จุดเริ่มต้นของเรื่องต้องย้อนกลับไปเมื่อ 9 ปีก่อน..
เราอยู่ ม.1 วันนั้นเป็นเปิดเทอมวันแรกที่เราได้เจอเพื่อนใหม่ เราเห็นผู้ชายคนนึงตัวใหญ่มาก นามสมมติ (นายบ.)
เค้าเป็นนักกีฬาปิงปอง ที่มีอนาคตที่แน่วแน่ ว่าตัวเองเรียนสัตวแพทย์แน่ๆ เพราะกิจการที่บ้านเปิด รพ.สัตว์
ชีวิตเราสองคนก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนวันนึงที่จะมีพรีเซ้นงาน แล้วนาย บ. เนี่ยขอพรีเซ้นก่อนคนแรก เพราะเค้าจะไม่ว่างต้องไปแข่งปิงปองในวันพรีเซ้นจริง
พอเค้าพรีเซ้นท์เสร็จ อาจารย์ก็ให้เค้าจับฉลากชื่อคนถัดไปที่จะพรีเซ้นท์คนแรก ในวันพรีเซ้นท์จริง เค้าก็ดันจับได้เรา
เราโกรธเค้ามากที่เค้าจับได้เรา เป็นเหมือนเด็กกลัวการพรีเซ้นท์ เพราะตัวเองเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจ กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ดี
หลังจากนั้น ก็เป็นคนที่คอยหาเรื่องเค้า ทะเลาะกัน ก็เหมือนในละคร สุดท้าย เราก็ชอบเค้า
เค้าเป็นคนมีสเน่ห์ มีแต่คนมารุมชอบ เรากับเค้าก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ทำการ์ดวันเกิดไปให้ ช่วยล้างจานข้าว เค้าขาดเหลืออะไรก็พยามช่วยเค้าตลอด
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราช่วยเค้าไม่ได้จริงๆ คือการเรียน XD เค้าเป็นคนเรียนดีมาก เรียกได้ว่าสอบคะแนนเต็ม 50 คะแนน
เค้าได้ 50 เต็ม แต่เราเนี่ยย 15/50 เรียกได้ว่าเป็นนักกีฬาด้วย เรียนดีด้วย
เราสองคนก็สนิทกันมาเรื่อยๆ จนเราโดนเพื่อนในห้องล้อกันหนักมาก จนเรื่องเราไปถึงหูอาจารย์ประจำชั้น
โรงเรียนเรา เป็นโรงเรียนที่อาจารย์ค่อนข้างสนิทกับเด็ก เรียกได้ว่าแทบจะเข้ามามีบทบาท
เค้าก็เรียก นาย บ. เข้าไปคุย ถามนั่นนี่ แล้วเค้าก็เรียกเราเข้าไปคุย อาจารย์ก็บอกว่า นาย บ. อ่ะ เค้าไม่ได้จริงจังกับเรานะ เค้าแค่ ขำๆ
ตอนนั้นรู้สึกแบบฟ้าถล่มลงตรงหน้าเลยก็ว่าได้ เสียใจมาก โกรธที่ทำไมคิดแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้ถามอะไรเค้าเลย
แล้วเราก็ตัดสินใจ เลิกยุ่งกับเค้าไปเลย แล้วก็เอารูปเค้าที่เคยตัดจากหนังสือพิมพ์ เผาทิ้งไปเลย ช่วงตอนนั้น กำลังจะขึ้นม.2 แล้วด้วย
ก็เลยยิ่งทำให้เราไม่ได้คุยกัน พอปิดเทอม ทั้งเราและทั้งเค้าต่างก็ลาออกจากโรงเรียน ก็ยิ่งทำให้เราห่างกันมากขึ้น
เค้าก็ไม่ค่อยว่างมา เวลาเพื่อนๆนัดเจอกัน เพราะเค้าติดแข่งปิงปอง ก็ทำให้เราห่างกันออกไปอีก
พอ ม.3 ก็ได้คุยกับเค้า เค้าก็บอกว่าเค้าไปคุยกับคนนึง เราก็ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี คอยเชียร์
พอ ม.4 เค้าก็ดรอปเรียนไป 1 ปี เพื่อไปแข่งปิงปองอย่างจริงจัง เราก็คบๆเลิกๆ ไปหลายคน เค้าก็คบๆเลิกๆไปก็หลายคน
