ขอให้กระทู้นี้เป็นข้อเตือนใจทุกคน...ความรักไม่ได้เป็นทุกอย่างของชีวิตเราเสมอไป...ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ

เรื่องราวนี้ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว...ขอเริ่มต้นเมื่อตอนที่เราก้าวขาเข้าไปสู่การเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 .....ที่นั่นเราได้มีเพื่อนมากหน้าหลายตา.....ทั้งผู้ชายและผู้หญิง......และเนื่องจากเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนมา.....จึงทำให้เราไม่ค่อยที่จะคุ้นเคยกับผู้ชายสักเท่าไหร่.......ครั้งแรกที่มีแฟนเป็นผู้ชาย....เราขอเรียกเค้าว่า u ละกัน.....Uเป็นคนที่น่าสงสาร....ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย.....เรารู้จัก U เพราะ วันนั้น....ตอนที่เราไปเรียน....U มาทักขอลอกการบ้านภาษาอังกฤษ..........หลังจากนั้น....เราก็เริ่มสนิทกับ u ....มากขึ้น...ไปไหนด้วยกันบ่อยขึ้น.....เนื่องด้วย u ไม่ค่อยมีเพื่อนด้วย.....จึงมีแค่เราที่คอยเป็นเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด....ตัวติดกันตลอด....จนกลายเป็นแฟนกันในวันหนึ่ง......ก่อนที่จะตกลงเป็นแฟนกัน....ก็มีคนมาทักเราเรื่องของ u เยอะมาก.....ว่าอย่าไปคบเลย....Uไม่ดีหรอก....ด้วยความสงสารและคิดว่า....u คงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก....เราเลยคบกัน......แรกๆที่คบกันก็เริ่มเจ้าชู้ให้เห็น.....มารับเราเสดก็ไปรับคนอื่นต่ออีก..ขอเบอร์คนนู้นคนนี้....ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนของเรา...เรื่องนี้จึงทำให้เราทะเลาะกับ u เป็นปัญหาค่อนข้างหนัก....ด้วยปัญหานี้ u จึงตัดสินใจพาเราไปอยู่ด้วยกันที่ห้อง U....u บอกว่า...จะได้ตัดปัญหาเรื่อง u ทำตัวเจ้าชู้......ซึ่งตอนนั้น...u เปลี่ยนไปเลย....จากที่เจ้าชู้.....คอยเทียวรับเทียวส่งใครต่อใคร....ก็กลายเป็นมาตามเรา.....พาเราไปแนะนำทางบ้าน......เวลาผ่านไปสักพัก...เริ่มมีข่าวมาเข้าหูเราอีกครั้ง....ว่า u กลับไปอาการเดิมอีกแล้ว....เพื่อนๆเริ่มมาเตือนกันเยอะขึ้น.....และด้วยความที่เพื่อนเป็นห่วงกันทั้งคณะ....เพื่อนทั้งหมดจึงรวมตัวกัน....มาพูดกับเรา....ขอให้เราเลิกกับ u .....ไม่อย่างงั้นทั้งคณะก็จะไม่มีใครสนใจเราอีก....แต่เราก็ดื้อ....ยินยอมที่จะตัดเพื่อนทั้งหมดเพื่อคบกับ u ต่อ......เพียงเพราะคำว่า.....ถ้าเรารักและหวังดีกับเค้า เราก็ต้องให้โอกาสเค้าได้ แล้ววันนึง....สิ่งที่เพื่อนเตือนก็มาถึง....วันนั้นเรานั่งอ่านหนังสือกับ u เพราะตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เรามีสอบปลายภาค....ด้วยความที่อ่านหนังสือเบื่อและขี้เล่นของเรา.....เราก็อำ u  ว่า....."u ...เค้ารู้นะว่าตัวแอบชอบใครอยู่".....แล้ว u ก็มีสีหน้าจริงจัง...วางหนังสือลง....แล้วหันมาพูดกับเราว่า...."ตัวรู้ได้ไง".....เรายิ้มและขำออกมา.....แต่ u มีท่าทีนิ่ง.....แค่ค่อยๆพูดกับเราว่า...."ในเมื่อตัวรู้....ตัวก็ออกจากห้องนี้ไปซะ".....ตอนนั้นตี2....รุ่งขึ้นสอบ....เราจะทำยังไง....uไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆเลย.....แล้วuก็เดินไปเก็บของๆเราใส่กระเป๋าแล้วเอาของทั้งหมดไปโยนไว้หน้าห้อง....