เคยเสียเพื่อนสนิทกันมั้ยคะ? ความรู้สึกที่แบบเสียใจจนอธิบายไม่ถูก เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า ?

สวัสดีค่ะ เราอายุ 17 กำลังจะ 18  ตอนนี้เราอยู่ม.6  จะขอเล่าประสบการณ์นะคะ คือตั้งแต่อนุบาลจนเราป.6  เรายังไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยค่ะ  มีแต่เพื่อนที่เช้าเจอกันที่โรงเรียน  เที่ยงก็ไปกินข้าว เย็นก็แยกกันกลับบ้าน  บางทีเห็นคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันที่แบบพ่อแม่เขารู้จักกันแล้วไปไหนมาไหนด้วยกัน ไปหากันที่บ้าน  เล่นกัน ก็อิจฉาน่ะค่ะ แต่นั่นคือตอนประถม  พอจบป.6 ก็แยกย้าย ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย  พอขึ้นมัธยมเรามีเพื่อนกลุ่มใหญ่ค่ะ ในกลุ่มมี 7 คน หญิงล้วน  มีความสุขค่ะช่วงม.1 - ม.3 เราไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ร้องเพลง นั่งคุย หัวเราะเฮฮากัน  มีความสุขมากๆ ในกลุ่มจะแบ่งเป็นคู่ๆ และจะมีที่เป็น 3 คน  ของเราคือเราจะสนิทกับเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ คือก็เรียกว่าเพื่อนสนิทน่ะ  เพราะตลอด 3 ปี ก็ไปกินข้าว ปรึกษาปัญหาต่างๆ อยู่ข้างๆกันตลอด แต่ไม่ค่อยได้เที่ยวด้วยกันเพราะพ่อแม่เพื่อนเราไม่ค่อยให้ไปไหน  เราเลยไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม ( เที่ยวพวกห้าง ไปซื้อของ ดูหนังไรงี้ ) จนเราสนิทกับเพื่อนคนนี้  บอกตรงๆคือเรารักมากๆเราขอใช้ชื่อย่อว่า ก น่ะค่ะ  คือเวลาเรามีปัญหา ก จะอยู่ข้างๆเราตลอด ไม่เคยทิ้งเราไปไหนเลย คอยช่วยเหลือตลอด อยู่ด้วยแล้วมีความสุข  หัวเราะได้ก็เพราะ ก  แต่คนเรามีพบก็ต้องมีจาก จนเราขึ้น ม.ปลาย เรากับ ก ต้องแยกห้องกันแต่อยู่โรงเรียนเดียวกันนะคะ  ตอนนั้นเสียใจค่ะ กลัว  กลัวว่าตัวเองจะไม่มีเพื่อน  กลัวเข้ากับใครไม่ได้ เพราะทุนเดิมคือ เราเป็นคนที่ไม่ชอบชวนใครก่อนแต่ถ้าเข้ามาคุยเราก็เฮฮาสุดๆ บางทีก็บ้าเลยอ่ะ  เราเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ บางทีด่าเพื่อนน่ะแต่จริงๆโคตรเป็นห่วง เราเป็นคนหน้านิ่งไม่ชอบยิ้ม  เพราะเราเป็นแบบนี้เราเลยกลัว แต่ทำไงได้คนเราไม่วันใดวันนึงก็จากกันอยู่ดี  เราเลยทำใจว่าพอเรา ม.4 เราคงมีเพื่อนสนิทใหม่แหละ  แต่ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าอยู่ดีๆเพื่อนคนนึงในกลุ่มที่แทบจะไม่สนิทกันด้วยซ้ำ  คุยกันบ้าง แต่ไม่เคยปรึกษาอะไรเลย จะได้มาอยู่ห้องเดัยวกันกับเรา  ตอนนั้นคือดีใจนะ  อย่างน้อยเราก็ยังมีเพื่อนเก่าอยู่  ยังไม่ว้าเหว่เท่าไหร่  เมื่อก่อนม.ต้นอยู่ด้วยกันแทบจะไม่ได้สุงสิง ใครจะรู้ว่าตอน ม.ปลายจะได้อยู่ด้วยกัน  ความผูกพันธ์มันก็เพิ่มเรื่อยๆ