พอม.5 เหมือนเป็นวันที่ฟ้าเป็นใจ เรา 2 คนได้กลับมาคุยกันจริงๆจังๆสักที
เค้าถามเราว่าทำไมอยู่ๆถึงได้ไม่คุยกับๆเค้า ทั้งๆที่ตอนนั้นเราก็ดูชอบกัน เราเลยเล่าให้เค้าฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
เค้าก็รู้สึกโกรธอาจารย์ที่เอาคำพูดเค้าไปเปลี่ยนเอาไปตีความแบบนั้น เค้าบอกว่าตอนนั้นยังเด็ก โดนครูถามมา ก็ไม่กล้าจะตอบ
เลยพูดไปว่า รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน แต่ไม่รุทำไม ครูถึงเอาไปตีความและพูดแบบนั้น
แต่เหมือนเรา 2 คน จะลงเอยกัน ปล่าวเลยค่ะ เรายังมีความกลัวอยู่เหมือนกัน เลยไม่คุยกับเค้าในแบบนั้น แต่ก็เลือกที่จะไปคบคนอื่น
แล้วสุดท้ายเราก็กลับมาโคจรอีกครั้งนึง ตอนเราขึ้นปี2 ส่วนเค้ากำลังขึ้น ปี1 คณะสัตวแพทย์จริงๆ
ตอนนั้นเราพึ่งเลิกกับแฟน เค้าก็กลับเข้ามา เค้ารอเรามา 7 ปี ส่วนเราหนีเค้ามา 7 ปี
แต่แม่ก็เชียร์นิดนึงว่า เรารักคนที่รักเรา เราจะไม่เหนื่อย เพราะเค้ารักเทอในแบบที่เทอเป็นมาตั้งแต่เด็กนะ
ตั้งแต่หน้าตาเทอยังน่าเกลียด จนตอนนี้เค้าก็ยังชอบ แม่แนะนำให้ลองเปิดใจ
สุดท้ายเราก็เปิดใจ คบกันไปเรื่อยๆ มีปัญหาบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เค้าก็บอกว่า คบกับเค้า ไม่มีเวลา แต่มีอนาคต (คำคมเด็กสัตวแพทย์)
เราก็คบกันมาได้ เกือบจะ 2 ปี ช่วงนั้น เรามีเรื่องทะเลาะกันบ้างเพราะเค้าไม่มีเวลาแม้แต่จะคุย
ยิ่งงอแงไป ก็กลายเป็นทะเลาะกัน หลังๆก็เลยไม่ทะเลาะ เค้าก็ไม่ว่าง อ่านหนังสือถึงดึก วันนี้ดูบอล วันนี้ขอไปกินเหล้า
วันต่อมาดูบอลตี 3 เลยนอนตั้งแต่หัวค่ำ พองอแง เค้าก็บอกว่า ชีวิตเค้ามีแต่เรา พ่อ เรียน กีฬา แต่ ณ โมเม้นนั้นเรารู้สึกว่าเค้าลืมเรา
และจังหว่ะนั้นก็มีอีกคนเดินเข้ามาในชีวิต เข้ามาคุยกับเรา ทำให้เราสบายใจมาก เลยคุยกับเค้าไปเรื่อยๆ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเราก็ยังรักแฟนเราอยู่ จนวันนึงที่แฟนเรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป เค้ารู้สึกเรารักเค้าน้อยลง
ซึ่งตอนนั้นจริงๆเราก็รู้สึกเหนื่อย ที่เค้าไม่ค่อยมีเวลา เราก็รู้สึกว่า เราก็ต้องอยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว
พออีกคนนึงเข้ามา เราคุยกับเค้าเราสบายใจมากจริงๆ และสุดท้ายก็สารภาพกับแฟนว่าเรามีคนคุยอยู่ด้วย
ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาก ถ้าคิดในฝั่งเหตุผล ก็รู้สึกว่า เราควรจะออกมา เพราะเราทำเค้าผิดหวังแล้ว เราทำให้ความเชื่อใจที่มีมันขาด
แต่ถ้าถามด้านอารมณ์ รู้สึกรักมาก ยังอยากคบด้วย
ยังไม่จบ เดี๋ยวมาต่อเนอะ..;[
รักครั้งแรก ที่นานแค่ไหนก็ยังรัก..
