ผมกับแฟนคบกันมา 3ปี7เดือน แต่ได้เจอได้อยู่ด้วยกันแค่สองปี เพราะผมดันมาโดนยิงโดนกระดูกสันหลัง ทำให้เกือบพิการแต่ก็แค่ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง
ผมขอพูดถึงเรื่องความพิการแระโอกาสหายของผมก่อนนะคับ
ผมเป็นมา1ปี7เดือน.ตอนแรกก็ขยับไม่ได้ตั้งแต่ราวนมลงมา ปัจจุบัน เดินกับไม่เท้า ได้ไม่ไกล ก็อย่างที่บอกตอนแรกคับพอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง ส่วนโอกาสหายเดินได้ หมอ แระ นักกายภาพ บอกยังพอมีโอกาส หาย แต่เดินไม่เหมือนเดิม
มาเข้าเรื่องความรักคับ
ก่อนที่จะป่วย ผมกับแฟนรักกันมาก ผมตามใจแฟนตลอดนะ ซักผ้าให้ ล้างห้องน้ำ เป็นแม่บ้านแทนอ่ะคับพูดง่ายๆ เพราะผมมีเวลาว่างมากกว่าแฟน แฟนผมทำงานโรงแรมคับ อยากไปไหนพาไปหมด พอมีเวลาว่างไม่ได้คับเที่ยวๆ. แฟนผมมีผมเป็นแฟนคนแรกนะ แฟนก็หน้าตาก็ดูดีนะคับ ผอมขาวๆสูงคนเมืองกาญ
(ผอมไปนิสนึง) ส่วนผมดำเข้มคนใต้อ่ะคับ(หน้าเหมือนจะโจรใต้😁😁)
หลังป่วย อยู่ ร.พ. นครปฐม (โดนยิงที่นั้น)1เดือน แฟนมาหาตลอดไปกลับ กทม เกือบทุกวัน พอผมกลับมาอยู่บ้าน แฟนก็ไม่ได้มาเลยเข้าใจว่ามันไกล แต่ก้อโทรคุยตลอด
แต่ ได้สองเดือน แฟนต้องเข้างานดึก ก็ไม่ค่อยได้คุย แต่ก้อคุยทุกวันวันละนิด ตอนแฟนก่อนเข้างาน บ่ายสอง และเลิกงาน ตี1กว่าๆ ขอย้ำว่าทุกวัน แฟนมาเริ่มเปลี่ยนตอน หลังจากป่วย1ปี ลืมโทรมั้ง อะไรหลายๆอย่างของคนกำลังหมดใจ หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เทอก้อบอก เทอคุยกับคนใหม่ (ผมเป็นคนขี้หึงนะ)
ตอน นั้นผมร้องไห้หนักมาก หายใจไม่ออก ผมเคยอกหักนะ แต่ร่างกายผมตอนนี้ไม่ปกติ เลยเป็นหนักกว่าทุกครั้ง แล้วผมก้อให้เทอเลือก ถ้าเลือกเขาก้อไม่ต้องติดต่อผมอีก. วันต่อมาเทอ โทรมาหาผมแล้วบอกว่าคุยกับคนๆนั้นแค่เป็นเพื่อน ผมก้อโอเคเพื่อนก้อเพื่อน. แต่ หลังจากนั้นไม่กี่วันเทอก้อเป็นเหมือนเดิม ลืมโทรบ่อยครั้ง ผมพูดไรก้อผิดไปหมด คุยกันถ้าผมไม่ถามก้อเงียบ ถามคำตอบคำ หลังจากนั้นผมก้อทำใจมาตลอด ทนมาได้เกือบ4-5เดือน. มาทะเลาะกันเรื่องเฟส ผมโพสเฟสน้อยมากหลังจากป่วย นับครั้งได้. ผมโพสประมานว่าผมเครียดมากๆ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆก้อมาให้กำลังใจผม แต่เทอไม่มี ผมเลยถามเทอไม่เห็นผมโพสหรอไม่ให้กำลังใจผมบ้างหรอเทอบอกมองไม่เห็น ยอมรับว่าผมโมโห เพราะเทอบอกผมว่า เทอเหมือนโดนบังคับ. ผมเลยบอกเทอว่าอยากอยุ่คนเดียวไม(เหมือนบอกเลิกอ่ะคับ) เทอก้อตกลง เทอก้อขอโทษผมนะที่ทำให้ลงเอยแบบนี้ ผมก้อบอกเลิกติดต่อกันไปเลย(ยอมรับคับว่าตอนนั้นพูดไปเพราะโมโห)
