สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กจบใหม่ ที่เพิ่งจบบริหารมา เงินเดือนตามมาตรฐานเลยครับ. 15K แต่มีเบี้ยเลี้ยง ค่าที่พัก โอที ค่าเดินทาง ต่างๆก็ 24-25K
ค่าใช้จ่าย มีค่าหอ+น้ำไฟ 4500 ค่ากินข้าว ตกเดือนละ 5000 ที่เหลือก็ให้ที่บ้านบ้าง และก็เก็บครับ ผมทำงานมาได้ไม่นาน
แต่รู้สึกว่า
1.ทำงานไม่ตรงสาย
2.งานสบาย ชิว ไม่ค่อยทำไร บางวันทำโอ ก่นั่งเล่น มันอาจจะเป็นสวรรค์ของคนขี้เกียจ แต่สำหรับผม ผมไม่ค่อยชอบครับ มาทำงานเหมือนไม่ได้ทำไร มานั่งเฉยๆ กินเงินเดือนไปวันๆ มันทำให้ผมไม่มีประสบการณ์ งานผมยิ่งกว่าเด็กฝึกงาน ถ่ายเอกสาร สแกนเอกสาร งานยากๆ เขาไม่ให้ผมทำ เขากลัวผมทำผิด. ผมคิดว่า คนเราถ้าไม่ผิด จะไม่รู้ ต้องลองทำ เมื่อผิดเราจะจำได้
3.ทำงาน 6 วัน และอยู่ ตจว บ้านผมอยู่กรุงเทพ ผมรู้สึกว่าใช้ชีวิตกับครอบครัวและเพื่อนไม่ได้เลย ทำ6วัน หยุด 1 วัน ก็ซักผ้า ทำนู้นนี่หมดวันแล้วครับ
แต่เหตุผลโดยรวมเป็นเรื่องของเนื้องานมากกว่า ที่ผมไม่ค่อยชอบ และรู้สึกไม่ตรงกับที่จบ และงานก็ไม่ค่อยทำไร เหมือนไม่มีคุณค่าในตัวเอง บางคนอาจจะมองว่ามีเยอะแยะ ที่เขาทำงานไม่ตรงสาย. ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะเรียนสายนี่ทำไม ในเมื่อผมเรียนสายนี้ ผมอยากทำงานสายที่ผมเรียน. หรือแม้งานที่ทำไม่ตรงสายแต่ผมชอบ และสนุกกับมัน ผมก็ทำ ตอนฝึกงานผมได้ทำงานจริงๆ ทั้งโดนดุ โดนว่า กดดัน เครียด แถมไม่ได้ตัง ผมก็โอเคนะ มันเป็นการได้เรียนรู้ไปในตัว มันเป็นการฝึกเราไปในตัว แต่พอมาทำงานอันนี้ ผมเหมือนเด็กฝึกงาน วันนึงทำงาน 8 ชั่วโมง ผมทำจริงๆ 2-3 ชั่วโมง ที่เหลือนั่งว่างคับ
ผมเลยคิดอยากจะ หางานใหม่ ที่ทำ5 วันและใกล้บ้าน เงินเดือนอาจจะน้อยกว่าผมก็โอเค
เป้าหมายในชีวิตของคนมันต่างกัน : บางคนมุ่งทำงานเก็บตังๆเยอะๆ จนรู้ตัวอีกทีคือมีตังเยอะ แต่ก็เริ่มแก่เสียแล้ว ทำให้พลาดประสบการณ์บางอย่างในขีวิตหายไป
ส่วนเป้าหมายของผม คือการทำงานไปด้วย และการได้ท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆไปด้วย เผื่อวันนึงภาพเหล่านั้นจะเปนความทรงจำของผมในตอนแก่ มันดีกว่าการทีตังแต่ไม่มีภาพความทรงจำอะไรเลย : ) ผมอยากจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวนู้นนี่ เพราะท่านแก่ขึ้นทุกวัน จะให้ผมโหมทำงาน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ท่านก็แก่เสียแล้ว. เวลามันเดินไปเรื่อยๆ วันนี้ผมมีท่าน วันหน้าใครจะไปรู้ ผมแค่อยาก พาท่านไปเที่ยว ไปกินนู้นนี่ เพราะตั้งแต่ท่านส่งผมเรียน ท่านก็ต้องแลกกับการเสียโอกาสในการกิน การเที่ยวหลายๆอย่างไป เพื่อส่งผมเรียน. หลายคนอาจจะมองว่า ก็ส่งเงินไปให้ท่านแทนไง แต่เงินที่ผมให้ กับ ผมเป็นคนพาท่านไป แบบไหนจะดีกว่ากัน
หลายคนอาจจะมองว่า เด็กรุ่นใหม่ไม่อดทน สำหรับผม ถ้าทำงาน 5 วัน ถึงแม้งานจะหนัก จะยาก จะเหนื่อย ผมสู้นะ มันได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ของผมไปในตัว ระหว่างที่ทำงานนี้ ผมก็หางานใหม่ไปด้วย แต่ถ้าได้เรียกสัมภาษผมก็ลางานไปยากเหลือเกิน
