สวัสดีครับ ทุกๆ ท่านที่มาเปิดอ่านกระทู้นี้ครับ // ไหว้งามๆ
นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมได้ตั้งใน pantip ถ้า ยาวเกินไป หรือมีข้อผิดพลาด ก็ขออภัยด้วยครับ
ขอเกริ่นก่อนนะครับ คือ ผม กับแฟน คบกันได้ประมาณ 1 ปีกว่าๆ ผมเรียนมหาลัย ส่วนแฟนเรียนม.ปลายครับ พวกเราอยู่กันคนละจังหวัด นานๆ จะได้เจอกันทีหนึ่งครับ อาจจะ 2 - 3 เดือนครั้ง หรือบางที ก็เดือนหนึ่ง 2 ครั้งก็มี ในช่วงที่พวกเราไม่เจอหน้ากัน ก็คุยกันผ่านมือถือตลอดคุยทุกวัน นานๆ ก็มีเปิดกล้องผ่าน line กันบ้างครับ ในวันๆ หนึ่ง พวกเราก็มักจะคุยกันแต่เรื่องเดิมๆ อย่างวันนี้เป็นไงบ้าง? ทำไมกลับช้าจัง? ทำการบ้านยัง? บางทีก็มีประเด็นเครียดกัน สนุกเฮฮากันเล่นอะไรด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันบ้างครับ
เข้าเรื่องนะครับ
คือ ผมอยากช่วยแฟนน่ะครับ แฟนผม เค้าบ่นว่า
อยากตาย ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว อยากจะพอกับชีวิตนี้แล้ว ไม่ต้องถึงตายก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องรับรู้อะไรก็พอ อะไรแบบนี้ครับ แฟนผมเอาแต่โทษตัวเองไปทุกเรื่องครับ มันเหมือนกับว่า จิตใจเธอมันร้าวไปหมดแล้วครับ ส่วนสาเหตุที่แฟนผมเป็นอย่างนี้ ก็เอาตามที่แฟนผมเคยเล่าให้ฟังนะครับ อาจจะไม่ครบถ้วนเท่าที่เธอเล่า
เรื่องครอบครัว ชีวิตในตอนเด็กๆ ครอบครัวของเธอมีปัญหาครับ อย่างพ่อมีอะไรกับกิ๊ก แล้วแม่ก็จับได้ เลยทะเลาะกันยกใหญ่ครับ คือเธอเห็นภาพนั้นมาตลอดในตอนเด็ก จนผมมาคบกับเธอ ก็ยังมีเรื่องนี้อยู่บ้างครับ แล้วแม่ของเธอก็มีอาการทางจิต ซึ่งก็เคยได้รับเข้ารักษามาบ้างแล้ว แต่ว่า เวลาที่พ่อกับแม่ของเธอ ทะเลาะกัน แม่เค้ามักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ครับ เลยทำให้บางทีมีการด่าว่า หรือทำร้ายกายเธอบ้างครับ แต่หลังจากสงบได้สักพัก แม่ของเธอก็มาขอโทษครับ ส่วนพ่อของเธอ ในตอนนี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะเรื่องแบบนั้นเริ่มน้อยลงครับ และก็เหมือนพ่อเค้าพอจะเข้าใจความรู้สึกแฟนผมบ้างครับ เลยไม่ได้ต่อว่าอะไร จะเงียบๆ สักมากกว่า ในบางทีก็ออกมาปกป้องเธอก็มีครับ ( ในช่วงที่แม่ขาดสติ )
เรื่องเรียน แฟนผมเค้าเรียนห้องวิทย์-คณิต ส่วนผมตอนม.