สวัสดีครับผมเป็นนักศึกษาครับ คือมหาลัยที่ผมเรียนอ่ะครับ เขาปิดเทอมเพื่อจะเปลี่ยนตามอาเซียนใช่ไหมครับ ก็จะปิดตั้ง 6เดือน ปิดตั้ง 6เดือนแหน่ะจะให้อยู่เฉยๆ ก็คงจะไม่ไหวใช่ไหมหล่ะครับ ผมก็เลยไปหางานทำตั้งแต่วันแรกที่ปิดเทอม คือผมอาศัยอยู่ในตัวเมืองของจังหวัดอ่ะครับ ผมก็เลยไปหางานที่แรกที่ผมสมัครเลยก็โรงหนังอ่ะครับ ตอนแรกเขาเรียกผมไปสัมภาษณ์ผมดีใจมากที่ได้งาน แต่พอสัมภาษณ์เสร็จเขาบอกว่ายังไม่ 18 ไว้มาสมัครใหม่นะ โอเครเข้าใจ อีก เดือนนึง 18ผมก็เลยไปสมัครเลย ผมบอกพี่ผู้จัดการโรงหนังผม 18ละนะครับ เอ่อแล้วตอนนี้ผมมาสมัครใหม่ได้หรือยังครับ เขาพูดแบบปัดๆว่า ไว้วันหลังนะคะพนักงานเต็มแล้ว ผมก็แอบเฟวๆนิดนึง แต่ผมไม่ย่อท้อตามตระเวนสมัครอีก 4-5 ที่ เซเว่น โรบินสัน โฮมโปร บลาๆ สรุปคือไม่ได้ซักที่ รู้สึกแบบอารัยหว่ะเนี่ย คือแบบเห็นเพื่อนทำงานจนเงินเดือนจะออกแล้วเรายังไม่ได้งานเลย โอเครไม่เป็นไร ก็กลับไปทำงานที่เก่า ที่ทำงานเก่าที่ผมทำอ่ะจะเป็นร้านอาหารบรรยากาศดีแต่เงินเดือนได้ไม่เยอะนะครับวันละ 200บาท ที่ผมกลับไปทำเพราะคิดว่าที่สมัครงานไว้คงไม่โทรมาเร็วๆนี้ก็ไปทำรอก่อนรอเวลา โอเครก็ไปทำรอ เมื่อก่อนผมทำก็จะเป็นกันเองกับเจ้าของร้านมาก แบบสนิทกันเลย คือผมทำมาตั้งแต่ปิดเทอม ม.3จนถึงปิดเทอมใหญ่ ม.5อ่ะครับ แต่ก็ไม่ได้ทำตลอดว่างเมื่อไหร่ก็ไปอะไรแบบนั้น เพราะเราก็มีเรียนด้วยเอาเงินไว้กินขนมจะได้ไม่ต้องขอที่บ้านเพิ่มอ่ะนะ5555 แต่การกลับไปคราวนี่เจ้าของร้านไม่ได้มาคุมร้านเอง แต่เขาเอาภรรยามาคุมทุกอย่างเลยเปลี่ยนไป ภรรยาเจ้าของร้านพูดกับผมด้วยประโยคที่ว่า ที่ให้มาทำอ่ะเพราะสงสารหรอกนะถึงให้มา ก็ทำตัวให้มันดีดีละกัน วันนี้ยังเบาๆ ที่นางให้ผมมาเพราะวันนั้นทัวร์ลงร้านลูกค้าจะเยอะมากงานหนักมากถ้าทัวร์ลง กว่าจะเสิร์ฟจัดโต๊ะเสร็จ จุดไฟยกหม้อ เก็บจานเก็บโต๊ะคือวันนั้นเหนื่อย เพื่อเงิน 200บาท ทำงานตั้งแต่ 9โมงยัน 4ทุ่มกว่าๆ เมื่อก่อนเข้า10โมงนู้น วันต่อมาผมก็มาทำงานปกติ เข้าตามเวลาที่นางกำหนด นางพูดกับผมว่า ถ้าทำงานที่นี่แล้วให้วันละไม่ถึง 200จะเอาไหม ผมก็ถามว่าแล้ววันละเท่าไหร่อ่ะครับ นางบอกว่าไปคิดเอาเอง เพราะที่นี่ไม่ใช้วุฒิการศึกษาอยู่แล้วฉันจะทำอะไรก็ได้ ผมก็แบบหืมคิดในใจ อะไรว่ะเนี่ยจบมาก็สูงแต่ทำไมพูดจาต่ำราวชะนี้หล่ะ ผมก็เลยแอบไปโทรปรึกษาที่บ้าน ว่าจะไม่ทำแล้วถ้าได้เงินไม่ถึง 200ใครจะไปทำกันหล่ะ ผมเองก็ไม่อยากมีปัญหาก็เลยบอกไปว่าที่ทำงานใหม่โทรมาให้ไปสัมภาษณ์แล้วก็ขอเงินเมื่อวานด้วย 200บาท แล้วนางก็บอกประโยคนางฟ้าว่าไปดีๆนะลูก ให้โชคดีกับที่ทำงานใหม่นะ คิดในใจว่า ทำไมเธอเปลี่ยนการพูดเร็วจัง หลังจากนั้นมาพักอยู่บ้านเฉยๆ อีก 2วัน โทรปรึกษาที่บ้านบอกเขาว่าจะไปอยู่กับที่บ้านอีกอำเภอของจังหวัด ที่อำเภอนั้นจะเป็นเขตอุตสาหกรรมเลยอ่ะครับ โรงงานเยอะมาก พอผมไปถึงที่นั่นก็ได้งานเลย