เรืองคือ จขกท. อยู่ ม.4 ร.ร. รัฐบาล แต่ย้อนไปตั้งแต่ประถมหน่อยนะ เครียดมากนานมากๆแล้วค่ะ
ตัวจขกท.ตอนประถม อยู่เอกชน ร.ร. พวกนี้จะเน้นพวกภาษาอังกฤษ ใช่มั้ยคะ พ่อแม่จขกท. ก็มักจะคิดว่า เราเก่งอังกฤษ ทั้งที่ความเป็นจริงอยู่แค่ในระดับพอใช้ พอบอกท่านไปตามตรงว่าได้แค่นี้ ท่านก็จะโกรธ ด่าบ้างตีบ้าง คืองง ว่าทำไมต้องขนาดนี้อ่ะ เราตั้งใจแค่ไหนสมองเรามันก็ได้เท่านี้ เกรดตอนป.6 ออกมา 75% น้ำตาเราไหลออกมาเองเลย กลายเป็นทันทีที่เกรดออก จะร้องไห้ทุกครั้ง เครียดว่ากลับไปต้องฟังพ่อแม่ด่า พ่อจะบอกแนวว่าทำไมไม่ได้เต็มเรียนก็ตั้งเยอะกว่าคนอื่น ดูลูกคนอื่นดิ้ แม่ก็จะไม่คุยกับเราเลยเป็นอาทิตย์
พอใหล้สอบม.1 นี่อาจจะเป็นสนามสอบแข่งขันที่แรกของใครหลายคน รวมถึงตัวจขกท. แต่ไม่มีความตื่นเต้นหรือมั่นใจอะไรเลยค่ะ เครียดแทน ร้องไห้จนน้ำตาไม่ไหลแล้ว เพราะกลัวสอบไม่ติด จะโดนตีอีก ไปนั่งอ่านหนังสือที่ทำงานพ่อ ท่านก็เดินมาบอก อ่านไปก็ไม่เข้าหัวจะอ่านทำไม ประมาณนี้เพื่อนพ่อก็เต็มที่ทำงาน คืออายมาก แทนที่จะบอกว่า สู้ๆนะตั้งใจ พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ประมาณเนี้ย มันจะอยากอ่านมากกว่าเยอะเลย แรงฮึดเต็มสูบแน่ เราอ่านต่อไม่ลงจิงๆ แล้วยังไงล่ะ ก็สอบไม่ติดจริงๆค่ะ เกือบไม่ได้เรียนต่อแล้ว อาช่วยทำเรื่องให้ มีเพื่อนเป็นผอ.ร ร รัฐบาล พ่อไม่อยากให้เราเรียน
เราก็เรียนมาเรื่อยๆ เกรดก็อยู่ 3.3+ตลอด ยันม.3 แต่ท่านทั้งคู่คือไม่เคยพอใจ เอาแต่ด่า ว่าตี ไปพูดกับคนอื่นให้เราอาย ชอบไปพูดกับน้องว่าพี่เก่งมาก ทำให้ได้แบบนี้ เรารู้สึกแย่กว่าเดิมคือเราได้เก่งขนาดที่พ่อหวัง น้องเรียนเอกชนร ร เดียวกับเราตอนประถม พอน้องเอาหนังสือเก่าๆมาถาม เราก็บอกไปตรงๆนะว
ตอนนั้นก็ทำไม่ได้ จำไม่ได้บ้าง พ่อก็ด่า ตีอีก ชอบยึดโทรศัพท์ ทั้งๆที่แทบไม่จับเลยยย จขกท.ใช้ไอโฟน แต่มันไม่ต่างจากนาฬิกาเลย ดูเวลาเฉยๆ แค่นั้นอะ หยิบมาดูเวลาพ่อก็ด่า ว่าเอาแต่เล่น และยึดไป ท่านชอบบอกว่า ไม่ได้คะแนนเต็มไม่ใช่ลูก แอบร้องไห้บ่อยมาก ส่วนแม่จะนิ่งๆ เหมือนพ่อพูดไรก็ตามนนั้น่ออาแต่โอ๋น้อง ซื้อของให้น้อง น้องทำผิดเราโดนด่าหาว่าไม่ดู แล บางทีเราออกไปอรียนพิเศษกลับมาพ่อด่าหาว่าไม่ช่วยน้องเก็บของ
เราจบม.3 มาด้วยเกรด 3.51 สมัครม.4 รัฐบาล สอบ้องเรียนพิเศษ ของสายศิลป์คำนวณ เราแอบไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคนเดียวโดยทิ้งโทรศัพไว้บ้าน เพราะถ้าอ่านที่บ้านหรือที่ทำงานพ่อ ท่านต้องพูดอะไรไม่เข้าหูอีก
แล้วเราก็สอบติดค่ะ ท่านรักเรามากกก เลี้ยงนั่นเลี้ยงที่พูดอวดไปทั่ว เราว่าเราวู้สึกแย่ว่าดีกว่าใจอีก มารักอะไรตอนนี้
