สวัสดีครับ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งกระทู้ใน pantip เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาก็มาเริ่มกันเลยนะครับ
ผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวครับ ก็เป็นครอบครัวเล็กๆ พ่อ แม่ ลูก ตามแบบครอบครัวทั่วไป พ่อผมเป็นคนขับรถเมล์ ส่วนแม่รับจ้างซักรีดและล้างจานที่ร้านข้าวต้ม ตั้งแต่ประถมผมจะไปช่วยแม่ล้างจานตั้งแต่ 2 ทุ่ม จนถึงเที่ยงคืน เมื่อจบประถม6 พ่อก็ได้ไปกู้เงินธนาคารมาผ่อนบ้านโดยคิดไว้ว่าจะผ่อนหมดก่อนเกษียณ แล้วเราก็ย้ายไปอยู่ตอนผมขึ้น ม ต้น (ก่อนหน้านี้เราอยู่คอนโดเช่านะครับ) ตอนย้ายมาผมคิดว่าชีวิตจะดีขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่ ผมจบ ม ต้น แล้วไปเรียนต่อ ปวช. ที่บ้านเริ่มเงินขาดสภาพคล่อง ตอนนั้นแม่เป็นลูกจ้างขายของรายวัน แต่เงินที่จะได้จากพ่อแต่ละเดือนเริ่มลดลง ปกติหักค่าผ่อนบ้านแล้วจะมีค่าใช้จ่ายให้แม่ไปจ่ายประมาณ4-5พันบาท จ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์ ที่เหลือก็เก็บไว้กิน แต่หลังๆมานี้ได้2-3พัน บางเดือนได้แค่พันเดียว เดือนไหนมีภาระต้องจ่ายมากหน่อย เช่น ค่าเทอมผม ก็ต้องไปกู้เขา ทุกวันที่ผมกลับมาบ้านไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่ได้ยินแม่บ่นเรื่องเงิน เรียนได้ซักพักผมไปสมัครทำงาน part time ที่ห้างใกล้ๆ รร แต่ก็ไม่ได้ช่วยมากเท่าไร ผมทำอยู่ได้ปีกว่าๆ ร้านก็ปิดกิจการ พอขึ้นปี3ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ บางวันไม่มีเงินไป รร จนต้องหยุด จนวันนึงพ่อก็มาพูดกับผมว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะพ่อไปค้ำประกันให้เพื่อนแล้วเขาก็หนีหาย ทิ้งให้พ่อใช้หนี้ ผมเข้าใจผมไม่เคยโกรธรึอะไรพ่อเลย แต่หนี้มันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆยืมคนนู้นมาจ่ายคนนี้เป็นวงจรไปไม่สิ้นสุด ผมโดดเรียนไปทำงานล้างจานจัดสถานที่ตามโรงแรม ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่คนนึงคบกันมาตั้งแต่ปี2 เขารู้ว่าที่บ้านผมเป็นยังไง เขาค่อยให้กำลังใจผมมาตลอด เวลาผมไปทำงานที่ไหนผมจะโทรบอกเขาเขาก็จะช่วยจดโน๊ตงานต่างๆไว้ให้ผม เขาเป็นผู้หญิงที่ดีมีผู้ชายหลายคนมาชอบ เพื่อนผมที่เรียนอยู่ด้วยกันก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมรู้และผมก็ไม่อยากให้เขาต้องมาทนอยู่กับผมที่ให้อะไรเขาไม่ได้เลย