จากนั้นก็ลากเราออกมาจากห้อง....เราทั้งร้องไห้อ้อนวอน...ขออยู่ต่อจนกว่าจะสอบเสร็จได้ไหม...uก็ไม่ฟังแล้วก็ปิดประตู....ทิ้งเราไว้อยู่หน้าห้อง....ดี....ที่อย่างน้อยยังมีเพื่อนที่ดี.....มารับเราไปอยู่ด้วยเพราะความสงสาร.....แล้วหลังจากนั้น....เราก็ติดเอฟ....เพราะเครียดจนต้องไปนอนที่โรงพยาบาลไม่ได้ไปสอบ.....เราจึงตัดสินใจย้ายมหาลัย.....ก่อนย้าย....เราได้มีโอกาสไปเข้าค่ายกับเพื่อนคนนึงที่เรียนมัธยมมาด้วยกัน....ที่ค่ายทำให้เราสบายใจมากขึ้นไม่ฟุ้งซ่าน.....แล้วก็ได้เจอกับคนๆนึง......เราเลยตัดสินใจย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดที่เดียวกันกับเพื่อนที่ชวนเราไปเข้าค่าย....และที่เดียวกันกับคนๆนั้น.....ที่มหาวิทยาลัยที่ใหม่นี้.....เรามีความทรงจำที่ดีมาก....และเราก็เจอคนที่ดีกับเรามาก....เราขอเรียกเค้าว่า n....nเป็นคนที่ดีมาก.....ดีทุกอย่าง....หน้าตาดี เรียนเก่ง นิสัยดี.....จนวันนึงเรากับ n ก็ตัดสินใจคบกัน..แต่ในใจลึกๆเราก็ยังลืม u ไม่ได้.....แล้ววันนึง u ก็กลับมา....โทรมาหาเรา....เราก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง......พอ n รู้....n ก็เครียด....แต่ n ยังปฏิบัติตัวกับเราดีเหมือนเดิมทุกอย่าง...เราจึงละอายแก่ใจตัวเอง....เลยพา n เข้าไปไหว้ป๊ากับม๊า....ที่บ้านไม่ยอมรับ n เลย.....เพราะ n ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับ u.(เรื่องนี้เราเข้าใจนะ...ว่าป๊ากับม๊าคงอยากให้เราสบาย).....แล้วที่บ้านก็สั่งเด็ดขาดให้เราเลิกคบกับ n และกลับไปคุยกับ u ....เราอยากให้ป๊ากับม๊าสบายใจ...เราเลยกลับไปคบกับ u....ให้ป๊ากับม๊าเห็น....แต่เราก็ไม่ยอมเลิกกับ n ....nยังคงปฏิบัติตัวเช่นเดิม....มานั่งเฝ้าเราที่ข้างล่างหอในวันที่เราไม่สบาย....พาไปหาหมอ...คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ.....เช็ดตัวให้....เดินมารับมาส่งเราตอนที่เราไปเรียน.....คอยติวหนังสือให้เวลาสอบ....คอยอยู่ข้างๆปลอบใจเวลาเราน้อยใจu.....ดีจนเราต้องการจะจบกับ u จริงๆ.....ในวันนั้น....เราบอกเลิก u....ครั้งสุดท้าย....ก่อนที่เราจะตัดการติดต่อของ u ออกไปจากชีวิตเรา......และเราก็โทรไปบอกป๊ากับม๊าว่าเราขอเลิกกับ u...ตอนนั้น u คงคิดว่าไม่มีทางที่จะดึงเรากลับไปได้แล้ว....uเลยขอเราครั้งสุดท้าย....จากทางป๊ากับม๊าเรา...ว่าขอให้ป๊ากับม๊าโทรมากล่อมให้เราไปบอกที่บ้าน uด้วยตัวเราเองได้ไหม...ว่าจะเลิกกัน....แล้วแผนนี้ก็สำเร็จ.....เราไปที่บ้าน u แล้ว u ก็....ข่มขืนเรา....ในตอนนั้นบอกเลยว่ารังเกียจ คนๆนี้มาก.....เราก็รีบให้ u ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมา....แล้วหลังจากนั้น....เราก็หายไปจากชีวิต u...ประมาณ2เดือนกว่า....อยู่ๆก็มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามาตอนตี2....uนั่นเอง....โทรมาบอกให้เราไปหา....uขาหักอยู่ที่โรงพยาบาล....uไม่มีใครแล้ว....นึกได้ก็มีแค่เรา...uเลยโทรมา....ด้วยเหตุการณ์นั้นทำให้เรากลับไปคุยกับ u อีกครั้ง....แต่ครั้งนี้....แค่คนที่คุยด้วยเท่านั้น....เพราะเราคบกับ n จริงจังแล้ว.....n เสมอต้นเสมอปลายมาก......