เราอยู่ ม.1 วันนั้นเป็นเปิดเทอมวันแรกที่เราได้เจอเพื่อนใหม่ เราเห็นผู้ชายคนนึงตัวใหญ่มาก นามสมมติ (นายบ.)
เค้าเป็นนักกีฬาปิงปอง ที่มีอนาคตที่แน่วแน่ ว่าตัวเองเรียนสัตวแพทย์แน่ๆ เพราะกิจการที่บ้านเปิด รพ.สัตว์
ชีวิตเราสองคนก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนวันนึงที่จะมีพรีเซ้นงาน แล้วนาย บ. เนี่ยขอพรีเซ้นก่อนคนแรก เพราะเค้าจะไม่ว่างต้องไปแข่งปิงปองในวันพรีเซ้นจริง
พอเค้าพรีเซ้นท์เสร็จ อาจารย์ก็ให้เค้าจับฉลากชื่อคนถัดไปที่จะพรีเซ้นท์คนแรก ในวันพรีเซ้นท์จริง เค้าก็ดันจับได้เรา
เราโกรธเค้ามากที่เค้าจับได้เรา เป็นเหมือนเด็กกลัวการพรีเซ้นท์ เพราะตัวเองเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจ กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ดี
หลังจากนั้น ก็เป็นคนที่คอยหาเรื่องเค้า ทะเลาะกัน ก็เหมือนในละคร สุดท้าย เราก็ชอบเค้า
เค้าเป็นคนมีสเน่ห์ มีแต่คนมารุมชอบ เรากับเค้าก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ทำการ์ดวันเกิดไปให้ ช่วยล้างจานข้าว เค้าขาดเหลืออะไรก็พยามช่วยเค้าตลอด
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราช่วยเค้าไม่ได้จริงๆ คือการเรียน XD เค้าเป็นคนเรียนดีมาก เรียกได้ว่าสอบคะแนนเต็ม 50 คะแนน
เค้าได้ 50 เต็ม แต่เราเนี่ยย 15/50 เรียกได้ว่าเป็นนักกีฬาด้วย เรียนดีด้วย
เราสองคนก็สนิทกันมาเรื่อยๆ จนเราโดนเพื่อนในห้องล้อกันหนักมาก จนเรื่องเราไปถึงหูอาจารย์ประจำชั้น
โรงเรียนเรา เป็นโรงเรียนที่อาจารย์ค่อนข้างสนิทกับเด็ก เรียกได้ว่าแทบจะเข้ามามีบทบาท
เค้าก็เรียก นาย บ. เข้าไปคุย ถามนั่นนี่ แล้วเค้าก็เรียกเราเข้าไปคุย อาจารย์ก็บอกว่า นาย บ. อ่ะ เค้าไม่ได้จริงจังกับเรานะ เค้าแค่ ขำๆ
ตอนนั้นรู้สึกแบบฟ้าถล่มลงตรงหน้าเลยก็ว่าได้ เสียใจมาก โกรธที่ทำไมคิดแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้ถามอะไรเค้าเลย
แล้วเราก็ตัดสินใจ เลิกยุ่งกับเค้าไปเลย แล้วก็เอารูปเค้าที่เคยตัดจากหนังสือพิมพ์ เผาทิ้งไปเลย ช่วงตอนนั้น กำลังจะขึ้นม.2 แล้วด้วย
ก็เลยยิ่งทำให้เราไม่ได้คุยกัน พอปิดเทอม ทั้งเราและทั้งเค้าต่างก็ลาออกจากโรงเรียน ก็ยิ่งทำให้เราห่างกันมากขึ้น
เค้าก็ไม่ค่อยว่างมา เวลาเพื่อนๆนัดเจอกัน เพราะเค้าติดแข่งปิงปอง ก็ทำให้เราห่างกันออกไปอีก
พอ ม.3 ก็ได้คุยกับเค้า เค้าก็บอกว่าเค้าไปคุยกับคนนึง เราก็ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี คอยเชียร์
พอ ม.4 เค้าก็ดรอปเรียนไป 1 ปี เพื่อไปแข่งปิงปองอย่างจริงจัง เราก็คบๆเลิกๆ ไปหลายคน เค้าก็คบๆเลิกๆไปก็หลายคน
