คบกับแฟนมาได้ 2 ปี ก็คิดมาตลอดว่าเค้าไม่มีใครมีแค่เราคนเดียว จนความแตกหลังปีใหม่ที่ผ่านมา
เค้าบอกไปต่างจังหวัดกับครอบครัว เราก็เลยโทรหา แต่เป็นผู้หญิงรับสายเราก็เลยถามว่าใครรับสาย ทางนั้นบอก "เมีย" เราถึงกับอึ้งไปเลย ทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็วางสายไป
ความรู้สึกในตอนนั้น เหมือนโลกมันติ้วๆ เคว้งๆ แบบ งงๆ อะไร ยังงัย เมียจากไหน ตอนไหน เมื่อไหร่ นี่คือสิ่งที่คิดอยู่ในหัวตลอดตอนนั้น จนกระทั่งเค้ากลับมา คุยกันว่าเรื่องราวเป็นยังงัย
สิ่งที่ได้รับรู้ เค้ากับ ผญ. คนนั้นคบกันมาก่อนหน้าเรา 1 ปี โดยที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน เราก็เอ๋อ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว เพราะของเรายังไม่ได้บอกให้พ่อแม่รับรู้ ซึ่งเราตั้งใจว่าจะรอให้ทุกอย่างมั่นคงกว่านี้จะพาเค้าไปไหว้พ่อกับแม่ แต่พอมาเจอแบบนี้เข้าไปเราก็พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกในตอนนั้นคือ "เลิก" อย่างเดียว แต่เค้าไม่ยอม และเราก็ใจอ่อนที่ตัดเค้าไม่ขาด เลยทำให้คาราคาซังจนถึงทุกวันนี้
เค้าบอกว่ารักทั้งสองคน ไม่สามารถตัดคนใดคนหนึ่งออกไปได้ เราก็ได้แต่ว่าเค้าเห็นแก่ตัว ทำแบบนี้ก็มีแต่ทำให้ ผญ. เสียใจ ทั้งเราและฝ่ายนั้น
6 เดือนที่ผ่านมา เราร้องไห้ทุกวัน เราย้ายออกจากห้องมาอยู่กับเพื่อนเรา ก็ได้เพื่อนคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ส่วนเค้าก็พยายามง้อเราอยู่ตลอด ไม่ยอมที่จะเลิกกับเรา ซึ่งเรายอมรับว่าบางครั้งก็ใจอ่อนกลับไปหาเค้าเหมือนเดิม แต่สุดท้ายก็ทะเลาะกัน เพราะความเชื่อใจมันหมดลงแล้ว และพอเรารู้เรื่องเค้าก็ไม่คิดปิดบังอะไรอีก โทรหาทางนั้น หรือไปหาฝ่ายนั้นแบบเปิดเผย งานนี้ได้แต่โทษตัวเองที่อ่อนแอ ใจอ่อน ตัดเค้าไม่ได้สักที
ใจนึงเราก็คิดนะ ยอมอยู่แบบนี้ก็ได้ ขอแค่มีเค้าอยู่ แต่อีกใจนึงมันก็ค้านไว้ ว่ามันไม่ถูก ไม่ดี ถึงเค้าจะยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ผู้ใหญ่รับรู้ก็เหมือนแต่งหรือหมั้นกันไปแล้ว (เราคิดแบบนี้) มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นเมียน้อยเค้าอยู่ดี
เราสับสนและคิดไม่ตกมาตลอดครึ่งปี บางครั้งตัดสินใจได้เด็ดขาดว่าเลิกแน่นอน ย้ายมาอยู่กับเพื่อน ปิดมือถือ แต่พอเห็นเค้ามาง้อ เราก็ใจอ่อน ยิ่งช่วงหลังเค้าตามใจเราทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจ เราก็ยิ่งสงสารและใจอ่อนมากขึ้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าก็ยังไม่ได้เลิกกับฝ่ายนั้น เราว่าเค้าจับปลาสองมือ ระวังจะไม่เหลือสักตัว (เท่าที่รู้ ฝ่ายนั้นก็เป็นคล้ายๆ เรา เหมือนจะอยากเลิกแต่ยังตัดใจไม่ได้ - แฟนเราบอกแบบนั้น (ไม่รู้จริงปรือเปล่า))
จนเดือนที่แล้ว เราทนไม่ไหวแล้ว สภาพจิตใจเราบอบช้ำมาพอแล้ว เราเลยบอกเค้าไปว่า ถ้าเลิกกับฝ่ายนั้นไม่ได้ก้ต้องเลิกกับเรา เราขอไปขอถอยจริงๆ จะไม่มีการกลับไปเหมือนเดิมอีก แล้วเราก็ยื่นพักร้อน 2 อาทิตย์กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ครั้งนี้ไม่มีการโทรตาม เราก็ได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ขอให้ตัวเองเข้มแข็ง ไม่ใจอ่อนอีก
