สวัสดีครับเพื่อนๆ พอดีผมมีเรื่องจะมาแชร์ความรู้สึก เกี่ยวกับความรักที่ยังไม่ได้เริ่ม แต่มันก็เริ่มด้วยตัวผมเองมานานแล้ว
ผมไปชอบผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนสนิท เรารู้จักกันมานาน ประมาณ 5-6 ปี
ตั้งแต่เรียน ปี1 ด้วยกัน เราอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นผมกับเธอสนิทกันมาก แบบไปใหนไปกันแบบแฟนเลยครับ เธอบอกกับผมว่า"ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่สนิทกับเธอ" เธอมีแฟนมาหลายคน ผมรู้จักหมดเลย เพราะเป็นเพื่อนบ้าง ไปติดต่อให้บ้าง ซึ่งแน่นอนว่าสถานะตอนนั้นคือ"เพื่อน"
พอเราขึ้นปี2 อยู่มาวันนึง ผมได้ความสึกที่เกินเพื่อน ตอนนั้นเธอได้เลิกลากับแฟน น่าจะคนที่ 2 ตอนนั้นเธอเสียใจ และมันทำให้ผมกับเธอยิ่งสนิทกันมากขึ้น ผมโทรคุยกับเธอทุกวันก่อนนอน ใจผมช่วงนั้นคิดเลยเถิดไปไกลแล้ว ช่วงนั้นวันเกิดเราห่างกันเดือนนึง ผมเริ่มซื้อของขวัญให้เธอในวันเกิด และเธอก็ซื้อของขวัญ(โดโมะ)ให้ผมด้วย ^^ และก่อนปิดเทอม ผมบอกชอบเธอ!!!!! แต่เธอก็ปฏิเสธ เธอบอกกับผมคิดแค่เพื่อนกัน กลายเป็นว่า ช่วงปิดเทอมนั้นที่ผมจะได้มีความสุขกับเธอ มันเป็นช่วงปิดเทอมที่เจ็บปวด(
)ที่สุด
เมื่อเปิดภาคเรียนปี 3 ตอนนั้นต่างคนต่างแยกย้ายกันไปฝึกงาน ผมก็ยังไม่ถอดใจผมก็ยังคิดถึงเธอ ตอนนั้นเธอกับไปคบกับแฟนเก่า ซึ้งนายคนนั้นเป็นเพื่อนผม(สัส) พอพ้นช่วงฝึกงาน นักศึกษาฝึกงานก็กลับมาเรียน ผมกับเธอก็เช่นกัน และเหตุการณ์ที่ผมคาดคิดก็เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าอะไร เธอกับมาคุยกับผมดั่งเดิม เหมือนกับผมว่าเธอทำใจเรื่องผมบอกชอบได้ ผ่านมาได้ไม่นาน ผมเริ่มโทรหาเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรหาทุกเย็น เธอก็รับโทรศัพท์ผม เราก็คุยกันแบบเพื่อน และไม่นานเธอก็กับแฟนคนนั้นอีกครั้ง ผมดีใจ(ม๊วกๆ) แบบมีหวังขึ้นมาอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะขอเธอเป็นแฟนอีกครั้ง ไม่นาน(อีกแล้ว) ผมต้องไปเข้าค่าย ร.ด. 5 วัน!! สิ่งที่ไม่คาดฝันมันเกิดขึ้น เธอมีแฟนใหม่ ซึ้งแฟนเธอคนนี้ ผมรู้จักดี(มากกกกกก) เพราะเป็นคนที่ผมเอาโทรศัพท์โทรหาเธอ(OMG) ช่วงที่ผมเข้าค่ายอยู่ เพื่อนผมที่อยู่ห้องเดียวกัน โทรมาบอกผมว่าเขาสองคนเป็นแฟนกันแล้ว (ผมนี่อึ้งไปเลย) ความรู้สึกเหมือน"ฝากเนื้อไว้กับหมา" แบบยังไงสักวันหมามันก็ต้องกินเนื้อชิ้นนั้นอยู่ดี เมื่อผมกลับมาจากเข้าค่าย ผมก็ไม่ได้คุยกับสองคนนั้นถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไป ผมโกรธถึงขั้นหักเพื่อนไปเลย(เลว*
