สวัสดีครับ ผมเลิกกับแฟนมาเดือนนี้ก็เดือนที่ 5 แล้ว ! (เหมือนจะยังไม่นาน)
ใจจริงผมก็ยังไม่อยากเสียเค้าไปหรอกครับ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะอยากกลับมารึเปล่า
บอกผมทีผมควรขอโอกาสเขาอีกสักครั้ง หรือ ผมควรปล่อย !!!
ผมกับแฟนครบกันตอนเรียนมัธยมครับ ผมอยู่ ม 6 เค้าอยู่ ม 4 เราทั้งคู่เป็นผู้ชายนะครับ
ผมไปจีบเขาก่อน ตอนแรกๆเค้าก็เหมือนจะไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่ ออกจะเกลียดขี้หน้าผมด้วยครับ
ผมชอบทำตัวเด่นๆอ่า เลยโดนน้องเค้าหมั่นไส้ แต่พอคุยกันไปเรื่อยๆก็เหมือนยิ่งคุยยิ่งชอบกันหน่ะครับ
ตอนแรกน้องเค้าก็ไม่ได้ชอบผมหรอก พูดกับผมก็ไม่เพราะ ด่าผม ว่าผม พูดเหมือนไม่อยากจะคุยด้วย
แต่ผมก็ทนได้ครับ ขอแค่ได้คุยกับเขาผมก็มีความสุขแล้ว แรกๆก็แค่จีบเล่นๆ แต่พอนานวันก็เหมือนว่าทุกเรื่องในชีวิตผมมันค่อยๆมีเค้าเข้ามาเติมเต็ม
ครอบครัวผมแยกกันอยู่อ่าครับ แม่เสีย พ่อมีครอบครัวใหม่และก็ย้ายไปอยู่กับแม่คนใหม่ ผมก็อยู่บ้านเดิมคนเดียวมาตั้งแต่ ม 2 จนทุกอย่างมันชินกับการอยู่คนเดียว ไม่ค่อยจะได้แคร์ความรู้สึกคนอื่นมาก สรุปเราก็ครบกันครับ (น้องเค้าตกลงหลังจากคุยกันพอสมควรทุกวัน) ที่บ้านผมและบ้านเค้ารู้จักกันครับ บ้านแม่ใหม่ผมกับบ้านเค้าอยู่ใกล้ๆกัน แต่ค่อนข้างไกลบ้านที่ผมอยู่ ผมชอบไปบ้านพ่อ เผื่อได้เจอเค้า แล้ววันนึงน้องเค้าก็มาหาผมที่บ้าน ตอนนั้นผมไม่สบาย และเราก็จูบกัน วันนั้น ก็คือ วันนี้เมื่อปีที่แล้วอ่าครับ
ความสัมพันธ์เราก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไปรับไปส่งน้องเค้าที่บ้าน ถึงคนละทางเราก็ยังไปรับไปส่งเพราะช่วงเวลาที่อยู่กับเขามันมีความสุขมาก ผมชอบร้องเพลงให้เค้าฟังตอนขับรถ ชอบให้เค้ากอดผม ชอบให้เค้าคุยกะผม ก็มีหลายทีที่เราไม่ค่อยเข้าใจกันและผมก็จะเป็นคนที่ท้าเลิกกับเค้าตลอด เค้าไม่เคยตอบผมเลย เอาแต่เงียบทุกครั้งที่ผมท้าเลิก และพอผมอารมณ์เย็นลงผมก็จะเป็นคนไปง้อขอคืนดีกับเขาตลอด น้องเค้าค่อนข้างเป็นคนที่ร่าเริง แต่พอคบกับผมแล้วเหมือนน้องเค้าเริ่มเศร้าลงเรื่อยๆ เริ่มซึมๆ แต่ตอนที่เราดีกันเค้าก็ดูมีความสุขจนน่าอิจฉา แต่ตอนเราทะเลาะกันเค้าก็ร้องไห้ที่โรงเรียนให้คนเห็นบ่อยๆ จนผมก็ยอมใจอ่อนขอโทษและขอคืนดีตลอด เราค่อนข้างอยู่ด้วยกันบ่อยครับ เช้าไปรับไปส่ง เย็นก็ไปรับไปส่ง พอมืดก็ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ และพักหลังเราก็นอนด้วยกัน บ้านผมบ้าง บ้านเค้าบ้าง เค้าก็จับได้เรื่องที่ผมคุยเล่นกะคนอื่นบ้าง แต่ผมก็ลื่นจนทำให้เค้าหายงอนได้ทุกที