โรงงานที่มีโลโก้ใช้สีฟ้ากับสีน้ำเงินอ่ะครับ ขอไม่บอกชื่อโรงงานละกัน ผมได้งานก็ดีใจเป็นธรรมดาตามภาษาเด็กอยากได้เงินไปเรียนเยอะๆ นี่แหล่ะคือจุดเริ่มต้นสังคมโรงงานของผม ตอนผมเข้าไลน์ที่ผมทำงาน คือทำงานเป็นพนักงานฝ่ายผลิตอ่ะครับ ตอนแรกๆ ก็ไม่ค่อยเหนื่อยหรอก พนักงานใหม่ เขาก็จะเทรนงานแล้วก็ทำงานเบาๆ ไปก่อน ผมก็คิดก็เป็นนักศึกษานี่ครับ คงจะไม่ทำงานไรหนักมาก แต่พออยู่มาเรื่อยๆ เริ่มเข้ากะ เริ่มทำงานเป็นคือเหนื่อยมาก ยิ่งเข้ากะวันแรกนะ เหมือนศพมากอ่ะครับ ผมจำได้เลยว่าวันที่เข้ากะครั้งแรกของชีวิตผมไปแอบหลับในห้องน้ำตั้งครึ่งชั่วโมง ทรมานมาก พอทำงานเป็นแล้ว จากที่นั่งทำงาน ก็ไปยืนทำงานเหมือนพี่ๆคนอื่นเขา ยืนทำงานทุกวัน วันละ 12ชม. ยิ่งเข้ากะเหมือนตายทั้งๆที้ยังยืนอยู่อ่ะครับ แล้วงานที่ผมทำนะมันเป็นงานที่ค่อนข้างใช่ความคล่องแคล่วมาก คือต้องค่อยๆฝึกฝนถึงจะทำเร็วเหมือนคนอื่นๆ ช่วงแรกๆคือเหนื่อยมากกว่าจะเสร็จ เขาเสร็จหมดแล้วผมยังไม่เสร็จเลยคือเหลืองานเยอะมาก กว่าจะเสร็จทันเขา ใช้เวลา 2เดือนกว่าจะชำนาญงาน พอชำนาญงานปุ๊บ เขาก็เร่งงานเราให้ได้ตามแพลนที่โรงงานกำหนดในแต่ละวัน บางวันได้บ้างไม่ได้บ้าง โดนด่าอีกเซ็งๆ จากงานที่เหนื่อยในแต่ละวันไม่พอ คนที่ทำงานอีกเพลียมาก มีอยู่ครั้งมีชะนีอ้วนเขียนงานที่นางทำด้วยชื่อของนาง แล้วหัวหน้าบอกว่างานลืมทำอย่างนั้นลืมทำอย่างนี้ แล้วนางก็ชี้มาบอกผมว่าผมเป็นคนทำ นางบอกว่าเห็นผมทำอยู่ทั้งวัน ผมก็บอกห่ะจะมาโทษไรกันแบบนี้ไม่ได้นะ เขียนชื่อก็เขียนอยู่ยังจะมาโทษกันอีก ผมไม่ยอมจนหัวหน้าบอกช่างมันเถ่อะไม่เป็นไร บางวันก็โดนหลอกใช้บ้าง หลอกด่าบ้าง บอกไม่มีเพื่อนคบบ้าง มีอยู่ครั้งนึงมีพนักงานในไลน์แก่แล้วหล่ะ 30+ แกโดนหัวหน้างานด่าแล้วแกก็มาด่าผมว่า จำไว้เลยนะนี้แหล่ะพวกมีการศึกษามีแค่วุฒิการศึกษา แต่แมร่งไม่มีความคิด หืมผมแอบเจ็บแรงมาก แต่ผมไม่โต้ตอบใดๆ ผมคิดในใจใครกันแน่ว่ะไร้ความคิดว่ะ โดนแขวะว่าไม่มีเพื่อนคบ โดนแขวะหลายอย่างต่างๆนาๆ ทำให้ผมรู้ว่าสังคมโรงงานมันคือที่สุดแล้วจริงๆอ่ะครับ เสียสุขภาพกายไม่พอ ยังต้องมาเสียสุขภาพจิตกันอีกโอ้ยเพลียๆ ผมนี่นับวันรอไปเรียนทุกวันเลยครับ อีก 20กว่าวันผมก็ต้องอดทนแล้วผ่านไปให้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะหนักขึ้นทุกวันก็เถ่อะ ผมก็แอบคิดนะว่าผมจะทิ้งท้ายทำงานให้พังไว้ซะดีเปล่า5555ความคิดชั่ว แต่คงไม่ทำหรอก อิอิ ฝากถึงนักศึกษาด้วยกันนะครับว่าสู้ๆ ถึงวันนี้เราจะเป็นลูกน้องเขา จำไว้ว่าวันนี้เราแค่มาหาเงิน แต่ในวันหน้าเราจะต้องยิ่งใหญ่ให้มากกว่าสิ่งที่ทำในวันนี้เมื่อเรามีโอกาศ สู้ๆครับ 55555666 ถ้าผิดแท๊กขอโทษนะครับ เล่าเรื่องไม่เก่งขอโทษนะครับ กระทู้แรกด้วย5555555555
ประสบการณ์ ม.6กำลังขึ้นปี1 ปิดเทอม 6เดิอนกับงานพาร์ทไทม์ที่แสนทรหด เหนื่อยงานไม่พอยังเหนื่อยคนอีก