ยายก่อนเสียเค้าบอกห้ามเราไปขอนแก่นและยังย้ำกับแม่ว่าอย่าให้ลูกไปขอนเเก่นทำไม?

คือเราอยู่คนละบ้านกับยายยายอยู่กับป้าแต่เราไปเยี่ยมยายแต่ไม่บ่อยตอนวันนั้นป้าบอกยายป่วยเรากับพ่อแม่และน้องก็ไปหาแต่พอเข้าไปยายมองหน้าเราเรียกหาแต่เราให้เข้าไปนั่งกับเค้าเราก็ไปทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำและเช็ดตัวให้ยายแต่อยู่ยายก็บีบแขนเราแล้วก็กอดแขนเราแน่นมากจนเราเจ็บยายบอกว่าอย่าไปขอนแก่นห้ามไปเด็ดขาดห้ามไปนะแล้วเราก็หันไปหาแม่แม่เดินมาหาเรากับยายแม่นั่งลงข้างยายยายหันไปย้ำกับแม่แต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนเราแถมรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนแขนเราเป็นรอยแดงแม่ก็นั่งงงๆยายก็ยังพูดเหมือนเดิมว่าอย่าไปแต่พอแม่บอกว่าโอเครๆแล้วแม่ก็บอกว่าให้ยายพักผ่อนเยอะๆหลังจากวันนั้นเราก็ถามแม่ว่าขอนแก่นมันมีอะไรมีอะไรที่ขอนแก่นขอนแก่นทำไมเราอยากรู้แต่ก็ไม่รู้เราไม่เคยไปขอนแก่นและไม่เคยมีอะไรเกี่ยวกับขอนแก่นในหัวเลยสักนิดจนยายทักแล้วก็ย้ำซ้ำจนคิดว่าแบบเห้ยขอนแก่นมีอะไรเราก็ไม่คิดอะไรจนผ่านมาเกือบปียายก็เสียตอนนั้นช่วงคนติดโควิดเสียชีวิตเยอะเราเองช่วงนั้นไม่ได้ไปหายายเพราะตัวเราก็ติดโควิดจากน้องสาวที่ไปรร.พอเรากับคนในบ้านหายจากโควิดผ่านมา2อาทิตย์ แม่กะว่าวันอาทิตย์จะไปหายายแต่ยายดันเสียซะก่อนแล้วยายเราเป็นโควิดเสียเลยเผาเลยแล้วกลับมาสวดทีหลังแต่วันสุดท้ายของการสวดเราพึ่งกลับจากรร.ก็ไปวัดเลยแต่เรานั่งซักพักเรารู้เลยว่ายายมาหาเราแน่นอนเราจำได้ความรู้สึกที่โดนกอดแขนขวาแล้วรัดแน่นจนเจ็บเรานั่งเฉยๆจนสวดเสร็จแล้วความรส.รัดๆก็หายไปเห็นแต่รอยมือจางๆเราเลยอยากรู้ว่ายายมาหาเราทำไมทั้งที่เราไม่ได้สนิดกับยายเลยแม้แต่นิดเดียวยายสนิทกับพี่สาวที่เป็นลูกป้ากับป้ามากกว่าอีกแล้วยายจะมาหาเราทำไมแล้วเราก็กลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วยวันนั้นเราเล่นกีฬาเราเลยไม่ได้ใส่สร้อยพระไปเรากลัวแต่ก้ไม่กล้าพูดเพราโบราณว่าอย่าทักจนเรากลับบ้านมาบอกแม่แม่บอกวันนี้วันพระสงสัยยายจะมาหาจริงๆทุกคนอยากเจอยายยกเว้นเราเพราะเรากลัวเราไม่อยากเจอไม่อยากเห็นแต่เหมือนเราจะโดนคนเดียวไม่ว่าจะทั้งตายายปู่ทุกคนมาหมดเลยเราอยากรู้ว่าขอรแก่นมีอะไรกับเรา🥲