เคยต้องเลิกกับแฟนทั้งที่ยังรักรึเปล่าครับ

ผมเป็นคนๆที่ต้องเลิกกับแฟน ทั้งๆที่ผมยังรักเค้าอยู่

ผมกับแฟนมีอายุห่างกันหลายปี เค้าเด็กกว่าผม แต่นั่นไม่เป็นปัญหาเลย เค้าน่ารักมากๆ บางครั้งผมก็ชอบทำตัวเป็นเด็กๆเหมือนกัน เราเข้ากันได้ดี  รักกันมาก มีทะเลาะกันบ่อยครั้งแต่ว่าก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ นานๆครั้งจะหนักๆสักทีผมเป็นคนง้อตลอด เค้าบอกผมว่าเค้านิสัยไม่ดี อารมณ์ร้อน ถ้าเค้าเผลอไล่ผม ผมห้ามไปเด็ดขาด เพระาเค้าพูดด้วยอารมณ์ ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ

ผมกับแฟนเราผูกพันธ์กันเพราะว่าในตอนแรก บ้านของเราอยู่จังหวัดเดียวกันคือเชียงราย แต่ตอนนั้นผมมาเรียนต่อที่กรุงเทพ แล้วเมื่อกลับไปบ้าน ได้เจอและรู้จักกับเค้า ตอนแรกๆเค้าชอบทักผมมาว่าทำอะไรอยู่หรอ พยายามชวนผมคุย พอผมบอกว่าทำงาน เค้าจะทำท่าหงอยๆ น่ารักมาก ผมเลยชอบแกล้งเค้าประจำ เริ่มรู้สึกชอบเค้าขึ้นมา แต่ต้องทำฟอร์มเก๊กไว้ก่อน อ่าวแน่ละก็คนมันหล่อ

หลังจากนั้นผมก็ได้เจอกับเค้าบ้างบางครั้งตามงานพบปะของกลุ่มพี่ๆน้องๆที่รู้จักกัน จนวันนึงมีงานที่กรุงเทพ เค้ามาอยู่หลายวันเลยได้สนิทกับเค้าไปไหนไปด้วยกันตลอด หลังจากจบงานก็นั่งรถกลับเชียงรายด้วยกัน นับตั้งแต่นั้นก็พยายามที่จะขยับเข้าไกล้กันมากขึ้น คุยไลน์กันบ่อยๆ ผมอยู่อำเภอเมือง เธออยู่แม่สาย  จนวันนึงเธอถามผมเรื่องความสัมพันธ์ ผมตอบไปว่า ถามทำไม นี่ยังไม่รู้อีกหรอขนาดนี้แล้ว ว่าแล้วผมก็จับมือเค้าแล้วบอกว่า เราเป็นแฟนกันแล้วนะ เค้าก็อึ้งๆเขินๆทำอะไรไม่ถูก

เมื่อคบกันก็มีช่วงเวลาหวานแหววสวีทกันตามประสา เดทครั้งแรกที่งานดอกไม้บาน ที่เชียงราย มีความสุขมากๆถึงบางครั้งจะทะเลาะกันเพราะไม่เข้าใจบางอย่างแต่ก็ปรับให้เข้ากันได้เสมอๆ ในตอนแรกๆเค้าจะเป็นคนมาง้อผมยอมผมตลอด แต่เมื่อนานไป ผมกลับเป็นฝ่ายยอมเค้าสะเอง เวลาที่ทะเลาะกันผมจะมานั่งคิดว่าสาเหตุมันคืออะไร แล้วมันคุ้มแล้วหรอกับการที่ต้องทะเลาะกัน การทำให้คนที่เรารักเสียใจ เมื่อได้คำตอบว่า ไม่ ทุกครั้งผมเลยไม่ลังเลที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษ ผมอยากถนอมคนที่ผมรักไว้ให้อยู่กันผมนานๆ เค้าบอกผมว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เป็นคนสุดท้ายของกันและกัน ถ้าวันไหนไม่รักเค้าแล้วให้ผมบอกกับเค้าตรงๆ เค้าจะรักผม จนกว่าจะถึงวันที่ผมไม่รักเค้าแล้ว