   เราขอใช้ชื่อย่อ ม น่ะค่ะ  เรากับ ม แรกๆคือไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ค่ะ  แต่ไม่ถึงขั้นทะเลาะนะ แค่ไม่ค่อยเข้าใจกัน ก็เมื่อก่อนแทบไม่คุยกันอ่ะ -.- แต่ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างปรับตัวจนเราสนิทกัน ม มากๆ  เรารัก ม มากกกก  เป็นเพื่อนที่ถ้า ม เป็นไรหรือหายไป เราคงรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป ...  แต่แล้วขอย้อนกลับไปตอน ม.4 ช่วงประมาณ เทอม 2 น่ะค่ะ  เรามีโอกาสรู้จักเพื่อนผู้ชายคนนึงขอใช้ชื่อย่อ น  ตอนนั้นตื่นเต้นอ่ะ แบบมีเพื่อนผู้ชาย 5555  เกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายย   บอกตรงๆว่าเราไม่รู้ว่าเรากับ น สนิทกันได้ยังไง รู้ตัวอีกทีเราก็รักเพื่อนคนนี้ไปแล้ว  อาจจะเพราะ เมื่อก่อนเวลาเราเป็นอะไร  เวลาเราไม่สบายใจ  หรือมีปัญหาคนแรกที่คอยถามเราคือ น  ไม่ว่าเราจะไม่สบายใจเรื่องอะไร คนแรกที่รู้คือ น ในขณะที่เวลา น มีอะไร น ก็จะปรึกษาเราตลอด  เหมือนความรักความผูกพันธ์ของเพื่อนมันเพิ่ม  เรื่อยๆ   น เป็นคนนิสัยดี เป็นเพื่อนที่ดี คอยเป็นห่วง ดูแลเราดีทุกอย่าง  มีอยู่ช่วงนึง  น  อกหัก  แล้ว น ก็วิ่งมาหาเราตอนนั้นอยู่โรงเรียนน่ะค่ะ น วิ่งมาบอกเราว่า " แฟนกู อยากคุยด้วย "  ตอนนั้นเราใจเริ่มไม่ดีแล้วค่ะ  มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่เพราะดูจากหน้า น แล้ว  แต่เราก็รับมาคุยน่ะค่ะ  ในสายคือแฟน น จะบอกเลิกแต่หาวิธีบอก น ไม่ได้ เลยมาปรึกษาเรา  ตอนนั้นเรา ช๊อคเลยค่ะ เราหันไปมองหน้า น  ที่กำลังรอคำตอบอยู่  เราทำได้แค่ยิ้ม เลยเดินออกมาคุยแบบไม่ให้ น ได้ยิน  คือเราก็ถามว่าทำไมถึงอยากเลิก เพื่อนพี่รักน้องมากจริงๆนะ  น้องเขาก็อธิบายเหตุผลมาค่ะ คือมันเป็นเรื่องของทางผู้ใหญ่  เราก็เข้าใจ เลยบอกน้องเขาไปว่า " อย่าบอกเลิกได้ไหม พี่ขอ พี่ไม่อยากเห็นเพื่อนพี่เสียใจ  ไม่มีใครอยากเห็นเพื่อนรักเราร้องไห้หรอกนะ " แล้วน้องเขาก็วางสายไป  ตอนนั้นรู้สึกผิดค่ะแต่ก็ทำเพื่อเพื่อน เราส่งโทรศัพท์คืน น  พอ น ถามเราก็บอกว่าไม่มีอะไร แต่ในใจนี่คือ อย่าเสียใจนะ ยังไงก็ยังเหลือเรา  แต่ใครจะรู้ล่ะค่ะ  ผ่านไปได้ไม่ถึง 15 นาที  น ก็วิ่งมาหาเราแล้วบอกเราว่า " กูโดนบอกเลิก ทำไงดี  กูไม่เอาน่ะ ไม่เลิก กูรัก ทำไมต้องเลิก ไม่เอา "  ตอนนั้นเราน้ำตาไหลเลยค่ะ ในที่สุดเพื่อนเราก็ร้องไห้  เฮ้ออ  ความรู้สึกตอนนั้นบรรยายไม่ได้เลยว่าโคตรเจ็บเลย เวลาเห็นเพื่อนร้องไห้  อยากช่วยแต่ทำไรไม่ได้  อยากปลอบแต่ทำได้แค่บอกว่าไม่เป็นไรนะ  ตอนนั้นโทษตัวเองน่ะว่าทำไมช่วยไรไม่ได้เลย  ทำได้แค่จับมือ น ไว้แน่นๆ TT  หลังจากวันนั้นเราก็เห็นเขาติดต่อกันนะคะ  คือเขาก็ยังรักกันแต่ติดที่ผู้ใหญ่  เราเองก็มีโอกาสปลอบน้องมีโอกาสคุยกันเพราะเราเป็นเพื่อนสนิท น นิหน่าา  แต่อยู่มาวันนึงเขาก็เลิกกันจริงๆค่ะ  ตอนนั้นเราอยู่บ้าน แล้ว น ก็ไลน์มาบอก  เราเลยรีบโทรหา กลัวค่ะ กลัว น คิดมาก เราเป็นห่วง เลยโทรหา คุยกันดึกๆดื่นๆ ทั้งไลน์ คุยเฟส ทุกวัน  บางวันก็คุยดันข้ามวันก็มี เราเป็นห่วงมากๆ เพราะ น