ชีวิตที่โหดร้ายยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า

เรื่องเริ่มต้นเมื่อ 10 กว่าปีที่ผ่านมา ฉันได้เจอผู้ชายคนหนึ่งสมัยที่ยังเป็นนักเรียน เค้าอยู่คนละจังหวัดกับฉัน แต่เขาก็มาหาฉันบ่อย เราเรียนจบและกำลังจะเข้าสู่ในรั้วมหาวิทยาลัย แฟนก็ชวนฉันมาเรียนที่ กทม และเรา 2 คนก็มาเรียนที่ กทม ด้วยกัน ช่วงแรกๆที่บ้านฉันไม่รู้ว่าเรามาเรียนด้วยกัน ที่บ้านแฟนก็ไม่รู้ อยู่มาวันหนึ่งแฟนก็พาฉันกลับไปบ้านเค้าด้วยกัน ไปพบไปเจอพ่อแม่เค้า  ดูเหมือนทั้งคู่จะเป็นคนจิตใจดี พูดมีหลักการ ที่บ้านแฟนฐานะดีคะ พ่อแม่เป็นราชการ มีบ้านให้เช่า แฟนก็เป็นคนหน้าตาดีคะ ถือว่าเฟอร์แฟคเนาะ ก็โอเค นิสัยเค้าเป็นคนอารมณ้ร้าย ขี้โมโห ชอบใช้กำลังบังคับ ชอบขู่ ไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ (แม่เค้าบอกว่าลูกเค้าเกิดมาไม่หายใจ 8 นาทีก็เหมือนคนตายสมองเลยพิการ) 5555 หลังจากนั้นเราก็ไปมาหาสู่กัน คือไปเยี่ยมบ้านเค้าเรื่อยๆ เราไม่ได้คลุกคลีกับที่บ้านเค้ามาก ตอนนั้นเค้ามีปู่และย่าทวดที่ไม่สบายคือโรคคนแก่คะ  และทุกคนก็ออกไปข้างนอกโดยทิ้งให้ฉันต้องดูแลปู่กับย่าทวดเค้าคะ ตอนนั้นฉันไม่คิดอะไรเลยในการดูแลคนป่วย คือทำด้วยความเต็มใจ ปู่เขาขี้ราดทั่วบ้านคะ  ฉันเป็นคนพาปู่เค้าไปอาบน้ำ และเก็บกวาดภายในบ้าน ซึ่งตอนนั้นเราก็ทำด้วยความเต็มใจ  พอที่บ้านเค้ากับมาก็มาเจอฉันกำลังทำความสะอาดให้ปู่ ก็คงจะรู้สึกดีมั้ง หลังจากนั้นปู่เค้าก็ตาย  ฉันเรียนจบมีงานทำตอนแรกทำงานที่บริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่ที่สุดในประเทศ 1 ปี และได้ออกจากงานมาสอบเข้าได้ที่รัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง มีความมั่นคงขึ้น ฉันก็เลยเริ่มต้นด้วยการหางานอดิเรกทำ คือหาของไปขายที่ตลาดนัด จากเงินเริ่มต้นในกระเป๋าที่มีแค่ 2000 บาท ฉันไปวางขายกับพื้นกับแฟน จนวันหนึ่งฉันรู้สึกเหนื่อยที่ต้องขนสินค้าขึ้นรถแท็กซี่ไปขายของ กว่าจะเก็บของแล้วต้องมารถแท๊กซี่ กลับบ้านตี 3 ทุกอาทิตย์ จึงอยากซื้อรถเพื่อมาใช้ในการเดินทางไปขายของ ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเริ่มทำงานได้2-3 เดือน เค้าก็ยังไม่ปล่อยกู้ ส่วนแฟนยังเรียนอยู่ ก็ไม่มีงานทำจึงไม่สามารถค้ำประกันให้ฉันได้ ฉันบากหน้าไปขอให้อาช่วย แต่โดนปฏิเสธโดยบอกว่า ไม่สามารถช่วยได้เนื่องจากกลัวว่าฉันจะไม่ใช้หนี้ ต่อมาแฟนเลยแนะนำไปขอให้แม่มันช่วย แต่ฉันจำได้ขึ้นสมองเลยว่าเค้าดูถูกฉันว่าฉันไม่สามารถที่จะประสบความสำเร็จในการขายได้หรอกมันก็ขายได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น คือเค้าไม่ช่วยคะ ปฏิเสธไม่ให้การช่วยเหลือ ฉันดิ้นรนจนไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่ทำเต้นท์รถอยู่ให้ช่วยค้ำประกันให้หน่อย พี่สาวยินดีช่วยและเต็มใจ จนทุกวันนี้ฉันสามารถขยายธุรกิจเป็นค้าส่งได้ ฉันทำงานบริษัท+ทำงานอดิเรก 7 วันไม่เคยมีวันหยุดได้พักผ่อนเลย  ต่อมาแฟนเรียนจบมีงานทำที่บริษัทแห่งหนึ่ง บ้างานมากจากตัวขาวกว่าฉันกลายเป็นโครตดำเลย และวันหนึ่งเค้าก็ตัดสินใจออกจากงานบริษัทที่ 1
ต่อ2นะคะ
ฉันเรียนต่อป.โท ที่ม.แห่งหนึ่ง ส่วนแฟนก็ย้ายบริษัทไปทำงานอีกที่ซึ่งหากจากที่พักเดิม เลยขอย้ายไปอยู่หอใหม่ ฉันก็เหมือนคนโง่คะ ทำงานประจำ เย็นมาไปเรียน ป.โท วันศุกร์ขายของ วันเสาร์-อาทิตย์ก็ส่งของ. เงินที่ได้ก็สร้างบ้าน และทำโรงงานเพิ่มคะ และก็กินเที่ยวกับแฟน แต่หารู้ไม่คะ ถึงแฟนมันจะให้เงินเดือนฉันเก็บแต่มันก็เบิกไปใช้เกินกว่าเงินเดือนที่ได้รับ สรุปคือฉันก็จ่ายเพิ่มให้มันใช้นั่นเอง มันก็คิดได้แค่ว่าฉันเป็นคนเอาเงินมันไปคะ คือฉันทำงานทั้งเรียน รวม7วันแทบไม่มีพักเลย ก็ไม่ได้สนใจแฟนคะ เพราะคิดว่ามันก็ต้องทำงาน เพราะมันบอกฉันเสมอว่าให้เชื่อใจ ไว้ใจ กัน ฉันโทรไปหามันก็ปิดเครื่อง คะ กลางคืน โทรไปไม่รับ บางทีรับรีบวาง มีวันหนึ่งฉันไปห้างๆหนึ่ง บังเอิญมีผู้หญิงคนหนึ่ง มาทาบตรงประตู้ห้องน้ำ และถามว่าฉันมากับใคร ฉันก็บอกว่าแฟน. แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่ามันอยู่กับแฟนมัน และคนที่ฉันมาด้วยก็คือแฟนมัน ฉันก็รู้สึกเฉยๆแล้ว ทั้งที่ก็เจ็บนะคะแต่ก็อยากจบ (ได้จดทะเบียนกับมันแล้วนี้สิ). ฉันก็ไม่ยอมพูดกับมันคะ พอถึงห้องมันกินน้ำยาล้างห้องน้ำคะ กะว่าฉันจะเห็นใจ ฉันก็พามันไปหาหมอ ล้างท้อง ดูแลจนแม่มันมาคะ พอแม่มันมานะคะ แม่มันคงไปคุยกับลูกค้าว่าต้องหาข้ออ้างโกหกฉัน แล้วแม่มันก็บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เด็กที่ไหนไม่รู้ ไม่มีตัวตนคะ ให้ฉันอภัยให้ลูกเค้า