เรียนน่ะไม่หนัก แต่แบกความหวังเอาไว้น่ะมันหนัก ทำไงดี?แค่เรื่องเรียนก็เครียดแล้ว แต่ไม่วายโดนพ่อแม่บ่นทุกวัน

คือเราเป็นเด็กคนนึ่งที่อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คือพึ่งจบม.6 กำลังจะเข้ามหาลัย จริงๆคณะที่เราจะเข้าไปเรียนเนี่ยก็ถือว่าดีนะ มหาลัยก็ดีเลยแหละ ที่บ้านก็โอเคที่จะให้เราเรียน แต่เรารู้ว่าเราต้องเรียนหนักแน่แล้วมันเป็นสิ่งที่เราไม่ได้ชอบด้วยอ่ะ เราเลยลังเลอยู่ว่าจะซิ่วดีมั้ย เรากลัวว่าถ้าเราซิ่วแล้วไม่ติดอีกอ่ะ เราคงเสียใจปรางตายแน่ คือเราตั้งใจเรียน แล้วก็เรียนพิเศษ และก็อ่านสือค่อยข้างหนักเลยนะ แต่เราก็สอบไม่ติดคณะที่เราอยากจะเข้า(ตอนม.6)ช่วงปิดเทอม4เดือนที่ผ่านมาเนี่ย เราก็จับหนังสือบ้าง แต่ก็อ่านไม่รู้เรื่อง แล้วก็ไม่อยากอ่านเหมือนตอนม.ปลาย คือมันเศร้า มันเสียใจ แต่ก็ไม่อยากแสดงออกมา เพราะไม่อยากให้ที่บ้านเครียด เพราะเคยพูดว่า"เครียด ไม่มีความสุขเลย"อยู่ครั้งหนึ่ง แล้วเราก็ขอให้แม่เลิกบ่นเรา เลิกพูดเสียงดังหรือตะครอกเราเถอะในช่วงนี้เพราะเรากำลังสับสน ดราม่ากันใหญ่เลย คือแม่ไม่เข้าใจ เค้าคิดว่าเราไม่พอใจเค้า เค้าดีไม่พอใช่มั้ย ถ้างั้นเค้าจะไม่ยุ่งกับเราอีก จะไม่พูดด้วย จะไม่สนใจ แล้วแม่ก็น้ำตาคลอ คือมันไปกันใหญ่แล้ว มันคนละเรื่องกันเลย แม่ก็งอลเราไปสามวันมั้ง เราก้ไปขอโทษแหละ แต่จากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราไม่กล้าปรึกษา หรือพูดตรงๆกับพ่อแม่อีกเลย ตอนนี้ก้จะเปิดเทอมแล้วหนังสือก็ยังไม่ได้อ่านพ่อแม่ก็บ่นทุกวัน บ่นแบบทุกเรื่องเล็กๆน้อยๆก็บ่น คือบางทีเราว่าเราไม่ผิดนะ แต่ก็ยังโดนบ่น เถียงก็ไม่ได้อีก - - เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนคิดมากถึงมากที่สุด เลยทำให้เครียดกับทุกเรื่อง บางทีพ่อแม่บ่นก็บ่นไปงั้น แหละ แต่เค้าจะรู้บางมั้ยว่าคนฟังไม่ได้ฟังไปงั้นเลย คนฟังมันคิดมาก มันเครียด เครียดทุกเรื่อง เเล้วยิ่งเราเป็นความหวังของเค้าด้วยอ่ะ เรายิ่งเครียด เคยได้ยินมั้ยเรียนนะไม่หนักหรอก แต่การแบกความหวังเอาไว้น่ะ มันหนัก เวลาก็ผ่านไปไวมาก เราควรทำไงดี เริ่มต้นยังไง คือขอคำแนะนำหน่อยเรายังไม่ค่อยมีประสบการณ์ แล้วก็ไม่มีที่ปรึกษาเลย เพราะไม่มีใครเข้าใจเราT T  เราแค่อยากมีอนาคตที่ดี ยอมลำบากายนะ แต่ขอแค่มีความสุขทางใจก็พอ (ผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วย นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกเลยค่ะ)