ปัญหาชีวิต ผู้หญิงที่โตมาด้วยตัวเอง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เรามาตั้ง
เพราะเก็บกดและอึดอัดเกี่ยวกับปัญหาชีวิตมานาน และอยากถามเพื่อนๆว่าเคยเจอปัญหาเหล่านี้มาหรือไม่
เรื่องยาวหน่อย แต่อยากให้เพื่อนๆ อ่านให้จบ

---

---

เราจะเริ่มจาก แบล๊คกราว ครอบครัวเราก่อนนะคะ
ครอบครัวเรา พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็กๆ ประมาณ อนุบาล 2-3 เราจำความไม่ได้
เราเป็นน้องสาวคนเล็ก มีพี่สาว 2 คน และพี่ชายคนโต
ครอบครัวเรา ฐานะปานปลาง เป็นธุรกิจขายเครื่องประดับ

ชีวิตเราเริ่มมาเปลี่ยนตั้งแต่ หลังจากพ่อแม่เลิกกัน ด้วยเหตุผลของผู้ใหญ่
ลูก 4 คนอยู่กับพ่อทั้งหมด เพราะอยู่กับพ่อสบายกว่าอยู่กับแม่
ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตเราก็มีพ่อดูแล (ด้วยเงิน)มาตลอด
แต่หลังจากที่พ่อเลิกกับแม่เราได้ (เราจะเล่าคราวๆ เพราะเรายังเด็กมาก จำความไม่ได้มาก)

พ่อเราแต่งงานใหม่ ตอนเรา 7-8 ขวบได้ กับผู้หญิงคนนึงที่พ่อเราเชื่อว่าเขาจะเป็นคนดี
และดูแลครอบครัว และรักพวกเรา ซึ่งค่อนข้างแตกต่างจากแม่ของเรา

แม่ของเรา ค่อนข้างสวยในสมัยนั้น อีกทั้งแต่งงานกับพ่อเราเร็ว
เลยทำให้เขาไม่มีการใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย นอกจากทำงานและครอบครัว
แม่เราเลยเป็นสาวปาร์ตี้และมีหนุ่มจีบเยอะ นั้นเป็นเพราะแม่เราพูดเก่ง และค้าขายเก่ง
เลยเป็นที่นิยมพอสมควร อันดับต่อไปคงไม่ต้องพูดถึง มันมีเรื่องที่ใหญ่หลวง ที่ทำให้พ่อกับแม่เราต้องเลิกกัน

พ่อเราฝังใจว่าผู้หญิงที่กินเหล้า สูบบุหรี่ เป็นผู้หญิงที่แย่ จนมาเลือกแต่งกับอีกคน ที่ไม่สูบบุหรี่
และกินเหล้า และทำการค้าขาย เลยทำให้พ่อเราตัดสินใจแต่งงานใหม่อีกครั้งนึง

หลังจากแต่งงานใหม่ พ่อก็ทำงานตลอด ไปตจว และไม่เคยสนใจฉันกับพี่สาว และพี่ชายเลย
สนใจแต่ครอบครัวใหม่และงาน พอแต่งได้สักพัก ก็มีน้องใหม่ ซึ่งช่วงนั้น เราอายุเพียงแค่ 10 ขวบ
และมีอีกคน หลังจากนั้น 2 ปี

ส่วนเราเองโตมาพร้อมกับพี่ๆ และพี่เลี้ยง แต่ยังดีที่มีย่า เลี้ยงมาตลอด
วันนึง อาม่าเราก็เสียไป และพ่อเราก็เลิกกับผู้หญิงคนอีกรอบ(ครบมา 10 ปี) ด้วยเหตุผลที่ ทำให้พ่อเราเจ็บซ้ำสอง
เพราะผู้หญิงไม่รู้จักพอ ทั้งๆที่พ่อเราให้ทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ให้ กระเป๋าแบรด์เนม เที่ยว ตปท ก็ไปบ่อย
แต่นางต้องการให้พ่อเราทิ้งพวกเรา แต่เขาทำไม่ได้ และอีกหลายๆ ปัญหา ที่ทำให้ไปต่อไม่ได้
<คือรักเงินพ่อเรานั้นและ และอยากมีลูกชาย ให้พ่อเรา แต่ดันเป็นลูกสาวทั้งคู่>

