พอดี วันหยุด ผมไปเที่ยวกับเพื่อนๆกลุ่มนึง ไปพักที่รีสอร์ทแก่งกระจานแห่งนึง (เข้าไปลึกมากกกก) ดันไปเจอผู้หญิงกลุ่มนึงมากับครอบครัวใหญ่ ประมาณเกือบ 30 คนได้ ผมกับเพื่อนๆก็เปลี่ยนชุด เตรียมตัวไปเล่นน้ำ และเธอก็ไปเล่นสไลด์เดอร์ แต่ดันไปเกิดอุบัติเหตุ ตรงที่ สไลด์เดอร์ เกิดชำรุดระหว่างที่เธอกับญาติๆ เล่นกันอยู่ สไลด์เดอร์พัง เกิดน็อตหลุด ขาเธอไปโดนขูดเข้ากับขอบของสไลด์เดอร์ ส่วนญาติเธอ ก็เป็นหนักเช่นกัน เป็นแผลเหวอะ ลึกประมาณหัวแม่มือนิ้วโป้ง ส่วนเธอผมก็เดินเข้าไปช่วย พยุงเธอขึ้นมาจากน้ำ และก็อุ้มเธอ ไปส่งอีกฝั่งนึง เอาน้ำเปล่าสะอาดล้างแผลให้เธอ เพื่อที่จะให้ญาติๆเธอ พาไปส่งโรงพยาบาล
ผมไปรู้สึกปิ๊งเธอ ตั้งแต่เธอหันมามองหน้าผมตอนจะขึ้นไปเล่นสไลด์เดอร์ ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุ ผมคงไม่ได้ใกล้เธอขนาดนี้ และไม่มีสิทธิ์จะไปอุ้มเธอ ไปใกล้ชิดกับเธอ พอเธอกลับมา ผมก็ไม่กล้าที่จะเดินไปถามอาการของเธอและญาติๆเนื่องจากเธอกับญาติมากันเยอะมากๆ ผมก็เลยนั่งรอเธอ คิดว่าเธอจะเดินมาขอบคุณ แต่คืนนั้นก็ไม่มีวี่แวว เธอคงเจ็บแผล และไม่กล้าเดินมา ผมก็เลยถามจากทางที่พักอย่างเดียวว่าอาการของเธอและญาติๆเป็นอย่างไรบ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆ โดยที่ทางที่พักได้ปิดสไลด์เดอร์นั้นแล้ว สักประมาณ 10โมงกว่าๆ เธอก็ออกมานั่งกินข้าวแถวๆที่พวกผมกับเพื่อนๆได้เล่นน้ำอยู่ ผมกับเธอก็สลับกันมอง ผมก็ไม่กล้าเข้าไปถามอาการ เพราะญาติๆเธอเยอะ แต่ก็ยิ้มๆให้ แต่เธอก็คงไม่เห็น ก็มองๆตากัน ใจผมนี่อยากจะเดินเข้าไป แต่ไม่กล้าจริงๆ เขินด้วยอายด้วย
พอใกล้ถึงเวลาเช็คเอาท์ ออกจากที่พัก ผมก็ไปนั่งรอแถวๆหน้าที่พักของผมและเพื่อนๆ คิดในใจว่า เธอคงจะเดินมาขอบคุณเรื่องเมื่อวาน แต่ก็ไม่มีวี่แววใดๆเลย และเธอก็ออกจากที่พักไป กับญาติๆ
พอผมกลับมาถึงบ้าน ผมรีบหาเฟสบุ้คเธอ (จากการโพสต์รูปต่างๆ) แต่ก็ไม่เจอพยายามหา จากการถูกใจของที่พัก ก็ดูไม่ได้ จากสถานที่ที่มีคนพูดถึง ก็ดูไม่ได้ พยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที เธอน่าตาน่ารัก โอเคเลยทีเดียว ไม่รู้จะทำยังไงให้หาเจอ ถ้าเธอผ่านมาอ่านหรือผ่านมาเห็น เราอยากบอกว่า "หายเร็วๆนะ เราเป็นห่วง " และ " ยินดีที่ไม่รู้จัก "
*ผมคิดว่าโลกมันน่าจะกลม สักวันนึงคงจะได้เจอกันอีกสักครั้ง ในฐานะอะไรก็ชั่ง แต่เราได้ปล่อยให้โอกาสดีๆหลุดมือไปแล้ว มันก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก หวังว่าสักวันนึงคงจะได้เจอกัน*
คุณเคยพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตบ้างมั้ย
ผมไปรู้สึกปิ๊งเธอ ตั้งแต่เธอหันมามองหน้าผมตอนจะขึ้นไปเล่นสไลด์เดอร์ ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุ ผมคงไม่ได้ใกล้เธอขนาดนี้ และไม่มีสิทธิ์จะไปอุ้มเธอ ไปใกล้ชิดกับเธอ พอเธอกลับมา ผมก็ไม่กล้าที่จะเดินไปถามอาการของเธอและญาติๆเนื่องจากเธอกับญาติมากันเยอะมากๆ ผมก็เลยนั่งรอเธอ คิดว่าเธอจะเดินมาขอบคุณ แต่คืนนั้นก็ไม่มีวี่แวว เธอคงเจ็บแผล และไม่กล้าเดินมา ผมก็เลยถามจากทางที่พักอย่างเดียวว่าอาการของเธอและญาติๆเป็นอย่างไรบ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆ โดยที่ทางที่พักได้ปิดสไลด์เดอร์นั้นแล้ว สักประมาณ 10โมงกว่าๆ เธอก็ออกมานั่งกินข้าวแถวๆที่พวกผมกับเพื่อนๆได้เล่นน้ำอยู่ ผมกับเธอก็สลับกันมอง ผมก็ไม่กล้าเข้าไปถามอาการ เพราะญาติๆเธอเยอะ แต่ก็ยิ้มๆให้ แต่เธอก็คงไม่เห็น ก็มองๆตากัน ใจผมนี่อยากจะเดินเข้าไป แต่ไม่กล้าจริงๆ เขินด้วยอายด้วย
พอใกล้ถึงเวลาเช็คเอาท์ ออกจากที่พัก ผมก็ไปนั่งรอแถวๆหน้าที่พักของผมและเพื่อนๆ คิดในใจว่า เธอคงจะเดินมาขอบคุณเรื่องเมื่อวาน แต่ก็ไม่มีวี่แววใดๆเลย และเธอก็ออกจากที่พักไป กับญาติๆ
พอผมกลับมาถึงบ้าน ผมรีบหาเฟสบุ้คเธอ (จากการโพสต์รูปต่างๆ) แต่ก็ไม่เจอพยายามหา จากการถูกใจของที่พัก ก็ดูไม่ได้ จากสถานที่ที่มีคนพูดถึง ก็ดูไม่ได้ พยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที เธอน่าตาน่ารัก โอเคเลยทีเดียว ไม่รู้จะทำยังไงให้หาเจอ ถ้าเธอผ่านมาอ่านหรือผ่านมาเห็น เราอยากบอกว่า "หายเร็วๆนะ เราเป็นห่วง " และ " ยินดีที่ไม่รู้จัก "
*ผมคิดว่าโลกมันน่าจะกลม สักวันนึงคงจะได้เจอกันอีกสักครั้ง ในฐานะอะไรก็ชั่ง แต่เราได้ปล่อยให้โอกาสดีๆหลุดมือไปแล้ว มันก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก หวังว่าสักวันนึงคงจะได้เจอกัน*