ขอเกริ่นก่อนจะเริ่มกระทู้นะครับ
ตอนนี้ผมอายุ15ปีกำลังเรียนอยู่ ม.4ครับ ก่อนหน้านี้ก็เคยตั้งกระทู้ปรึกษามาก่อน
แต่ไม่ใช่ปัญหาที่ปรึกษาเพื่อนไม่ได้และไม่รู้จะปรึกษาใครดีครับ
เพราะคนที่ให้คำปรึกษาผมได้ดีที่สุดท่านไม่ได้อยู่กับผมแล้ว....
เมื่อ3เดือนที่แล้วทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติจนกระทั่ง วันที่13 มีนาคม วันที่ชีวิตของผมนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
เพราะเป็นวันที่ผมได้สูญเสียคนที่ผมรักที่สุดในชีวิต วันที่ผมจะไม่มีโอกาสได้บอกรักท่านอีก
แม่ของผมท่านมีอาการป่วยมาเกือบสองปีแล้ว เคยเข้าโรงพยาบาลและหายดี
แต่ก็กลับมาเป็นใหม่เมื่อต้นปี อาการของท่านทรุดตัวลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันที่ท่านจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
เช้าวันนั้นผมต้องไปเข้าค่ายเตรียมสอบเตรียมทหาร ผมตื่นนอนแต่เช้าตรู่เมื่อเตรียมของทึกอย่างเสร็จแล้วผมก็เข้าไปกอดท่านพร้อมบอกท่านว่า
"แม่ต้องสู้นะครับ แม่ตอบผมสิว่าแม่จะสู้" ท่านตอบมาด้วยเสียงสั่นๆ "สู้" และผมก็ได้บอกรักท่านเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
เวลาประมาณ8.30น. ระหว่างกำลังรับประทานอาหารเช้าที่บ้านโทรมาบอกให้ผมกลับมาที่บ้านด่วน
ผมไม่รอช้ารีบขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านไปถึงประมาณ9.00-10.00น. แต่ไม่ทันแล้วท่านได้จากผมไปแล้ว
นั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้กอดท่าน เวลาล่วงเลยมาจนผมเริ่มทำใจได้แต่สิ่งที่ยากมากคือการทำตัวให้เข้มแข็งทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่เลย
ผมต้องอดทนอยู่ตลอดเวลาทั้งเวลาเรียน เวลากลับบ้าน เวลาเดินทางไปไหน ผมต้องอดทนไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
มันเผ็นเรื่องที่ทำได้ยากแต่ผมก็ต้องทำให้ได้ ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เรียน รัก ชอบ โกรธ เสียใจ โดยที่เก็บความรู้สึกว่าโดดเดี่ยวไว้ข้างใน
เมื่อกลับไปใช้ชีวิตปกติแล้วปัญหาหลายๆปัญหาก็เข้าในชีวิตเมื่อคนทั่วไป ทั้งเรื่องความรัก เรื่องเพื่อน เรื่องเรียน
โดยปัญหาที่ส่งผลกับผมตอนนี้มี2เรื่องคือเรื่องตัวเองและเรื่องเรียน แต่เรื่องเรียนก็สามารถปรึกษาป้าหรือคุณครูได้
แต่เรื่องผมนี่จะปรึกษากับเพื่อนก็คิดหนักเพราะเมื่อมองดูแล้วผมก็สนิทกับทุกคนแต่ไม่ได้สนิทกับใครถึงขั้นที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังได้
เพราะปัญหาที่ผมอยากจะปรึกษาก็คือเรื่องนี้เรื่องที่ผมสนิทกับทุกคนแต่ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่สุดซะทีเดียว