ปลาย เรียนสายศิลป์ครับ ที่บ้านของเธอมักจะกดดันครับ อย่างเช่น เธอสอบคณิตได้ที่สองของห้อง ทำเกรดในแต่ละเทอมได้ 3.30+ ได้เข้าร่วมประกวดนู้นนี่นั้น แต่ว่า เหมือนที่บ้านก็ยังไม่พอใจครับ เหมือนแบบว่า ถ้าแฟนผมพยายามให้มากกว่านี้ ต้องได้ดีกว่านี้อีก แต่ในมุมมองของผม ผมคิดว่า เธอทำได้ขนาดนี้ ก็โคตรเก่งแล้วครับ และก็ช่วงที่คุยๆ กัน เธอก็บ่นครับ ว่า ไม่อยากเรียนแล้ว อาจารย์สั่งนู้นนี่นั่น บางทีก็ให้มาเรียนตอนเย็นอีก ผมเองก็พอเข้าใจนิดหน่อยครับ ว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน กับต้องมาเรียนตอนเย็นจนเลิก 5 - 6 โมง แล้วพอกลับเย็นกลับค่ำ ก็โดนที่บ้านต่อว่าอีก ทำไมถึงกลับมาช้า พอบอกว่า ติดเรียนตอนเย็น ก็ยังโดนว่าได้อีกครับ
เรื่องสังคม แฟนผมก็มีกลุ่มเพื่อนครับ ก็กลุ่มเพื่อนธรรมดาๆ ทั่วไป ที่พูดคุย เฮฮาปารตี้ ช่วยกันทำงาน ทำกิจกรรมกันอะไรแบบนี้ครับ บางทีคนในกลุ่มเพื่อนก็ชอบก่อปัญหากันอย่างเช่น A ทะเลาะกับ B นาย C มาขอคำปรึกษาเรื่องชีวิต นาง D ไม่เคยมาช่วยทำงานเลยสักครั้ง อะไรแบบนี้ครับ แล้วคนที่ต้องคอยแบกรับปัญหาพวกนี้ ก็...แฟนผม นั่นแหละครับ เธอก็มีบ่นๆ มาบ้าง ว่า เหนื่อยกับต้องมาทำไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ปัญหาตัวเอง 100 % แต่ถ้า ไม่แก้ กลุ่มเพื่อนก็แย่ และเธอเป็นคนที่รักเพื่อนครับ ถึงบางทีฝืนใจช่วย แต่ในใจลึกๆ ก็ทำเพราะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนๆ ครับ
เรื่องตัวผมเองเนี่ยแหละ ผมก็นับว่า ตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ และเป็นคนที่คอยเยียวยาใจเธอไปด้วยภายในตัวครับ คือ ในช่วงที่พวกเราคบกันมาก็มีทะเลาะกันบ้างครับ อย่างเช่น ไปไซโคเรื่องสรีระเธอบ้าง เผลอบ่นคำต้องห้ามออกมาบ้าง ไปทำไรไม่ถูกใจเธอบ้าง ติดเกมบ้างแหละ ช่วงที่แฟนผมต้องการจะคุย แต่ผมเลี่ยง ซึ่งในช่วงคบกันประมาณ 3 - 4 เดือน อาการเหล่านี้ ผมเป็นหนักมาก จนแบบแฟนผม อยากจะเลิกกับผมก็มี แต่ว่า ผมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น เลยยังคบกันต่อครับ ถึงแม้จะทะเลาะกัน แต่ว่า พวกเราก็พยายามจะปรับความเข้าใจกันว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไงถึงจะแก้ปัญหานี้ได้นะ อะไรแบบนี้ บางทีผมก็อยากไปหาเธอบ่อยๆ แต่ว่า แฟนผมก็กังวลเรื่องเงินที่ต้องใข้จ่ายในการมาแต่ละที มาก็อยู่กันได้ครึ่งวันบ้าง เต็มวันบ้าง และก็ ไหนจะขับรถมอไซต์ มาเสี่ยงชีวิตบนถนนอีก ต่อให้ขับรถดีแค่ไหน แต่ถ้าโดนคนอื่นชน ก็จบอยู่ดี เลยทำให้พวกเรามีข้อจำกัดในการมาเจอกัน ถึงแม้ว่า ผมจะบอกไปแล้วว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินพี่หรอก ไม่ตายก็หาใหม่ หรือ พี่จะพยายามขับช้าๆ ไม่เกิน 60 เธอก็ยังกังวลอยู่ดีครับ เลยทำให้ผมต้องหาวิธีที่มาแทนการเจอกันอย่าง วาดรูปให้กัน อัดเสียงร้องเพลงให้ฟัง(ถึงแม้ว่ามันจะเพี๊ยนก็ตาม) เล่นกีต้าร์ให้ฟัง ให้ของที่สามารถจับต้องได้ อะไรแบบนี้ครับ แต่ว่า สุดท้ายสิ่งเหล่านี้ มันก็ไม่เพียงพอสำหรับเธอ ผมรู้ดีแก่ใจว่า เธออยากจะได้คนที่เธอสามารถให้เธอกอดอย่างที่เธอต้องการได้ตลอดเวลา ซึ่งบางทีเธอก็อยากเลิกกับผม แต่ว่า เธอก็ลืมผมไม่ได้ ต่อให้เธอหาคนที่เข้าทดแทนส่วนที่ผมทำให้ไม่ได้ แต่ว่า มันก็ไม่เพียงพอเท่าที่ผมเคยกอดกับเธอครับ
