เราเป็นคนไม่ดีเท่ารัยพอเข้าใจ'แต่ทำไม'
ไม่เห็นใจพวกเรากันบ้างเลย'คิดถึง'พวกเรากันบ้างสิ๊
เราไม่มีความรู้สึกหรอเราไม่มีความคิดหรอ
เราไม่มีหัวใจหรอ เราเป็นหุ่นยนต์กันหรอ
เรารักของเรา เราห่วงของเรา เราเป็นห่วงของเรา
เรามีทุกอย่างที่คุณมี เราไม่มีอย่างเดี่ยว คือความเข้าใจจากพวกคุณ
เข้าใจกันบ้าง เห็นใจกันหน่อย ถามหน่อยเถอะ ตอนพวกคุณมีลูก
พวกคุณ พร้อมรึป้าว ทุกคนต้องไม่พร้อมทั่งนั่น ผมดูแลเค้ามาตั่ง 9 เดือน
ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเค้า อดทน เพื่อเค้า ฟังเค้าดิ้น ดูเค้าโตอย่างฮ้าวหาร
กล้าที่จะยอมรับความจริง กล้าที่จะบอกทุกคนว่าาเรารักกัน
กล้าจะบอกว่า เรามีอิก 1 ชีวิตที่กำลังเกิดมา
ตอนแรกก็ยอมรับนะว่าไม่พร้อมตอนแรกก่ะเข้าใจว่าเรา สองคน ยังเด็ก
แต่พวกคุณเข้าใจ พวกเราหรือเปล่า ว่า ทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้าเกิดได้
ทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้าแข็งแรง จะกินอะไรกันก็นึกถึงเค้า
วันนี้เป็นวันที่ดีเพราะเค้ากำลังจะลืมตาดูโลก แต่
วันนี้เสียใจมากที่สุดเพราะเราสองคน จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมยิ้มรับต่อหน้าเทอคน นั่น ผมยิ้มสู้เพื่อ เทอคนนั่น ทนลำบาก ทนทำงาน เพื่อ คำ ๆ เดี่ยว คือ 'ครอบครัว' คำนี้เท่านั่นที่ ทนมาตลอด
ผมไม่ได้ ถูกเลี้ยงดู มาในครอบครัวที่ดีมากมาย แต่ผม อยากให้เด็กคนนึง เกิดมาในครอบครัวที่ เต็มไปด้วยรัก
อยากจะเห็นเข้าก้าวเดิน อยากจะเห็น ทุกรอยยิ้มของเค้า อยากจะเห็น ทุกอย่าง ที่เค้ากำลังทำ
ครอบครัวในฝัน ที่ผมไม่เคยจะได้มันมา
ตอนนี่มันยังเป็นฝัน แต่สักวันเราจะอยู่ด้วยกัน
มีความสุขด้วยกัน ยิ้ม หัวเราะ ร้องให้ กิน นอน ตื่นมาทุกเช้าเจอกัน แล้วบอก มอนิ่งนะที่รัก มอนิ่งนะลูก
ผมทำทุกอย่างเพื่อจะมีวันนั่น แต่พวก เค้าทำทุกอย่าง
ไม่ว่าจะ พรากเราสองคน พรากลูกของเรา พราก คำว่าครอบครัวที่เราตั่งความหวังไว้
แต่เค้าพรากคำว่ารัก จากเรา เพราะเพียงแค่ คำว่าปริญญา
ผมเข้าใจ ว่าพ่อแม่ทุกคนอยากเห็นลูก มีปริญญา แต่ถ้ามีใบนั่น เข้าจริง ๆ
แล้วคำว่าจิตสำนึกละ คำว่า ครอบครัวของพวกเรา ความฝันที่พวกเรา ร่วมกันทำมาละ
มันเป็นเพียงแค่ เศษทราย หรอ เศษฝุ่นหรอ ครอบครัวกับปริญญา มันสำคัญ กว่ากันแค่ไหนเชียว
สำหรับผม ครอบครัว คือสิ่งที่ดีที่สุด ผมจะรักเทอ.....ตลอดไป.....และจะยอมดูแลลูกคนเดี่ยว
จะเดินออกมาเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด
จะรักเด็กคนนี้...จนกว่าผมจะตาย แต่ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าครอบครัวต้องมีผมคนเดี่ยว
ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าปริญญามันไม่ดี
ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าผม จะตัดอนาคตน้องเค้า
ผมไม่ได้บอกสักหน่อย ว่าการไม่มีเงินเป็นสิ่งดี ผมบอกแค่ว่าไม่ต้องรวยล้นฟ้าก็มีความสุขได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีกิน
รวยล้นฟ้าบ้างคนยังไม่มีความสุขเลย รวยแค่ไหน ก็ซื้อ ความสุขมา ไม่ได้หรอก
ผมมีความอบอุ่นให้ ผมมีครอบครัวที่พร้อมยอมรับเค้า
ไม่ไช่พาเค้าไป ฝากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ทำให้เค้าน้อยหน้าใครใน สังคม
ผมเข้าใจกับความหวังที่อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ จะได้ทำมาหากินสบาย แต่เท่าที่ผมเห็นนะ
สวนมากคน เรียน จบ ป.4 - ป.6 ยังรวยได้เลย
ดูอย่างตลกดัง ๆ หลาย ๆ คน เรียน ไม่จบ ม.3 สะเป็นส่วนใหญ่
ดูอย่างแม่ผม จบ ม.6 ขายของวัน ๆ หนึ่ง (หักต้นทุ่นออกแล้ว) 2000-2500 บาทต่อวัน มากกว่าใครหลายคนทำงานทั่งเดือนรึป่าว ?
ได้เงินเยอะกว่า คนที่จบ ปริญญา บางคนรึป่าว
ผมไม่ได้จะตัดความหวัง หรือ อนาคตใคร เพื่อ ครอบครัว แต่ผม ถามว่า ครอบครัว กับ ปริญญา อะไรสำคัญกว่ากัน แค่นั่น
ถ้าสมมุติ ว่า แม่คุณ เข้าโรงบาลกำลังจะตาย แต่มีเงินแค่ 30000 ให้คุณเรียนปริญญา และค่ารักษา พยาบาล 30000
คุณเลือกเรียนหรือครอบครัว ?คุณตอบผมได้รึป้าวครับ
ความรักจริง ๆ อะไรนั่นไม่มีหรอก รักกันจนวันตาย ไม่มีหรอก
ส่วนมากอยู่ด้วยกันได้ทุกวันเพราะความผูกพัน และ ความเข้าใจซึ่งกันและกัน
ผมมีให้เทอได้เสมอ ผมเลี้ยงเทอดูแลเทอกับลูก มาตลอด 9 เดือนตอนอยู่ในท้อง
แล้วคุณตอบผมได้รึป้าว ว่าคุณควรจะดีใจที่ลูกเกิดมาแต่กับต้องเสียใจที่ลูกต้องไปอยู่ศุนเด็กกำพร้า
เธออยากเรียน ตามความหวังของพ่อแม่ ผมไม่ว่า แต่ อย่าเอาลูกผมไปไว้ที่นั่นก็พอ
คุณคิดว่าผมพร้อมรึป่าว ถ้าผมไม่พร้อมผมจะดูแลเค้ามา 9 เดือนหรอ
ตอนน้องเค้าท้องผมไม่เห็นเลยสักคนจะใยดี จะบอกให้นะ
แม่เค้าไปเที่ยวไหนก็ไม่เคยชวนแฟนผมสักคำ
แฟนผมอยากกินอะไรแม่เค้าก็ไม่ซื้อให้กิน แม้แต่นมบำรุ่งครร
ใครคนซื้อผม แฟนผมอยากกินอะไร ใครจ่ายผม และ เงินที่ได้ผมไม่ได้แบมือขอแม่ เหมือนใครเค้าไหม
ผมทำงาน สุทจริต ทำงาน สองที่ เงินรวมกันเดือน ๆ หนึ่ง ได้เกือบ 1.5 หมื่นบาท