เป็นคนคิดมาก  บอกเลยว่า น คือเพื่อนที่เรารักที่สุด ตายแทนได้เลย ไม่ว่าเราจะทำอะไรเราจะบอกกันตลอด  เราไม่เคยมีความลับกัน  เรื่องของเรา น จะรู้ทุกเรื่อง ส่วนเรื่องของ น เราก็รู้  เวลาผ่านไปเป็นปีความรักมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  บวกกับนิสัยรักเพื่อนอยู่แล้วมันเลยผูกพันธ์กันสุดๆ  แต่ใครจะคิดล่ะค่ะว่าวันนึง น จะหายไป  จากที่คอยทักมาถาม ก็ไม่มี  จากที่คอยให้กำลังใจก็ไม่มี  เราเป็นอะไร น ก็ไม่เคยรู้เลย เป็นแบบนี้อยู่พักนึงจนเราตัดสินใจ ลบไลน์ส่วนตัว ปิดเฟส ตัดโซเชียล คือทำใจไม่ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้เราพยายามทัก น แต่ น ก็ไม่ตอบ บางทีตอบก็ตอบสั้นๆ  น้อยใจแต่เสียใจมากกว่า แต่ก็มีเหตุให้ต้องเปิดเฟส ตอนนั้น น ก็ทักมา ว่าเป็นอะไร ตอนอยู่โรงเรียนก็พยายามเข้าหา พยายามง้อ แต่เราก็หนี แอบร้อง ร้องหนักมาก ตาบวม ร้องทุกวัน ตอนนั้น เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่าเป็นอะไร เราก็อธิบายว่าทำไม น ต้องเข้ามาให้เรารักแล้วอยู่ๆก็ทิ้งไปทั้งๆที่รู้ว่าเราเป็นคนรักเพื่อนมาก  เราเลยขอเพื่อนในกลุ่มว่าอย่าหายไปอีกคนน่ะ  ตอนนั้นเหมือนคนบ้าเลยค่ะ อยู่ๆก็ร้อง เดินๆน้ำตาก็ไหล  บางทีก็ซึม กลับมาบ้านก็ร้อง
   เราต้องคอยหลบหน้า  ไม่ตอบเฟส  ไม่งั้นร้องค่ะ 555555 ช่วงนั้นเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลย จนมีอยู่วันนึง น ทักมา ขอให้เราตอบ เราก็ตอบเฟสไป  น พยายามชวนเราคุย ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม  แต่เราก็บอกว่า " อย่าพยายามเลย น มันไม่เหมือนเดิมแล้ว  จำได้ไหมว่าครั้งสุดท้ายที่หัวเราะด้วยกันเมื่อไหร่? "  ตอนนั้นพิมพ์ไปร้องไห้ไป555555  น ตอบมาว่า " ขอโทษ " เราเลยบอกว่า " ไม่เป็นไร ยังรักเหมือนเดิม  ยังปรึกษาได้เหมือนเดิม ไม่ต้องพยายาม หยุดฝืน  คำว่าเพื่อนมันตัดไม่ขาด  รักมากนะ " พิมพ์มือสั่นไปเสร็จแล้วก็ร้องค่ะ เหมือนคนอกหักเลย55555555  ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เพื่อนสนิทของเราก็หายไป  ยังคุยกันแต่ก็แค่เรื่องทั่วไป  จากที่เคยปรึกษากัน คุยกันยาวๆ มันก็ไม่มีอีกแล้ว  คนที่คอยอยู่ข้างๆ ตอนนี้มันหายไปแล้ว ไม่มีอีกแล้วเพื่อนรักคนเดิม เวลาผ่านไปเป็นปี จนตอนนี้ ม.6 แล้ว   เราคอยเป็นห่วง  คอยดูแลอยู่ห่างๆ  อยากให้เป็นเหมือนเมื่อก่อน นึกแล้วก็คิดถึงน่ะค่ะ เพื่อนคนนึงที่เคยอยู่ข้างๆเราตอนเรามีปัญหา  ไม่เคยหายไปไหนเวลาเราต้องการ  คอยให้กำลังใจวันที่รู้สึกแย่ คอยปลอบวันที่เราร้องไห้
   บางทีที่เขาหายไปอาจจะเพราะเบื่อที่มีเพื่อนงี่เง่าแบบเรารึป่าวว ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอด  หรือเพราะเขาเป็นผู้ชาย?พอเวลาผ่านไปเลยเป็นเพื่อนกับผู้หญิงไม่ได้ ?  หรือเพราะเราทำอะไรผิด ทำไมถึงหายไปแบบนี้  คือเราอยากให้กลับมาน่ะ  เราไม่อยากเสียเพื่อนไป ..