) แต่กรรมยังมี ห้องเรียนที่เพื่อน(เ*ี้ย)ดันไม่ชอบขี้หน้าเธอ มันจึงทำให้สองคนนั้นเริ่มที่จะห่างกัน เฉพาะตอนที่อยู่ วิทยาลัย แต่ไปสวีทกันข้างนอกแทน ผมรวบรวมความกล้าแล้วไปคุยกับแฟนเธอ ซึ้งเป็นเพื่อนผม ผมคุยแบบลูกชาย ผมถ้ามันต่อยผมหมั่นใส้มาก แต่มันไม่กล้า อาจเพราะขนาดตัวและใจ แต่มันดันส่งเพื่อนมันมาแทน (ใครจะไปสู้ เพราะมันตัวใหญ่ เหมือนหมีควาย55+แล้วก็จบกันไป) เมื่อถึงตอนเรียนจบ เราก็ได้แยกย้ายไปเรียนต่างสถานบันกันไป ผมก็ยังพยายามติดต่อกับเธอ โดยวิธีเดิมคือโทรไปหาเธออีก ซึ้งตอนนั้นเธอก็ได้เลิกกับเพื่อน(เลว)คนนั้นไป เธอได้อยู่ในสถานะโสด ความหวังผมก็ได้มีขึ้นอีกครั้ง และแล้วผมก้ได้เข้าสู่วงการป๋า (55+) ตอนนั้นเธอจะไปเที่ยว ช่วงนั้นเธอไม่มีตัง ผมเลยป๋า ออกตังให้เธอไปเที่ยว เธอก็ตอบตกลง และผมกับเธอก็ยังคงคุยกันไปเรื่อยๆ ไม่นานความคิดนั้นก็ผุดมา ผมขอเธอเป็นแฟน เป็นครั้งที่2 ซึ้งเธอก็คงยังยืนยันคำตอบเดิมคือ "เป็นเพื่อนกัน" แต่ผมก็ได้ยืนยันกับเธอว่าผมจะไม่เปลี่ยนใจผมอดทนรอเธอตลอดมานานกว่า4ปี เราได้กลับมาติดต่อกันอีกครั้งคราวนี้ผมได้นัดเธอไปกินข้าว แล้วผมก็เทียวโทรหาส่งข้อความ good night เธอทุกคืน สำหรับตัวผมเองก็แค่อยากจะดูแลเธอไปตลอดไม่ต้องในฐานะแฟนก็ได้ก็แค่เวลาที่มีความทุกขอให้นึกถึงผมเปนคนแรกแต่เธอไม่เข้าใจความหมาย กลับกลายเปนคิดว่าผมจะขอเธอเปนแฟน เธอจึงตัดบทผม ไม่คุยกับผมถึงขั้นลบ FB ผมโทรไปหาเธอ แล้วเราก็คุยกันไม่รู้เรื่อง จากนั้น เพื่อนเธอก็โทรมาว่าผม ถึงเรื่องเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว ที่ผมไปทำให้คนอื่นเข้าใจเธอผิด ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเรื่องที่ผมถูกกล่าวหาเมื่อกัน มันเลยทำเป็นเหตุผลที่เธอยกขึ้นมาที่จะปฏิเสธการยอมรับในตัวผม ผมไม่รู้จะพูดอย่างไร ผมได้แต่ขอโทษเธอ ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดว่าตัวเองถูกตลอด ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอ
เรื่องราวก็ประมานนี้นะครับ อาจจะไม่ละเอียด ถ้าใครอยากรู้ตรงใหนถึงกับเรื่องราวที่เกิด ผมจะขยายให้ ตอนนี้ผมสับสนมาก และเสียความรู้สึก ผมไม่เคยคิดว่าจะจบแบบนี้ ซึ้งผมเองก็คาดไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตาม เหตุเพิ่งเกิดมาได้ วันกว่าๆเอง
****ถ้าเธอเห็นข้อความนี้ก็ แสดงความคิดเห็นมาเลย และสิ่งนึง ผมอยากให้เธอเข้าใจความรู้สึกผมบ้าง****
ขอบคุณครับ
ผมผิดมั้ย หรือคนไม่ใช่คือคนไม่ใช่ครับ??
ผมไปชอบผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนสนิท เรารู้จักกันมานาน ประมาณ 5-6 ปี
ตั้งแต่เรียน ปี1 ด้วยกัน เราอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นผมกับเธอสนิทกันมาก แบบไปใหนไปกันแบบแฟนเลยครับ เธอบอกกับผมว่า"ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่สนิทกับเธอ" เธอมีแฟนมาหลายคน ผมรู้จักหมดเลย เพราะเป็นเพื่อนบ้าง ไปติดต่อให้บ้าง ซึ่งแน่นอนว่าสถานะตอนนั้นคือ"เพื่อน"
พอเราขึ้นปี2 อยู่มาวันนึง ผมได้ความสึกที่เกินเพื่อน ตอนนั้นเธอได้เลิกลากับแฟน น่าจะคนที่ 2 ตอนนั้นเธอเสียใจ และมันทำให้ผมกับเธอยิ่งสนิทกันมากขึ้น ผมโทรคุยกับเธอทุกวันก่อนนอน ใจผมช่วงนั้นคิดเลยเถิดไปไกลแล้ว ช่วงนั้นวันเกิดเราห่างกันเดือนนึง ผมเริ่มซื้อของขวัญให้เธอในวันเกิด และเธอก็ซื้อของขวัญ(โดโมะ)ให้ผมด้วย ^^ และก่อนปิดเทอม ผมบอกชอบเธอ!!!!! แต่เธอก็ปฏิเสธ เธอบอกกับผมคิดแค่เพื่อนกัน กลายเป็นว่า ช่วงปิดเทอมนั้นที่ผมจะได้มีความสุขกับเธอ มันเป็นช่วงปิดเทอมที่เจ็บปวด(
เมื่อเปิดภาคเรียนปี 3 ตอนนั้นต่างคนต่างแยกย้ายกันไปฝึกงาน ผมก็ยังไม่ถอดใจผมก็ยังคิดถึงเธอ ตอนนั้นเธอกับไปคบกับแฟนเก่า ซึ้งนายคนนั้นเป็นเพื่อนผม(สัส) พอพ้นช่วงฝึกงาน นักศึกษาฝึกงานก็กลับมาเรียน ผมกับเธอก็เช่นกัน และเหตุการณ์ที่ผมคาดคิดก็เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าอะไร เธอกับมาคุยกับผมดั่งเดิม เหมือนกับผมว่าเธอทำใจเรื่องผมบอกชอบได้ ผ่านมาได้ไม่นาน ผมเริ่มโทรหาเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรหาทุกเย็น เธอก็รับโทรศัพท์ผม เราก็คุยกันแบบเพื่อน และไม่นานเธอก็กับแฟนคนนั้นอีกครั้ง ผมดีใจ(ม๊วกๆ) แบบมีหวังขึ้นมาอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะขอเธอเป็นแฟนอีกครั้ง ไม่นาน(อีกแล้ว) ผมต้องไปเข้าค่าย ร.ด. 5 วัน!! สิ่งที่ไม่คาดฝันมันเกิดขึ้น เธอมีแฟนใหม่ ซึ้งแฟนเธอคนนี้ ผมรู้จักดี(มากกกกกก) เพราะเป็นคนที่ผมเอาโทรศัพท์โทรหาเธอ(OMG) ช่วงที่ผมเข้าค่ายอยู่ เพื่อนผมที่อยู่ห้องเดียวกัน โทรมาบอกผมว่าเขาสองคนเป็นแฟนกันแล้ว (ผมนี่อึ้งไปเลย) ความรู้สึกเหมือน"ฝากเนื้อไว้กับหมา" แบบยังไงสักวันหมามันก็ต้องกินเนื้อชิ้นนั้นอยู่ดี เมื่อผมกลับมาจากเข้าค่าย ผมก็ไม่ได้คุยกับสองคนนั้นถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไป ผมโกรธถึงขั้นหักเพื่อนไปเลย(เลว*
เรื่องราวก็ประมานนี้นะครับ อาจจะไม่ละเอียด ถ้าใครอยากรู้ตรงใหนถึงกับเรื่องราวที่เกิด ผมจะขยายให้ ตอนนี้ผมสับสนมาก และเสียความรู้สึก ผมไม่เคยคิดว่าจะจบแบบนี้ ซึ้งผมเองก็คาดไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตาม เหตุเพิ่งเกิดมาได้ วันกว่าๆเอง
****ถ้าเธอเห็นข้อความนี้ก็ แสดงความคิดเห็นมาเลย และสิ่งนึง ผมอยากให้เธอเข้าใจความรู้สึกผมบ้าง****
ขอบคุณครับ