ผมคิดผิดไหม ที่อยากจะหางานอื่น
คิดยังไง ถ้าเด็กบริหาร ที่พึ่งจบใหม่ จะยอมทิ้งเงินเดือน 24-25k
ค่าใช้จ่าย มีค่าหอ+น้ำไฟ 4500 ค่ากินข้าว ตกเดือนละ 5000 ที่เหลือก็ให้ที่บ้านบ้าง และก็เก็บครับ ผมทำงานมาได้ไม่นาน
แต่รู้สึกว่า
1.ทำงานไม่ตรงสาย
2.งานสบาย ชิว ไม่ค่อยทำไร บางวันทำโอ ก่นั่งเล่น มันอาจจะเป็นสวรรค์ของคนขี้เกียจ แต่สำหรับผม ผมไม่ค่อยชอบครับ มาทำงานเหมือนไม่ได้ทำไร มานั่งเฉยๆ กินเงินเดือนไปวันๆ มันทำให้ผมไม่มีประสบการณ์ งานผมยิ่งกว่าเด็กฝึกงาน ถ่ายเอกสาร สแกนเอกสาร งานยากๆ เขาไม่ให้ผมทำ เขากลัวผมทำผิด. ผมคิดว่า คนเราถ้าไม่ผิด จะไม่รู้ ต้องลองทำ เมื่อผิดเราจะจำได้
3.ทำงาน 6 วัน และอยู่ ตจว บ้านผมอยู่กรุงเทพ ผมรู้สึกว่าใช้ชีวิตกับครอบครัวและเพื่อนไม่ได้เลย ทำ6วัน หยุด 1 วัน ก็ซักผ้า ทำนู้นนี่หมดวันแล้วครับ
แต่เหตุผลโดยรวมเป็นเรื่องของเนื้องานมากกว่า ที่ผมไม่ค่อยชอบ และรู้สึกไม่ตรงกับที่จบ และงานก็ไม่ค่อยทำไร เหมือนไม่มีคุณค่าในตัวเอง บางคนอาจจะมองว่ามีเยอะแยะ ที่เขาทำงานไม่ตรงสาย. ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะเรียนสายนี่ทำไม ในเมื่อผมเรียนสายนี้ ผมอยากทำงานสายที่ผมเรียน. หรือแม้งานที่ทำไม่ตรงสายแต่ผมชอบ และสนุกกับมัน ผมก็ทำ ตอนฝึกงานผมได้ทำงานจริงๆ ทั้งโดนดุ โดนว่า กดดัน เครียด แถมไม่ได้ตัง ผมก็โอเคนะ มันเป็นการได้เรียนรู้ไปในตัว มันเป็นการฝึกเราไปในตัว แต่พอมาทำงานอันนี้ ผมเหมือนเด็กฝึกงาน วันนึงทำงาน 8 ชั่วโมง ผมทำจริงๆ 2-3 ชั่วโมง ที่เหลือนั่งว่างคับ
ผมเลยคิดอยากจะ หางานใหม่ ที่ทำ5 วันและใกล้บ้าน เงินเดือนอาจจะน้อยกว่าผมก็โอเค
เป้าหมายในชีวิตของคนมันต่างกัน : บางคนมุ่งทำงานเก็บตังๆเยอะๆ จนรู้ตัวอีกทีคือมีตังเยอะ แต่ก็เริ่มแก่เสียแล้ว ทำให้พลาดประสบการณ์บางอย่างในขีวิตหายไป
ส่วนเป้าหมายของผม คือการทำงานไปด้วย และการได้ท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆไปด้วย เผื่อวันนึงภาพเหล่านั้นจะเปนความทรงจำของผมในตอนแก่ มันดีกว่าการทีตังแต่ไม่มีภาพความทรงจำอะไรเลย : ) ผมอยากจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวนู้นนี่ เพราะท่านแก่ขึ้นทุกวัน จะให้ผมโหมทำงาน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ท่านก็แก่เสียแล้ว. เวลามันเดินไปเรื่อยๆ วันนี้ผมมีท่าน วันหน้าใครจะไปรู้ ผมแค่อยาก พาท่านไปเที่ยว ไปกินนู้นนี่ เพราะตั้งแต่ท่านส่งผมเรียน ท่านก็ต้องแลกกับการเสียโอกาสในการกิน การเที่ยวหลายๆอย่างไป เพื่อส่งผมเรียน. หลายคนอาจจะมองว่า ก็ส่งเงินไปให้ท่านแทนไง แต่เงินที่ผมให้ กับ ผมเป็นคนพาท่านไป แบบไหนจะดีกว่ากัน
หลายคนอาจจะมองว่า เด็กรุ่นใหม่ไม่อดทน สำหรับผม ถ้าทำงาน 5 วัน ถึงแม้งานจะหนัก จะยาก จะเหนื่อย ผมสู้นะ มันได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ของผมไปในตัว ระหว่างที่ทำงานนี้ ผมก็หางานใหม่ไปด้วย แต่ถ้าได้เรียกสัมภาษผมก็ลางานไปยากเหลือเกิน
ผมคิดผิดไหม ที่อยากจะหางานอื่น