แล้วเทอก้อหายไปเลยคับ. ผมมาคิดๆดูใครเป็นเทอตอนนั้นก้อต้องทำแบบนั้น เพราะรอผมก้อเสียเวลา ไม่รุ้ว่าผมจะหายจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมหรทอป่าวก้อๆไม่รุ้. อีกอย่างผมคิดว่าผมคงดูแลเทอไม่ได้แล้ว ตัวผมเองผมยังดูแลไม่ได้เลย แถมมีบัตรคนพิการไว้ตอกย้ำจิตใจอีก ผมไม่โกรดไม่โทษที่เทอทิ้งผมไป เมื่อเทอเจอคนดีๆคนที่ดูแลเทอได้ผมเข้าใจเทอ เป็นใครๆก้อทำ นี้ก้อผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ผมก้อยังรักยังคิดถึงเทอ แระคิดว่ารักเทอไปตลอด ในเฟสก้อยังขึ้นสถานะคบกัน. รูปปกคู่กันก้อไม่ได้ลบ. ยอมรับว่าแอบไปดูเฟสเทอทุกวัน. เทอก้อไม่ได้ลงรูปคนใหม่นะ ถ้าผมเห็นไม่รุ้จะเป็นอย่างไรทำใจได้หรือป่าวหรือต้องร้องไห้หนักมากอีก. ขนาดเห็นเทอเช็คอินไปเที่ยวใจยังหวิวๆเลย
นี้แระนะความรักมันไม่แน่ไม่นอนรักกันมากแต่ความพิการดันมาพรากจากกันอีก ผมยังเชื่อนะว่าถ้าผมไม่มาป่วยเทอคงอยุ่กับผม เราคงยังรักกันเหหมือนเดิม
ผมทำถูกแล้วใช่ไมความรักกับความพิการ😔😔
ผมขอพูดถึงเรื่องความพิการแระโอกาสหายของผมก่อนนะคับ
ผมเป็นมา1ปี7เดือน.ตอนแรกก็ขยับไม่ได้ตั้งแต่ราวนมลงมา ปัจจุบัน เดินกับไม่เท้า ได้ไม่ไกล ก็อย่างที่บอกตอนแรกคับพอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง ส่วนโอกาสหายเดินได้ หมอ แระ นักกายภาพ บอกยังพอมีโอกาส หาย แต่เดินไม่เหมือนเดิม
มาเข้าเรื่องความรักคับ
ก่อนที่จะป่วย ผมกับแฟนรักกันมาก ผมตามใจแฟนตลอดนะ ซักผ้าให้ ล้างห้องน้ำ เป็นแม่บ้านแทนอ่ะคับพูดง่ายๆ เพราะผมมีเวลาว่างมากกว่าแฟน แฟนผมทำงานโรงแรมคับ อยากไปไหนพาไปหมด พอมีเวลาว่างไม่ได้คับเที่ยวๆ. แฟนผมมีผมเป็นแฟนคนแรกนะ แฟนก็หน้าตาก็ดูดีนะคับ ผอมขาวๆสูงคนเมืองกาญ
(ผอมไปนิสนึง) ส่วนผมดำเข้มคนใต้อ่ะคับ(หน้าเหมือนจะโจรใต้😁😁)
หลังป่วย อยู่ ร.พ. นครปฐม (โดนยิงที่นั้น)1เดือน แฟนมาหาตลอดไปกลับ กทม เกือบทุกวัน พอผมกลับมาอยู่บ้าน แฟนก็ไม่ได้มาเลยเข้าใจว่ามันไกล แต่ก้อโทรคุยตลอด
