ทำไมพ่อแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกของคนข้างบ้านคะ

คือตอนป.6แม่อยากให้เราไปสอบรร.รัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง เราทุ่มเทมากอ่านหนังสือทั้งวัน เพื่อสอบติดให้พ่อแม่ภูมิใจเราอยากได้ยินคำชมจากปากเขาบ้างเพราะทั้งชีวิตเค้าไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลยแม้แต่เราสอบได้ที่1ของห้องหรือได้รางวัลจากการสอบแข่งขันก็ตาม ปรากฎว่าความพยายามของเราก็ส่งผลให้เราสามารถสอบติดห้องgiftedของโรงเรียนนั้นได้ เราดีใจมากที่เราสามารถทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ เราคิดว่าเขาคงบอกว่า "พยายามได้ดีมาก" หรือไม่ก็ชมในความพยายามของเราบ้าง แต่เขากลับพูดว่า "ฟรุ๊คละสิ" "เดาข้อสอบจนสอบติดหรอ" "ดวงดีสินะ" ทั้งที่ข้อสอบเป็นข้อเขียนทั้งหมด เรารู้สึกเฟลกับสิ่งที่เราพยายามมาก เราไม่โอเคเลย จนกระทั่งเวลาเกรดออกเขามักจะบอกว่า" ทำไมทำได้เท่านี้"  "มีปัญญาแค่นี้หรอ"  "มีสมองแค่นี้หรอ" เราพยายามสุดความสามารถเราพยายามมาตลอดทำไมเค้าไม่เคยเห็นความพยายามของเราเลย เขาไม่เคยให้กำลังใจหรือปลอบใจเราเลยในทุกเรื่อง เขามีแต่ตอกย้ำว่า "เราโง่" "เราไม่มีความสามารถ"  เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเด็กแถวบ้านที่เรียนเอกชนว่า "ทำไมเกรดเขาดีกว่า"  "ทำไมเขาทำได้เราทำไม่ได้"  "ทำไมเค้าเก่งทำไมเราไม่เก่ง"  บางครั้งเรารู้สึกน้อยใจกับคำพูดพวกนี้จนร้องไห้ เราเคยคิดน้อยใจพ่อแม่หลายครั้ง บางครั้งถึงขั้นกรีดแขนตัวเองก็มี ร้องไห้ทั้งคืนก็มีแต่เค้าไม่เคยรู้หรือใส่ใจ เราก็แค่เกิดคำถามว่าเราต้องเก่งขนาดไหน ต้องเพอร์เฟ็คขนาดไหนถึงจะเป็นลูกเค้าได้ ต้องเก่งทุกอย่างหรอ ต้องได้ทุนไปต่างประเทศหรอ ต้องทำยังไงเขาถึงจะรักเราหรือให้กำลังใจกับเราบ้าง  เราก็แค่อยากได้กำลังใจจากเขา ทุกครั้งที่ขาด่าเราตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีครั้งไหนเลยที่เราไม่ร้องไห้ เหมือนเป็นแผลที่ยังคงฝั่งใจกับเราตลอด ตอนเด็กเร่เป็นเดตกที่สดใส ยิ้มเก่ง ช่างพูดช่างจา แต่ตั้งแต่ตอนม.ต้นเพื่อนเก่าตอนประถมก็ทักว่า "ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยยิ้มเลย" เรารู้สึกว่าเรากำลังจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าเพราะคำพูดของพ่อแม่ที่คอยด่าเรามาตลอดเวลาที่ผ่านมา เราควรทำยังไงต่อไปดี