ส่วนเรื่องของเราอยู่ตรงนี้
เราเป็นเด็กผู้หญิง ที่โตมาด้วยตัวเอง พี่ๆแต่ละคนก็ต่างคนต่างมีชีวิต
ครอบครัวเราเหมือนจะเพอร์เฟคสมบูรณ์แบบ
เรามีบ้านหลังใหญ่ แต่ไม่มีใครคุยด้วยเลยสักคน
มาถึงจุดๆ นึงของชีวิต ที่เราเข้าใจพ่อเราเองว่า พ่อเรา เจออะไรมาเยอะ นอกจากปัญหาตัวเองแล้ว
ยังมีปัญหาพี่ชายเรา ที่ไม่เอาไหน พลาดทำผู้หญิงท้อง และพี่สาวเราคนนึง ก็พลาดเช่นกัน

เมื่อก่อนเราไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไม พี่สาวเรา หรือพี่ชายเราถึงคิดไม่ได้
พอตอนนี้เรา อายุ 21 ปี เราเลือกชีวิตเราเองมาตลอด เราเหงามากเลย
เราพอจะเข้าใจพี่ชาย และพี่สาวของเราว่าทำไมถึงเลือกชีวิตผิดพลาด เพราะมันเหมือนปมฝังใจ
ตัวเราเองไม่สามารถคุยกับใคร พ่อเราก็ไม่สามารถพูดได้ นั้นเป็นเพราะว่า ผู้ชาย กับลูกสาวด้วย
และเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อความคิดตัวเองเป็นหลัก และตัดสินคน จากที่เจอมา ซึ่งก็ไม่แปลก
แต่ก็ไม่ใช่ทุกคน แถมยังเป็นคนที่ปากไม่ค่อยดี คือสอนลูกไม่เป็น ให้แต่เงิน
เราไม่สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ ฉันเดินทางไป รร ด้วยตัวเองตั้งแต่ ประถมปลาย
โดยการนั่งมอไซด์ ต่อด้วยรถไฟฟ้า และทำประจำทุกวัน จนกระทั้งมหาลัย

ทุกวันนี้ เราต้องเห็นพ่อเทคแคร์ดูแล น้องเรา
เรารู้สึกอิจฉามาก ทำไมเราไม่เคยได้อะไรแบบนั้นจากพ่อเราบ้าง
ทุกวันนี้ น้องเราสบาย คุณหนูมากๆ มีพี่เลี้ยง ทำให้ทุกอย่าง
พ่อเราต้องตื่นเช้าไปรับไปส่ง อยากได้อะไรได้หมดเลย
ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เราต้องการมากๆ จากเด็กผู้หญิงที่ไม่มีแม่ มีพ่อก็เหมือนไม่มี
เหมือนต้องมาดู พ่อรักน้อง ตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเราเป็นน้องสุดท้อง จากที่เคยได้ทุกอย่างก็ไม่

แต่ชีวิตการเป็นอยู่เราตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่มันทำให้เรารู้สึกว่า เรามีบ้านหลังใหญ่
แต่ไม่มีความสุขเลยจริงๆ เราเหมือนคนเก็บกด แอบร้องไห้ คนเดียวตลอด
เครียดจาก การเรียน ความรัก หรือเรื่องอนาคต เราไม่รู้ว่าเราจะปรึกษาใคร
หลายครั้ง ที่เคยคิดจะระบายกับพ่อ เราก็ร้องไห้ พ่อเราตอบกลับเราว่า
"ร้องไห้ ทำไม พ่อตายหรอ" ทำให้เรารู้สึกว่า ไม่อยากจะคุยกับเขาอีกต่อไป

เราโตมาด้วย ความเชื่อมั่นของตัวเองมาตลอด ด้วยการตัดสินใจผิด ตัดสินใจถูก
ไม่เคยมีใครสอน แม้กระทั้ง ครั้งแรกที่เราเป็น ประจำเดือน ไม่มีใครสอนเรา ให้ใส่ผ้าอนามัย
ช็อปปิ้ง ไม่เคยมีโมเม้น มีเพื่อนไปช่วย เพราะพี่สาวเราคนโตก็อยู่นอก พี่สาวเราก็มีสังคมของเขา
พี่ชายเราก็ทำตัวเหลวไหล จนต้องไปอยู่กับแม่

วันแม่ เราไม่เคยรู้สึกซึ้งเลย เราเข้าใจพ่อเราว่าเจออะไรมาเยอะมาก เขาเล่าให้ถึงสิ่งที่แม่ทำกับเขา
มันทำให้เรา โกธร และเกลียดเขามาก ที่ทิ้งเรา และทำแบบนั้นกับพ่อเรา
ทำให้เราโตมาด้วย เด็กไม่มีแม่!  เราเก็บกดมาก

ทุกวันนี้ เราอยู่ในบ้านหลังใหญ่ แต่ไม่มีความอบอุ่นเลยด้วยซ้ำ
พ่อเราออกไปข้างนอกบ้าง บางวัน ไปเที่ยวสาว ซึ่งเราเข้าใจ
และไม่เคยว่าอะไร เพราะเราเข้าใจว่า เขาขาดชีวิตวัยรุ่น และเจอชีวิตคู่ที่บัดซบ