อยู่มาวันนึง ผลตัวผมที่กลับมาทำหน้าที่เรียนที่กรุงเทพก็ได้รับข่าวร้ายว่า เค้าต้องย้ายบ้าน ย้ายไปอยู่เชียงใหม่ เนื่องจากปัญหาทางบ้าน เพราะแบบนั้นเมื่อผมกลับเชียงราย ก็จะเป็นเรื่องยากอีกนิดถึงที่จะได้เจอเค้า  เค้าเศร้ามากๆเรื่องที่บ้าน ผมคอยปลอบเค้าตลอด อยู่กับเค้าเสมอๆเวลาที่เค้ามัปัญหา เค้าร้องไห้ ผมร้องไห้ปลอบเค้า ตั้งใจว่าต้องรีบเรียนให้จบ ทำงาน จะได้ช่วยเค้าได้

มีอยู่ครั้งนึงนัดกันว่าจะไปเจอกันที่เชียงราย ก่อนวันปีใหม่วันนึง ผมแกล้งทำเป็นไปเจอเค้าในวันนั้นไม่ได้ อาจจะเลทไปตอนเย็นๆ หรืออะไรแบบนี้ เค้าโมโหมากๆบอกวางแผนไว้หมดแล้วว่าจะทำอะไรๆ ผมบอกว่าต้องไปทำงานเป็นไกดให้นักท่องเที่ยวกับหน้าสองสามวัน ในตอนนั้นทะเลาะกันด้วย แต่ผมไม่ยอมบอกหรอกว่าจิงๆนั่งรถไปหาเค้าแล้ว พอไปถึงก็ไปหาเค้า ตอนนั้นเค้าทักเฟสมาอ้อน บอกคิดถึง จะไม่ได้เจอไม่ได้คุยสไกปเห็นหน้ากัน ผมบอกเค้าว่าเดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว เค้าไม่รู่หรอกว่า ผมกำลังเดินหาบ้านเค้าอยู่ ผมเดินถามทางไปๆมาๆจากเมมโมรี่ที่เคยถามเค้าไว้ครั้งก่อนโน้น อาศัยไปไกล้ๆแล้วเดินหา เดินงงๆอยู่ชั่วโมงครึ่ง ก็เจอ ผมเดินไปเคาะประตูบ้านบอกว่าสวัสดี เค้านั่งเล่นคอมอยู่ตรงนั้นพอดี พอหลังมาเปิดประตู เค้ายืนอึ้งซึกพักก็กอดผมแล้วร้องไห้เลย น่ารักมากๆ ผมก็ได้แต่ปลอบๆ

จนเมื่อผมขึ้นปีสี่ ในเทอมที่สอง การที่จะเรียนจบนั้สต้องทำ ธีสิส หรือศิลปะนิพนธ์ เป็นอะไรที่ยากและสำคัญมากๆ เคยคุยกับแม่ของเค้า แม่เค้าบอกว่าให้ตั้งใจจะจบแล้วจะได้มีอนาคตที่ดี เค้าก็คอยให้กำลังใจผมว่า สู้ๆนะจะเรียนจบแล้ว เค้าจะอยู่กับผมตลอกเวลาที่ผมทำงานดึก ปากผมก็บอกให้เค้าไปนอนแหละแต่ใจก็อยากให้เค้าอยู่ด้วย บางทีหลับคาคอมเงี้ย น่ารักนะครับ ที่บ้านเค้ารู้จักผม ทั้งพี่ แม่ และก็น้องๆของเค้า เพราะตอนผมไปหา ผมจะซื้อของเล็กๆน้อยไปฝาก แล้วก็สวัสดีแม่เค้าเฉยๆ อย่างตอนก่อนปีใหม่ก็คุยกับแม่เค้าว่ามีโอกาศจะได้ไปเชียงใหม่จะแวะไปสวัสดี เมื่อผมทำทีสิส ตอนนั้นเมื่อผ่านเวลามาหลายเดือน ผมอยู่กับงานที่ต้องใช้เวลาเอามากๆ ผมทำเป็นเขียนอาร์ทบุค ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาจะได้สไกป กับเค้า จนวันนึงเค้าทนไม่ไหว บอกผมว่าจะยุ่งอะไรขนาดนั้น เค้าเข้าใจ แต่ว่าเวลาแค่ห้านาทีสิบนาทีโทรหาไม่ได้หรอ เค้าแค่อยากไดิยินเสียงเค้าไม่ชอบพิมคุย เราทำเลาะกันครั้งใหญ่มากๆ แต่เค้าก็บอกว่าจะให้โอกาศครั้งสุดท้ายนะ ผมสัญญาว่าจะทำตาม แต่ผมก็ผิดคำสัญญา ในช่วงไกล้จัดนิทรรศการแสดงผลงาน งานที่มีนอกจากของตัวเองแล้วยังมีงานของส่วนรวมอีก ผมรู้ดีว่าตอนนี้มันเริ่มแย่แล้ว ผมจึงตั้งใจทำให้มันจะได้เสร็จๆและมีเวลาไปอยู่กับเค้าเหมือนเดิม ผมตั้งใจมาก อยากจะหมั่นคง อยากมีอนาคตที่ดี มีความหนักแน่น ในวันข้างหน้าเค้าที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเราจะได้ไม่ลำบาก จนท้ายที่สุดแล้วทำให้ผมผิดคำสัญญา