เราไม่คิดเลยว่าเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเรา เป็นคนที่มาทีหลัง เป็นคนที่มาแย่งของคนอื่น
และไม่คิดเลยว่า 2 ปีที่ผ่านมาเค้าจะปิดเราได้แนบเนียนสนิทมากๆ แม้แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่รู้ เค้าทำได้ยังงัย
ตอนนี้อยู่บ้าน พอว่างมันก็อดคิดมาก ฟุ้งซ่านไม่ได้ พยายามหาอะไรทำ แต่มันก็มีแวบตลอด หลายคนบอกให้สวดมนต์ เราก็สวดนะคะแต่ใจมันก็ยังแวบไปคิดเรื่องเค้าได้ อย่างนี้เรียกว่าไม่มีสมาธิใช่มั้ยคะ พอลองนั่งสมาธิยิ่งหนักเลย หลับตาปุ๊ปเรื่องทุกเรื่องผุดขึ้นมายังกะฉากหนัง
จนบางวันก็อดคิดไม่ได้ กลับไปแบบเดิมดีมั้ยนะ เค้าอยากมี 2 บ้านก็ให้มีไป แค่ไม่ยุ่งกัน ไม่ระรานกันก็พอ แต่พอมาคิดถึงสิ่งที่เค้าทำกับฝ่ายนั้นแล้วมาทำกับเรา หรือทำกับเราแล้วไปทำกับฝ่ายนั้น เราก็รับไม่ได้ สุดท้ายสิ่งที่เราต้องทำนั่นก็คือ "ตัดใจ"
ยากค่ะ ยอมรับ แต่จะพยายาม
ตอนนี้เข้าใจเลย ไม่ว่าจะมาก่อน หรือมาทีหลัง เจ็บและเสียใจไม่ต่างกัน
อ่านคอมเม้นให้กำลังใจของทุกคนแล้ว เราน้ำตาไหลไม่รู้ตัวเลยค่ะ
อ่านตอนอยู่ตลาดนัดด้วยค่ะ แทบปล่อยโฮกลางตลาดเลยทีเดียว
ขอบคุณมากๆ นะคะ เราจะพยายามเข้มแข็ง ใจแข็ง ให้ได้มากที่สุด แต่เรากลัวจริงๆ ค่ะ ตอนกลับไปทำงาน ถ้าเค้ามาหา มาง้อ เรากลัวเราจะใจอ่อนอีกจริงๆ ค่ะ กลัวมาก
** เข้ามาเพิ่มเติมข้อความค่ะ
เป็นเมียน้อยแบบไม่รู้ตัวตลอด 2 ปื (ระบาย ปรับทุกข์)
เค้าบอกไปต่างจังหวัดกับครอบครัว เราก็เลยโทรหา แต่เป็นผู้หญิงรับสายเราก็เลยถามว่าใครรับสาย ทางนั้นบอก "เมีย" เราถึงกับอึ้งไปเลย ทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็วางสายไป
ความรู้สึกในตอนนั้น เหมือนโลกมันติ้วๆ เคว้งๆ แบบ งงๆ อะไร ยังงัย เมียจากไหน ตอนไหน เมื่อไหร่ นี่คือสิ่งที่คิดอยู่ในหัวตลอดตอนนั้น จนกระทั่งเค้ากลับมา คุยกันว่าเรื่องราวเป็นยังงัย
สิ่งที่ได้รับรู้ เค้ากับ ผญ. คนนั้นคบกันมาก่อนหน้าเรา 1 ปี โดยที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน เราก็เอ๋อ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว เพราะของเรายังไม่ได้บอกให้พ่อแม่รับรู้ ซึ่งเราตั้งใจว่าจะรอให้ทุกอย่างมั่นคงกว่านี้จะพาเค้าไปไหว้พ่อกับแม่ แต่พอมาเจอแบบนี้เข้าไปเราก็พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกในตอนนั้นคือ "เลิก" อย่างเดียว แต่เค้าไม่ยอม และเราก็ใจอ่อนที่ตัดเค้าไม่ขาด เลยทำให้คาราคาซังจนถึงทุกวันนี้
เค้าบอกว่ารักทั้งสองคน ไม่สามารถตัดคนใดคนหนึ่งออกไปได้ เราก็ได้แต่ว่าเค้าเห็นแก่ตัว ทำแบบนี้ก็มีแต่ทำให้ ผญ. เสียใจ ทั้งเราและฝ่ายนั้น