ล่าสุดค่ะ คะแนนม.4 ครึ่งเทอมแรก ออก หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะ ว่ามัน จะ "แย่" เพราะหลายอย่าง เราไม่คุ้น เราต้องปรับตัว หลายเรื่อง เราไม่รู้วิธีการเก็บคะแนนของอาจาร ไม่รู้อะไรเลย การปรับตัวเข้าหาเพื่อน หาเรื่องเรียน หาเรื่องครู หาหลายๆอย่างใน ร ร ทำให้เราดรอป การเรียนรู้ไปบ้าง แต่เหมือนพ่อแม่ไม่เข้าใจเลย นี่มีประชุมผปค. อาจารบอกว่าแม่เราคุย (เราคุยก็ไม่คุยเวลาเรียนนะ เราแค่ต้องการปรับตัวเข้ากับเพื่อน มันเหงานะ อยากสนิทกับเพื่อนใหม่ไวๆ จะได้ไม่ต้องกังวลอะไร มมันดูมีที่พึ่งดี)
เราชอบลอก ( ตรงนี้แหละเราไม่เถียงหรอก แต่เราเถียงตรงที่บอกว่าไม่หัดทำเอง คือครุรุ้ได้คะว่าไม่หัดอะ เเราลอกเพื่อน เพราะที่นั่มันใหม่สำหรับเรา เราให้เพื่อนช่วยบอก ช่วยแนะนำ บางทีคำตอบคงออกมาคล้ายเพื่อนบ้างในตอนฝึกทำเอง)
เราเล่นโทรศัพท์ ( โห คนไรจะเรียนได้ทั้งวันอ่ะจะนั่งอ่านหนังสือทั้งวันนั่นค งไม่ใช่เราเราโตมากขึ้น มีอะไรทำมากขึ้นในโทรศัพ แต่ไม่เคยเล่นในเวลาเรียนเลย ถ้าเวลาเรียนคือ คาบอังกฤษที่ต้องแปลซึ่งอาจารก็ไม่ว่าบอกใช้ได้แต่กลับมาฟ้องแม่?)
คะแนนเราน้อยมาก เพราะเราไม่เก่ง แต่พยายามอยู่ ยิ่งอังกฤษนี่ดรอปเลยเราเด็กหัวปานกลาง แต่ไปนั่งเรียนในห้องพิเศษลองนึกดูเด็กเก่าๆเขาเก่งกันมากเรบนี่จะร้องไห้
เขียนงงตรงไหนขออภัยเราแค่อยากระบาย กับหาที่ปรึกษาเราไม่รู้จะคุยกับใครจริงๆ เราควรบอกพ่อแม่ยังไงคะ..
แบบนี้พ่อแม่กดดันเรื่องเรียนเกินไปหรือเปล่า?
ตัวจขกท.ตอนประถม อยู่เอกชน ร.ร. พวกนี้จะเน้นพวกภาษาอังกฤษ ใช่มั้ยคะ พ่อแม่จขกท. ก็มักจะคิดว่า เราเก่งอังกฤษ ทั้งที่ความเป็นจริงอยู่แค่ในระดับพอใช้ พอบอกท่านไปตามตรงว่าได้แค่นี้ ท่านก็จะโกรธ ด่าบ้างตีบ้าง คืองง ว่าทำไมต้องขนาดนี้อ่ะ เราตั้งใจแค่ไหนสมองเรามันก็ได้เท่านี้ เกรดตอนป.6 ออกมา 75% น้ำตาเราไหลออกมาเองเลย กลายเป็นทันทีที่เกรดออก จะร้องไห้ทุกครั้ง เครียดว่ากลับไปต้องฟังพ่อแม่ด่า พ่อจะบอกแนวว่าทำไมไม่ได้เต็มเรียนก็ตั้งเยอะกว่าคนอื่น ดูลูกคนอื่นดิ้ แม่ก็จะไม่คุยกับเราเลยเป็นอาทิตย์
พอใหล้สอบม.1 นี่อาจจะเป็นสนามสอบแข่งขันที่แรกของใครหลายคน รวมถึงตัวจขกท. แต่ไม่มีความตื่นเต้นหรือมั่นใจอะไรเลยค่ะ เครียดแทน ร้องไห้จนน้ำตาไม่ไหลแล้ว เพราะกลัวสอบไม่ติด จะโดนตีอีก ไปนั่งอ่านหนังสือที่ทำงานพ่อ ท่านก็เดินมาบอก อ่านไปก็ไม่เข้าหัวจะอ่านทำไม ประมาณนี้เพื่อนพ่อก็เต็มที่ทำงาน คืออายมาก แทนที่จะบอกว่า สู้ๆนะตั้งใจ พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ประมาณเนี้ย มันจะอยากอ่านมากกว่าเยอะเลย แรงฮึดเต็มสูบแน่ เราอ่านต่อไม่ลงจิงๆ แล้วยังไงล่ะ ก็สอบไม่ติดจริงๆค่ะ เกือบไม่ได้เรียนต่อแล้ว อาช่วยทำเรื่องให้ มีเพื่อนเป็นผอ.ร ร รัฐบาล พ่อไม่อยากให้เราเรียน
