จะเข้ามหาลัยแล้วค่ะ แต่ไม่พูด gu  เลย กับเพื่อนสนิทในกลุ่มกันเองก็ไม่พูดค่ะ แม้เขาจะ gu  ใส่เราก็ตาม เรียกแทนตัวเองว่าเค้า กับชื่อเพื่อนคนนั้น แต่คำหยาบอื่นๆก็พูดนะคะ เพื่อให้ได้อรรถรส แบบ เชี่_ย สา_ส ไรงี้อ่ะค่ะ แต่ไม่มีคำเรื่องเพศอะไรแบบนั้น ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็พูดจัดเต็มกันหมด ตะโกนข้ามหัวกันในโรงอาหารก็มี พอยิ่งจะเข้ามหาลัยแล้วเพื่อนก็ชอบบอกว่า พูดคำหยาบได้ละ โตละนะ ในมหาลัยไม่มีใครจะมาเค้าๆเธอๆแกๆกับหรอก บ้างก็โดนกะแนะกะแหน ถูกแซะว่า แอ๊บ โลกสวย ลูกคุณหนู ลูกผู้ดี เอาจริงๆก็ลูกคนธรรมดาเนี่ยแหละค่ะ แค่คิดว่าเราพูดคำพวกนั้นแล้วมันกระด้างปากยังไงไม่รู้ เหมือนไม่ให้เกียรติพวกเขา รู้ตัวค่ะว่าคิดมากไป แล้วก็เข้าใจด้วยว่ามันแสดงถึงความสนิทสนมรักใคร่กัน เพื่อนเขาก็พูดกันปกติทั้งญทั้งช แต่เราก็ไม่กล้าพูดอยู่ดีอ่ะค่ะ ถ้าจะพูดก็พูดกับตัวเองในใจเนี่ยแหละค่ะเวลาบ่นหรืออารมณ์เสีย ไม่ใช่ว่าไม่พูดเลยแต่ก็ไม่ได้พูดซะจนต้องมีทุกประโยคที่พูดออกมาอะไรขนาดนั้น ละยิ่งมาเจอคลิปๆนึงในเฟส เป็นผู้หญิงที่ด่าผู้หญิงด้วยกันเอง ใจความประมาณว่านางไม่พอใจพวกผู้หญิงที่ไม่พูดคำหยาบ ด่าด้วยคำรุนแรงและคำประชดประชันมากมาย จนเรารู้สึกจึกๆ แต่ก็เออ.. เราก็พูดอยู่แหละไม่ต้องคิดมาก ก็เลยเลื่อนดูคอมเม้น ปรากฎว่ามีแต่คนเม้นสนับสนุนบอกว่า เอาอีกๆ สะใจ หมั่นไส้พวกลูกผู้ดี อะไรอย่างนี้ จนเราสงสัยว่าการไม่พูดคำหยาบในสมัยนี้มันเป็นเรื่องวิปริตไปแล้วเหรอคะ แล้วเพื่อนๆของเราจะมองเราเป็นคนแบบนั้นหรือเปล่า จะมองว่าเราหัวโบราณก็ได้นะคะ แต่เราว่ามันไม่ใช่ เรากลายเป็นคนประหลาดในหมู่เพื่อน เพียงแค่เราไม่ได้พูดภาษาพ่อขุนราม?