เห็นมาหลายต่อหลายกระทู้ละ วันนี้อดไม่ได้จริงๆ 55555
คือถ้ามาแบบ...
พี่คะ ช่วยดูกลอนที่หนูแต่งได้ไหมคะว่ามันถูกฉันทลักษณ์หรือเปล่า? ต้องปรับปรุงตรงไหนไหมคะ? หรือ
พี่คะ รบกวนตรวจดูที่หนูทำว่าถูกรึเปล่าคะ วิพากษ์วิจารณ์ให้ด้วยค่ะ
อะไรทำนองนี้ยินดีและเต็มใจช่วยอย่างยิ่งเลยค่ะ (ยกเว้นคณิตศาสตร์นะ เค้าบ่เก็ตจริงๆ TT^TT)
แต่เท่าที่เห็นตอนนี้จะเป็นกระทู้ 'ขอให้ทำการบ้านให้' มากกว่า คือจู่ๆ ก็โยนโครมมาให้คนในบอร์ดเลย พร้อมกับสำทับว่า ทำส่งแล้วไม่ผ่านค่ะ ต้องส่งวันนั้นวันนี้แล้ว ไม่อย่างนั้นครูจะให้ติด ร. ทำไม่ได้เลยไม่เข้าใจ (แต่ไม่บอกนะว่าไม่เข้าใจตรงไหน)
แถมภาษาที่ใช้ในกระทู้ก็วิบัติ คะ ค่ะ ค้ะ ค๊ะ (ไม่มี ค๋ะ โชคดีไป!) ก็ผิด คำง่ายๆ ก็เขียนผิด ภาษาแชทบ้าง ไม่ต้องนับ เรย แร้ว อะไรพวกนั้น ปวดตับมาก
และอันนี้ไม่ชอบส่วนตัวเลย คือการเรียกคนในบอร์ด ซึ่งไม่รู้ว่าแก่อ่อนกว่าตัวเองมากน้อยเท่าไหร่แบบเพื่อนเล่น (ถ้าประเด็นนี้ อยากรวมพวกกระทู้ระบายของเด็กๆ ด้วย ไอ้ที่จู่ๆ เปิดมาก็เจอแบบ กรู เมิง ป่ะวะ อะไรพวกนั้น) คือ...น้องคะ น้องมาตั้งกระทู้ขอความช่วยเหลือ ขอความรู้ หรือมากรรโชกทรัพย์พวกพี่คะ? น้องควรจะรู้ว่าในบอร์ดย่อมจะมีผู้ใหญ่กว่าคอยแวะเวียนมาดู หรือบางทีก็อยากให้ผู้ใหญ่กว่านั่นแหละเป็นคนช่วยเหลือ
แต่พอเปิดไปแล้วพบข้อความทำนองว่า
'เพิ่ลๆ ค่ะ ช่วยเราทำการบ้านหน่อย เราทำส่งครูแร้วแต่ไม่ผ่านซักที ขอเร็วๆ เลยน่ะค่ะ'
คือ...บางทีก็มีอารมณ์อยากดู อยากช่วยนะ แต่พอเห็นข้อความที่เหมือนพิมพ์แชทคุยกับเพื่อน หรือข้อความแสดงอาการหยาบคายเท่านั้นแหละ
จบค่ะ...ความต้องการอยากช่วยเหลือนี่วูบไปเลย พร้อมๆ กับกดปิดกระทู้ =="
คือไม่ได้บอกว่าตั้งกระทู้ขอความช่วยเหลือไม่ได้นะ เราและผู้มีความรู้หลายๆ ท่านในบอร์ดพร้อมที่จะแบ่งปันและช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่เข้าใจไหมว่ามันหมดอารมณ์จริงๆ นะเวลาเจอสำนวนการเขียนแบบนี้ หรือออกแนวสั่ง หรือจู่ๆ ก็มาขอแล้วไม่ช่วยเหลือตัวเอง
เราไม่รู้นะว่าการบ้าน อย่างเช่นภาษาไทยในสายตาเด็กมันยากขนาดไหน โอเคว่าการแต่งคำประพันธ์ (หรือความถนัดด้านวิชาอื่นๆ) ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ทุกคน แต่อย่างน้อย ขอเถอะค่ะ...พยายามสักหน่อย ช่วยตัวเองก่อนที่จะตะโกนร้องขอให้คนอื่นช่วย ไม่งั้นอีกหน่อยเจออุปสรรคอะไรที่ตัวเองคิดว่าก้าวข้ามไม่ได้ ก็ให้คนอื่นแผ้วถางให้ตลอดอย่างนั้นหรือคะ?
ชีวิตจริงไม่ได้มีตัวช่วยอยู่ข้างๆ ตลอดนะ
อย่างน้อย การบ้าน นอกจากประโยชน์ในแง่วิชาการแล้ว ยังเป็นการฝึกให้เราก้าวผ่านอุปสรรคไปได้โดยใช้ความพยายามของเราเอง
ถ้าพยายามกระโดดข้าม ตีลังกาข้าม ทำทุกอย่างแล้วยังข้ามอุปสรรคไม่ได้ เมื่อมาขอความช่วยเหลือ คนอื่นก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยเองล่ะค่ะ
เพิ่มเติมให้สมกับที่บ่นเรื่องกลอนเป็นหลัก
วันวันเจอแต่ให้ เขียนกลอน
ดีแต่คอยวิงวอน บ่นบ้า
ยินดีที่จะสอน กลับบ่าย เบี่ยงเอย
คงป่วยการละจ้า อย่าได้ถามอีก
ด้วยความปวดตับเป็นยิ่งนัก
ปล. เราเองก็ไม่ได้แต่งอะไรมานานแล้ว สนิมเกาะหมด 55555555
จะเป็นอะไรไหม ถ้าเราจะบอกว่าเบื่อกระทู้ขอให้ช่วยทำการบ้านให้มากเลย
คือถ้ามาแบบ...