สิ่งที่ผมต้องการในการมาตั้งกระทู้ก็คือ อยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนที่เคยประสบปัญหาอะไรแบบนี้ ทั้งคนที่กำลังเจอ และทั้งคนที่เคยผ่านปัญหานี้มาแล้ว ช่วยผมด้วยครับ ผมมืดแปดด้านไปหมดแล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะช่วยแฟนผมได้ ผมเองก็ไม่เคยเจอปัญหาอะไรแบบนี้ เลยไม่เข้าใจเธอครับ ผมพยายามบอกว่า ชีวิตนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะเลยนะ พี่เชื่อว่า พวกเราต้องผ่านไปด้วยกันนะ เป้าหมายในการใช้ชีวิตในตอนนี้เราอาจจะไม่เห็น แต่พอเราโตขึ้นอาจจะเจอก็ได้นะ อะไรทำนองนี้ครับ แต่เหมือนใจเธอจะสู้ไม่ไหวแล้วน่ะครับ ผมจนปัญญาจริงๆ ผมคิดว่า ชีวิตของคนๆ หนึ่ง มันมีค่ามากๆ กับการที่เราได้เกิดมาใช้ชีวิตบนโลกนี้ครับ ผมอยากจะช่วยชีวิตคนๆ หนึ่ง ที่กำลังจมดิ่งกับความทุกข์จนเริ่มมีความคิดที่อยากจะจบชีวิตตัวเองครับ ผมทนไม่ไหวกับการที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักทุกข์ใจขนาดนี้ครับ อย่างน้อยผมอยากเป็นกำลังกายกำลังใจให้เธอครับ และปัญหานี้ ผมมองว่า มันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับชีวิตคนๆ หนึ่ง ผมคิดว่า กระทู้นี้จะเป็น 1 ในกระทู้ที่เคยตั้งกันในเรื่องแบบนี้มาบ้างแล้ว ที่ได้มีส่วนช่วยให้คนที่เจอปัญหาแบบผม อย่างน้อยๆ ก็พอเป็นข้อมูลให้พวกเค้าได้มีกำลังใจ มองเห็นทางออกในการแก้ปัญหานี้ครับ
สุดท้ายสิ่งที่ผมอยากบอกกับแฟนผม ถ้าเธอได้มาอ่านกระทู้นี้ครับ คือ " พี่ขอโทษ ที่เอาเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้คนอื่นฟัง พี่รู้ว่า มันไม่เหมาะจะเล่าให้ใครฟัง แต่ว่า พี่อยากให้เรามีชีวิตอยู่รอดนะ พี่รู้ว่า สิ่งที่เราเจอมันหนักขนาดไหน ต่อให้พี่บอกอย่างนู้นอย่างนี้ จนเราสวนกลับมาจนทำให้พี่-จุดก็ตาม แต่ พี่เชื่อนะว่า ความสุขบนโลกนี้น่ะ มันยังมีอยู่นะ อย่างน้อยๆ ความสุขที่ว่า 1 ในนั้น ก็คือ การที่เราได้เจอพี่นะ "
16/08/58 ตอนนี้ ผมคุยกับแฟน แล้วว่า จะพาไปรักษากับคุณหมอ ในรพ. แถวบ้านแฟนครับ แต่ว่า ต้องทำเรื่องย้ายรพ. ในบัตรทองครับ และแฟนผม เค้ากังวลว่า ถ้าเกิดเค้าเป็นไรขึ้นมา แล้วพ่อแม่ ไปเจอประวัติการรักษาโรคซึมเศร้า จะทำยังไง ผมเลยมาถามครับว่า เราสามารถปกปิดข้อมูลการรักษาได้ไหมครับ?