เพราะการที่สนิทกับทุกคน หลายๆคนก็ต้องมีกลุ่มของตัวเอง แล้วผมก็พึ่งรู้สึกว่าตอนนี้ผมเดียวดายเหลือเกิน
ต้องการเพื่อนที่จะสามารถเล่าให้ฟังได้เเทบทุกอย่าง และด้วยที่สนิทกับทุกคนมันก็ต้องมีช่วงที่หลายๆคนจะเงียบหายไปทำกับผมเหมือนไม่รู้จักกัน
ผมก็แค่อยากที่จะมีเพื่อนจริงๆสักคนหรือสักกลุ่ม แต่หลายๆคนตีตัวออกห่างและเริ่มไม่คอยได้คุยกัน
ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองอยู่เพียงคนเดียว โดยที่ไม่รูว่าจะปรึกษาใครดี
เพราะผมก็แค่อยากจะมีเพื่อนสนิทสุดๆแบบคนอื่นบ้าง เพราะสิ่งที่ผมมีอยู่ถึงจะมีเพื่อนเยอะแต่เหมือนกับว่าไม่มีเลย
ก็แค่อยากจะมีเพื่อที่ทำอะๆรบ้าๆด้วยกันค่อยช่วยเหลือและเป็นที่ปรึกษาที่ดีได้
ผมไม่อยากหาเพื่อนใหม่แต่แค่อยากสนิทกับเพื่อนที่มีอยู่ให้มากขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าเพื่อนๆนั้นออกห่างไปเรื่อยๆและเรื่อยๆ
ถ้าแม่ยังยังท่านคงจะให้คำปรึกษาผมได้ แต่เพราะท่านไม่อยู่แล้วที่บ้านเหลือแค่คุณป้ากับคุณยาย
คุณป้าท่านก็งานยุ่งมากๆผมไม่กล้าจะปรึกษาท่าน ส่วนคุณยายท่านก็เริ่มหลงๆลืมๆ
ส่วนพ่อของผมท่านเลิกกับแม่ตั้งแต่ผมยังเด็กเลยไม่ค่อยสนิทกับท่านเท่าไร่
ยังไงก็ขอความกรุณาด้วยครับ
ขอบคุณมากๆครับสำหรับทุกความคิดเห็นทุกคำปรึกษา
ป.ล.อาจจะพิมพ์ผิดหลายที่ต้องขอโทษด้วยนะครับ
ไม่รู้จะปรึกษาใครดีกับปัญหาในตอนนี้ครับ รบกวนขอคำปรึกษาหน่อยครับ
ตอนนี้ผมอายุ15ปีกำลังเรียนอยู่ ม.4ครับ ก่อนหน้านี้ก็เคยตั้งกระทู้ปรึกษามาก่อน
แต่ไม่ใช่ปัญหาที่ปรึกษาเพื่อนไม่ได้และไม่รู้จะปรึกษาใครดีครับ
เพราะคนที่ให้คำปรึกษาผมได้ดีที่สุดท่านไม่ได้อยู่กับผมแล้ว....
เมื่อ3เดือนที่แล้วทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติจนกระทั่ง วันที่13 มีนาคม วันที่ชีวิตของผมนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
เพราะเป็นวันที่ผมได้สูญเสียคนที่ผมรักที่สุดในชีวิต วันที่ผมจะไม่มีโอกาสได้บอกรักท่านอีก
แม่ของผมท่านมีอาการป่วยมาเกือบสองปีแล้ว เคยเข้าโรงพยาบาลและหายดี
แต่ก็กลับมาเป็นใหม่เมื่อต้นปี อาการของท่านทรุดตัวลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันที่ท่านจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
เช้าวันนั้นผมต้องไปเข้าค่ายเตรียมสอบเตรียมทหาร ผมตื่นนอนแต่เช้าตรู่เมื่อเตรียมของทึกอย่างเสร็จแล้วผมก็เข้าไปกอดท่านพร้อมบอกท่านว่า
"แม่ต้องสู้นะครับ แม่ตอบผมสิว่าแม่จะสู้" ท่านตอบมาด้วยเสียงสั่นๆ "สู้" และผมก็ได้บอกรักท่านเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
เวลาประมาณ8.30น. ระหว่างกำลังรับประทานอาหารเช้าที่บ้านโทรมาบอกให้ผมกลับมาที่บ้านด่วน
