เราเรียนอยู่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง และเราก็กำลังดูใจกับเพื่อนร่วมคณะมาได้สักพัก
สมมุติว่าเพื่อนเราคนนี้ชื่อ "วิน" น่ะค่ะ แต่ก่อนที่วินจะมาคุยกับเราวินเคยคุยๆกับเพื่อน
ในคณะมาก่อนหน้าเรา แล้วทั้งสองคนเลิกกันไป สาเหตุเราไม่ทราบเท่าไหร่
เรากับวินส่วนมากจะไลน์หากัน เจอกันที่คณะก็ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เพราะวินไม่อยากให้คนอื่นรู้ ว่ากำลังคุยกันอยู่
วินกลัวว่าเพื่อนในคณะจะคิดว่าเราแย่งวินมาจากเพื่อนคนก่อน (หรือมีสาเหตุอื่นเราก็ไม่รู้)
แค่ตลอดเวลาที่เราคุยกันวินเรามีความสุขมากๆน่ะค่ะ ไม่เคยมีปัญหามือที่สามมาเกี่ยว และมันก็ดูเหมือนจะไปได้ดี หนทางที่เดินกำลังสวย
แค่มันก็ต้องสดุด เมื่อเพื่อนในคณะรู้เรื่องเรา แน่นอนค่ะคนที่ไม่รู้เรื่องมาตั้งแค่ต้นก็ต้องคิดไปว่า เราแย่งวินมา แต่ก็มีบางคนรู้เรื่องเรามาตั้งแค่ต้น
ในวันนั้นเราเครียดมาก กลัวว่าวินจะไม่คุยกับเราต่อ แล้วมันก็เกือบเป็นแบบนั้น ตกเย็นมาเราคุยไลน์กันปกติ แล้วสิ่งที่เรากลัวก็เป็นจริงๆ
เมื่อคำพูดของวินที่พูดขึ้นมาว่า "เราหยุดเดินตรงนี้ไหม จะได้เสียใจแค่สองคน "เรานี้ถึงกับเงียบไปสักพัก สิ่งที่เราทำได้ในตอนนั้น
คือการขอ ขอให้วินเดินต่อ อย่าพึ่งคิดว่าทางข้างหน้าจะเดินต่อไปไม่ได้ แล้วเราก็ยังคงความสัมพันธ์ต่อ
แล้วทุกอย่างก็ผ่านด้วยดี ถึงจะมีบ้างคนยังไม่เข้าใจเราก็ตาม แล้ววินก็กลับบ้าน เราก็คุยตามปกติ แค่คุยกันน้อยลง
เพราะทางครอบครัวของวินยังไม่อยากให้วินมีแฟนตอนนี้ ก็เลยคุยกันน้อยลง
และวันที่เราสองคนกลัว และมันคงเป็นสิ่งที่เรากลัวที่สุดก็มาถึง ประมาณทุ่มครึ่งเราโทรไปหาวิน ซึ้งเป็นช่วงเวลาที่วินทานข้าวกับแม่อยู่
แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันมากน่ะค่ะ เราถามว่าวินทำอะไรอยู่ วินก็บอกกินข้าวกับแม่
เราเลยว่างสาย ประมาณสามทุ่มครึ่ง วินไลน์มาบอกแม่รู้เรื่องเราแล้วสั่ง "ห้ามคบกันต่อแม้กระทั่งคุยแบบตอนนี้ คุยเหมือนเพื่อนปกติ ถ้าฟื้นคบต่อ
แม่ของวินจะมาหาที่มหาลัย!" เรานี้พูดรัยไม่ออกเลย ได้แต่นั่งโทษตัวเอง
ว่าเราไม่น่าโทรหาเลย TT เราคิดอยู่ในใจว่า เราจะแอบคุยกับวินต่อ หรือเราจะให้มันเงียบไปสักพักแล้วกับมาคุยเหมือนเดิม
แค่สำหรับวินแล้ว ความคิดของวินคือการจบลงเพียงเท่านี้ ไม่มีทางไหนดีกว่านี้อีกแล้ว
เราลองถามว่าคุยกันแบบเดิมได้มั้ย ถ้าแม่ถามก็บอกไม้ได้คุยกันแบบเมื่อก่อน วินก็บอก เราโกหกแม่ไม่ได้เหรอก
เราก็ลองถามอีก ว่าถ้าปล่อยให้เรื่องเงียบไปแล้วกลับมาคุยกันเหมือนได้มั้น
วินบอกแล้วถ้ามันเกิดเหตุการแบบเดิมขึ้นอีกล่ะ แล้วอีกอย่างวินเป็นคนที่ตัดแล้วตัดไม่กลับมาอีก
พอวินพูดจบมันทำให้รู้เลยว่า เราไม่มีทางที่จะกลับไปอยู่ในสถานะแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ว่าเราจะทำยังงัยจะพูดยังงัย ทุกอย่างต้องจบใรวันนี้
วินบอกว่า วินรู้สึกเสียใจไม่น้อยไปกว่าเราที่ทุกอย่างต้องจบลง แต่สิ่งที่วินคิดทำไมเราไม่รู้สึกเลย
ว่าวินเสียใจจริงๆ วินยังขอให้เราไม่โกดเกลียดวิน ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้...