แฟนผมเป็นโรคซึมเศร้าจนเริ่มคิดจะฆ่าตัวตาย ผมขอความช่วยเหลือหน่อยครับ
นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมได้ตั้งใน pantip ถ้า ยาวเกินไป หรือมีข้อผิดพลาด ก็ขออภัยด้วยครับ
ขอเกริ่นก่อนนะครับ คือ ผม กับแฟน คบกันได้ประมาณ 1 ปีกว่าๆ ผมเรียนมหาลัย ส่วนแฟนเรียนม.ปลายครับ พวกเราอยู่กันคนละจังหวัด นานๆ จะได้เจอกันทีหนึ่งครับ อาจจะ 2 - 3 เดือนครั้ง หรือบางที ก็เดือนหนึ่ง 2 ครั้งก็มี ในช่วงที่พวกเราไม่เจอหน้ากัน ก็คุยกันผ่านมือถือตลอดคุยทุกวัน นานๆ ก็มีเปิดกล้องผ่าน line กันบ้างครับ ในวันๆ หนึ่ง พวกเราก็มักจะคุยกันแต่เรื่องเดิมๆ อย่างวันนี้เป็นไงบ้าง? ทำไมกลับช้าจัง? ทำการบ้านยัง? บางทีก็มีประเด็นเครียดกัน สนุกเฮฮากันเล่นอะไรด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันบ้างครับ
เข้าเรื่องนะครับ
คือ ผมอยากช่วยแฟนน่ะครับ แฟนผม เค้าบ่นว่า อยากตาย ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว อยากจะพอกับชีวิตนี้แล้ว ไม่ต้องถึงตายก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องรับรู้อะไรก็พอ อะไรแบบนี้ครับ แฟนผมเอาแต่โทษตัวเองไปทุกเรื่องครับ มันเหมือนกับว่า จิตใจเธอมันร้าวไปหมดแล้วครับ ส่วนสาเหตุที่แฟนผมเป็นอย่างนี้ ก็เอาตามที่แฟนผมเคยเล่าให้ฟังนะครับ อาจจะไม่ครบถ้วนเท่าที่เธอเล่า
เรื่องครอบครัว ชีวิตในตอนเด็กๆ ครอบครัวของเธอมีปัญหาครับ อย่างพ่อมีอะไรกับกิ๊ก แล้วแม่ก็จับได้ เลยทะเลาะกันยกใหญ่ครับ คือเธอเห็นภาพนั้นมาตลอดในตอนเด็ก จนผมมาคบกับเธอ ก็ยังมีเรื่องนี้อยู่บ้างครับ แล้วแม่ของเธอก็มีอาการทางจิต ซึ่งก็เคยได้รับเข้ารักษามาบ้างแล้ว แต่ว่า เวลาที่พ่อกับแม่ของเธอ ทะเลาะกัน แม่เค้ามักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ครับ เลยทำให้บางทีมีการด่าว่า หรือทำร้ายกายเธอบ้างครับ แต่หลังจากสงบได้สักพัก แม่ของเธอก็มาขอโทษครับ ส่วนพ่อของเธอ ในตอนนี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะเรื่องแบบนั้นเริ่มน้อยลงครับ และก็เหมือนพ่อเค้าพอจะเข้าใจความรู้สึกแฟนผมบ้างครับ เลยไม่ได้ต่อว่าอะไร จะเงียบๆ สักมากกว่า ในบางทีก็ออกมาปกป้องเธอก็มีครับ ( ในช่วงที่แม่ขาดสติ )
เรื่องเรียน แฟนผมเค้าเรียนห้องวิทย์-คณิต ส่วนผมตอนม.