และแล้ววันนึงที่เป็นฝันสลายของเราก็มาถึง.....เวลาผ่านไป4เดือนหลังจากที่เราถูก u ข่มขืน....เราเริ่มรู้สึกว่าเราตั้งท้อง....เราเลยเรียก u มาคุยที่บ้าน.....แล้ว u....ก็ซื้อที่ตรวจครรภ์มา....ใช่ เราท้อง!!!!! ทำไมต้องท้อง...ทำไมต้องเป็น u ......เสียใจมาก....(ที่เรารู้ว่าลูก u แน่ๆเพราะว่า เรากับ n ไม่เคยมีอะไรกันเลย....nเป็นสุภาพบุรุษมาก)แล้วหลังจากที่รู้ว่าท้อง....เราก็หายไปจาก n ทันที....โดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าถึงการหายไปเลย....เรารู้สึกว่าเราเลวมาก....แต่เราท้องกับ u แล้ว....เราคิดว่า n ยังต้องมีอนาคตที่ดี....ไม่สมควรมายึดติดกับเราอีก....การที่เราหายไป...มันคงเป็นหนทางที่ดีที่สุด.......หลังจากนั้นป๊ากับม๊าก็รู้ว่าเราท้อง....Uรับผิดชอบโดยการขอให้เราไปอยู่บ้านของญาติที่ภาคใต้....แล้วu ก็มารับเราไปอยู่ที่ใต้....พอถึงที่นั่น....u ก็ปล่อยให้เราอยู่กับญาติ....และ U ขอกลับมาเรียนที่กรุงเทพ....ที่บ้านญาติ...มีแค่ป้า อาม่า และหลานอีก2คน...ป้าของ u เป็นพยาบาล....จึงไม่ค่อยมีเวลาดูแลคนในบ้านเท่าไหร่....บทหนักก็เลยอยู่ที่เรา.......ในขณะที่เราท้องบางทีก็มีผู้หญิงโทรมาบอกว่า u อยู่กับเค้าบ้าง....บางทีก็บอกว่าเป็นเมีย u บ้าง......เราอดทนตลอด.....จนเราคลอด....เราคลอดเอง....มีแค่เราตัวคนเดียว....นอนจับมือพยาบาลที่เป็นใครก็ไม่รู้.....เรานับถือตัวเราเองมากๆเลย....ที่ผ่านมาได้....และลูกที่ออกมา....น่ารักน่าชังมากๆ......พอคลอกออกมาได้ไม่ถึงเดือน....uกับแม่ของuก็มารับเรากับลูกย้ายไปอยู่อีกบ้านนึง....ในระหว่างนั้น....เรื่องความเจ้าชู้ของ u....ก็เข้าหูเรามาตลอด....จนวันสุดท้ายที่เราหมดความอดทน....วันนั้น...เราจะซักกางเกง u....เราล้วงไปเจอถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วมัดปากถุงไว้อย่างดี.....อยู่ในกระเป๋ากางเกงนั้น.....เราอดทนจนถึงที่สุดแล้วครั้งนี้...เราเลยโทรไปเล่าให้แม่ของ u ฟัง....หลังจากที่แม่ของuรู้เรื่อง....คำพูดแรกที่ออกมาจากปากของแม่เลยคือ...ก็ดีแล้วนี่ที่เค้าป้องกัน.....คำพูดนี้จบเลย.....เราตัดสินใจหนีออกมาพร้อมลูก.....ตัดการติดต่อกับทางบ้าน u ทุกทาง.....มาอาศัยอยู่ที่บ้านญาติ......จนป๊ากับม๊าเรารู้เรื่องและให้ญาติพาเรากลับกรุงเทพ.....

จากวันนั้นจนวันนี้...เราเลี้ยงลูกเองตลอด.....ลูกเราคลอดตอนเราเรียนอยู่ปี3....เราดรอปเพื่อมาคลอดลูก...แล้วกลับไปเรียนต่อจนจบ.....ตอนนี้ลูกเรา7ขวบแล้ว....น่ารักน่าชังมากๆ.....นี่แหล่ะรักแท้....ที่เราได้เจอ......และอีก1ผู้ชายที่รักเราอย่างจริงใจคอยดูแลเราตลอดมา.....เทอผู้ที่ไม่รังเกียจเราและลูก...และรักเรากับลูกอย่างแท้จริง

ขอบคุณลูกและเทอคนนี้ที่ทำให้ทุกวันนี้เราได้รู้ว่าความสุขมันมีหน้าตายังไง



สำหรับผู้ที่เข้ามาอ่าน...อยากให้เรื่องนี้เป็นบทสะท้อนถึง...ความรักในบางมุม....เราไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าหาความรัก...หรือต้องอดทนอยู่ในสิ่งอะไรที่แย่ๆเพียงเพราะกลัวการเปลี่ยนแปลง....ขอให้เชื่อมั่นในตัวเองแล้วก้าวขาออกมาจากขุมนรกได้เหมือนกับเรานะ....ไม่มีใครที่ต้องเศร้าและผิดหวังไปตลอดหรอก....ฟ้าหลังฝันยังคงสวยงามเสมอคะ