สำหรับวินแล้วการลืมใครสักคนดูจะเป็นเรื่องที่ง่าย แค่สำหรับเรายากที่สุด
เรายังคิดไม่ตกเลยว่า รักที่มันต้องจบ สรุปใครเป็นคนจัดเส้นใต้เรื่องนี้
เป็นเราที่โทรหาวิน
หรือแม่วินสั่งห้าม
หรือวินอยากตัดขาดกับเราตั้งแต่แรก
และวันนี้เรายังภาวนาให้วินกลับมา
กลับมาคุยกับแบบเดิม พิสูทตนเองไปด้วยกัน
รอว่าวินจะกลับมา อยากให้วินลองในทุกๆทางที่มี ถ้าลองแล้วไปไม่ได้จริงๆ
เราก็จะยอมปล่อยมือวิน เราแค่อยากให้วินรู้ว่าเรารักวินมาก มากจนเราอยากจะรอวินกลับมา
ใครที่ขีดเส้นใต้ความรักของเรา
สมมุติว่าเพื่อนเราคนนี้ชื่อ "วิน" น่ะค่ะ แต่ก่อนที่วินจะมาคุยกับเราวินเคยคุยๆกับเพื่อน
ในคณะมาก่อนหน้าเรา แล้วทั้งสองคนเลิกกันไป สาเหตุเราไม่ทราบเท่าไหร่
เรากับวินส่วนมากจะไลน์หากัน เจอกันที่คณะก็ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เพราะวินไม่อยากให้คนอื่นรู้ ว่ากำลังคุยกันอยู่
วินกลัวว่าเพื่อนในคณะจะคิดว่าเราแย่งวินมาจากเพื่อนคนก่อน (หรือมีสาเหตุอื่นเราก็ไม่รู้)
แค่ตลอดเวลาที่เราคุยกันวินเรามีความสุขมากๆน่ะค่ะ ไม่เคยมีปัญหามือที่สามมาเกี่ยว และมันก็ดูเหมือนจะไปได้ดี หนทางที่เดินกำลังสวย
แค่มันก็ต้องสดุด เมื่อเพื่อนในคณะรู้เรื่องเรา แน่นอนค่ะคนที่ไม่รู้เรื่องมาตั้งแค่ต้นก็ต้องคิดไปว่า เราแย่งวินมา แต่ก็มีบางคนรู้เรื่องเรามาตั้งแค่ต้น
ในวันนั้นเราเครียดมาก กลัวว่าวินจะไม่คุยกับเราต่อ แล้วมันก็เกือบเป็นแบบนั้น ตกเย็นมาเราคุยไลน์กันปกติ แล้วสิ่งที่เรากลัวก็เป็นจริงๆ
เมื่อคำพูดของวินที่พูดขึ้นมาว่า "เราหยุดเดินตรงนี้ไหม จะได้เสียใจแค่สองคน "เรานี้ถึงกับเงียบไปสักพัก สิ่งที่เราทำได้ในตอนนั้น
คือการขอ ขอให้วินเดินต่อ อย่าพึ่งคิดว่าทางข้างหน้าจะเดินต่อไปไม่ได้ แล้วเราก็ยังคงความสัมพันธ์ต่อ
แล้วทุกอย่างก็ผ่านด้วยดี ถึงจะมีบ้างคนยังไม่เข้าใจเราก็ตาม แล้ววินก็กลับบ้าน เราก็คุยตามปกติ แค่คุยกันน้อยลง
เพราะทางครอบครัวของวินยังไม่อยากให้วินมีแฟนตอนนี้ ก็เลยคุยกันน้อยลง
