ยาวหน่อยนะครับ
พอดีผมได้ไปเจอเธอคนนี้ ตอนไปเที่ยวแก่งกระจานครับ เธอมากับญาติๆ ส่วนผมไปกับเพื่อนๆกลุ่มนึง แต่.... ตอนเล่นน้ำ ผมก็ยืนๆมองเธอ นั่งมองเธอ สบตากันบ้าง เธอดูเป็นคนน่ารักครับ หุ่นดี ขาเล็กๆ น่าจะพึ่งขึ้นปี1 ไม่ก็ปี 2 - 3ได้ โอเคเลยทีเดียว ผมนี่ใจสั่นเลย แต่คิดว่ามันคงทำอะไรไม่ได้ เพราะเรามาเที่ยว ไม่น่าจะไปรู้จักกันได้
แต่.......... มีเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดเกิดขึ้นครับ เธอไปเล่นสไลด์เดอร์กับเพื่อนๆและญาติเธอ ขึ้นไปทีเดียว 5 คน มันไม่ค่อยแข็งแรง เพราะสไลด์มันหักมุมเร็วมากครับ ไม่คิดว่ามันจะชำรุด ดันมาชำรุดตอนที่เธอเล่นครับ ขาเธอไปขูดกับสไลด์เดอร์ เป็นแผล เธอเดินไม่ไหวผมจึงให้เธอเดินมานั่งพักก่อน แล้วถามอาการ ....
ผม : เป็นไงบ้าง เดินไหวมั้ย
เธอ : ส่ายหัว ไม่ไหว เจ็บ
ผม : งั้นอุ้มเลยละกันนะ ขอโทษนะ
(ไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่แบบ พูดไม่ออกจริงๆ แต่ผมก็เต็มใจจะช่วยเธอ)
ผมก็เลยอุ้มเธอข้ามไปอีกฝั่งนึง แล้วก็ให้ญาติเธอเอาน้ำสะอาดมาล้างแผลเธอไปพลางๆก่อน แต่เธอยืนไม่ไหว ญาติเธอเลยบอกว่างั้นพาขึ้นหลังรถกะบะเลย เดี๋ยวไปโรงพยาบาลเลย เนื่องจากญาติเธอคนนึง โดนสไลด์เดอร์บาดเข้าที่ข้อพับของขา เป็นแผลลึกมาก เห็นไขมัน น่ากลัวมาก จากนั้นเธอก็ไปโรงพยาบาล ทางรีสอร์ทเลยต้องปิด สไลด์เดอร์ ทันที
พอเธอกลับมาจาก รพ. ผมก็คิดอยู่ว่าจะเดินไปถามอาการว่า เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ไม่กล้าครับ ผมเขิน555 ใจนึงก็อยากเดินไป อีกใจก็ไม่กล้า ปอดแหกจริงๆ คืนนั้นผมก็คิดว่า เธอน่าจะเดินมาขอบคุณ อะไรประมาณนี้ หรือญาติๆเธอ คงจะเดินมาขอบคุณ แต่ก็ไม่มีวี่แววและก็เงียบหายไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมกับเพื่อนๆก็ไปเล่นน้ำกันปกติ พอผมกลับมาเล่นแถวๆรีสอร์ท เธอก็มานั่งกินข้าวกับเพื่อนๆเธอ และญาติๆ แต่เธอนั่งห่างจากญาติเยอะมากๆ ผมก็ไปยืนใกล้ๆ ไม่กล้ามาก แต่ก็ไม่กล้าหันไปถาม อาการ หรือ ขอไลน์ ขอเบอร์แต่อย่างใด มันไม่กล้าจริงๆ ก็คิดในใจว่าเธอคงจะเรียกผมเข้าไปขอบคุณ อะไรแบบนี้ แต่ก็ได้แค่มองๆหน้ายิ้มๆกัน แต่เธอคงไม่เห็นที่ผมยิ้มให้ ผมมองเธอตลอด เห็นเธอเล่นโทรศัพท์ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขอไลน์ พอถึงเวลา เช็คเอาท์ออกจากรีสอร์ท ผมก็ไปนั่ง แถวๆหน้าที่พักผม เพื่อให้เธอเห็นผม เธอก็ถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนๆ ญาติๆ ผมก็นั่งรอเธอ คิดในใจเธอคงจะเดินมาขอบคุณ แต่ก็ เงียบหาย เศร้าไปเลยทีเดียว
ผมรู้สึกเสียดายมากครับที่ไม่ยอมเข้าไปคุยกับเธอ รู้สึกว่าพลาดมากๆ ทุกวันนี้เหมือนทรมานตัวเอง กระวนกระวาย อยากเจอ อยากคุย อยากทำความรู้จักมากๆครับ ผมควรรอต่อไป แบบไม่มีความหวังมั้ยครับ หรือควรทำยังไงให้เค้าออกไปจากหัวผม ภาพเค้ามันยังค้างอยู่ในหัว อยู่ในใจ ตื่นเช้าไม่ได้หลับ เพราะต้องมานึกเรื่องแบบนี้ TT
ผมจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ อีกนานมั้ยครับ
พอดีผมได้ไปเจอเธอคนนี้ ตอนไปเที่ยวแก่งกระจานครับ เธอมากับญาติๆ ส่วนผมไปกับเพื่อนๆกลุ่มนึง แต่.... ตอนเล่นน้ำ ผมก็ยืนๆมองเธอ นั่งมองเธอ สบตากันบ้าง เธอดูเป็นคนน่ารักครับ หุ่นดี ขาเล็กๆ น่าจะพึ่งขึ้นปี1 ไม่ก็ปี 2 - 3ได้ โอเคเลยทีเดียว ผมนี่ใจสั่นเลย แต่คิดว่ามันคงทำอะไรไม่ได้ เพราะเรามาเที่ยว ไม่น่าจะไปรู้จักกันได้
แต่.......... มีเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดเกิดขึ้นครับ เธอไปเล่นสไลด์เดอร์กับเพื่อนๆและญาติเธอ ขึ้นไปทีเดียว 5 คน มันไม่ค่อยแข็งแรง เพราะสไลด์มันหักมุมเร็วมากครับ ไม่คิดว่ามันจะชำรุด ดันมาชำรุดตอนที่เธอเล่นครับ ขาเธอไปขูดกับสไลด์เดอร์ เป็นแผล เธอเดินไม่ไหวผมจึงให้เธอเดินมานั่งพักก่อน แล้วถามอาการ ....
