สวัสดีคับผมมีเรื่องราวในชีวิตที่ผมสับสนในตอนนี้
เอาเป็นว่าผมเเนะนำตัวก่อนเเล้วกัน
ผมชื่อโฟร์คับตอนนี้อายุ15
ผมศึกษาอยู่โรงเรียนเเถวเพชรบูรณ์
ผมเข้าเรื่องเลยน่ะคับ
ตอนนั้นผมอยู่ม.1กำลังเเอ๊ะๆ ตอนนั้นไม่ค่อยรู้จักอะไรหรอกคับ เปิดเทอมวันเเรกก็ใช้ชีวิตตามปกติส่วนมากผู้ชายทั่วไปเค้าก็จะตามกับผู้ชายใช่มั้ยครับเเต่ผมตามกันผู้หญิงจนคนอื่นเรียกว่า (ตุ๊ด)
เเต่ผมก็ไม่เเคร์อะไรวันหนึ่งผมออนเฟสผมเปิดไปดูเพื่อนที่ออนอ่ะคับมีออนเเค่คนเดียวเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนอะคับตอนนั้นพี่เค้าอยู่ม.4พอดี ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรคับเลยลองทักพี่เค้าไปเฟสเงียบเกิน
จากนั้นเเหละคับที่ผมทักไปก็ได้คุยกันมากขึ้นเริ่มสนิทกันจนผมใจสั่นเลยล่ะคับตอนนั้นผมเเอบชอบพี่เค้ามาคับจนมาถึงม.1เทอม2 ผมรวบรวมสติรวบรวมความกล้าไปบอกชอบเค้าเเละมันก็เป็นไปได้ดีเราสองคนคบกันตั้งเเต่นั้นมาความหวานเพิ่มขึ้นการเรียนผมก็ดีขึ้นมาบ้างเพราะเธอช่วยงานผมมาตลอดวัยหนึ่งเราไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันสองคนคนที่โรงอาหารก็มองกันเต็มเลยก็มีคนเเซวมั้งเห้ยตุ๊ดกับใจว่ะเเต่ผมก็ไม่สนใจอะไรวันนั้นผมเเมร่งโครตมีความสุขเลยคับจนมาถึงม.2เทอม1ผมกับเธอเริ่มห่างๆกันไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลยเค้าก็เรียนผมก็ซ้อมดนตรีลืมบอกไปเลยผมเป็นนักดนตรีคับอยู่วงโยเข้าเรื่องต่อเลยดีกว่าจนความรู้สึกตอนนี้เหมือนผมโสดอะคับ ตอนนั้นเราทะเลาะกันบ้างนิดหน่อยเเต่ก็กลับมาคุยเหมือนเดิมจากที่ไม่มีเวลาให้กันเราก็เริ่มคุยกันเยอะคุยกันมากขึ้นโทรคุยกัน จนวันหนึ่งผมไปทำบอร์ดในห้องกับเพื่อนวันนั้นเป็นวันหยุดเธอมาหาผมที่ห้องเราเลยออกไปคุยข้างนอกสองคนก็ถามกันอ่ะคับถามว่ากินข้าวยังกลับบ้านตอนไหนก็มีเเบบบอกรักกันนิดหน่อยจนมีเพื่อนมาเเซวเราสองคนเลยเข้าไปคุยในห้องม.2/3 ผมอยู่กับเธอในห้อง2คนนั้งมองหน้ากันจับมือกันเเต่ผมก็ไม่ทำอะไรเธอหรอกคับ
มากสุดเเค่จับมือเท่านั้นผมเลยชวนเธออกมาข้างนอก จากนัดก็เเยกย้ายกลับบ้านกัน
ผ่านมาหลายอาทิตย์ผมเห็นเธอไปคุยกับผ.ช.คนอื่นบ้าง เธอเป็นคนเฟรนลี่คับเพื่อนต่างร.ร.เธอเลยเยอะหน่อยวันหนึ่งผมอยากรู้ผมเลยลองใจเธอผมให้รุ่นพี่ผ.ช.คนหนึ่งไปจีบเธอพี่เค้าก็ช่วยผมเต็มที่อ่ะครับพี่เค้าเลยทักไปพร้อมกับเเค๊ปเเชทมาให้ผมดูตอนนั้นเหมือนผมอยู่ในที่มืดสมองผมโล่งมากเหมือนผมไม่มีความรู้สึกเลยน้ำตาผมไม่ไหลเเต่ข้างในผมมันเต็มไปด้วยความเสียใจที่ล้นเอ้อ