ผมถาม คุณหน่อยผมจบแค่ ม.2 ม.3 ผมยังไม่จบเลยผมหาเงินยังไง
ผมจำเป็นต้องเรียนไหม ผมก็หาเงินได้ ผมก็ไม่คิดหรอกว่า 1.5 หมื่นบาท จะพอเลี้ยงเด็กและครอบครัว
ผมวางแผนเปิดร้านขายของ เหมือนแม่ผม เพื่อในอนาคต เด็กต้องเข้าโรงเรียน ผมวางแผนอนาคต ไว้แล้ว
ผมวางแผนลงมือทำ ผมไช่ว่างแผ่นแค่ไช้สมอง ไม่ไช้ ความพยายาม ผมคิดไว้ทุกอย่าง
ผมอยากให้ครอบครัว มีความสุข ผมอยากหยุดชีวิตไว้รุ่น ไว้แค่นี้
เพราะมีครอบครัวที่ต้องการผม ที่รักผม ที่เข้าใจผม
กลับบ้านมาอยากได้ยินเสียงลูก อยากจูบลูก อยากกอดลูก
ผมถามคุณหน่อย ผมอายุแค่ 19 ปี ผมหาเงินได้มากกว่า แม่ของน้องเค้าด้วยซ้ำ
ทำไมผมทำได้ แม่น้องเค้า จบ ม.6 แต่ผม จบแค่ ม.2 ทำไมผม ทำได้ครับ
แม่ผมจบ ม.6 เหมือนกัน หาเงินได้ เดือน ละ เกือบ แสนบาท ทำไมแม่ผมทำได้ครับ
ปริญญา เอามาแค่เชิดหน้าชูตา สุดท้ายชีวิตก็ขึ้นอยู่กับความเป็นจริง
และผมไม่ได้ว่าปริญญา คือ สิ่งที่ผิดนะครับ ผมแค่มองเห็นสิ่งที่ใหญ่กว่านั่น
มองเห็นครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ขาดแม้ก่ะทั่งแม่ผมยาทพี่น้องผม ยาทพี่น้องฝั่งเค้า ผมไม่ได้กีดกันเรื่องเรียน
แต่ผมอยากถามคุณว่า คุณมองเห็น ปริญญา....หรือ...ครอบครัว สำคัญกว่ากัน ?
ถามพวกคุณ ปริญญา กับ ครอบครัว อะไรสำคัญ
ไม่เห็นใจพวกเรากันบ้างเลย'คิดถึง'พวกเรากันบ้างสิ๊
เราไม่มีความรู้สึกหรอเราไม่มีความคิดหรอ
เราไม่มีหัวใจหรอ เราเป็นหุ่นยนต์กันหรอ
เรารักของเรา เราห่วงของเรา เราเป็นห่วงของเรา
เรามีทุกอย่างที่คุณมี เราไม่มีอย่างเดี่ยว คือความเข้าใจจากพวกคุณ
เข้าใจกันบ้าง เห็นใจกันหน่อย ถามหน่อยเถอะ ตอนพวกคุณมีลูก
พวกคุณ พร้อมรึป้าว ทุกคนต้องไม่พร้อมทั่งนั่น ผมดูแลเค้ามาตั่ง 9 เดือน
ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเค้า อดทน เพื่อเค้า ฟังเค้าดิ้น ดูเค้าโตอย่างฮ้าวหาร
กล้าที่จะยอมรับความจริง กล้าที่จะบอกทุกคนว่าาเรารักกัน
กล้าจะบอกว่า เรามีอิก 1 ชีวิตที่กำลังเกิดมา
ตอนแรกก็ยอมรับนะว่าไม่พร้อมตอนแรกก่ะเข้าใจว่าเรา สองคน ยังเด็ก
แต่พวกคุณเข้าใจ พวกเราหรือเปล่า ว่า ทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้าเกิดได้
ทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้าแข็งแรง จะกินอะไรกันก็นึกถึงเค้า
วันนี้เป็นวันที่ดีเพราะเค้ากำลังจะลืมตาดูโลก แต่
