เราเกิดจากความตั้งใจของพ่อเเม่รึเปล่า?

เราอยากรู้ว่าเราเกิดจากความผิดพลาดของพ่อเเม่รึเปล่า. เราเป็นพี่สาวคนโต ครอบครัวเราฐานะปานกลาง ตั้งเเต่เกิดมาเราไม่เคยได้กำลังจากพ่อเเม่เลย เราเหนื่อย เราท้อมาก น้องชายเรามักจะได้ความสนใจจากพ่อเเม่มากกว่า เราตัวคนเดียว เราซึมเศร้าตั้งเเต่เด็กจนทุกวันนี้ เราใช้ชีวิตเเบบสิ้นหวัง พ่อเเม่มักจะชอบว่าเราเสมอ ถึงจะไม่ได้รุนเเรงอะไร เเต่บางที่เราก็รู้สึกเครียดมากกับเรื่องนี้ ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นเลย. เราอยากปรึกษาพ่อเเม่มากเเต่เวลาเราพูดเรื่องอะไรออกไปท่านมักจะไม่เข้าใจเราเสมอ เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิตมาก เรามักเเอบร้องไห้ในห้องบ่อยมาก. เราเป็นร่าเริงนะตอนอยู่กับเพื่อน เเต่พอกับบ้านเรามักจะเก็บตัวเสมอ เราอยากหาใครให้เราระบายมากๆเเต่กลัวเขาจะไม่เข้าใจเราเหมือนพ่อเเม่ บางทีเราก็เหนื่อยเเละท้อจนจะเป็นประสาท อยากจะพอสักที อยากหยุดใช้ชีวิตไว้ เเต่มันทำไม่ได้ เราเลยคิดว่าบางทีเราอาจจะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจของพ่อเเม่ก็ได้


มีใครพอเป็นเหมือนเราบ้างไหม