ผมเริ่มตีตัวออกห่าง ช่วงก่อนจบ ปวช ผมเข้าเรียนน้อยมากจนเกือบไม่จบ พอจบมาผมก็ได้ข่าวว่าเพื่อนกับแฟนเก่าผมคบกันแล้ว ผมก็เสียใจนะแต่ผมว่ามันดีที่สุดแล้ว ผมเข้ามหาลัยในปีนี้ละ2558 โดยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทุกวันนี้เงินเดือนที่ได้จากพ่อคือไม่มีเลย อยู่ไปวันต่อวันด้วยเงินที่หาได้ ตอนนี้บ้านเราเป็นหนี้รอบตัวไปหมด ทั้งที่ทำงานพ่อ-แม่ ญาติพี่น้อง คนข้างบ้าน คุยอะไรกันในบ้านก็ไม่พ้นเรื่องเงิน เงินหามาก็ต้องเอาไปใช้หนี้ วันนี้ที่ผมตั้งกระทู้บ้านเราไม่มีเงินจ่ายค่าไฟค่าน้ำค่าโทรศัพท์ แม่กลับบ้านช้าและพ่อก็หยุด ผมกลับมาบ้านเจอพ่อหลับอยู่สักพักแม่ก็เดินเข้าบ้านมาพร้อมบอกว่าค่าไฟวันนี้วันสุดท้าย แล้วก็ขึ้นไปทะเลาะกับพ่อบนบ้าน แล้วก็เงียบกันไปทั้งคู่หน้าตาพวกท่านดูเหนื่อยมาก บอกว่าอยากหลับไปเลยไม่ต้องตื่นมาอีก พวกเขาชวนกันจะหาที่ตายเงียบๆ แม่ร้องไห้จนหลับส่วนพ่อก็นอนฟังเพลง ที่บ้านเรามองหน้าใครไม่ติดอีกแล้ว ผมน่าจะลาออกจากมหาลัยแล้วหางานทำให้เยอะกว่านี้แต่มันก็ไม่ทันแล้วพรุ้งนี้การไฟฟ้าจะมาตัดไฟ ผมเหลือเงินติดตัวอยู่27บาท ผมคงต้องไปนอนคิดหาทางออกก่อนพวกท่านจะตื่น
( ขอบคุณที่ให้ผมได้ระบาย ไม่คิดว่าจะเขียนได้ยาวขนาดนี้ ใครอ่านจบก็ขอบคุณมากครับที่รับฟัง )
วันที่ครอบครัวชวนกันฆ่าตัวตาย
ผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวครับ ก็เป็นครอบครัวเล็กๆ พ่อ แม่ ลูก ตามแบบครอบครัวทั่วไป พ่อผมเป็นคนขับรถเมล์ ส่วนแม่รับจ้างซักรีดและล้างจานที่ร้านข้าวต้ม ตั้งแต่ประถมผมจะไปช่วยแม่ล้างจานตั้งแต่ 2 ทุ่ม จนถึงเที่ยงคืน เมื่อจบประถม6 พ่อก็ได้ไปกู้เงินธนาคารมาผ่อนบ้านโดยคิดไว้ว่าจะผ่อนหมดก่อนเกษียณ แล้วเราก็ย้ายไปอยู่ตอนผมขึ้น ม ต้น (ก่อนหน้านี้เราอยู่คอนโดเช่านะครับ) ตอนย้ายมาผมคิดว่าชีวิตจะดีขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่ ผมจบ ม ต้น แล้วไปเรียนต่อ ปวช. ที่บ้านเริ่มเงินขาดสภาพคล่อง ตอนนั้นแม่เป็นลูกจ้างขายของรายวัน แต่เงินที่จะได้จากพ่อแต่ละเดือนเริ่มลดลง ปกติหักค่าผ่อนบ้านแล้วจะมีค่าใช้จ่ายให้แม่ไปจ่ายประมาณ4-5พันบาท จ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์ ที่เหลือก็เก็บไว้กิน แต่หลังๆมานี้ได้2-3พัน บางเดือนได้แค่พันเดียว เดือนไหนมีภาระต้องจ่ายมากหน่อย เช่น ค่าเทอมผม ก็ต้องไปกู้เขา ทุกวันที่ผมกลับมาบ้านไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่ได้ยินแม่บ่นเรื่องเงิน