สวัสดีครับ ตามหัวข้อเลยครับ ผมอยากฟังเรื่องที่ท่านอยากเล่า ถึงความทรงจำของการเดินทางที่คาดถึงและไม่ถึงในแต่ละครั้งจากทุกท่าน แม้ความจริงกระทู้ในลักษณะดังกล่าวจะเคยมีมาบ้างแล้ว แต่ก็นานพอสมควร และถึงเวลาที่ควรจะนำมารีเมคกันอีกสักรอบครับ
เหตุที่ตั้งกระทู้นี้อีกประการก็คงเป็นเพราะ วันนี้ผมจัดโต๊ะทำงานของตนเองแล้วพบบันทึกที่เขียนมือเก่าๆ และบันทึกที่ตนเองเคยพิมพ์เอาไว้ ถึงการเดินทางแต่ละครั้ง เลยคิดว่านอกจากจะฟังของทุกท่านแล้ว ถ้าเอาของตนเองมาเล่าด้วยก็น่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่ดีครับ
เริ่มจากที่แรกเลยนะครับ
Malaysian Taxi : Questionably Asia
ความจริงผมเองก็เจอแท็กซี่มาหลายที่หลายเมือง ตั้งแต่โลกที่หนึ่งถึงโลกที่สาม แต่ที่ที่ผมเล่าได้ยันลูกบวชจนอุ้มหลานก็คงเป็นแท็กซี่มาเลเซียครับ ดุเดือด และลูกล่อลูกชนมากมายสุดๆ ผมจำเคแอลวันฝนตก ที่นึกถึงทีไรไม่เคยได้ชุ่มฉ่ำเอาเสียทุกที สมัยนั้นผมเข้าเมืองโดยรถประจำทางจาก KLIA แล้วมาต่อแท็กซี่ ตอนแรกแกก็กดมิเตอร์ดีๆ แล้วเมื่อถึงหน้าอาคารสุลต่านอับดุลซามัต พี่ท่านก็ปิดมิเตอร์เอาดื้อๆ แล้วบอกว่า วันนี้รถติดมาก ขอสองเท่าจากราคาเมื่อครู่แล้วกัน “แหม มันโกงกันซึ่งๆ หน้าเลยนะ” อันนี้เสียงผมในความคิดนะครับ
ดังนั้น ผมเลยทำนิ่งๆ แกล้งฟังภาษาอังกฤษสำเนียงมาเลย์แบบไม่รู้เรื่อง ไม่หือไม่อืออะไร รถแท็กซี่ยังแล่นไปตามถนนอย่างช้าๆ จนถึงจุดหมายคือโรงแรมของผมในย่าน bukit bintang แน่นอนว่าถึงตอนนี้ก็ฝนจาง แต่สุดท้ายไม่ว่างเปล่าเพราะผมไปกระซิบกระซาบกับกงซิแอร์จโรงแรมที่เดินมารับ และก็ได้จ่ายในราคา 1.5 เท่า ท่ามกลางความหัวเสียของคุณลุงพลขับแท็กซี่ครับ
ขณะที่ในวันอื่นๆ ผมโดนโกงเล็กโกงน้อย และปิดมิเตอร์จากคุณแท็กซี่จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา วิธีการที่ง่ายที่สุดก็คือ “Meter?” ถ้าพี่ท่าน “No” ผมก็จะ “How much?” อีกรอบ ถ้าเลขสุดท้ายที่เสนอมาไม่ถูกใจก็เดินลง แล้วเริ่มต้นกับคันใหม่ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องกลัวครับ ไม่เคยเปิดมิเตอร์สักคัน จนถึงวันสุดท้ายในมาเลเซีย วันนี้ตั้งเป้าว่าจะต้องให้บรรดาแท็กซี่เปิดมิเตอร์ให้ได้ ผมโบกจาก central market ไปยังโรงแรมของผมเพื่อเตรียมเช็คเอาท์ วันนี้แต่งตัวให้กลืนกับคนท้องถิ่นที่สุด โบกปุ๊บ ก้าวขึ้นปั๊บ สบตาคนขับด้วยความมั่นใจ ด้วยสำเนียงที่ต้องพยายามแต่ก็ใช่และใกล้ที่สุดว่า “Changkat Bukit Bintang” ถึงตอนนี้จะ Bintang หรือไม่ไม่รู้แต่ Bingo เพราะคุณพี่คนขับหน้าตาภูมบุตรกดมิเตอร์เรียบร้อย ผมนี่นั่งเก็บอาการสุดๆ จนกระทั่งรถจอดถึงโรงแรม จ่ายเงิน 6 ริงกิตตามมิเตอร์ ก่อนจะขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษยาวๆ ในใจก็ยิ้มและคิดว่าเรียบร้อย เสร็จผมบ้างล่ะคราวนี้
ตอนกลับไปสนามบิน ผมกระซิบกงซิแอร์จคนเดิม ขอแท็กซี่ที่หน้าจีนที่สุด แล้วก็ไม่ผิดหวัง ขับรถนิ่มมากมิเตอร์โดยไม่ต้องร้องขอ แน่นอนว่า เมื่อถึงปลายทาง ผมกวาดเหรียญริงกิตที่เหลือเป็นทิปให่แก่คุณลุงชาวจีนท่านนั้นเป็นที่เรียบร้อย
ป.ล. อย่าคิดว่าแท็กซี่จะมีความเร้าใจเฉพาะที่ KL นะครับ ที่มะละกาก็ดุเดือดไม่แพ้กัน จากสถานีขนส่งเข้าเมืองราคา 15 ริงกิต แต่ถ้ายอมเดินมาที่ดิสเคาน์สโตร์ฝั่งตนข้าม ราคาจะเหลือเพียง 10 ริงกิตเท่านั้น ขณะที่ในจอร์จทาวน์ ปีนัง แท็กซี่ไปกลับสนามบินไม่มีการกดมิเตอร์ และราคาค่ารถจะถูกกำหนดตามดาวของโรงแรม แน่นอนว่าผมหัวแบะได้ไม่ยากจากการไปและกลับโรงแรมสี่ดาว ที่อยู่ใกล้ถนนสายอาหารในช่วงค่ำครับ
ทุกท่านเคยมีเรื่องน่าประทับใจหรือจำฝังใจจากการเดินทางในต่างแดนบ้างไหมครับ
เหตุที่ตั้งกระทู้นี้อีกประการก็คงเป็นเพราะ วันนี้ผมจัดโต๊ะทำงานของตนเองแล้วพบบันทึกที่เขียนมือเก่าๆ และบันทึกที่ตนเองเคยพิมพ์เอาไว้ ถึงการเดินทางแต่ละครั้ง เลยคิดว่านอกจากจะฟังของทุกท่านแล้ว ถ้าเอาของตนเองมาเล่าด้วยก็น่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่ดีครับ
เริ่มจากที่แรกเลยนะครับ
Malaysian Taxi : Questionably Asia
ความจริงผมเองก็เจอแท็กซี่มาหลายที่หลายเมือง ตั้งแต่โลกที่หนึ่งถึงโลกที่สาม แต่ที่ที่ผมเล่าได้ยันลูกบวชจนอุ้มหลานก็คงเป็นแท็กซี่มาเลเซียครับ ดุเดือด และลูกล่อลูกชนมากมายสุดๆ ผมจำเคแอลวันฝนตก ที่นึกถึงทีไรไม่เคยได้ชุ่มฉ่ำเอาเสียทุกที สมัยนั้นผมเข้าเมืองโดยรถประจำทางจาก KLIA แล้วมาต่อแท็กซี่ ตอนแรกแกก็กดมิเตอร์ดีๆ แล้วเมื่อถึงหน้าอาคารสุลต่านอับดุลซามัต พี่ท่านก็ปิดมิเตอร์เอาดื้อๆ แล้วบอกว่า วันนี้รถติดมาก ขอสองเท่าจากราคาเมื่อครู่แล้วกัน “แหม มันโกงกันซึ่งๆ หน้าเลยนะ” อันนี้เสียงผมในความคิดนะครับ