พี่คะ ช่วยดูกลอนที่หนูแต่งได้ไหมคะว่ามันถูกฉันทลักษณ์หรือเปล่า? ต้องปรับปรุงตรงไหนไหมคะ? หรือ
พี่คะ รบกวนตรวจดูที่หนูทำว่าถูกรึเปล่าคะ วิพากษ์วิจารณ์ให้ด้วยค่ะ
อะไรทำนองนี้ยินดีและเต็มใจช่วยอย่างยิ่งเลยค่ะ (ยกเว้นคณิตศาสตร์นะ เค้าบ่เก็ตจริงๆ TT^TT)
แต่เท่าที่เห็นตอนนี้จะเป็นกระทู้ 'ขอให้ทำการบ้านให้' มากกว่า คือจู่ๆ ก็โยนโครมมาให้คนในบอร์ดเลย พร้อมกับสำทับว่า ทำส่งแล้วไม่ผ่านค่ะ ต้องส่งวันนั้นวันนี้แล้ว ไม่อย่างนั้นครูจะให้ติด ร. ทำไม่ได้เลยไม่เข้าใจ (แต่ไม่บอกนะว่าไม่เข้าใจตรงไหน)
แถมภาษาที่ใช้ในกระทู้ก็วิบัติ คะ ค่ะ ค้ะ ค๊ะ (ไม่มี ค๋ะ โชคดีไป!) ก็ผิด คำง่ายๆ ก็เขียนผิด ภาษาแชทบ้าง ไม่ต้องนับ เรย แร้ว อะไรพวกนั้น ปวดตับมาก
และอันนี้ไม่ชอบส่วนตัวเลย คือการเรียกคนในบอร์ด ซึ่งไม่รู้ว่าแก่อ่อนกว่าตัวเองมากน้อยเท่าไหร่แบบเพื่อนเล่น (ถ้าประเด็นนี้ อยากรวมพวกกระทู้ระบายของเด็กๆ ด้วย ไอ้ที่จู่ๆ เปิดมาก็เจอแบบ กรู เมิง ป่ะวะ อะไรพวกนั้น) คือ...น้องคะ น้องมาตั้งกระทู้ขอความช่วยเหลือ ขอความรู้ หรือมากรรโชกทรัพย์พวกพี่คะ? น้องควรจะรู้ว่าในบอร์ดย่อมจะมีผู้ใหญ่กว่าคอยแวะเวียนมาดู หรือบางทีก็อยากให้ผู้ใหญ่กว่านั่นแหละเป็นคนช่วยเหลือ
แต่พอเปิดไปแล้วพบข้อความทำนองว่า
'เพิ่ลๆ ค่ะ ช่วยเราทำการบ้านหน่อย เราทำส่งครูแร้วแต่ไม่ผ่านซักที ขอเร็วๆ เลยน่ะค่ะ'
คือ...บางทีก็มีอารมณ์อยากดู อยากช่วยนะ แต่พอเห็นข้อความที่เหมือนพิมพ์แชทคุยกับเพื่อน หรือข้อความแสดงอาการหยาบคายเท่านั้นแหละ
จบค่ะ...ความต้องการอยากช่วยเหลือนี่วูบไปเลย พร้อมๆ กับกดปิดกระทู้ =="
คือไม่ได้บอกว่าตั้งกระทู้ขอความช่วยเหลือไม่ได้นะ เราและผู้มีความรู้หลายๆ ท่านในบอร์ดพร้อมที่จะแบ่งปันและช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่เข้าใจไหมว่ามันหมดอารมณ์จริงๆ นะเวลาเจอสำนวนการเขียนแบบนี้ หรือออกแนวสั่ง หรือจู่ๆ ก็มาขอแล้วไม่ช่วยเหลือตัวเอง
เราไม่รู้นะว่าการบ้าน อย่างเช่นภาษาไทยในสายตาเด็กมันยากขนาดไหน โอเคว่าการแต่งคำประพันธ์ (หรือความถนัดด้านวิชาอื่นๆ) ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ทุกคน แต่อย่างน้อย ขอเถอะค่ะ...พยายามสักหน่อย ช่วยตัวเองก่อนที่จะตะโกนร้องขอให้คนอื่นช่วย ไม่งั้นอีกหน่อยเจออุปสรรคอะไรที่ตัวเองคิดว่าก้าวข้ามไม่ได้ ก็ให้คนอื่นแผ้วถางให้ตลอดอย่างนั้นหรือคะ?
ชีวิตจริงไม่ได้มีตัวช่วยอยู่ข้างๆ ตลอดนะ
อย่างน้อย การบ้าน นอกจากประโยชน์ในแง่วิชาการแล้ว ยังเป็นการฝึกให้เราก้าวผ่านอุปสรรคไปได้โดยใช้ความพยายามของเราเอง
ถ้าพยายามกระโดดข้าม ตีลังกาข้าม ทำทุกอย่างแล้วยังข้ามอุปสรรคไม่ได้ เมื่อมาขอความช่วยเหลือ คนอื่นก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยเองล่ะค่ะ
เพิ่มเติมให้สมกับที่บ่นเรื่องกลอนเป็นหลัก
วันวันเจอแต่ให้ เขียนกลอน
ดีแต่คอยวิงวอน บ่นบ้า
ยินดีที่จะสอน กลับบ่าย เบี่ยงเอย
คงป่วยการละจ้า อย่าได้ถามอีก
ด้วยความปวดตับเป็นยิ่งนัก
ปล. เราเองก็ไม่ได้แต่งอะไรมานานแล้ว สนิมเกาะหมด 55555555