หนูเหนื่อยจังเลยค่ะ

ตอนนี้แม่หนูเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเงินเดือนไม่ถึงหมื่น ย้ายมาทำงานที่ไทยแต่ก่อนทำมาเลย์ได้หมื่นสอง จบป.6 อายุ47 ค่าแรงต่อวันไม่ถึง300 หนูไม่รู้ว่าเงินเดือนเท่านี้จะพอกินอยู่ดีๆได้ไหม ตังค์หนูยังไม่กล้าขอไปซื้อขนมกินเลย แม่หนูไม่พยามหาตังค์ให้อยู่สบายเลย แก่ๆเงินเก็บก็ไม่มี หนูอายุแค่15จะไปเลี้ยงแม่ไหวได้ไง หนูให้แม่ช่วยเก็บตังค์พาไปตัดแว่นไม่ถึงสองพันแม่หนูยังทำไม่ได้แล้วจะประสาอะไรจะมารับผิดชอบชีวิตหนูเลี้ยงหนูได้แค่2ปีก็เลี้ยงไม่ไหวแล้วแม่หนูบอกอยากให้หนูเรียนสูงๆแต่ตัวเองจะให้หนูจบแค่ม.3มหนูจะไปเลี้ยงแม่ยังไงไหว ตอนนี้หนูดรอปเรียนปีนี้ ไปหางานทำหนูจะเก็บตังค์เอามาจ่ายค่าเทอมค่าเรียนเองหนูอยากจะเรียนสูงๆจะได้มีเงินเดือนเยอะๆมาเลี้ยงแม่ แต่หนูรู้สึกมันไม่ใช่วัยที่หนูควรมาเครียดด้วยซ้ำเหมือนวัยเด็กหนูโดนพรากไปเลย หนูไม่รู้ว่าแม่หนูจะมีเงินให้หนูไปซื้อข้าวกลางวันไหมจะมีตังค์จ่ายค่าไฟค่าน้ำหนูเหนื่อยหนูเครียดหนูอยากไปวิ่งเล่นคุยเล่นกับเพื่อนแต่ตอนนี้หนูต้องมานั่งคิดเรื่องเงินอนาคตว่าจะทำไงต่อไม่มีใครปูทางให้หนูต้องปูเองรรก็สมัครเองทำไรเองทุกอย่างหนูอยากนอนเล่นๆไม่คิดมากวันๆนึงเหมือนแต่ก่อนแต่ตอนนี้หนูต้องคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตนี้ดีอยากจบสูงๆก็ต้องใช้ตังค์อยากกินอะไรอร่อยๆก็ต้องใช้ตังค์อยากได้อะไรดีๆก็ต้องใช้ตังค์ซึ่งตอนนี้ไม่มีไรดีเลย บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็น้ำท่วมต้องขนย้ายกัน2คนให้หนูขนทุกๆปีก็ไม่ไหว แต่ก่อนเป็นครอบครัวใหญ่แต่พอพี่สาวมีลูกเขาก็ต้องไปอยู่กับครอบครัว จะขายบ้านก็ขายไม่ออกจะอยู่บ้านก็ไม่สุขมองทางไหนเหนื่อยใจหนูอยากไปจากที่นี้มากแต่หนูไม่กล้าหนูยังหวังว่าหนูจะรวยหนูจะขี่รถเล่นวันๆตั้งใจเรียนโดยไม่ต้องคิดเงินๆทองๆ