วันนี้เสียใจมากที่สุดเพราะเราสองคน จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมยิ้มรับต่อหน้าเทอคน นั่น ผมยิ้มสู้เพื่อ เทอคนนั่น ทนลำบาก ทนทำงาน เพื่อ คำ ๆ เดี่ยว คือ 'ครอบครัว' คำนี้เท่านั่นที่ ทนมาตลอด
ผมไม่ได้ ถูกเลี้ยงดู มาในครอบครัวที่ดีมากมาย แต่ผม อยากให้เด็กคนนึง เกิดมาในครอบครัวที่ เต็มไปด้วยรัก
อยากจะเห็นเข้าก้าวเดิน อยากจะเห็น ทุกรอยยิ้มของเค้า อยากจะเห็น ทุกอย่าง ที่เค้ากำลังทำ
ครอบครัวในฝัน ที่ผมไม่เคยจะได้มันมา
ตอนนี่มันยังเป็นฝัน แต่สักวันเราจะอยู่ด้วยกัน
มีความสุขด้วยกัน ยิ้ม หัวเราะ ร้องให้ กิน นอน ตื่นมาทุกเช้าเจอกัน แล้วบอก มอนิ่งนะที่รัก มอนิ่งนะลูก
ผมทำทุกอย่างเพื่อจะมีวันนั่น แต่พวก เค้าทำทุกอย่าง
ไม่ว่าจะ พรากเราสองคน พรากลูกของเรา พราก คำว่าครอบครัวที่เราตั่งความหวังไว้
แต่เค้าพรากคำว่ารัก จากเรา เพราะเพียงแค่ คำว่าปริญญา
ผมเข้าใจ ว่าพ่อแม่ทุกคนอยากเห็นลูก มีปริญญา แต่ถ้ามีใบนั่น เข้าจริง ๆ
แล้วคำว่าจิตสำนึกละ คำว่า ครอบครัวของพวกเรา ความฝันที่พวกเรา ร่วมกันทำมาละ
มันเป็นเพียงแค่ เศษทราย หรอ เศษฝุ่นหรอ ครอบครัวกับปริญญา มันสำคัญ กว่ากันแค่ไหนเชียว
สำหรับผม ครอบครัว คือสิ่งที่ดีที่สุด ผมจะรักเทอ.....ตลอดไป.....และจะยอมดูแลลูกคนเดี่ยว
จะเดินออกมาเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด
จะรักเด็กคนนี้...จนกว่าผมจะตาย แต่ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าครอบครัวต้องมีผมคนเดี่ยว
ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าปริญญามันไม่ดี
ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าผม จะตัดอนาคตน้องเค้า
ผมไม่ได้บอกสักหน่อย ว่าการไม่มีเงินเป็นสิ่งดี ผมบอกแค่ว่าไม่ต้องรวยล้นฟ้าก็มีความสุขได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีกิน
รวยล้นฟ้าบ้างคนยังไม่มีความสุขเลย รวยแค่ไหน ก็ซื้อ ความสุขมา ไม่ได้หรอก
ผมมีความอบอุ่นให้ ผมมีครอบครัวที่พร้อมยอมรับเค้า
ไม่ไช่พาเค้าไป ฝากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ทำให้เค้าน้อยหน้าใครใน สังคม
ผมเข้าใจกับความหวังที่อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ จะได้ทำมาหากินสบาย แต่เท่าที่ผมเห็นนะ
สวนมากคน เรียน จบ ป.4 - ป.6 ยังรวยได้เลย
ดูอย่างตลกดัง ๆ หลาย ๆ คน เรียน ไม่จบ ม.3 สะเป็นส่วนใหญ่
ดูอย่างแม่ผม จบ ม.6 ขายของวัน ๆ หนึ่ง (หักต้นทุ่นออกแล้ว) 2000-2500 บาทต่อวัน มากกว่าใครหลายคนทำงานทั่งเดือนรึป่าว ?
