อยากสอบถามเพื่อนๆ ตามหัวข้อเลย คุณคิดยังไงกับคำว่า "ไม่ใช่คนทะเยอทะยาน"
เราเป็นผญ.อายุ 30+ มีแฟนที่คบกันมา 1ปีกว่าๆ แฟนตกงานประมาณ 5 เดือนแต่ระหว่างที่ตกงานนี้ แฟนก็ไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆ เค้าเล่นเกมส์ที่สามารถขายของในเกมส์ หาเงินซื้อข้าวในแต่ละวันได้โดยที่เราไม่ต้องดูแลส่วนนี้ (ยกเว้นไปกินข้าวนอกบ้าน ช็อปปิ้งเราจะเป็นคนจ่าย 100%) และยังทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง ทำกับข้าว ดูแลเราเหมือนส่งลูกไปโรงเรียนในทุกๆวัน
ในเดือนแรกๆ ก็ดูเหมือนปกติ เงินเดือนเราสามารถดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว แต่ด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น เราเริ่มถามแฟนว่า มีความคิดจะทำงานไหม? อนาคตอยากทำอะไร? คิดว่าจะอยู่แบบนี้อีกกี่ปี?
เค้าตอบมาด้วยท่าทางเรียบเฉยว่า "พื้นเพเค้าไม่ได้เป็นคนทะเยอทะยาน แค่อยู่ได้โดยไม่ลำบากมาก ก็พอแล้ว" เราผิดหวังกับคำตอบมากๆในตอนนั้น
แล้วพอมานั่งคิดดูคำว่า ไม่ใช่คนทะเยอทะยาน มันคือไม่ต้องพยายามให้ชีวิตดีขึ้นหรอ หรือเราคิดมากไปเองว่าด้วยอายุ 30+ ที่ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินออม ไม่มีความมั่นคง มันไม่ใช่ความทะเยอทะยานแต่คือสิ่งที่ต้องทำ
เราคิดผิดหรือเปล่า หรือควรเปลี่ยนทัศนคติตัวเองยังไง เพื่อนๆช่วยดึงสติหน่อยค่ะ
คุณคิดยังไงกับคำว่า "ไม่ใช่คนทะเยอทะยาน"
เราเป็นผญ.อายุ 30+ มีแฟนที่คบกันมา 1ปีกว่าๆ แฟนตกงานประมาณ 5 เดือนแต่ระหว่างที่ตกงานนี้ แฟนก็ไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆ เค้าเล่นเกมส์ที่สามารถขายของในเกมส์ หาเงินซื้อข้าวในแต่ละวันได้โดยที่เราไม่ต้องดูแลส่วนนี้ (ยกเว้นไปกินข้าวนอกบ้าน ช็อปปิ้งเราจะเป็นคนจ่าย 100%) และยังทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง ทำกับข้าว ดูแลเราเหมือนส่งลูกไปโรงเรียนในทุกๆวัน
ในเดือนแรกๆ ก็ดูเหมือนปกติ เงินเดือนเราสามารถดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว แต่ด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น เราเริ่มถามแฟนว่า มีความคิดจะทำงานไหม? อนาคตอยากทำอะไร? คิดว่าจะอยู่แบบนี้อีกกี่ปี?
เค้าตอบมาด้วยท่าทางเรียบเฉยว่า "พื้นเพเค้าไม่ได้เป็นคนทะเยอทะยาน แค่อยู่ได้โดยไม่ลำบากมาก ก็พอแล้ว" เราผิดหวังกับคำตอบมากๆในตอนนั้น
แล้วพอมานั่งคิดดูคำว่า ไม่ใช่คนทะเยอทะยาน มันคือไม่ต้องพยายามให้ชีวิตดีขึ้นหรอ หรือเราคิดมากไปเองว่าด้วยอายุ 30+ ที่ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินออม ไม่มีความมั่นคง มันไม่ใช่ความทะเยอทะยานแต่คือสิ่งที่ต้องทำ
เราคิดผิดหรือเปล่า หรือควรเปลี่ยนทัศนคติตัวเองยังไง เพื่อนๆช่วยดึงสติหน่อยค่ะ