เราทนมาตั้งแต่เด็กๆ ทนหลายๆอย่าง ทนเห็น ทนเจอ เก็บกดและอึดอัด จนวันนึงที่เรารู้สึกว่าเราโตขึ้น
เราแทบไม่เคยเป็นเด็ก เหลวไหล เรียนดีมาตลอด เรียนมหาลัยมีชื่อ เผื่อตัวเราเอง ทั้งนั้น
พ่อไม่เคยบังคับอะไรเราเลย จนบางทีมันทำให้เรารู้สึกว่า เราโหวง ไม่มีสิ้นทางอนาคต

เมื่อเราโตขึ้น เราก็เชื่อมั่นทางเลือกตัวเองมากขึ้น จนบางครั้งเรายอมรับ เราทำตัวเหลวไหลไม่กลับบ้าน
แต่เราก็คือ อยากไปเที่ยว อยากไปสังคมกับเพ่ือนๆบ้าง ตามภาษาวัยรุ่น เราเหงาเวลาอยู่บ้าน
อีกทั้ง ถ้ากลับดึก บ้านเรามันยังน่ากลัวมาก ทางกลับ เปลี่ยว ระดับ 10 แท็กทุกคันก็บอก
ตอนนี้เราต้องบอกก่อนว่าเรา มีแฟน (ทำงานโตแล้ว และเป็นต่างชาติ)
ซึ่งไม่ใช่แฟนคนแรกของเรา และเราก็ไม่ได้อ่อนประสบการเรื่องการมีแฟน
เลยด้วยซ้ำ แฟนเราคนนี้พาเราไปเปิดโลกอะไรใหม่ๆ เราทั้งคู่ต่างมีอะไรคล้ายๆกัน
ซึ่งประเด็น มันไม่ได้อยู่ที่เราติดแฟน แต่เราแค่ทำแบบนี้แล้วเรามีความสุข
นั้นคือ มีคนเข้าใจเรา และอยู่เคียงข้างเรา

เรายอมรับว่าหลังๆนี้เราเหลวไหลมากๆ คือแค่ไม่ค่อยกลับบ้าน
แต่เราก็ไม่ได้ไปเที่ยวกลางคืน อะไรแบบนั้น เรามีที่อยู่ของเรา
ที่มันดีกว่าการอยู่บ้านตอนนี้


เราเลยอยากถามว่าเพื่อนๆ เคยมีบาดแผล หรือ รอยแผลอะไรที่ฝังใจ
จนทำให้ตัวเองเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
เราผิดไหม ที่เราคิดแบบนี้ หรือเราเห็นแก่ตัว
เราไม่เข้าใจพ่อมากพอ? หรือพ่อไม่เข้าใจเรา?
เรารู้ว่าพ่อเป็นห่วงเรา แต่ถ้าเป็นห่วงเรา ทำไมถึงปล่อยให้เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
ทิ้งเราให้ตัดสินใจเองหลายๆอย่าง จนทุกวันนี้เราเชื่อการตัดสินใจตัวเอง
และทำอะไร เรารู้ตัวเองตลอด ว่าเรากำลังทำอะไร

เราโครตเหงา โครตต้องการคนเข้าใจ...จนบางครั้งเราอยากหนีไป ตปท ไปเปิดโลกใหม่ๆ
ซึ่งก่อนหน้านี้เราเคยขอพ่อแล้ว แต่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง และเขาคงไม่อยากให้ฉันไป

แต่รู้ไหม ตอนนี้ น้องเราได้เรียน รร แพง ค่าเทอม เยียดแสนต่อคน 2 คนก็แพง ไหนจะค่ากิน
ค่าใช้ น้องเราเป็นคุณหนูมาก ซึ่งมันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกเรามากๆ

เราควรทำยังไง...ผิดไหมที่เราคิดอยากหนีออกจากบ้าน ไปผจญภัยในทางของเรา
ซึ่งเราอิสระมาตั้งแต่เด็ก (อย่าเรียกว่าอิสระเลย ถูกเมินดีกว่า)
เรารู้สึกว่า ความคิด เราโตกว่า เด็กรุ่นๆเดียวกัน เพราะความไม่สมบูรณ์แบบ
แต่มาจุดๆนึง เราคิดว่าเราโตมากพอ ที่จะทำอะไรตามใจเราบ้าง แต่พ่อเรากลับ
มาสนใจเรา... แค่โทรถามอ่านะ ว่าไปไหน เฮ้อ....อยากหนีออกจากบ้าน