เกิดมาเพื่ออะไร

เราโตกับตายายมาตั้งเเต่เด็กพ่อเเม่ทิ้งเราไปมีครอบครัวใหม่ พ่อไม่เคยติดต่อมา เเม่ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพกับครอบครัวใหม่ไม่ค่อยได้ติดต่อมาถ้าเราไม่ขอเงินเขาก็ไม่มีทางส่งเงินมาเเน่ พอเราโตเริ่มมีเงินมีงานมี

ในขณะที่เรามัวแต่วุ่นวายคิดแต่เรื่องหาเงิน เรื่องลูก วางแผนชีวิตครอบครัว เรียนรู้คอนเท้นต่างๆ ศึกษาหาความรู้เพิ่ม ไหนจะต้องเลี้ยงลูกอีก แต่พอดูโทรศัพท์แฟนทุกครั้ง ทุกวันก็เจอแต่ดูหนังโป๊ มันก็ดีที่ตอน

คือเรามีพี่น้อง3คน เราเป็นน้องเล็ก เเละเราอยู่กับคุณย่าของเรา เราโดนเเม่ทิ้งตั้งเเต่เด็ก ส่วนพ่อทำงาน เวลาเราอยู่บ้านกับย่าเราไม่มีความสุขเลย ทุกอย่างโดนบังคับ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเข้าไม่เคยเข้าใจเราเล

รู้สึกลำบากใจมาก ตั้งเเต่เล็กจนโตเกิดมาพร้อมกับความยากลำบาก พ่อเเม่เเยกทางขาดการติดต่อไปตั้งเเต่เด็ก ตัวเองอาศัยอยู่ห้องเช่ากับปู่กับย่าที่เเก่มากเเล้ว เงินไม่ค่อยมีอาศัยทำงานไปด้วยออกมาเรียนกศน.จนจบม

สวัสดีค่ะอายุ21ปีจบแค่ม.3ตอนนี้ทำงานเป็นร.ป.ภ.😢ลำบากเหนื่อยท้อกับชีวิตกับปัญหามากมายบ้านไม่มีรถไม่มีชีวิตเหมือนตัวคนเดียวค่ะอิจฉาคนอื่นๆที่เขาได้เรียนจบปริญญาอิจฉาคนมีบ้านมีรถมีงานดีๆทำทั้งท้อทั้งเหนื

เป็นแบบนี้มาบ่อยมาก รู้สึกว่าโลกแห่งความตายคงไม่น่ากลัวเท่า สังคมรอบข้างของเรา เรารู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนเราอยู่คนเดียว ทั้งที่บ้านอยู่กันหลายคน รู้สึกเหนื่อย เราต้องทำยังใงถึงจะถูกใจทุกคน เราท้อ

ตั้งเเต่เด็กจนโตพ่อเรากินเหล้าเเละชอบด่าเราตั้งเเต่เด็กเราพยามยามเข้าใจว่าตอนนั้นเค้าเมาเเต่เราก็อดร้องไห้ไม่ได้มันเป็นคำพูดที่ไม่น่าจะใช่คำพูดของคนเป็นพ่อที่ควรพูดออกมา เราบอกเเม่เเม่ก็บอกว่าเค้าเเค่

เเบบว่า ภาพที่เเกลำบากหรือ ยอมทำอะไรบ้างสิ่งบาง อย่างเพื่อเรา เรามีนะ เป็น ภาพที่เเกกำลังกั้นรั้ว เนื้อตัวเเก มอมเเมม เหงื่อโชก ตอนนั้นเราน่าจะ 7-8 ขวบได้ เเละคำที่ได้ยินวันนั้นคือ "ในหมู่บ้านนี

ขอพิมพ์ไปท้อไป คือตอนนี้เราอายุ19เเล้ว เรียนไม่จบกศน.เลย บางทีเราเครียดจนเก็บไปฝัน เราต้องออกมาเรียนด้วยความจําเป็นทางร่างกาย สถานะบ้านเราไม่จนเเละก็ไม่ได้รวย  เรามีความฝันอยากเข้าคณะเเพทย์ เราไม

คนเราเกิดมามีชีวิตที่ต่างกันเหลือเกิน บางคนรวยล้นฟ้า บางคนข้าวแต่ล่ะมื้อยังไม่มีกิน เคยคิดและตั้งคำถามกับตัวเองทำไมต้องเกิดมาลำบากจัง ? ทำไมไม่รวยเหมือนคนอื่นเขา ? ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีเงินใช้จ่ายจากพ