จนมาวันนึง เหมือนเค้าเริ่มจะเศร้าๆ เริ่มไม่ค่อยอยากเห็นหน้าผม เริ่มทำเหมือนผมไม่มีตัวตน เอาง่ายๆเค้าเหมือนกับไปเป็นคนเดิม (คนที่ตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกัน) เหมือนทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนครั้งที่เรายังไม่ได้คบกัน แต่มันดันมีอยู่ 1 อย่างที่ไม่เหมือนเดิม คือผมจากที่ไม่ต้องการใครในชีวิต แต่เหมือนเขามาเติมเต็มให้กับคนที่ใช้ทั้งครึ่งชีวิตเพื่อต้องการรักจากใครสักคน แล้วเค้าก็เข้ามาเติมให้ ตอบโจทย์ได้ทุกอย่าง แต่ก่อนเป็นไข้ก็ต้องเช็ดตัวเอง หาข้าวกินเอง พอเค้าเข้ามาทำให้ผมรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ผมตามหามาทั้งชีวิต คนที่เคยทำแบบนี้ให้เท่าที่จำได้ก็คงมีเพียงแม่ของผม ที่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าแม่ยังอยู่ รู้สึกว่าเค้าเป็นความรักของผม วันที่เราเลิกกัน ผมรถล้มอ่าครับ ไม่ได้เจ็บมาก แต่เดินไม่ค่อยสะดวก ผมพยายามเดินไปหาเค้าด้วยขากะเผกกะเผกของผม ตอนนั้นเค้าก็คงยุ่งอยู่ผมก็เหมือนจะชวนคุย อยากอ้อนแฟนอ่าครับ ผมบอกว่าเดี๋ยวนั่งดูเฉยๆ ไม่พูดก็ได้ ผมก็ถามเค้าว่าสอบอยู่หรอ ก็ผมก็เจ็บอ่าครับ แต่เค้าบอกเดียวทำให้ผมต้องเดินออกไป
เค้าบอกว่า "ไหนว่าจะไม่พูด" ผมงี่เง่าใช่มั้ยครับ ผมรู้ แต่ผมแค่ต้องการเค้าในเวลาที่ผมล้มอ่าครับ เพราะปกติผมก็ไม่อ้อนใครอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้คนที่เอาแต่เงียบเมื่อผมท้าเลิก กลับเป็นคนที่ขอผมเลิกเอง เค้าก็ไปคุยกะคนอื่นบ้าง มีกิ๊กบ้าง ถ้าเป็นผมทำแบบนี้เมื่อก่อนเค้าก็คงแสดงความไม่พอใจต่อผม แต่พอมันมาเป็นผมกลับไม่มีสิทธิ์ทำแบบเค้าบ้าง คืนสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน ผมนอนหนุนตักเค้าร้องไห้ ในขณะที่เค้าแชทบอกคนอื่นว่าคิดถึง ผมร้องไห้โดยไม่มีเสียง ไม่รู้ว่าเค้าสังเกตรึเปล่าด้วยซ้ำว่าผมร้องไห้ คือชีวิตผมค่อนข้างร้องไห้ยากครับ ที่จำได้ก็มีแค่เเม่เสียแค่ครั้งเดียวที่ผมร้อง แล้วหลังจากคืนนั้นผมก็พยายามจะขอคืนดี แต่เค้าก็ไม่ให้โอกาสผม ผมคงไม่ดีจริงๆแหละครับ ทำให้เค้าเสียใจตลอด และตอนนี้ก็เหมือนเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับผม จนตอนนี้ก็ผ่านมา 5 เดือนละครับ ผมไม่รู้ว่าจะไปขอโทษและขอคืนดี หรือ จะปล่อยเค้าให้ได้เจอคนที่ดีกว่าผม แต่ที่รู้คือ เค้าจะเป็นรักแรกของผมตลอดไป
ตอนนี้ผมก็จบ ม 6 แล้ว จะไปต่อมหาลัย แต่ใจผมก็ยังอยู่ที่นี่อยู่ครับ อย่างน้อยครั้งนึงก็เคยรักกัน และมันจะไม่ตายไปจากใจผมแน่นอน
ผมสมควรง้อเค้ากับมาหรือว่าผมควรปล่อยเขาไปดีครับ ?