และวันที่เราสองคนกลัว และมันคงเป็นสิ่งที่เรากลัวที่สุดก็มาถึง ประมาณทุ่มครึ่งเราโทรไปหาวิน ซึ้งเป็นช่วงเวลาที่วินทานข้าวกับแม่อยู่
แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันมากน่ะค่ะ เราถามว่าวินทำอะไรอยู่ วินก็บอกกินข้าวกับแม่
เราเลยว่างสาย ประมาณสามทุ่มครึ่ง วินไลน์มาบอกแม่รู้เรื่องเราแล้วสั่ง "ห้ามคบกันต่อแม้กระทั่งคุยแบบตอนนี้ คุยเหมือนเพื่อนปกติ ถ้าฟื้นคบต่อ
แม่ของวินจะมาหาที่มหาลัย!" เรานี้พูดรัยไม่ออกเลย ได้แต่นั่งโทษตัวเอง
ว่าเราไม่น่าโทรหาเลย TT เราคิดอยู่ในใจว่า เราจะแอบคุยกับวินต่อ หรือเราจะให้มันเงียบไปสักพักแล้วกับมาคุยเหมือนเดิม
แค่สำหรับวินแล้ว ความคิดของวินคือการจบลงเพียงเท่านี้ ไม่มีทางไหนดีกว่านี้อีกแล้ว
เราลองถามว่าคุยกันแบบเดิมได้มั้ย ถ้าแม่ถามก็บอกไม้ได้คุยกันแบบเมื่อก่อน วินก็บอก เราโกหกแม่ไม่ได้เหรอก
เราก็ลองถามอีก ว่าถ้าปล่อยให้เรื่องเงียบไปแล้วกลับมาคุยกันเหมือนได้มั้น
วินบอกแล้วถ้ามันเกิดเหตุการแบบเดิมขึ้นอีกล่ะ แล้วอีกอย่างวินเป็นคนที่ตัดแล้วตัดไม่กลับมาอีก
พอวินพูดจบมันทำให้รู้เลยว่า เราไม่มีทางที่จะกลับไปอยู่ในสถานะแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ว่าเราจะทำยังงัยจะพูดยังงัย ทุกอย่างต้องจบใรวันนี้
วินบอกว่า วินรู้สึกเสียใจไม่น้อยไปกว่าเราที่ทุกอย่างต้องจบลง แต่สิ่งที่วินคิดทำไมเราไม่รู้สึกเลย
ว่าวินเสียใจจริงๆ วินยังขอให้เราไม่โกดเกลียดวิน ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้...
สำหรับวินแล้วการลืมใครสักคนดูจะเป็นเรื่องที่ง่าย แค่สำหรับเรายากที่สุด
เรายังคิดไม่ตกเลยว่า รักที่มันต้องจบ สรุปใครเป็นคนจัดเส้นใต้เรื่องนี้
เป็นเราที่โทรหาวิน
หรือแม่วินสั่งห้าม
หรือวินอยากตัดขาดกับเราตั้งแต่แรก
และวันนี้เรายังภาวนาให้วินกลับมา
กลับมาคุยกับแบบเดิม พิสูทตนเองไปด้วยกัน
รอว่าวินจะกลับมา อยากให้วินลองในทุกๆทางที่มี ถ้าลองแล้วไปไม่ได้จริงๆ
เราก็จะยอมปล่อยมือวิน เราแค่อยากให้วินรู้ว่าเรารักวินมาก มากจนเราอยากจะรอวินกลับมา