ผมไม่รอช้ารีบขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านไปถึงประมาณ9.00-10.00น. แต่ไม่ทันแล้วท่านได้จากผมไปแล้ว
นั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้กอดท่าน เวลาล่วงเลยมาจนผมเริ่มทำใจได้แต่สิ่งที่ยากมากคือการทำตัวให้เข้มแข็งทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่เลย
ผมต้องอดทนอยู่ตลอดเวลาทั้งเวลาเรียน เวลากลับบ้าน เวลาเดินทางไปไหน ผมต้องอดทนไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
มันเผ็นเรื่องที่ทำได้ยากแต่ผมก็ต้องทำให้ได้ ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เรียน รัก ชอบ โกรธ เสียใจ โดยที่เก็บความรู้สึกว่าโดดเดี่ยวไว้ข้างใน
เมื่อกลับไปใช้ชีวิตปกติแล้วปัญหาหลายๆปัญหาก็เข้าในชีวิตเมื่อคนทั่วไป ทั้งเรื่องความรัก เรื่องเพื่อน เรื่องเรียน
โดยปัญหาที่ส่งผลกับผมตอนนี้มี2เรื่องคือเรื่องตัวเองและเรื่องเรียน แต่เรื่องเรียนก็สามารถปรึกษาป้าหรือคุณครูได้
แต่เรื่องผมนี่จะปรึกษากับเพื่อนก็คิดหนักเพราะเมื่อมองดูแล้วผมก็สนิทกับทุกคนแต่ไม่ได้สนิทกับใครถึงขั้นที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังได้
เพราะปัญหาที่ผมอยากจะปรึกษาก็คือเรื่องนี้เรื่องที่ผมสนิทกับทุกคนแต่ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่สุดซะทีเดียว
เพราะการที่สนิทกับทุกคน หลายๆคนก็ต้องมีกลุ่มของตัวเอง แล้วผมก็พึ่งรู้สึกว่าตอนนี้ผมเดียวดายเหลือเกิน
ต้องการเพื่อนที่จะสามารถเล่าให้ฟังได้เเทบทุกอย่าง และด้วยที่สนิทกับทุกคนมันก็ต้องมีช่วงที่หลายๆคนจะเงียบหายไปทำกับผมเหมือนไม่รู้จักกัน
ผมก็แค่อยากที่จะมีเพื่อนจริงๆสักคนหรือสักกลุ่ม แต่หลายๆคนตีตัวออกห่างและเริ่มไม่คอยได้คุยกัน
ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองอยู่เพียงคนเดียว โดยที่ไม่รูว่าจะปรึกษาใครดี
เพราะผมก็แค่อยากจะมีเพื่อนสนิทสุดๆแบบคนอื่นบ้าง เพราะสิ่งที่ผมมีอยู่ถึงจะมีเพื่อนเยอะแต่เหมือนกับว่าไม่มีเลย
ก็แค่อยากจะมีเพื่อที่ทำอะๆรบ้าๆด้วยกันค่อยช่วยเหลือและเป็นที่ปรึกษาที่ดีได้
ผมไม่อยากหาเพื่อนใหม่แต่แค่อยากสนิทกับเพื่อนที่มีอยู่ให้มากขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าเพื่อนๆนั้นออกห่างไปเรื่อยๆและเรื่อยๆ
ถ้าแม่ยังยังท่านคงจะให้คำปรึกษาผมได้ แต่เพราะท่านไม่อยู่แล้วที่บ้านเหลือแค่คุณป้ากับคุณยาย
คุณป้าท่านก็งานยุ่งมากๆผมไม่กล้าจะปรึกษาท่าน ส่วนคุณยายท่านก็เริ่มหลงๆลืมๆ
ส่วนพ่อของผมท่านเลิกกับแม่ตั้งแต่ผมยังเด็กเลยไม่ค่อยสนิทกับท่านเท่าไร่
ยังไงก็ขอความกรุณาด้วยครับ
ขอบคุณมากๆครับสำหรับทุกความคิดเห็นทุกคำปรึกษา
ป.ล.อาจจะพิมพ์ผิดหลายที่ต้องขอโทษด้วยนะครับ