คือเรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมา4ปีกว่าเขาเป็นแฟนคนแรกของเราด้วย เราเจอหน้ากันเกือบทุกวันเมื่อก่อนเราเรียนโรงเรียนเดียวเจอกันทุกวันกินข้าวเช้าด้วยกันตลอดตอนเย็นก็รอเขาเล่นบอลบ้างไปโน้นนี่ตอนเย็นด้วยกันบ้างเสาร์-อาทิตย์บางวันก็ไปดูหนังกินข้าวด้วยกันตลอดพอมาช่วงที่เขาเรียนจบซึ่งเรากับเขาห่างกัน2ปีเราเรียนิยู่ม.4เขาก็อยู่ม.6แล้วเขาต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตอนแรกที่ได้ยินข่าวนี้ก็ตกใจไม่อยากให้ไปกลัว กลัวทุกอย่ากลัวการไกลกัน กลัวความรักจะไม่เหมือนเดิม กลัวเขาเปลี่ยนไป กลัวเขาเจอคนใหม่กลัวว่าวันหนึ่งต้องเลิกกันกลัวไปหมด แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่เขาต้องไปเราก็ไปส่งเขาที่
สนามบิน ใจเรานิหายเลยที่รู้ว่าต้องจากกันเราพยายามไม่ร้องไห้เราพยายามมากจนเขาเข้าไปขึ้นเครื่องเราก็โทรหาเขาแล้วเราก็นั่งร้องไห้ไม่อยากให้ไปพูดทุกอย่างแต่ก็ทำได้แค่พูดเพราะมันคงเป็นไปไม่ได้ เราและเขาได้สัญญากันไว้ว่าเราจะไม่เลิกกันมีอะไรเราจะพูดเราจะบอกกันทุกอย่างเราจะคบกันจนเราเรียนจบม.6แล้วไปเรียนต่อที่โน้นด้วยกันเราไม่รู้ว่าเขาจะจำคำสัญญานี้ของเราได้หรือเปล่า. พอเวลาผ่านไปสักพักทุกอย่างที่กลัวก็เริ่มเกิดขึ้นเขาเริ่มคุยกับอีกคนแล้วเราก็จับได้เราก็รู้ทุกอย่างเขาหยุดเขาก็กลับมาดีกับเราอีกครั้งพอเวลาผ่านไปเขาก็ไปมีอีกคนอีกครั้งคนนี้เขาคุยกันมากกว่าคนแรกเขาคอลวีดีโอหากันทุกคืนคุยกันทุกอย่างเรารู้เขาก็ขอเลิกเราเขาบอกเขารักคนนี้เหมือนคนนี้จะเข้าใจเขาทุกอย่างเราก็ได้แต่ร้องไห้และคิดอะไรไม่ออกพอผ่านไปสักพักผญคนนั้นเขาก็ได้มีแฟนแล้วส่วนเราก็คุยอยู่กับอีกคนพอเขารู้เขาก็อ้อนวอนเราทุกอย่างว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี่เรารหัสให้ขอขึ้นสถานะทุกอย่างแต่เราก็ได้ปฎิเสธเขาทุกอย่างด้วยความโกรธแค้นมากตอนนั้นแต่เราก็ไม่สามารถใจแข็งได้นานเราก็ใจอ่อนกลับไปคุยกับเขาอีกครั้งพอทุกอย่างมันเริ่มโอเคเขาก็ทำแบบเดิมด้วยการมีอีกคนซึ่งคนคนนี้อยู่ใกล้กันมากเจอกันทุกวันทำงานด้วยทุกวันเขาก็พูดคุยกันมาตลอด้ขาปิดบังทุกอย่างหลอกเราทุกอย่างเราไม่สามารถรู้เรื่องราวนี้ได้เพราะเขาไม่ได้คุยกันผ่านเฟสบุ๊คและตอนนี้เขาก็ดูเหมือนจะคบเขาบอกเลิกฉันอย่างจริงจังเขาเลือกอีกคน แต่เราไปกดไลท์ผญคนนั้นเราก็ผิดเราก็โดนว่าอย่ามาระรานกันต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เราก็ไม่รู้จะทำยังเราตัดใจจากเขาไม่ได้มันเลยคำว่ารักไปมากแล้วเราคิดว่ามันคือความผูกผันไปแล้ว เราอยากเยื่อเขาไว้มากเพราะตอนนี้เราก็ใกล้จะจบม.6แล้วเราจะไปเรียนต่อที่โน้นเหลืออีกแค่แปบเดียวเราก็ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ แล้วอีกแค่ไม่กี่เดือนเรามีแผลนจะไปทะเลด้วยมันเป็นความฝันของเราที่เราอยากไปเที่ยวทะเลกับคนแต่ความฝันเราก็ไปไม่ถึง .
