รู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้ามาพักใหญ่แล้วครับ จะรักษายังไงดี?

ผมเริ่มเป็นมาตั้งแต่ปีที่แล้ว จากหลายปัจจัยที่ผมคิดดู คือ ครอบครัวไม่อบอุ่น พ่อกับแม่ไม่ได้รักกันเหมือนเดิมแล้ว รอวันที่จะเลิกราอย่าร้างกัน ผมรู้มานานแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เก็บกดมานาน เขาคงมีเหตุผลของเขา อันนี้ผมก็โตแล้วพอเข้าใจพวกเขา และอีกเรื่องคือ ความรักที่ไม่สมหวังของผม ผมรักเพื่อนสนิทตัวเอง มาประมาน 4ปีแล้ว เขาก็รู้ว่าผมรักเขา เวลาเขามีปัญหาเดือดร้อนรึไม่สบายใจเขาก็ปรึกษาผมตลอด  อันนี้ผมก็เข้าใจว่า เขาไว้ใจผมเพราะเราค่อนข้างสนิทและรู้เรื่องของกันและกันอย่างดี ผมยังเคยยุให้เขามีแฟนยุบ่อยๆ และเคยถามเขาว่า คุยกะผมทุกวันไม่เบื่อรึไง เขาก็บอกว่า ไม่รู้จะไปคุยกับใคร เพราะปกติผมเป็นคนรับฟังให้คำปรึกษาเขายุตลอด แต่รักเขาข้างเดียวก็รู้ๆกันยุว่ามันเจ็บและทรมานขนาดไหน เป็นหนักกระทั่งว่าเก็บเอาไปฝัน สะดุ้งตื่นกลางคืนน้ำตาไหลพรากเลยครับยังกะในละคร ช่วงหลังๆนี่หนักจนนอนกลางคืนไม่หลับแล้ว นอนนตอนเช้าได้อย่างเดียวจนคนที่บ้านบ่นว่าทำไมนอนดึกจัง ซึ่งความจริงนั้นไม่ได้นอนเลย และไม่เคยคิดจะบอกพวกเขาด้วย คือผมมีความคิดว่า ไม่อยากเรียกร้องความสนใจ ภายนอกดูเป็นคนแข็งๆ เอาแต่ใจ ดูเฮฮาไม่คิดไรเยอะ แต่ความเป็นจริงแล้วผมตรงกันข้ามเลย ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง ชอบเก็บเรื่องไร้สาระมาเครียด คิดเล็กคิดน้อยตลอดเวลา ไม่อยากเจอผู้คน ชอบยุคนเดียวมาก แล้วก็แอบร้องให้คนเดียว ทรมานมากๆ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า คิดสั้นยุบ่อยๆ แต่ก็ยังพอมีสติยุบ้างเลยไม่ทำ ทุกๆวันนี้ใช้ชีวิตไปวันๆ  เชื่อไหมว่า คำพูดนี้จะมียุจริงๆ "มีทุกอย่าง ยกเว้นความสุข" สิ่งที่ผมต้องการนั้น ไม่ใช่อะไรที่ยิ่งใหญ่ และก็ไม่มากมาย ผมแค่อยากมีคนรักที่คอยยุข้างๆผมเวลาผมไม่สบายใจ ผมอิจฉาครอบครัวที่อบอุ่น เพราะผมไม่เคยสัมผัสมันเลยสักครั้ง ตั้งแต่เด็ก แม่กับพ่อก็ไม่ได้เป็นคนที่เลี้ยงผมมา แต่เป็นตากับยาย ยุคนเดียว ไม่มีเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ไปทำงานกันหมด ทิ้งแต่เงินเอาไว้ แต่ผมก็เข้าใจนะว่าเขาต้องทำงาน แต่มันก็มีโมเมนท์แบบ เห็นครอบครัวยุกันพร้อมหน้า รักกันดี สำหรับผมเรื่องนี้มีค่ากับใจของผมมาก จนเป็นปมมาให้ผมตอนโตที่ว่าจะต้องมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่ฝันของผมไม่มีวันเป็นจริง ผมท้อมากตอนนี้ ไม่รู้จะไประบายกับใคร ทุกคนเขาก็มีเรื่องปวดหัวของเขายุแล้ว ผมจะทำยังไงดี