ได้เงินเยอะกว่า คนที่จบ ปริญญา บางคนรึป่าว
ผมไม่ได้จะตัดความหวัง หรือ อนาคตใคร เพื่อ ครอบครัว แต่ผม ถามว่า ครอบครัว กับ ปริญญา อะไรสำคัญกว่ากัน แค่นั่น
ถ้าสมมุติ ว่า แม่คุณ เข้าโรงบาลกำลังจะตาย แต่มีเงินแค่ 30000 ให้คุณเรียนปริญญา และค่ารักษา พยาบาล 30000
คุณเลือกเรียนหรือครอบครัว ?คุณตอบผมได้รึป้าวครับ
ความรักจริง ๆ อะไรนั่นไม่มีหรอก รักกันจนวันตาย ไม่มีหรอก
ส่วนมากอยู่ด้วยกันได้ทุกวันเพราะความผูกพัน และ ความเข้าใจซึ่งกันและกัน
ผมมีให้เทอได้เสมอ ผมเลี้ยงเทอดูแลเทอกับลูก มาตลอด 9 เดือนตอนอยู่ในท้อง
แล้วคุณตอบผมได้รึป้าว ว่าคุณควรจะดีใจที่ลูกเกิดมาแต่กับต้องเสียใจที่ลูกต้องไปอยู่ศุนเด็กกำพร้า
เธออยากเรียน ตามความหวังของพ่อแม่ ผมไม่ว่า แต่ อย่าเอาลูกผมไปไว้ที่นั่นก็พอ
คุณคิดว่าผมพร้อมรึป่าว ถ้าผมไม่พร้อมผมจะดูแลเค้ามา 9 เดือนหรอ
ตอนน้องเค้าท้องผมไม่เห็นเลยสักคนจะใยดี จะบอกให้นะ
แม่เค้าไปเที่ยวไหนก็ไม่เคยชวนแฟนผมสักคำ
แฟนผมอยากกินอะไรแม่เค้าก็ไม่ซื้อให้กิน แม้แต่นมบำรุ่งครร
ใครคนซื้อผม แฟนผมอยากกินอะไร ใครจ่ายผม และ เงินที่ได้ผมไม่ได้แบมือขอแม่ เหมือนใครเค้าไหม
ผมทำงาน สุทจริต ทำงาน สองที่ เงินรวมกันเดือน ๆ หนึ่ง ได้เกือบ 1.5 หมื่นบาท
ผมถาม คุณหน่อยผมจบแค่ ม.2 ม.3 ผมยังไม่จบเลยผมหาเงินยังไง
ผมจำเป็นต้องเรียนไหม ผมก็หาเงินได้ ผมก็ไม่คิดหรอกว่า 1.5 หมื่นบาท จะพอเลี้ยงเด็กและครอบครัว
ผมวางแผนเปิดร้านขายของ เหมือนแม่ผม เพื่อในอนาคต เด็กต้องเข้าโรงเรียน ผมวางแผนอนาคต ไว้แล้ว
ผมวางแผนลงมือทำ ผมไช่ว่างแผ่นแค่ไช้สมอง ไม่ไช้ ความพยายาม ผมคิดไว้ทุกอย่าง
ผมอยากให้ครอบครัว มีความสุข ผมอยากหยุดชีวิตไว้รุ่น ไว้แค่นี้
เพราะมีครอบครัวที่ต้องการผม ที่รักผม ที่เข้าใจผม
กลับบ้านมาอยากได้ยินเสียงลูก อยากจูบลูก อยากกอดลูก
ผมถามคุณหน่อย ผมอายุแค่ 19 ปี ผมหาเงินได้มากกว่า แม่ของน้องเค้าด้วยซ้ำ
ทำไมผมทำได้ แม่น้องเค้า จบ ม.6 แต่ผม จบแค่ ม.2 ทำไมผม ทำได้ครับ
แม่ผมจบ ม.6 เหมือนกัน หาเงินได้ เดือน ละ เกือบ แสนบาท ทำไมแม่ผมทำได้ครับ
ปริญญา เอามาแค่เชิดหน้าชูตา สุดท้ายชีวิตก็ขึ้นอยู่กับความเป็นจริง
และผมไม่ได้ว่าปริญญา คือ สิ่งที่ผิดนะครับ ผมแค่มองเห็นสิ่งที่ใหญ่กว่านั่น
มองเห็นครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ขาดแม้ก่ะทั่งแม่ผมยาทพี่น้องผม ยาทพี่น้องฝั่งเค้า ผมไม่ได้กีดกันเรื่องเรียน
แต่ผมอยากถามคุณว่า คุณมองเห็น ปริญญา....หรือ...ครอบครัว สำคัญกว่ากัน ?