ก่อนวันจัดแสดงไม่กี่วัน วันนั้นเป็นวันครบรอบ ปกติแล้วเราจะรำลึกถึงวันครบรอบด้วยกันทุกเดือนๆ เมื่อเลยเที่ยงคืน ผมก็ทักเค้าไปถามว่าหนายยยวันนี้วันอะไร เค้าตอบได้ว่าวันครบรอบ เราร่ำลากันไปนอนบอกรักกัน ดีใจนะที่อยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้ เมื่อตื่นขึ้นมาผมเห็นสถานะในเฟสบุคดูไม่ค่อยดี เลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่า พอแล้ว มันจบแล้ว ทุกอย่าง ผมพยายามยื้อเธอ แต่เธอไม่เหลือเยื้อใยให้ผมแล้ว เธอตอบมาเพียวคำว่า พอแล้ว พอเถอะนะ ผมตื้อมากจำเธอบอกว่าถ้าคุยแต่เรื่องเก่าๆจะไม่คุยดัวยแล้ว ผมได้แต่ทำใจ ผมยื้อเธอมานานจะผมเริ่มเหนื่อย แต่ผมหยุดไม่ได้ ไม่อยากเสียเธอไป ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอ เมื่อผมเดินมาถึงที่หมายแล้ว มองกลับไป  ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น  หลังจากยื้อมานาน ล่าสุดผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง คุมอาหาร ออกกำลังกาย ผมอ้วน เมื่อก่อนผมจะอ้างว่าไม่มีเวลา แต่ตอนนี้มีแล้ว เธอเคยบอกว่าชอบฟังผมร้องเพลง ผมอัดคลิปส่งให้เธอ จนวันนี้ ผมบอกกับเธอตรงๆว่า กลับมาคบกับผมได้ไหม ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว ผมเสียใจที่เป็นแบบนี้ อยากจะดูแลเธอให้ดี ผมเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากการเสียเธอไป การที่ต้องอยู่คนเดียว อยากจะขอโอกาศ ครั้งสุดท้าย จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีก เธอยืนยันคำเดิม

ผมรักเธอมาๆ ไม่ได้มีใครไหม่ ถ้ามีกิ๊ก คงเป็นกับกระดาษa4. เมาท์ปากกา หรือไม่ก็กับพี่กล้ามล่ำๆที่โรงพิมพ์

ผมคิดว่าผมจะรอ ผมรักเธอ แต่ตอนนี้ควรอยู่ห่างๆ ส่งข้อความบ้าง เว้นที่ให้เธอไม่รู้สึกอึดอัด จะไม่หายไปไหนหรอก แต่จะไม่ตื้อแล้วกลัวเธอจะรำคาญ

สุดท้ายนี้ถ้าเธอได้อ่าน อยากให้เธอกลับมาเราจะรอเธอนะ

ที่มาเขียนเพราะเค้าชอบอ่านพันทิพย์   ชอบห้ผมอ่านเรื่องผีให้ฟัง (แต่ผมกลัวผีมากๆ) แต่ก็ชอบอ่านให้เธอฟังอยู่ดี