สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราเชื่อว่าเพื่อนๆหลายคนเคยมีความรัก บางครั้งก็สมหวัง บางครั้งก็ผิดหวัง และความรัก มันก็มีหลายแบบน่ะ
แต่ความรักที่เกิดขึ้นกับเราสิ มันผิดหวัง
ก่อนอื่นต้องบอกเลยน่ะค่ะว่า เราไม่ใช่คนสวยหรือโดดเด่นอะไร เป็นนักเรียนหญิงธรรมดาๆ เราเป็นคนเงียบๆค่ะ และก็ไม่ใช่คนที่จะชอบใครมั่วๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่คืออยู่ดีๆความรู้สึกนี้มันก็เกิดขึ้นกับเราเราหลงชอบครูค่ะ เป็นคนแรกที่เราชอบ และก็น่าจะ เป็นคนสุดท้าย..... ครูแกย้ายมาสอนได้หลายปีแล้ว แต่เราเพิ่งมาจะชอบครูได้ ปีเดียว ตอนแรกๆที่ครูแกย้ายเขามาไม่ชอบเลยค่ะเพื่อนทั้งโรงเรียนก็ไม่ชอบ เพราะแกโหดมากๆ แถมยังขี้เก๊ก วางมาดอีก หึหึ คงคิดว่าตัวเองหล่อ เป็นอะไรที่เข้าใจยากมาก แลละคนเข้าถึงยาก แถมยัง ด่าเก่งอีก ด่าแบบอ้อมๆ เหมือนเชือดเบาๆ เวลาเรียนวิชานี้ทีไร รู้สึกเบื่อขี้หน้า ไม่อยากเรียน อย่ากป่วยหนัก เพราะเวลาแกสอนทีไรชอบทำหน้าตา ใส่อารมณ์ มันทำให้เราและเพื่อนคนอื่นๆกดดันมากๆ แต่พอวันเวลาผ่านไป เมื่อเราได้มีโอกาศได้พูดได้คุยกับครู แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้ชอบน่ะ ยังเฉยๆคุยปกติ แต่พอหลังๆเราก็รู้สึกว่า ครูแกเป็นคน น่ารัก คุยง่าย คุยเดียวแล้วมีความสุข แล้วเราก็รู้สึกตัวเองว่า เราเริ่มชอบเขา คือครูเขาก็ชอบมาคุยกับเรา ชวนเราไปเข้านั้นเข้านี่ ทำโน้นทีทำนี้ที บางครั้งแค่เดินสวนก็ถาม ว่าเจอเราที่นั้นที่นี่น่ะ ไปทำอะไรหรอ อะไรประมาณนี้ (ในใจเลือกอะไรกับกูเนี้ย) มันเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง จนเรารู้ใจตัวเองว่าเราชอบครู เราก็เริ่มรู้สึกเขิลอยู่เดียวเมื่อเวลาครูอยู่ไกล้ๆ เราเริ่มสอบถามเรื่องของครูจากเพื่อนผู้ชาย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราชอบครู คือเราจะเนียนๆถามไปว่า ในโรงเรียนนี้ว่าครูคนไหนโหดสุด(แน่นอนครูแกต้องติดอันดับ)พอมันเอ่ยชื่อครูขึ้นมาเราก็จะแกล้ง ถามเรื่องต่างๆนาๆ บลาๆเบอๆค่ะ55+ (แต่ที่จริงเวลาเราชอบใครเราก็มักจะเอาเรื่องต่างๆมาปะติดปะต่อกันให้ตัวเองรู้สึกดี อันนี้เราก็รู้ดี)วันไหนที่เจอ มันเหมือนมันสั่นๆ เขิลๆ อาการแบบนี้ไม่เคยเป็นเลย
เขิลจนแทบจะหัวเราะออกมาเลย แปลก
เดี่ยวนี้เดินผ่านที่ไหน(จริงๆแล้วแอบดักรอก่อนคือเตรียมมาแล้ว) เราก็จะเข้าไป สวัสดี บางครั้งอยู่ตั้งไกล ก็วิ่งแทบหอบกินเพื่อจะมาสวัสดี บางทีก็บ้าๆบอๆ สวัสดีแล้วหันไป เดินล้มบ้างชนโน้นชนนี่บ้าง บ้าที่สุด ครูแกก็ถามว่าเป็นอะไรไหม แล้วก็หัวเราะ เราก็ยิ่งเขิล บลาๆเบอๆค่ะ เราคิดถึงแต่ครู แทบจะทุกลมหายใจเข้าออกเลยล่ะ
เป็นแบบนั้นอยู่นาน จนมันเริ่มเป็น ทุกข์