ดังนั้น ผมเลยทำนิ่งๆ แกล้งฟังภาษาอังกฤษสำเนียงมาเลย์แบบไม่รู้เรื่อง ไม่หือไม่อืออะไร รถแท็กซี่ยังแล่นไปตามถนนอย่างช้าๆ จนถึงจุดหมายคือโรงแรมของผมในย่าน bukit bintang แน่นอนว่าถึงตอนนี้ก็ฝนจาง แต่สุดท้ายไม่ว่างเปล่าเพราะผมไปกระซิบกระซาบกับกงซิแอร์จโรงแรมที่เดินมารับ และก็ได้จ่ายในราคา 1.5 เท่า ท่ามกลางความหัวเสียของคุณลุงพลขับแท็กซี่ครับ
ขณะที่ในวันอื่นๆ ผมโดนโกงเล็กโกงน้อย และปิดมิเตอร์จากคุณแท็กซี่จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา วิธีการที่ง่ายที่สุดก็คือ “Meter?” ถ้าพี่ท่าน “No” ผมก็จะ “How much?” อีกรอบ ถ้าเลขสุดท้ายที่เสนอมาไม่ถูกใจก็เดินลง แล้วเริ่มต้นกับคันใหม่ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องกลัวครับ ไม่เคยเปิดมิเตอร์สักคัน จนถึงวันสุดท้ายในมาเลเซีย วันนี้ตั้งเป้าว่าจะต้องให้บรรดาแท็กซี่เปิดมิเตอร์ให้ได้ ผมโบกจาก central market ไปยังโรงแรมของผมเพื่อเตรียมเช็คเอาท์ วันนี้แต่งตัวให้กลืนกับคนท้องถิ่นที่สุด โบกปุ๊บ ก้าวขึ้นปั๊บ สบตาคนขับด้วยความมั่นใจ ด้วยสำเนียงที่ต้องพยายามแต่ก็ใช่และใกล้ที่สุดว่า “Changkat Bukit Bintang” ถึงตอนนี้จะ Bintang หรือไม่ไม่รู้แต่ Bingo เพราะคุณพี่คนขับหน้าตาภูมบุตรกดมิเตอร์เรียบร้อย ผมนี่นั่งเก็บอาการสุดๆ จนกระทั่งรถจอดถึงโรงแรม จ่ายเงิน 6 ริงกิตตามมิเตอร์ ก่อนจะขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษยาวๆ ในใจก็ยิ้มและคิดว่าเรียบร้อย เสร็จผมบ้างล่ะคราวนี้
ตอนกลับไปสนามบิน ผมกระซิบกงซิแอร์จคนเดิม ขอแท็กซี่ที่หน้าจีนที่สุด แล้วก็ไม่ผิดหวัง ขับรถนิ่มมากมิเตอร์โดยไม่ต้องร้องขอ แน่นอนว่า เมื่อถึงปลายทาง ผมกวาดเหรียญริงกิตที่เหลือเป็นทิปให่แก่คุณลุงชาวจีนท่านนั้นเป็นที่เรียบร้อย ป.ล. อย่าคิดว่าแท็กซี่จะมีความเร้าใจเฉพาะที่ KL นะครับ ที่มะละกาก็ดุเดือดไม่แพ้กัน จากสถานีขนส่งเข้าเมืองราคา 15 ริงกิต แต่ถ้ายอมเดินมาที่ดิสเคาน์สโตร์ฝั่งตนข้าม ราคาจะเหลือเพียง 10 ริงกิตเท่านั้น ขณะที่ในจอร์จทาวน์ ปีนัง แท็กซี่ไปกลับสนามบินไม่มีการกดมิเตอร์ และราคาค่ารถจะถูกกำหนดตามดาวของโรงแรม แน่นอนว่าผมหัวแบะได้ไม่ยากจากการไปและกลับโรงแรมสี่ดาว ที่อยู่ใกล้ถนนสายอาหารในช่วงค่ำครับ