ใจจริงผมก็ยังไม่อยากเสียเค้าไปหรอกครับ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะอยากกลับมารึเปล่า
บอกผมทีผมควรขอโอกาสเขาอีกสักครั้ง หรือ ผมควรปล่อย !!!
ผมกับแฟนครบกันตอนเรียนมัธยมครับ ผมอยู่ ม 6 เค้าอยู่ ม 4 เราทั้งคู่เป็นผู้ชายนะครับ
ผมไปจีบเขาก่อน ตอนแรกๆเค้าก็เหมือนจะไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่ ออกจะเกลียดขี้หน้าผมด้วยครับ
ผมชอบทำตัวเด่นๆอ่า เลยโดนน้องเค้าหมั่นไส้ แต่พอคุยกันไปเรื่อยๆก็เหมือนยิ่งคุยยิ่งชอบกันหน่ะครับ
ตอนแรกน้องเค้าก็ไม่ได้ชอบผมหรอก พูดกับผมก็ไม่เพราะ ด่าผม ว่าผม พูดเหมือนไม่อยากจะคุยด้วย
แต่ผมก็ทนได้ครับ ขอแค่ได้คุยกับเขาผมก็มีความสุขแล้ว แรกๆก็แค่จีบเล่นๆ แต่พอนานวันก็เหมือนว่าทุกเรื่องในชีวิตผมมันค่อยๆมีเค้าเข้ามาเติมเต็ม
ครอบครัวผมแยกกันอยู่อ่าครับ แม่เสีย พ่อมีครอบครัวใหม่และก็ย้ายไปอยู่กับแม่คนใหม่ ผมก็อยู่บ้านเดิมคนเดียวมาตั้งแต่ ม 2 จนทุกอย่างมันชินกับการอยู่คนเดียว ไม่ค่อยจะได้แคร์ความรู้สึกคนอื่นมาก สรุปเราก็ครบกันครับ (น้องเค้าตกลงหลังจากคุยกันพอสมควรทุกวัน) ที่บ้านผมและบ้านเค้ารู้จักกันครับ บ้านแม่ใหม่ผมกับบ้านเค้าอยู่ใกล้ๆกัน แต่ค่อนข้างไกลบ้านที่ผมอยู่ ผมชอบไปบ้านพ่อ เผื่อได้เจอเค้า แล้ววันนึงน้องเค้าก็มาหาผมที่บ้าน ตอนนั้นผมไม่สบาย และเราก็จูบกัน วันนั้น ก็คือ วันนี้เมื่อปีที่แล้วอ่าครับ
ความสัมพันธ์เราก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไปรับไปส่งน้องเค้าที่บ้าน ถึงคนละทางเราก็ยังไปรับไปส่งเพราะช่วงเวลาที่อยู่กับเขามันมีความสุขมาก ผมชอบร้องเพลงให้เค้าฟังตอนขับรถ ชอบให้เค้ากอดผม ชอบให้เค้าคุยกะผม ก็มีหลายทีที่เราไม่ค่อยเข้าใจกันและผมก็จะเป็นคนที่ท้าเลิกกับเค้าตลอด เค้าไม่เคยตอบผมเลย เอาแต่เงียบทุกครั้งที่ผมท้าเลิก และพอผมอารมณ์เย็นลงผมก็จะเป็นคนไปง้อขอคืนดีกับเขาตลอด น้องเค้าค่อนข้างเป็นคนที่ร่าเริง แต่พอคบกับผมแล้วเหมือนน้องเค้าเริ่มเศร้าลงเรื่อยๆ เริ่มซึมๆ แต่ตอนที่เราดีกันเค้าก็ดูมีความสุขจนน่าอิจฉา แต่ตอนเราทะเลาะกันเค้าก็ร้องไห้ที่โรงเรียนให้คนเห็นบ่อยๆ จนผมก็ยอมใจอ่อนขอโทษและขอคืนดีตลอด เราค่อนข้างอยู่ด้วยกันบ่อยครับ เช้าไปรับไปส่ง เย็นก็ไปรับไปส่ง พอมืดก็ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ และพักหลังเราก็นอนด้วยกัน บ้านผมบ้าง บ้านเค้าบ้าง เค้าก็จับได้เรื่องที่ผมคุยเล่นกะคนอื่นบ้าง แต่ผมก็ลื่นจนทำให้เค้าหายงอนได้ทุกที
