอยย เรียกไปแล้วไม่หันสักที เราก็จะเอื้อมมือไปสะกิดละ เพื่อนอีกคนจับมือเรา แล้วถามว่าเรียกใครว่ะ นั้นไม่ใช่บอย เรานี่เก็บมือแทบไม่ทัน555  คือเราก็มองไปที่รองเท้า เท่านั้นแหละรู้เลย !! เฮ้ย พาราโบลา(เป็นฉายาพี่แก) เราอุทาน เพื่อนเราได้ยินปุ๊ป พี่แกหันมามอง ไฟเขียวพอดี เรานี่อายยเลย เพื่อนก็ฮาขำตลอดทาง (เราซ้อนมา3คนทางไม่ไกล) อายไปหลายวันเลย ไม่อยากเจอหน้าพี่แกเลยค่ะ เพื่อนก้ล้อน้านเลย แต่มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าเรารู้สึกกับพี่แกมากไปแล้ว คือวันนั้นเดินไปกับเพื่อนไปรรอรถ แล้วเพื่อนจะโทรตู้หาพ่อ เรามองไปละ เห็นแฟนพี่แกเดินรอใครอยู่ เราก็ไม่ได้อะไร พอแปปนึงเห็นพี่แกจอดรถแล้วรับแฟนพี่แกไป ต่อหน้าเราเลย แต่พี่แกไม่เห็นเรานะ คือมีตู้เอทีเอ็มกั้นอยู่ ตอนนั้นเหมือนโลกหมุน ใจนี่เต้นแปลกๆ ทุกอย่างตรงหน้าดูแย่ไปหมด เพื่อนก็เห็นละว่าเราเห็นไร มันก็บอกว่าใจเย็นๆ ไม่เป็นไร #ออกแนวแซวมากกว่าเพราะเราบอกว่าไม่ได้ชอบพี่แกตลอดๆ  เราก็แกล้งรู้สึกไม่เป็นไรไป แบบหัวเราะ ตอบว่าไม่เป็นไรๆ ไม่รู้สึกไรเลย พอหยิบเหรียญจากเพื่อนจะหยอดตู้โทรศัพท์เท่านั้นแหละ มื่อสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย หยอดเหรียญตกบ้างเข้าช่องบ้าง เพื่อนนี่มองหน้าเลย เราแบบน้ำตาจะไหลอ่ะ เฟลสุดๆ พอกลับบ้านไปนี่ เปิดคลังเพลงคนอกหักเลย  เศร้าไปแปป พอพี่แกใกล้จะจบมอหก เราคิดว่าเราจะไปขอพี่แกถ่ายรูป เอาของไปให้ แต่ทำได้แค่คิด เพราะแค่ปกติเข้าไปทักหรือยิ้มให้เรายังไม่กล้าเลยย ได้แต่ยืนดูพี่แกถ่ายรูปกับเพื่อนๆ กับน้องที่มาขอถ่ายรูปด้วย แล้วพี่แกก็จบไป โดยที่เราไม่มีแม้แต่โอกาสบอก โชคดีนะพี่ นานาเสียใจ จนปิดเทอมแยกย้ายกันไป  เราก็ไปอยู่กรุงเทพอีก เราฝันถึงพี่แกบ่อยๆ แทบทุกวัน เรานี่เศร้าเลยแบบ จะฝันถึงเขาทำไมว่ะ เขาเคยฝันเห็นเราบ้างหรือป่าว เรานึกถึงเขาหรอว่ะ เขาอยู่ในจิตใต้สำนึกเราหรอ ทุกๆวันเราไม่ค่อยนึกถึงเขาเลยนะ แต่เขากลับมาอยู่ในความฝันของเรา งง มากก
..............
ตอนนี้เปิดเทอม มอห้าแล้ว เขาก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ คือโอกาสจะเจอกันกลายเป็นศูนย์ทันที  บรรยากาศในโรงเรียนเปลี่ยนไป รู้สึกเหงาๆ ทุกอย่างดูแปลกไป เหมือนคนอื่นเขาเดินไปข้างหน้า แต่เรายังยืนอยู่กับที่ เปิดเทอมมาเราไม่เห็นพี่แกแล้ว เวลาเราเดินผ่านซุ้มที่พี่แกชอบมานั่ง เรานึกเพียงแต่ว่าเราจะมองไปเห็นพี่แกนั่งอยู่ เวลาเราเดินผ่านร้านที่พี่แกชอบไปนั่งชิลล์ เรานึกเพียงแต่ว่าจะเห็นพี่แกนั่งกินโกโก้ปั่นอยู่ เพราะเมื่อก่อนเวลาเราเดินไปไหน เรานึกถึงพี่แก สักพักพี่แกจะเดินผ่านมาให้เราเห็น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เราไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปเจอพี่แกได้อีกตอนไหน เรารู้แค่ว่าเราคงโคจรมาเจอกันอีกสักครั้ง อาจจะใช้เวลาเป็นวัน เป็นปี สิบปี หรืออาจจะนานกว่านั้นจนสายไป เราก็คิดว่าขอเราเจอพี่แกสักครั้ง เราอยากทักทายพี่แก แค่ยิ้มให้พี่แก เราก็พอใจแล้ว เพราะเราคิดว่าเราอาจจะเป็นคนข้างๆที่ทำให้พี่แกมีความสุขไม่ได้ เราขอเป็นคนที่อยู่ไกลๆไม่ไปทำลายความสุขพี่แกดีกว่า ไม่เป็นไร

สุดท้ายก่อนจะไป เราอยากบอกทุกคนว่า เวลาเราชอบใคร อยากให้รีบๆรู้ใจตัวเองนะ รู้ว่าชอบแล้วบอกเขาไปเลย ไม่จำเป็นต้องสมหวังหรือผิดหวัง แค่เรากล้าที่จะบอกเขาไปเราก็สมหวังไปแล้วครึ่งหนึ่งในส่วนของเรา
#เธอเข้าใจใช่ไหม ที่ฉันไม่บอก เธอเข้าใจใช่ไหม ว่าฉันนั้นคิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ฉันพูดไม่ได้
เมื่อรักที่มีนั้นต้องปิดบังแม้อาจมีบางครั้ง ที่เหมือนเป็นไปได้