เรียนได้ซักพักผมไปสมัครทำงาน part time ที่ห้างใกล้ๆ รร แต่ก็ไม่ได้ช่วยมากเท่าไร ผมทำอยู่ได้ปีกว่าๆ ร้านก็ปิดกิจการ พอขึ้นปี3ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ บางวันไม่มีเงินไป รร จนต้องหยุด จนวันนึงพ่อก็มาพูดกับผมว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะพ่อไปค้ำประกันให้เพื่อนแล้วเขาก็หนีหาย ทิ้งให้พ่อใช้หนี้ ผมเข้าใจผมไม่เคยโกรธรึอะไรพ่อเลย แต่หนี้มันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆยืมคนนู้นมาจ่ายคนนี้เป็นวงจรไปไม่สิ้นสุด ผมโดดเรียนไปทำงานล้างจานจัดสถานที่ตามโรงแรม ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่คนนึงคบกันมาตั้งแต่ปี2 เขารู้ว่าที่บ้านผมเป็นยังไง เขาค่อยให้กำลังใจผมมาตลอด เวลาผมไปทำงานที่ไหนผมจะโทรบอกเขาเขาก็จะช่วยจดโน๊ตงานต่างๆไว้ให้ผม เขาเป็นผู้หญิงที่ดีมีผู้ชายหลายคนมาชอบ เพื่อนผมที่เรียนอยู่ด้วยกันก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมรู้และผมก็ไม่อยากให้เขาต้องมาทนอยู่กับผมที่ให้อะไรเขาไม่ได้เลย ผมเริ่มตีตัวออกห่าง ช่วงก่อนจบ ปวช ผมเข้าเรียนน้อยมากจนเกือบไม่จบ พอจบมาผมก็ได้ข่าวว่าเพื่อนกับแฟนเก่าผมคบกันแล้ว ผมก็เสียใจนะแต่ผมว่ามันดีที่สุดแล้ว ผมเข้ามหาลัยในปีนี้ละ2558 โดยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทุกวันนี้เงินเดือนที่ได้จากพ่อคือไม่มีเลย อยู่ไปวันต่อวันด้วยเงินที่หาได้ ตอนนี้บ้านเราเป็นหนี้รอบตัวไปหมด ทั้งที่ทำงานพ่อ-แม่ ญาติพี่น้อง คนข้างบ้าน คุยอะไรกันในบ้านก็ไม่พ้นเรื่องเงิน เงินหามาก็ต้องเอาไปใช้หนี้ วันนี้ที่ผมตั้งกระทู้บ้านเราไม่มีเงินจ่ายค่าไฟค่าน้ำค่าโทรศัพท์ แม่กลับบ้านช้าและพ่อก็หยุด ผมกลับมาบ้านเจอพ่อหลับอยู่สักพักแม่ก็เดินเข้าบ้านมาพร้อมบอกว่าค่าไฟวันนี้วันสุดท้าย แล้วก็ขึ้นไปทะเลาะกับพ่อบนบ้าน แล้วก็เงียบกันไปทั้งคู่หน้าตาพวกท่านดูเหนื่อยมาก บอกว่าอยากหลับไปเลยไม่ต้องตื่นมาอีก พวกเขาชวนกันจะหาที่ตายเงียบๆ แม่ร้องไห้จนหลับส่วนพ่อก็นอนฟังเพลง ที่บ้านเรามองหน้าใครไม่ติดอีกแล้ว ผมน่าจะลาออกจากมหาลัยแล้วหางานทำให้เยอะกว่านี้แต่มันก็ไม่ทันแล้วพรุ้งนี้การไฟฟ้าจะมาตัดไฟ ผมเหลือเงินติดตัวอยู่27บาท ผมคงต้องไปนอนคิดหาทางออกก่อนพวกท่านจะตื่น
( ขอบคุณที่ให้ผมได้ระบาย ไม่คิดว่าจะเขียนได้ยาวขนาดนี้ ใครอ่านจบก็ขอบคุณมากครับที่รับฟัง )