เราก็เรียนมาเรื่อยๆ เกรดก็อยู่ 3.3+ตลอด ยันม.3 แต่ท่านทั้งคู่คือไม่เคยพอใจ เอาแต่ด่า ว่าตี ไปพูดกับคนอื่นให้เราอาย ชอบไปพูดกับน้องว่าพี่เก่งมาก ทำให้ได้แบบนี้ เรารู้สึกแย่กว่าเดิมคือเราได้เก่งขนาดที่พ่อหวัง น้องเรียนเอกชนร ร เดียวกับเราตอนประถม พอน้องเอาหนังสือเก่าๆมาถาม เราก็บอกไปตรงๆนะว
ตอนนั้นก็ทำไม่ได้ จำไม่ได้บ้าง พ่อก็ด่า ตีอีก ชอบยึดโทรศัพท์ ทั้งๆที่แทบไม่จับเลยยย จขกท.ใช้ไอโฟน แต่มันไม่ต่างจากนาฬิกาเลย ดูเวลาเฉยๆ แค่นั้นอะ หยิบมาดูเวลาพ่อก็ด่า ว่าเอาแต่เล่น และยึดไป ท่านชอบบอกว่า ไม่ได้คะแนนเต็มไม่ใช่ลูก แอบร้องไห้บ่อยมาก ส่วนแม่จะนิ่งๆ เหมือนพ่อพูดไรก็ตามนนั้น่ออาแต่โอ๋น้อง ซื้อของให้น้อง น้องทำผิดเราโดนด่าหาว่าไม่ดู แล บางทีเราออกไปอรียนพิเศษกลับมาพ่อด่าหาว่าไม่ช่วยน้องเก็บของ
เราจบม.3 มาด้วยเกรด 3.51 สมัครม.4 รัฐบาล สอบ้องเรียนพิเศษ ของสายศิลป์คำนวณ เราแอบไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคนเดียวโดยทิ้งโทรศัพไว้บ้าน เพราะถ้าอ่านที่บ้านหรือที่ทำงานพ่อ ท่านต้องพูดอะไรไม่เข้าหูอีก
แล้วเราก็สอบติดค่ะ ท่านรักเรามากกก เลี้ยงนั่นเลี้ยงที่พูดอวดไปทั่ว เราว่าเราวู้สึกแย่ว่าดีกว่าใจอีก มารักอะไรตอนนี้
ล่าสุดค่ะ คะแนนม.4 ครึ่งเทอมแรก ออก หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะ ว่ามัน จะ "แย่" เพราะหลายอย่าง เราไม่คุ้น เราต้องปรับตัว หลายเรื่อง เราไม่รู้วิธีการเก็บคะแนนของอาจาร ไม่รู้อะไรเลย การปรับตัวเข้าหาเพื่อน หาเรื่องเรียน หาเรื่องครู หาหลายๆอย่างใน ร ร ทำให้เราดรอป การเรียนรู้ไปบ้าง แต่เหมือนพ่อแม่ไม่เข้าใจเลย นี่มีประชุมผปค. อาจารบอกว่าแม่เราคุย (เราคุยก็ไม่คุยเวลาเรียนนะ เราแค่ต้องการปรับตัวเข้ากับเพื่อน มันเหงานะ อยากสนิทกับเพื่อนใหม่ไวๆ จะได้ไม่ต้องกังวลอะไร มมันดูมีที่พึ่งดี)
เราชอบลอก ( ตรงนี้แหละเราไม่เถียงหรอก แต่เราเถียงตรงที่บอกว่าไม่หัดทำเอง คือครุรุ้ได้คะว่าไม่หัดอะ เเราลอกเพื่อน เพราะที่นั่มันใหม่สำหรับเรา เราให้เพื่อนช่วยบอก ช่วยแนะนำ บางทีคำตอบคงออกมาคล้ายเพื่อนบ้างในตอนฝึกทำเอง)
เราเล่นโทรศัพท์ ( โห คนไรจะเรียนได้ทั้งวันอ่ะจะนั่งอ่านหนังสือทั้งวันนั่นค งไม่ใช่เราเราโตมากขึ้น มีอะไรทำมากขึ้นในโทรศัพ แต่ไม่เคยเล่นในเวลาเรียนเลย ถ้าเวลาเรียนคือ คาบอังกฤษที่ต้องแปลซึ่งอาจารก็ไม่ว่าบอกใช้ได้แต่กลับมาฟ้องแม่?)
คะแนนเราน้อยมาก เพราะเราไม่เก่ง แต่พยายามอยู่ ยิ่งอังกฤษนี่ดรอปเลยเราเด็กหัวปานกลาง แต่ไปนั่งเรียนในห้องพิเศษลองนึกดูเด็กเก่าๆเขาเก่งกันมากเรบนี่จะร้องไห้
เขียนงงตรงไหนขออภัยเราแค่อยากระบาย กับหาที่ปรึกษาเราไม่รู้จะคุยกับใครจริงๆ เราควรบอกพ่อแม่ยังไงคะ..