ผมเป็นคนวู่วามคับผมโทไปหาเธอพร้อมส่งรูปที่ผมให้รุ่นพี่ไปจีบให้เธอเธออ่านคับเเต่ไม่ตอบคงอึ้งสักพักเธอกล่าวเเค่คำว่า พี่ขอโทด ผมเลยพูดขึ้นว่าพี่เราเลิกกันเธอเถอะ เธอร้องไห้ให้ผมฟังอยู่สักพักผมเลยบอกว่าพี่หยุดเถอะอย่าร้องเลย เรายังเป็นพี่น้องกันได้น่ะ ในฐานะที่เคยเป็นเเฟนกันผมก็อวยพรหลายอย่างให้เธอเจอคนที่ดีให้เธอมีความสุข จากนั้นผมก็ตัดสายเธอ จากนั้นเราสองคนก็เลิกติดต่อกันอย่างถาวร.
พอผ่านมาหลายเดือนผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ
เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่ตามกับผู้หญิง
วันนั้นเรียนค่าบอังกฤษ เรียนในห้องเเล็บ
อาจารย์ให้ตามเลขที่เเล้วเลขที่มันเริ่มจากผู้ชายไปหาผ.ญ.คับง่วงมากวันนั้นที่เรียนเรียนก็ไม่รู้เรื่อง55
เพื่อน ผ.ช.ข้างๆก็ชวนผมคุยในตอนที่อาจารย์สอนจนอาจารย์ได้ยินจนเอาหนังสือสันหนาๆมาทุบหัวเจ็บเฟอร์ จากนั้นผมกับมันก็เริ่มสนิดกันเรื่อยๆ
จากนั้นผมก็ชอบเรียนค่าบอังกฤษมากๆ เพราะสนุก
มันชอบเเกล้งผมเอาหน้ามาใกล้ผมเวลาอยู่กับมันเเล้วผมมีความสุขอยู่กับมันใจเต้นเเรงมีวันหนึ่งผมหันหน้าไปหามัน มันหันมาหายใจรดกับผมใจผมสั่นมากตอนนั้นผมสับสนตัวเองมากเจอหน้ามันเเล้วใจสั่นผิดปกติผมคิดกับตัวเองผมชอบมันรึป่าว
ผ่านไปเรื่อยๆมันเริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆจนผ่านมาหลายสัปดา ผมทนไม่ได้มันอึดอัดผมเลยบอกมันไป มันตอบกับผมมาว่าขอบคุณน่ะที่ชอบกู ผมเลยบอกมันกูไม่ได้ชอบเเต่กูรัก มันตอบผมมามันบอกว่ากูก็รักน่ะเพื่นรักผมก็เเอบนอยนิดหน่อยเเต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ได้เป็นเพื่อนกัน จากนั้นตลอดมาจนถึงม.3 ผมเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆจนออกสาวได้เเล้วมั้งหรือเรียกตุ๊ดเลยก็ได้ก็มีจากนั้นผมก็เรียนกับกิจกรรมเยอะมาก เเล้วชีวิตม.3อีกก็ต้องไปต่อ ม.4ด้วยเลยไม่มีเวลาที่จะมาหาเเฟนหรือคนคุยเพราะจะตามกับเพื่อนมากกว่า เเละอีกอย่างผมอยู่โรงเรียนนิสัยผมจะตุ้งติงถ้าอยู่บ้านผมจะเป็นคนที่เงียบ หน้าบึงชอบอยู่คนเดียว
ผมอยากรู้ผมเป็นอะไรกันเเน่ .