6 เดือนที่ผ่านมา เราร้องไห้ทุกวัน เราย้ายออกจากห้องมาอยู่กับเพื่อนเรา ก็ได้เพื่อนคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ส่วนเค้าก็พยายามง้อเราอยู่ตลอด ไม่ยอมที่จะเลิกกับเรา ซึ่งเรายอมรับว่าบางครั้งก็ใจอ่อนกลับไปหาเค้าเหมือนเดิม แต่สุดท้ายก็ทะเลาะกัน เพราะความเชื่อใจมันหมดลงแล้ว และพอเรารู้เรื่องเค้าก็ไม่คิดปิดบังอะไรอีก โทรหาทางนั้น หรือไปหาฝ่ายนั้นแบบเปิดเผย งานนี้ได้แต่โทษตัวเองที่อ่อนแอ ใจอ่อน ตัดเค้าไม่ได้สักที
ใจนึงเราก็คิดนะ ยอมอยู่แบบนี้ก็ได้ ขอแค่มีเค้าอยู่ แต่อีกใจนึงมันก็ค้านไว้ ว่ามันไม่ถูก ไม่ดี ถึงเค้าจะยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ผู้ใหญ่รับรู้ก็เหมือนแต่งหรือหมั้นกันไปแล้ว (เราคิดแบบนี้) มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นเมียน้อยเค้าอยู่ดี
เราสับสนและคิดไม่ตกมาตลอดครึ่งปี บางครั้งตัดสินใจได้เด็ดขาดว่าเลิกแน่นอน ย้ายมาอยู่กับเพื่อน ปิดมือถือ แต่พอเห็นเค้ามาง้อ เราก็ใจอ่อน ยิ่งช่วงหลังเค้าตามใจเราทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจ เราก็ยิ่งสงสารและใจอ่อนมากขึ้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าก็ยังไม่ได้เลิกกับฝ่ายนั้น เราว่าเค้าจับปลาสองมือ ระวังจะไม่เหลือสักตัว (เท่าที่รู้ ฝ่ายนั้นก็เป็นคล้ายๆ เรา เหมือนจะอยากเลิกแต่ยังตัดใจไม่ได้ - แฟนเราบอกแบบนั้น (ไม่รู้จริงปรือเปล่า))
จนเดือนที่แล้ว เราทนไม่ไหวแล้ว สภาพจิตใจเราบอบช้ำมาพอแล้ว เราเลยบอกเค้าไปว่า ถ้าเลิกกับฝ่ายนั้นไม่ได้ก้ต้องเลิกกับเรา เราขอไปขอถอยจริงๆ จะไม่มีการกลับไปเหมือนเดิมอีก แล้วเราก็ยื่นพักร้อน 2 อาทิตย์กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ครั้งนี้ไม่มีการโทรตาม เราก็ได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ขอให้ตัวเองเข้มแข็ง ไม่ใจอ่อนอีก
เราไม่คิดเลยว่าเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเรา เป็นคนที่มาทีหลัง เป็นคนที่มาแย่งของคนอื่น
และไม่คิดเลยว่า 2 ปีที่ผ่านมาเค้าจะปิดเราได้แนบเนียนสนิทมากๆ แม้แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่รู้ เค้าทำได้ยังงัย
ตอนนี้อยู่บ้าน พอว่างมันก็อดคิดมาก ฟุ้งซ่านไม่ได้ พยายามหาอะไรทำ แต่มันก็มีแวบตลอด หลายคนบอกให้สวดมนต์ เราก็สวดนะคะแต่ใจมันก็ยังแวบไปคิดเรื่องเค้าได้ อย่างนี้เรียกว่าไม่มีสมาธิใช่มั้ยคะ พอลองนั่งสมาธิยิ่งหนักเลย หลับตาปุ๊ปเรื่องทุกเรื่องผุดขึ้นมายังกะฉากหนัง
จนบางวันก็อดคิดไม่ได้ กลับไปแบบเดิมดีมั้ยนะ เค้าอยากมี 2 บ้านก็ให้มีไป แค่ไม่ยุ่งกัน ไม่ระรานกันก็พอ แต่พอมาคิดถึงสิ่งที่เค้าทำกับฝ่ายนั้นแล้วมาทำกับเรา หรือทำกับเราแล้วไปทำกับฝ่ายนั้น เราก็รับไม่ได้ สุดท้ายสิ่งที่เราต้องทำนั่นก็คือ "ตัดใจ"
ยากค่ะ ยอมรับ แต่จะพยายาม
ตอนนี้เข้าใจเลย ไม่ว่าจะมาก่อน หรือมาทีหลัง เจ็บและเสียใจไม่ต่างกัน
อ่านคอมเม้นให้กำลังใจของทุกคนแล้ว เราน้ำตาไหลไม่รู้ตัวเลยค่ะ
อ่านตอนอยู่ตลาดนัดด้วยค่ะ แทบปล่อยโฮกลางตลาดเลยทีเดียว
ขอบคุณมากๆ นะคะ เราจะพยายามเข้มแข็ง ใจแข็ง ให้ได้มากที่สุด แต่เรากลัวจริงๆ ค่ะ ตอนกลับไปทำงาน ถ้าเค้ามาหา มาง้อ เรากลัวเราจะใจอ่อนอีกจริงๆ ค่ะ กลัวมาก
** เข้ามาเพิ่มเติมข้อความค่ะ