แต่ ได้สองเดือน แฟนต้องเข้างานดึก ก็ไม่ค่อยได้คุย แต่ก้อคุยทุกวันวันละนิด ตอนแฟนก่อนเข้างาน บ่ายสอง และเลิกงาน ตี1กว่าๆ ขอย้ำว่าทุกวัน แฟนมาเริ่มเปลี่ยนตอน หลังจากป่วย1ปี ลืมโทรมั้ง อะไรหลายๆอย่างของคนกำลังหมดใจ หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เทอก้อบอก เทอคุยกับคนใหม่ (ผมเป็นคนขี้หึงนะ)
ตอน นั้นผมร้องไห้หนักมาก หายใจไม่ออก ผมเคยอกหักนะ แต่ร่างกายผมตอนนี้ไม่ปกติ เลยเป็นหนักกว่าทุกครั้ง แล้วผมก้อให้เทอเลือก ถ้าเลือกเขาก้อไม่ต้องติดต่อผมอีก. วันต่อมาเทอ โทรมาหาผมแล้วบอกว่าคุยกับคนๆนั้นแค่เป็นเพื่อน ผมก้อโอเคเพื่อนก้อเพื่อน. แต่ หลังจากนั้นไม่กี่วันเทอก้อเป็นเหมือนเดิม ลืมโทรบ่อยครั้ง ผมพูดไรก้อผิดไปหมด คุยกันถ้าผมไม่ถามก้อเงียบ ถามคำตอบคำ หลังจากนั้นผมก้อทำใจมาตลอด ทนมาได้เกือบ4-5เดือน. มาทะเลาะกันเรื่องเฟส ผมโพสเฟสน้อยมากหลังจากป่วย นับครั้งได้. ผมโพสประมานว่าผมเครียดมากๆ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆก้อมาให้กำลังใจผม แต่เทอไม่มี ผมเลยถามเทอไม่เห็นผมโพสหรอไม่ให้กำลังใจผมบ้างหรอเทอบอกมองไม่เห็น ยอมรับว่าผมโมโห เพราะเทอบอกผมว่า เทอเหมือนโดนบังคับ. ผมเลยบอกเทอว่าอยากอยุ่คนเดียวไม(เหมือนบอกเลิกอ่ะคับ) เทอก้อตกลง เทอก้อขอโทษผมนะที่ทำให้ลงเอยแบบนี้ ผมก้อบอกเลิกติดต่อกันไปเลย(ยอมรับคับว่าตอนนั้นพูดไปเพราะโมโห)
แล้วเทอก้อหายไปเลยคับ. ผมมาคิดๆดูใครเป็นเทอตอนนั้นก้อต้องทำแบบนั้น เพราะรอผมก้อเสียเวลา ไม่รุ้ว่าผมจะหายจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมหรทอป่าวก้อๆไม่รุ้. อีกอย่างผมคิดว่าผมคงดูแลเทอไม่ได้แล้ว ตัวผมเองผมยังดูแลไม่ได้เลย แถมมีบัตรคนพิการไว้ตอกย้ำจิตใจอีก ผมไม่โกรดไม่โทษที่เทอทิ้งผมไป เมื่อเทอเจอคนดีๆคนที่ดูแลเทอได้ผมเข้าใจเทอ เป็นใครๆก้อทำ นี้ก้อผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ผมก้อยังรักยังคิดถึงเทอ แระคิดว่ารักเทอไปตลอด ในเฟสก้อยังขึ้นสถานะคบกัน. รูปปกคู่กันก้อไม่ได้ลบ. ยอมรับว่าแอบไปดูเฟสเทอทุกวัน. เทอก้อไม่ได้ลงรูปคนใหม่นะ ถ้าผมเห็นไม่รุ้จะเป็นอย่างไรทำใจได้หรือป่าวหรือต้องร้องไห้หนักมากอีก. ขนาดเห็นเทอเช็คอินไปเที่ยวใจยังหวิวๆเลย
นี้แระนะความรักมันไม่แน่ไม่นอนรักกันมากแต่ความพิการดันมาพรากจากกันอีก ผมยังเชื่อนะว่าถ้าผมไม่มาป่วยเทอคงอยุ่กับผม เราคงยังรักกันเหหมือนเดิม