ผม : เป็นไงบ้าง เดินไหวมั้ย
เธอ : ส่ายหัว ไม่ไหว เจ็บ
ผม : งั้นอุ้มเลยละกันนะ ขอโทษนะ
(ไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่แบบ พูดไม่ออกจริงๆ แต่ผมก็เต็มใจจะช่วยเธอ)
ผมก็เลยอุ้มเธอข้ามไปอีกฝั่งนึง แล้วก็ให้ญาติเธอเอาน้ำสะอาดมาล้างแผลเธอไปพลางๆก่อน แต่เธอยืนไม่ไหว ญาติเธอเลยบอกว่างั้นพาขึ้นหลังรถกะบะเลย เดี๋ยวไปโรงพยาบาลเลย เนื่องจากญาติเธอคนนึง โดนสไลด์เดอร์บาดเข้าที่ข้อพับของขา เป็นแผลลึกมาก เห็นไขมัน น่ากลัวมาก จากนั้นเธอก็ไปโรงพยาบาล ทางรีสอร์ทเลยต้องปิด สไลด์เดอร์ ทันที
พอเธอกลับมาจาก รพ. ผมก็คิดอยู่ว่าจะเดินไปถามอาการว่า เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ไม่กล้าครับ ผมเขิน555 ใจนึงก็อยากเดินไป อีกใจก็ไม่กล้า ปอดแหกจริงๆ คืนนั้นผมก็คิดว่า เธอน่าจะเดินมาขอบคุณ อะไรประมาณนี้ หรือญาติๆเธอ คงจะเดินมาขอบคุณ แต่ก็ไม่มีวี่แววและก็เงียบหายไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมกับเพื่อนๆก็ไปเล่นน้ำกันปกติ พอผมกลับมาเล่นแถวๆรีสอร์ท เธอก็มานั่งกินข้าวกับเพื่อนๆเธอ และญาติๆ แต่เธอนั่งห่างจากญาติเยอะมากๆ ผมก็ไปยืนใกล้ๆ ไม่กล้ามาก แต่ก็ไม่กล้าหันไปถาม อาการ หรือ ขอไลน์ ขอเบอร์แต่อย่างใด มันไม่กล้าจริงๆ ก็คิดในใจว่าเธอคงจะเรียกผมเข้าไปขอบคุณ อะไรแบบนี้ แต่ก็ได้แค่มองๆหน้ายิ้มๆกัน แต่เธอคงไม่เห็นที่ผมยิ้มให้ ผมมองเธอตลอด เห็นเธอเล่นโทรศัพท์ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขอไลน์ พอถึงเวลา เช็คเอาท์ออกจากรีสอร์ท ผมก็ไปนั่ง แถวๆหน้าที่พักผม เพื่อให้เธอเห็นผม เธอก็ถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนๆ ญาติๆ ผมก็นั่งรอเธอ คิดในใจเธอคงจะเดินมาขอบคุณ แต่ก็ เงียบหาย เศร้าไปเลยทีเดียว
ผมรู้สึกเสียดายมากครับที่ไม่ยอมเข้าไปคุยกับเธอ รู้สึกว่าพลาดมากๆ ทุกวันนี้เหมือนทรมานตัวเอง กระวนกระวาย อยากเจอ อยากคุย อยากทำความรู้จักมากๆครับ ผมควรรอต่อไป แบบไม่มีความหวังมั้ยครับ หรือควรทำยังไงให้เค้าออกไปจากหัวผม ภาพเค้ามันยังค้างอยู่ในหัว อยู่ในใจ ตื่นเช้าไม่ได้หลับ เพราะต้องมานึกเรื่องแบบนี้ TT