ผมเป็นอะไรกันเเน่
เอาเป็นว่าผมเเนะนำตัวก่อนเเล้วกัน
ผมชื่อโฟร์คับตอนนี้อายุ15
ผมศึกษาอยู่โรงเรียนเเถวเพชรบูรณ์
ผมเข้าเรื่องเลยน่ะคับ
ตอนนั้นผมอยู่ม.1กำลังเเอ๊ะๆ ตอนนั้นไม่ค่อยรู้จักอะไรหรอกคับ เปิดเทอมวันเเรกก็ใช้ชีวิตตามปกติส่วนมากผู้ชายทั่วไปเค้าก็จะตามกับผู้ชายใช่มั้ยครับเเต่ผมตามกันผู้หญิงจนคนอื่นเรียกว่า (ตุ๊ด)
เเต่ผมก็ไม่เเคร์อะไรวันหนึ่งผมออนเฟสผมเปิดไปดูเพื่อนที่ออนอ่ะคับมีออนเเค่คนเดียวเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนอะคับตอนนั้นพี่เค้าอยู่ม.4พอดี ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรคับเลยลองทักพี่เค้าไปเฟสเงียบเกิน
จากนั้นเเหละคับที่ผมทักไปก็ได้คุยกันมากขึ้นเริ่มสนิทกันจนผมใจสั่นเลยล่ะคับตอนนั้นผมเเอบชอบพี่เค้ามาคับจนมาถึงม.1เทอม2 ผมรวบรวมสติรวบรวมความกล้าไปบอกชอบเค้าเเละมันก็เป็นไปได้ดีเราสองคนคบกันตั้งเเต่นั้นมาความหวานเพิ่มขึ้นการเรียนผมก็ดีขึ้นมาบ้างเพราะเธอช่วยงานผมมาตลอดวัยหนึ่งเราไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันสองคนคนที่โรงอาหารก็มองกันเต็มเลยก็มีคนเเซวมั้งเห้ยตุ๊ดกับใจว่ะเเต่ผมก็ไม่สนใจอะไรวันนั้นผมเเมร่งโครตมีความสุขเลยคับจนมาถึงม.2เทอม1ผมกับเธอเริ่มห่างๆกันไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลยเค้าก็เรียนผมก็ซ้อมดนตรีลืมบอกไปเลยผมเป็นนักดนตรีคับอยู่วงโยเข้าเรื่องต่อเลยดีกว่าจนความรู้สึกตอนนี้เหมือนผมโสดอะคับ ตอนนั้นเราทะเลาะกันบ้างนิดหน่อยเเต่ก็กลับมาคุยเหมือนเดิมจากที่ไม่มีเวลาให้กันเราก็เริ่มคุยกันเยอะคุยกันมากขึ้นโทรคุยกัน จนวันหนึ่งผมไปทำบอร์ดในห้องกับเพื่อนวันนั้นเป็นวันหยุดเธอมาหาผมที่ห้องเราเลยออกไปคุยข้างนอกสองคนก็ถามกันอ่ะคับถามว่ากินข้าวยังกลับบ้านตอนไหนก็มีเเบบบอกรักกันนิดหน่อยจนมีเพื่อนมาเเซวเราสองคนเลยเข้าไปคุยในห้องม.2/3 ผมอยู่กับเธอในห้อง2คนนั้งมองหน้ากันจับมือกันเเต่ผมก็ไม่ทำอะไรเธอหรอกคับ
มากสุดเเค่จับมือเท่านั้นผมเลยชวนเธออกมาข้างนอก จากนัดก็เเยกย้ายกลับบ้านกัน
ผ่านมาหลายอาทิตย์ผมเห็นเธอไปคุยกับผ.ช.คนอื่นบ้าง เธอเป็นคนเฟรนลี่คับเพื่อนต่างร.ร.เธอเลยเยอะหน่อยวันหนึ่งผมอยากรู้ผมเลยลองใจเธอผมให้รุ่นพี่ผ.ช.คนหนึ่งไปจีบเธอพี่เค้าก็ช่วยผมเต็มที่อ่ะครับพี่เค้าเลยทักไปพร้อมกับเเค๊ปเเชทมาให้ผมดูตอนนั้นเหมือนผมอยู่ในที่มืดสมองผมโล่งมากเหมือนผมไม่มีความรู้สึกเลยน้ำตาผมไม่ไหลเเต่ข้างในผมมันเต็มไปด้วยความเสียใจที่ล้นเอ้อ