ลึกๆแล้วเราคิดว่าครูคงไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับเราและตอนนี้เราก็คิดว่าครูก็น่าจะสังสัย เหมือนกัน ว่าเราคิดยังไง เพราะจากท่าทีและสายตา ที่ครูมองเรามันเปลี่ยนเป็นความสงสัย ความคิดอยู่ในใจลึกๆเพราะเราก็มองครูแบบว่ามันเปลี่ยนมันไม่เหมือนเดิม เพราะเราเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าสายตา ได้ดีมากๆ(เพื่อนบอก)
และสิ่งบางสิ่งที่เราคิดว่าครูไม่รู้ แต่จริงๆแล้ว ครูรู้ เพราะก็เคยเป็นนักเรียนมาเหมือนเรา แล้วผ่านม่กี่รุ่นต่อกี่รุ่น เราเลยเหมือนจะคิดได้ แต่พอนานๆๆๆๆไป
เราก็เริ่มคิดได้ ว่าอืม เราควรพอได้แล้วน่ะ
มันผิดมากน่ะ เขาเป็นครู คิดอยู่แบบนั้น เราก็เริ่มออกห่างค่ะ เวลาเจอก็เดินหนี หลีกเลี่ยงตัวเอง มันเป็นอะไรที่ ทรมานมากกับการที่ เดินหนีคนที่ตัวเรารัก
แต่ก็ยังพยายามอยู่ เราคิดว่าวันใดวันหหึ่ง
ถ้าเราพร้อมกว่านี้ เรียนจบ มีการมีงานทำ
เราโสด ครูโสด เราก็อยากจะบอกความในใจกับครูให้แกได้รู้ คงจะมีความสุขมากๆเลย แต่ตอนนี้หยุดไว้ก่อนดีกว่าน่ะเรา แต่ถ้าจะให้เลิกเราเลิกรัก บอกตามตรง เลิกรักไม่ได้
ได้แต่รั้งตัวเอง เอาแค่มีกำลังใจมาโรงเรียนก็พอ เพ้อบางครั้งบางคราวแต่ก็เนียนๆส่วนตัวเรารู้ว่ามันผิดแต่ครูเชื่อไหม ว่าคำว่ารักเนี้ย ครูเป็นดีค่ะ หนูคงจะชอบครูตรงนี้ แต่ไม่ใช่ว่าครูต้องมาชอบหนูหรอกแค่ครูเป็นแบบเดิม หนูขอเป็นคนที่แอบรักข้างเดียวก็พอ ไม่เคยคิดแย้งเพราะครูก็มีครอบครัวแล้ว แค่อยากมองอยู่ไกลๆแล้วเห็นครูมีความสุข ถ้าวันไหนเลิกรักครูได้คงดี อืม เห่อ! อยากถามว่าความรู้สึกแบบนี้ของเรา มันผิดไหม และมากแค่ไหน ถ้าใครมีเรื่อบแบบนี้ ก็เล่าให้ฟังหน่อยน่ะ(ถ้าสิ่งที่เราพยายามอธิบายบายมันเข้าใจยากเราขอโทษด้วยน่ะ)
แอบรัก ครู ผิดไหม
แต่ความรักที่เกิดขึ้นกับเราสิ มันผิดหวัง
ก่อนอื่นต้องบอกเลยน่ะค่ะว่า เราไม่ใช่คนสวยหรือโดดเด่นอะไร เป็นนักเรียนหญิงธรรมดาๆ เราเป็นคนเงียบๆค่ะ และก็ไม่ใช่คนที่จะชอบใครมั่วๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่คืออยู่ดีๆความรู้สึกนี้มันก็เกิดขึ้นกับเราเราหลงชอบครูค่ะ เป็นคนแรกที่เราชอบ และก็น่าจะ เป็นคนสุดท้าย..... ครูแกย้ายมาสอนได้หลายปีแล้ว แต่เราเพิ่งมาจะชอบครูได้ ปีเดียว ตอนแรกๆที่ครูแกย้ายเขามาไม่ชอบเลยค่ะเพื่อนทั้งโรงเรียนก็ไม่ชอบ เพราะแกโหดมากๆ แถมยังขี้เก๊ก วางมาดอีก หึหึ คงคิดว่าตัวเองหล่อ เป็นอะไรที่เข้าใจยากมาก แลละคนเข้าถึงยาก แถมยัง ด่าเก่งอีก ด่าแบบอ้อมๆ เหมือนเชือดเบาๆ เวลาเรียนวิชานี้ทีไร รู้สึกเบื่อขี้หน้า ไม่อยากเรียน อย่ากป่วยหนัก เพราะเวลาแกสอนทีไรชอบทำหน้าตา ใส่อารมณ์ มันทำให้เราและเพื่อนคนอื่นๆกดดันมากๆ แต่พอวันเวลาผ่านไป เมื่อเราได้มีโอกาศได้พูดได้คุยกับครู แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้ชอบน่ะ ยังเฉยๆคุยปกติ แต่พอหลังๆเราก็รู้สึกว่า ครูแกเป็นคน น่ารัก คุยง่าย คุยเดียวแล้วมีความสุข แล้วเราก็รู้สึกตัวเองว่า เราเริ่มชอบเขา คือครูเขาก็ชอบมาคุยกับเรา ชวนเราไปเข้านั้นเข้านี่ ทำโน้นทีทำนี้ที บางครั้งแค่เดินสวนก็ถาม ว่าเจอเราที่นั้นที่นี่น่ะ ไปทำอะไรหรอ อะไรประมาณนี้ (ในใจเลือกอะไรกับกูเนี้ย) มันเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง จนเรารู้ใจตัวเองว่าเราชอบครู เราก็เริ่มรู้สึกเขิลอยู่เดียวเมื่อเวลาครูอยู่ไกล้ๆ เราเริ่มสอบถามเรื่องของครูจากเพื่อนผู้ชาย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราชอบครู คือเราจะเนียนๆถามไปว่า ในโรงเรียนนี้ว่าครูคนไหนโหดสุด(แน่นอนครูแกต้องติดอันดับ)พอมันเอ่ยชื่อครูขึ้นมาเราก็จะแกล้ง ถามเรื่องต่างๆนาๆ บลาๆเบอๆค่ะ55+ (แต่ที่จริงเวลาเราชอบใครเราก็มักจะเอาเรื่องต่างๆมาปะติดปะต่อกันให้ตัวเองรู้สึกดี อันนี้เราก็รู้ดี)วันไหนที่เจอ มันเหมือนมันสั่นๆ เขิลๆ อาการแบบนี้ไม่เคยเป็นเลย
เขิลจนแทบจะหัวเราะออกมาเลย แปลก
เดี่ยวนี้เดินผ่านที่ไหน(จริงๆแล้วแอบดักรอก่อนคือเตรียมมาแล้ว) เราก็จะเข้าไป สวัสดี บางครั้งอยู่ตั้งไกล ก็วิ่งแทบหอบกินเพื่อจะมาสวัสดี บางทีก็บ้าๆบอๆ สวัสดีแล้วหันไป เดินล้มบ้างชนโน้นชนนี่บ้าง บ้าที่สุด ครูแกก็ถามว่าเป็นอะไรไหม แล้วก็หัวเราะ เราก็ยิ่งเขิล บลาๆเบอๆค่ะ เราคิดถึงแต่ครู แทบจะทุกลมหายใจเข้าออกเลยล่ะ
เป็นแบบนั้นอยู่นาน จนมันเริ่มเป็น ทุกข์
ลึกๆแล้วเราคิดว่าครูคงไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับเราและตอนนี้เราก็คิดว่าครูก็น่าจะสังสัย เหมือนกัน ว่าเราคิดยังไง เพราะจากท่าทีและสายตา ที่ครูมองเรามันเปลี่ยนเป็นความสงสัย ความคิดอยู่ในใจลึกๆเพราะเราก็มองครูแบบว่ามันเปลี่ยนมันไม่เหมือนเดิม เพราะเราเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าสายตา ได้ดีมากๆ(เพื่อนบอก)
และสิ่งบางสิ่งที่เราคิดว่าครูไม่รู้ แต่จริงๆแล้ว ครูรู้ เพราะก็เคยเป็นนักเรียนมาเหมือนเรา แล้วผ่านม่กี่รุ่นต่อกี่รุ่น เราเลยเหมือนจะคิดได้ แต่พอนานๆๆๆๆไป
เราก็เริ่มคิดได้ ว่าอืม เราควรพอได้แล้วน่ะ
มันผิดมากน่ะ เขาเป็นครู คิดอยู่แบบนั้น เราก็เริ่มออกห่างค่ะ เวลาเจอก็เดินหนี หลีกเลี่ยงตัวเอง มันเป็นอะไรที่ ทรมานมากกับการที่ เดินหนีคนที่ตัวเรารัก
แต่ก็ยังพยายามอยู่ เราคิดว่าวันใดวันหหึ่ง
ถ้าเราพร้อมกว่านี้ เรียนจบ มีการมีงานทำ
เราโสด ครูโสด เราก็อยากจะบอกความในใจกับครูให้แกได้รู้ คงจะมีความสุขมากๆเลย แต่ตอนนี้หยุดไว้ก่อนดีกว่าน่ะเรา แต่ถ้าจะให้เลิกเราเลิกรัก บอกตามตรง เลิกรักไม่ได้
ได้แต่รั้งตัวเอง เอาแค่มีกำลังใจมาโรงเรียนก็พอ เพ้อบางครั้งบางคราวแต่ก็เนียนๆส่วนตัวเรารู้ว่ามันผิดแต่ครูเชื่อไหม ว่าคำว่ารักเนี้ย ครูเป็นดีค่ะ หนูคงจะชอบครูตรงนี้ แต่ไม่ใช่ว่าครูต้องมาชอบหนูหรอกแค่ครูเป็นแบบเดิม หนูขอเป็นคนที่แอบรักข้างเดียวก็พอ ไม่เคยคิดแย้งเพราะครูก็มีครอบครัวแล้ว แค่อยากมองอยู่ไกลๆแล้วเห็นครูมีความสุข ถ้าวันไหนเลิกรักครูได้คงดี อืม เห่อ! อยากถามว่าความรู้สึกแบบนี้ของเรา มันผิดไหม และมากแค่ไหน ถ้าใครมีเรื่อบแบบนี้ ก็เล่าให้ฟังหน่อยน่ะ(ถ้าสิ่งที่เราพยายามอธิบายบายมันเข้าใจยากเราขอโทษด้วยน่ะ)