ต้องทำยังไง
สนามบิน ใจเรานิหายเลยที่รู้ว่าต้องจากกันเราพยายามไม่ร้องไห้เราพยายามมากจนเขาเข้าไปขึ้นเครื่องเราก็โทรหาเขาแล้วเราก็นั่งร้องไห้ไม่อยากให้ไปพูดทุกอย่างแต่ก็ทำได้แค่พูดเพราะมันคงเป็นไปไม่ได้ เราและเขาได้สัญญากันไว้ว่าเราจะไม่เลิกกันมีอะไรเราจะพูดเราจะบอกกันทุกอย่างเราจะคบกันจนเราเรียนจบม.6แล้วไปเรียนต่อที่โน้นด้วยกันเราไม่รู้ว่าเขาจะจำคำสัญญานี้ของเราได้หรือเปล่า. พอเวลาผ่านไปสักพักทุกอย่างที่กลัวก็เริ่มเกิดขึ้นเขาเริ่มคุยกับอีกคนแล้วเราก็จับได้เราก็รู้ทุกอย่างเขาหยุดเขาก็กลับมาดีกับเราอีกครั้งพอเวลาผ่านไปเขาก็ไปมีอีกคนอีกครั้งคนนี้เขาคุยกันมากกว่าคนแรกเขาคอลวีดีโอหากันทุกคืนคุยกันทุกอย่างเรารู้เขาก็ขอเลิกเราเขาบอกเขารักคนนี้เหมือนคนนี้จะเข้าใจเขาทุกอย่างเราก็ได้แต่ร้องไห้และคิดอะไรไม่ออกพอผ่านไปสักพักผญคนนั้นเขาก็ได้มีแฟนแล้วส่วนเราก็คุยอยู่กับอีกคนพอเขารู้เขาก็อ้อนวอนเราทุกอย่างว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี่เรารหัสให้ขอขึ้นสถานะทุกอย่างแต่เราก็ได้ปฎิเสธเขาทุกอย่างด้วยความโกรธแค้นมากตอนนั้นแต่เราก็ไม่สามารถใจแข็งได้นานเราก็ใจอ่อนกลับไปคุยกับเขาอีกครั้งพอทุกอย่างมันเริ่มโอเคเขาก็ทำแบบเดิมด้วยการมีอีกคนซึ่งคนคนนี้อยู่ใกล้กันมากเจอกันทุกวันทำงานด้วยทุกวันเขาก็พูดคุยกันมาตลอด้ขาปิดบังทุกอย่างหลอกเราทุกอย่างเราไม่สามารถรู้เรื่องราวนี้ได้เพราะเขาไม่ได้คุยกันผ่านเฟสบุ๊คและตอนนี้เขาก็ดูเหมือนจะคบเขาบอกเลิกฉันอย่างจริงจังเขาเลือกอีกคน แต่เราไปกดไลท์ผญคนนั้นเราก็ผิดเราก็โดนว่าอย่ามาระรานกันต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เราก็ไม่รู้จะทำยังเราตัดใจจากเขาไม่ได้มันเลยคำว่ารักไปมากแล้วเราคิดว่ามันคือความผูกผันไปแล้ว เราอยากเยื่อเขาไว้มากเพราะตอนนี้เราก็ใกล้จะจบม.6แล้วเราจะไปเรียนต่อที่โน้นเหลืออีกแค่แปบเดียวเราก็ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ แล้วอีกแค่ไม่กี่เดือนเรามีแผลนจะไปทะเลด้วยมันเป็นความฝันของเราที่เราอยากไปเที่ยวทะเลกับคนแต่ความฝันเราก็ไปไม่ถึง .