ปลาย เรียนสายศิลป์ครับ ที่บ้านของเธอมักจะกดดันครับ อย่างเช่น เธอสอบคณิตได้ที่สองของห้อง ทำเกรดในแต่ละเทอมได้ 3.30+ ได้เข้าร่วมประกวดนู้นนี่นั้น แต่ว่า เหมือนที่บ้านก็ยังไม่พอใจครับ เหมือนแบบว่า ถ้าแฟนผมพยายามให้มากกว่านี้ ต้องได้ดีกว่านี้อีก แต่ในมุมมองของผม ผมคิดว่า เธอทำได้ขนาดนี้ ก็โคตรเก่งแล้วครับ และก็ช่วงที่คุยๆ กัน เธอก็บ่นครับ ว่า ไม่อยากเรียนแล้ว อาจารย์สั่งนู้นนี่นั่น บางทีก็ให้มาเรียนตอนเย็นอีก ผมเองก็พอเข้าใจนิดหน่อยครับ ว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน กับต้องมาเรียนตอนเย็นจนเลิก 5 - 6 โมง แล้วพอกลับเย็นกลับค่ำ ก็โดนที่บ้านต่อว่าอีก ทำไมถึงกลับมาช้า พอบอกว่า ติดเรียนตอนเย็น ก็ยังโดนว่าได้อีกครับ
เรื่องสังคม แฟนผมก็มีกลุ่มเพื่อนครับ ก็กลุ่มเพื่อนธรรมดาๆ ทั่วไป ที่พูดคุย เฮฮาปารตี้ ช่วยกันทำงาน ทำกิจกรรมกันอะไรแบบนี้ครับ บางทีคนในกลุ่มเพื่อนก็ชอบก่อปัญหากันอย่างเช่น A ทะเลาะกับ B นาย C มาขอคำปรึกษาเรื่องชีวิต นาง D ไม่เคยมาช่วยทำงานเลยสักครั้ง อะไรแบบนี้ครับ แล้วคนที่ต้องคอยแบกรับปัญหาพวกนี้ ก็...แฟนผม นั่นแหละครับ เธอก็มีบ่นๆ มาบ้าง ว่า เหนื่อยกับต้องมาทำไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ปัญหาตัวเอง 100 % แต่ถ้า ไม่แก้ กลุ่มเพื่อนก็แย่ และเธอเป็นคนที่รักเพื่อนครับ ถึงบางทีฝืนใจช่วย แต่ในใจลึกๆ ก็ทำเพราะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนๆ ครับ
เรื่องตัวผมเองเนี่ยแหละ ผมก็นับว่า ตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ และเป็นคนที่คอยเยียวยาใจเธอไปด้วยภายในตัวครับ คือ ในช่วงที่พวกเราคบกันมาก็มีทะเลาะกันบ้างครับ อย่างเช่น ไปไซโคเรื่องสรีระเธอบ้าง เผลอบ่นคำต้องห้ามออกมาบ้าง ไปทำไรไม่ถูกใจเธอบ้าง ติดเกมบ้างแหละ ช่วงที่แฟนผมต้องการจะคุย แต่ผมเลี่ยง ซึ่งในช่วงคบกันประมาณ 3 - 4 เดือน อาการเหล่านี้ ผมเป็นหนักมาก จนแบบแฟนผม อยากจะเลิกกับผมก็มี แต่ว่า ผมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น เลยยังคบกันต่อครับ ถึงแม้จะทะเลาะกัน แต่ว่า พวกเราก็พยายามจะปรับความเข้าใจกันว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไงถึงจะแก้ปัญหานี้ได้นะ อะไรแบบนี้ บางทีผมก็อยากไปหาเธอบ่อยๆ แต่ว่า แฟนผมก็กังวลเรื่องเงินที่ต้องใข้จ่ายในการมาแต่ละที มาก็อยู่กันได้ครึ่งวันบ้าง เต็มวันบ้าง และก็ ไหนจะขับรถมอไซต์ มาเสี่ยงชีวิตบนถนนอีก ต่อให้ขับรถดีแค่ไหน แต่ถ้าโดนคนอื่นชน ก็จบอยู่ดี เลยทำให้พวกเรามีข้อจำกัดในการมาเจอกัน ถึงแม้ว่า ผมจะบอกไปแล้วว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินพี่หรอก ไม่ตายก็หาใหม่ หรือ พี่จะพยายามขับช้าๆ ไม่เกิน 60 เธอก็ยังกังวลอยู่ดีครับ เลยทำให้ผมต้องหาวิธีที่มาแทนการเจอกันอย่าง วาดรูปให้กัน อัดเสียงร้องเพลงให้ฟัง(ถึงแม้ว่ามันจะเพี๊ยนก็ตาม) เล่นกีต้าร์ให้ฟัง ให้ของที่สามารถจับต้องได้ อะไรแบบนี้ครับ แต่ว่า สุดท้ายสิ่งเหล่านี้ มันก็ไม่เพียงพอสำหรับเธอ ผมรู้ดีแก่ใจว่า เธออยากจะได้คนที่เธอสามารถให้เธอกอดอย่างที่เธอต้องการได้ตลอดเวลา ซึ่งบางทีเธอก็อยากเลิกกับผม แต่ว่า เธอก็ลืมผมไม่ได้ ต่อให้เธอหาคนที่เข้าทดแทนส่วนที่ผมทำให้ไม่ได้ แต่ว่า มันก็ไม่เพียงพอเท่าที่ผมเคยกอดกับเธอครับ