ผมเป็นคนวู่วามคับผมโทไปหาเธอพร้อมส่งรูปที่ผมให้รุ่นพี่ไปจีบให้เธอเธออ่านคับเเต่ไม่ตอบคงอึ้งสักพักเธอกล่าวเเค่คำว่า พี่ขอโทด ผมเลยพูดขึ้นว่าพี่เราเลิกกันเธอเถอะ เธอร้องไห้ให้ผมฟังอยู่สักพักผมเลยบอกว่าพี่หยุดเถอะอย่าร้องเลย เรายังเป็นพี่น้องกันได้น่ะ ในฐานะที่เคยเป็นเเฟนกันผมก็อวยพรหลายอย่างให้เธอเจอคนที่ดีให้เธอมีความสุข จากนั้นผมก็ตัดสายเธอ จากนั้นเราสองคนก็เลิกติดต่อกันอย่างถาวร.
พอผ่านมาหลายเดือนผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ
เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่ตามกับผู้หญิง
วันนั้นเรียนค่าบอังกฤษ เรียนในห้องเเล็บ
อาจารย์ให้ตามเลขที่เเล้วเลขที่มันเริ่มจากผู้ชายไปหาผ.ญ.คับง่วงมากวันนั้นที่เรียนเรียนก็ไม่รู้เรื่อง55
เพื่อน ผ.ช.ข้างๆก็ชวนผมคุยในตอนที่อาจารย์สอนจนอาจารย์ได้ยินจนเอาหนังสือสันหนาๆมาทุบหัวเจ็บเฟอร์ จากนั้นผมกับมันก็เริ่มสนิดกันเรื่อยๆ
จากนั้นผมก็ชอบเรียนค่าบอังกฤษมากๆ เพราะสนุก
มันชอบเเกล้งผมเอาหน้ามาใกล้ผมเวลาอยู่กับมันเเล้วผมมีความสุขอยู่กับมันใจเต้นเเรงมีวันหนึ่งผมหันหน้าไปหามัน มันหันมาหายใจรดกับผมใจผมสั่นมากตอนนั้นผมสับสนตัวเองมากเจอหน้ามันเเล้วใจสั่นผิดปกติผมคิดกับตัวเองผมชอบมันรึป่าว
ผ่านไปเรื่อยๆมันเริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆจนผ่านมาหลายสัปดา ผมทนไม่ได้มันอึดอัดผมเลยบอกมันไป มันตอบกับผมมาว่าขอบคุณน่ะที่ชอบกู ผมเลยบอกมันกูไม่ได้ชอบเเต่กูรัก มันตอบผมมามันบอกว่ากูก็รักน่ะเพื่นรักผมก็เเอบนอยนิดหน่อยเเต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ได้เป็นเพื่อนกัน จากนั้นตลอดมาจนถึงม.3 ผมเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆจนออกสาวได้เเล้วมั้งหรือเรียกตุ๊ดเลยก็ได้ก็มีจากนั้นผมก็เรียนกับกิจกรรมเยอะมาก เเล้วชีวิตม.3อีกก็ต้องไปต่อ ม.4ด้วยเลยไม่มีเวลาที่จะมาหาเเฟนหรือคนคุยเพราะจะตามกับเพื่อนมากกว่า เเละอีกอย่างผมอยู่โรงเรียนนิสัยผมจะตุ้งติงถ้าอยู่บ้านผมจะเป็นคนที่เงียบ หน้าบึงชอบอยู่คนเดียว
ผมอยากรู้ผมเป็นอะไรกันเเน่ .