พอม.5 เหมือนเป็นวันที่ฟ้าเป็นใจ เรา 2 คนได้กลับมาคุยกันจริงๆจังๆสักที
เค้าถามเราว่าทำไมอยู่ๆถึงได้ไม่คุยกับๆเค้า ทั้งๆที่ตอนนั้นเราก็ดูชอบกัน เราเลยเล่าให้เค้าฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
เค้าก็รู้สึกโกรธอาจารย์ที่เอาคำพูดเค้าไปเปลี่ยนเอาไปตีความแบบนั้น เค้าบอกว่าตอนนั้นยังเด็ก โดนครูถามมา ก็ไม่กล้าจะตอบ
เลยพูดไปว่า รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน แต่ไม่รุทำไม ครูถึงเอาไปตีความและพูดแบบนั้น
แต่เหมือนเรา 2 คน จะลงเอยกัน ปล่าวเลยค่ะ เรายังมีความกลัวอยู่เหมือนกัน เลยไม่คุยกับเค้าในแบบนั้น แต่ก็เลือกที่จะไปคบคนอื่น
แล้วสุดท้ายเราก็กลับมาโคจรอีกครั้งนึง ตอนเราขึ้นปี2 ส่วนเค้ากำลังขึ้น ปี1 คณะสัตวแพทย์จริงๆ
ตอนนั้นเราพึ่งเลิกกับแฟน เค้าก็กลับเข้ามา เค้ารอเรามา 7 ปี ส่วนเราหนีเค้ามา 7 ปี
แต่แม่ก็เชียร์นิดนึงว่า เรารักคนที่รักเรา เราจะไม่เหนื่อย เพราะเค้ารักเทอในแบบที่เทอเป็นมาตั้งแต่เด็กนะ
ตั้งแต่หน้าตาเทอยังน่าเกลียด จนตอนนี้เค้าก็ยังชอบ แม่แนะนำให้ลองเปิดใจ
สุดท้ายเราก็เปิดใจ คบกันไปเรื่อยๆ มีปัญหาบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เค้าก็บอกว่า คบกับเค้า ไม่มีเวลา แต่มีอนาคต (คำคมเด็กสัตวแพทย์)
เราก็คบกันมาได้ เกือบจะ 2 ปี ช่วงนั้น เรามีเรื่องทะเลาะกันบ้างเพราะเค้าไม่มีเวลาแม้แต่จะคุย
ยิ่งงอแงไป ก็กลายเป็นทะเลาะกัน หลังๆก็เลยไม่ทะเลาะ เค้าก็ไม่ว่าง อ่านหนังสือถึงดึก วันนี้ดูบอล วันนี้ขอไปกินเหล้า
วันต่อมาดูบอลตี 3 เลยนอนตั้งแต่หัวค่ำ พองอแง เค้าก็บอกว่า ชีวิตเค้ามีแต่เรา พ่อ เรียน กีฬา แต่ ณ โมเม้นนั้นเรารู้สึกว่าเค้าลืมเรา
และจังหว่ะนั้นก็มีอีกคนเดินเข้ามาในชีวิต เข้ามาคุยกับเรา ทำให้เราสบายใจมาก เลยคุยกับเค้าไปเรื่อยๆ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเราก็ยังรักแฟนเราอยู่ จนวันนึงที่แฟนเรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป เค้ารู้สึกเรารักเค้าน้อยลง
ซึ่งตอนนั้นจริงๆเราก็รู้สึกเหนื่อย ที่เค้าไม่ค่อยมีเวลา เราก็รู้สึกว่า เราก็ต้องอยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว
พออีกคนนึงเข้ามา เราคุยกับเค้าเราสบายใจมากจริงๆ และสุดท้ายก็สารภาพกับแฟนว่าเรามีคนคุยอยู่ด้วย
ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาก ถ้าคิดในฝั่งเหตุผล ก็รู้สึกว่า เราควรจะออกมา เพราะเราทำเค้าผิดหวังแล้ว เราทำให้ความเชื่อใจที่มีมันขาด
แต่ถ้าถามด้านอารมณ์ รู้สึกรักมาก ยังอยากคบด้วย
ยังไม่จบ เดี๋ยวมาต่อเนอะ..;[