สิ่งที่ผมต้องการในการมาตั้งกระทู้ก็คือ อยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนที่เคยประสบปัญหาอะไรแบบนี้ ทั้งคนที่กำลังเจอ และทั้งคนที่เคยผ่านปัญหานี้มาแล้ว ช่วยผมด้วยครับ ผมมืดแปดด้านไปหมดแล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะช่วยแฟนผมได้ ผมเองก็ไม่เคยเจอปัญหาอะไรแบบนี้ เลยไม่เข้าใจเธอครับ ผมพยายามบอกว่า ชีวิตนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะเลยนะ พี่เชื่อว่า พวกเราต้องผ่านไปด้วยกันนะ เป้าหมายในการใช้ชีวิตในตอนนี้เราอาจจะไม่เห็น แต่พอเราโตขึ้นอาจจะเจอก็ได้นะ อะไรทำนองนี้ครับ แต่เหมือนใจเธอจะสู้ไม่ไหวแล้วน่ะครับ ผมจนปัญญาจริงๆ ผมคิดว่า ชีวิตของคนๆ หนึ่ง มันมีค่ามากๆ กับการที่เราได้เกิดมาใช้ชีวิตบนโลกนี้ครับ ผมอยากจะช่วยชีวิตคนๆ หนึ่ง ที่กำลังจมดิ่งกับความทุกข์จนเริ่มมีความคิดที่อยากจะจบชีวิตตัวเองครับ ผมทนไม่ไหวกับการที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักทุกข์ใจขนาดนี้ครับ อย่างน้อยผมอยากเป็นกำลังกายกำลังใจให้เธอครับ และปัญหานี้ ผมมองว่า มันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับชีวิตคนๆ หนึ่ง ผมคิดว่า กระทู้นี้จะเป็น 1 ในกระทู้ที่เคยตั้งกันในเรื่องแบบนี้มาบ้างแล้ว ที่ได้มีส่วนช่วยให้คนที่เจอปัญหาแบบผม อย่างน้อยๆ ก็พอเป็นข้อมูลให้พวกเค้าได้มีกำลังใจ มองเห็นทางออกในการแก้ปัญหานี้ครับ
สุดท้ายสิ่งที่ผมอยากบอกกับแฟนผม ถ้าเธอได้มาอ่านกระทู้นี้ครับ คือ " พี่ขอโทษ ที่เอาเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้คนอื่นฟัง พี่รู้ว่า มันไม่เหมาะจะเล่าให้ใครฟัง แต่ว่า พี่อยากให้เรามีชีวิตอยู่รอดนะ พี่รู้ว่า สิ่งที่เราเจอมันหนักขนาดไหน ต่อให้พี่บอกอย่างนู้นอย่างนี้ จนเราสวนกลับมาจนทำให้พี่-จุดก็ตาม แต่ พี่เชื่อนะว่า ความสุขบนโลกนี้น่ะ มันยังมีอยู่นะ อย่างน้อยๆ ความสุขที่ว่า 1 ในนั้น ก็คือ การที่เราได้เจอพี่นะ "
16/08/58 ตอนนี้ ผมคุยกับแฟน แล้วว่า จะพาไปรักษากับคุณหมอ ในรพ. แถวบ้านแฟนครับ แต่ว่า ต้องทำเรื่องย้ายรพ. ในบัตรทองครับ และแฟนผม เค้ากังวลว่า ถ้าเกิดเค้าเป็นไรขึ้นมา แล้วพ่อแม่ ไปเจอประวัติการรักษาโรคซึมเศร้า จะทำยังไง ผมเลยมาถามครับว่า เราสามารถปกปิดข้อมูลการรักษาได้ไหมครับ?