จนมาวันนึง เหมือนเค้าเริ่มจะเศร้าๆ เริ่มไม่ค่อยอยากเห็นหน้าผม เริ่มทำเหมือนผมไม่มีตัวตน เอาง่ายๆเค้าเหมือนกับไปเป็นคนเดิม (คนที่ตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกัน) เหมือนทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนครั้งที่เรายังไม่ได้คบกัน แต่มันดันมีอยู่ 1 อย่างที่ไม่เหมือนเดิม คือผมจากที่ไม่ต้องการใครในชีวิต แต่เหมือนเขามาเติมเต็มให้กับคนที่ใช้ทั้งครึ่งชีวิตเพื่อต้องการรักจากใครสักคน แล้วเค้าก็เข้ามาเติมให้ ตอบโจทย์ได้ทุกอย่าง แต่ก่อนเป็นไข้ก็ต้องเช็ดตัวเอง หาข้าวกินเอง พอเค้าเข้ามาทำให้ผมรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ผมตามหามาทั้งชีวิต คนที่เคยทำแบบนี้ให้เท่าที่จำได้ก็คงมีเพียงแม่ของผม ที่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าแม่ยังอยู่ รู้สึกว่าเค้าเป็นความรักของผม วันที่เราเลิกกัน ผมรถล้มอ่าครับ ไม่ได้เจ็บมาก แต่เดินไม่ค่อยสะดวก ผมพยายามเดินไปหาเค้าด้วยขากะเผกกะเผกของผม ตอนนั้นเค้าก็คงยุ่งอยู่ผมก็เหมือนจะชวนคุย อยากอ้อนแฟนอ่าครับ ผมบอกว่าเดี๋ยวนั่งดูเฉยๆ ไม่พูดก็ได้ ผมก็ถามเค้าว่าสอบอยู่หรอ ก็ผมก็เจ็บอ่าครับ แต่เค้าบอกเดียวทำให้ผมต้องเดินออกไป
เค้าบอกว่า "ไหนว่าจะไม่พูด" ผมงี่เง่าใช่มั้ยครับ ผมรู้ แต่ผมแค่ต้องการเค้าในเวลาที่ผมล้มอ่าครับ เพราะปกติผมก็ไม่อ้อนใครอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้คนที่เอาแต่เงียบเมื่อผมท้าเลิก กลับเป็นคนที่ขอผมเลิกเอง เค้าก็ไปคุยกะคนอื่นบ้าง มีกิ๊กบ้าง ถ้าเป็นผมทำแบบนี้เมื่อก่อนเค้าก็คงแสดงความไม่พอใจต่อผม แต่พอมันมาเป็นผมกลับไม่มีสิทธิ์ทำแบบเค้าบ้าง คืนสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน ผมนอนหนุนตักเค้าร้องไห้ ในขณะที่เค้าแชทบอกคนอื่นว่าคิดถึง ผมร้องไห้โดยไม่มีเสียง ไม่รู้ว่าเค้าสังเกตรึเปล่าด้วยซ้ำว่าผมร้องไห้ คือชีวิตผมค่อนข้างร้องไห้ยากครับ ที่จำได้ก็มีแค่เเม่เสียแค่ครั้งเดียวที่ผมร้อง แล้วหลังจากคืนนั้นผมก็พยายามจะขอคืนดี แต่เค้าก็ไม่ให้โอกาสผม ผมคงไม่ดีจริงๆแหละครับ ทำให้เค้าเสียใจตลอด และตอนนี้ก็เหมือนเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับผม จนตอนนี้ก็ผ่านมา 5 เดือนละครับ ผมไม่รู้ว่าจะไปขอโทษและขอคืนดี หรือ จะปล่อยเค้าให้ได้เจอคนที่ดีกว่าผม แต่ที่รู้คือ เค้าจะเป็นรักแรกของผมตลอดไป
ตอนนี้ผมก็จบ ม 6 แล้ว จะไปต่อมหาลัย แต่ใจผมก็ยังอยู่ที่นี่อยู่ครับ อย่างน้อยครั้งนึงก็เคยรักกัน และมันจะไม่ตายไปจากใจผมแน่นอน