นี่คือกระทู้แรกของกี้ ที่อยากเขียนมานานละ
แต่ยังไม่ได้เขียนสักที
สืบเนื่องจากการอ่านกระทู้ของศิษย์เก่าร่วมสถาบันอย่าง
เด็กโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง ในจังหวัดลพบุรี
ที่พอดีมีสีประจำโรงเรียนเหมือนกัน คือ
"น้ำเงิน แสด"
พี่เขาเขียนชวนให้คิดถึงบรรยากาศสมัยมัธยม
ที่กี้ ตื่น กิน เรียน เล่น กิน นอนตั้งแต่ มอหนึ่ง
เรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้ เต็มไปด้วยความคิดถึง
เขียนด้วยความคิดถึง
และอยากให้คนที่ได้อ่าน คิดถึงกัน
)
คิดถึง...บ้านหลังที่ 2
โรงเรียนที่เป็นมากกว่าโรงเรียน
เพราะใช้ชีวิตทั้ง 24 ชั่วโมง
กว่า 28 วันต่อเดือน ณ ที่แห่งนี้
ทั้งกิน ทั้งนอน ทั้งเรียน ทั้งเล่น
มีครูเป็นเหมือนพ่อกะแม่
แถมยังมีพี่กะน้องโครตเยอะ ^^
มันดี ดีแบบหาสาเหตุไม่ได้
เป็นครอบครัวใหญ่ที่โครตอบอุ่น.
คิดถึง...เสียงปลุกตอนเช้า
หลายคนอาจต้องตั้งนาฬิกาปลุกในตอนเช้า
แต่ที่โรงเรียนของเราไม่มันไม่จำเป็น
เพราะ พวกเราถูกปลุกด้วยเสียงกริ่ง
ดังสะเทือนหอ พ่วงกับ เสียงบีบแตรรถมอไซด์
อือหื้อออ สุดยอดนวัตกรรม.
คิดถึง...เสียงนับลงหอ
คนดีดีที่มีน้อยมาก มักทำตามกฎคือตื่นนอนตอนตีห้าครึ่ง
ลงหอหกโมงครึ่งเพื่อเดินไปกินข้าว
แต่มีมากกว่าครึ่ง จะตื่นตอนมีเสียงรุ่นพี่นับ หนึ่ง
ไปล้างหน้า แปรงฟัน นับ สอง สาม
กลับมาแต่งชุดที่ตู้เสื้อผ้า นับ สี่ ห้า
เดินไปหยิบหนังสือใส่กระเป๋า นับ หก เจ็ด
วิ่งลงมาใส่ถุงเท้าที่บันไดหน้าหอ นับ แปด เก้า
เข้าแถวเดินไปทานข้าว นับ สิบ.
คิดถึง...โต๊ะกินข้าวแบบนั่งรวม
ที่นี่เรามักต้องลุ้นกันตัวโก่งทุกครั้ง
ที่มีการจัดโต๊ะทานข้าวใหม่
ลุ้นว่าจะได้นั่งกับพี่ กับน้อง กับเพื่อนคนไหน
ซึ่งบุคคลในโต๊ะส่งผลต่อ
การเจริญอาหารเป็นอย่างมาก 55+
เราไม่สามารถทานข้าวได้
จนกว่าพี่ๆน้องๆกว่า เจ็ดร้อยชีวิตจะมาครบ
ย้ำ ว่าต้องมาครบถึงจะเริ่มได้
เริ่ม ขัดฉาก
กล่าวคำพิจารณาอาหาร
สิ้นเสียง ขอบคุณครับ/ค่ะ
ทุกคนต้องทานให้เร็วเพราะของดีมีน้อย
ทานเสร็จ แบ่งหน้าที่เก็บของ เช็ดโต๊ะ.
คิดถึง...สหกรณ์โรงเรียน
เรียกว่าเป็นอู่ข้าว อู่น้ำยามมื้อกลางวันเป็น 'สารพัดข้าวผัด'
แต่เดี๋ยวก่อน!!!!!!
ไม่มีขนมกรุบกรอบทุกชนิด
ไม่มีน้ำอัดลม
ไม่มีมาม่า โจ๊ก
แต่เรามี
สารพัดกล้วยแปรรูป หวาน เค็ม และกล้วยดำ
มีขนมปังผึ้งน้อย
มีเหล่าน้ำสมุนไพร และนม
มีไส้กรอกสารพัดรส
และขนมจีบที่ ตักเอง คิดราคาเอง
บ้างก้อ 13 ลูก บอกราคา 10 บาท
บ้างก็ตักทะลักถุงบอก 15 บาท
ขึ้นกับความใจกล้าของแต่ละคนจริงจริง
แต่ที่ยังสงสัยคือ เจ้าของเขาก็มีกำไรใช้ไหม?
คิดถึง...กระดาษจดหมายลวดลายการ์ตูน
สมัยก่อนการจีบกัน
ต้องฝากขนม พร้อมจดหมายน้อยๆแทนความในใจ
ซึ่งขนมสุดฮิตคือ ป๊อกกี้กับแอลมอนต์
พี่ฝากให้น้อง เพราะหมายจะได้เป็นแฟน
น้องฝากให้พี่เพราะปลื้มเป็นการส่วนตัว
ส่งให้กันเพราะอยากมีพี่ชาย อยากมีน้องสาว
โอ๊ยย มานั่งอ่านตอนนี้คือ
'ตั้งใจเรียนนะ'
'ทานข้าวอร่อยๆ'
'หลับฝันดี'.
คิดถึง...สามแยกปากหวาน
สามแยกระหว่างทางไปกลับ
หอชายและหอหญิง
สถานที่นัดพบของเหล่าบรรดาคู่รัก
ที่ส่งกันเข้าหอจนวินาทีสุดท้าย
ก่อนที่ไฟจากมอไซด์และ
เสียงบีบแตรอันคุ้นเคยจะมาถึง
เป็นภาพที่ ต่างคนต่างวิ่ง.
คิดถึง...แฟชั่นกางเกงวอร์ม
ในโรงเรียนเรา
ยิ่งกางเกงยาวลากพื้นเท่าไหร่
มีรอยขาดกว้างมากๆ
นั่นคือสุดยอดของเทรนแฟชั่น
ใครใส่กางเกงวอร์มระดับข้อเท้า
คุณจะกลายป็น จุดอ่อน ทันที 55
และยิ่งทำให้คิดถึง
การเอาถังน้ำขนาด 20 ลิตร
ใส่ลงในขากางเกงทั้งสองข้าง
เพราะกลัวหด เดี๋ยวเป็นขาเดฟ
เดี๋ยวจะตกเทรน.
คิดถึง...ระเบียงหนีไฟ
ที่ไม่ได้มีไว้หนีไฟ
แต่มีไว้ตั้งวงมาม่า
ของผิดกฎโรงเรียนอันดับต้นๆ
ที่ทุกคนมักฝ่าฝืนเป็นประจำ
บ้างก็ต้มน้ำร้อนในห้องน้ำ
บ้างก็กดน้ำเย็น
ใช่!!!ถูกแล้ว มาม่าน้ำเย็น >,<
คิดถึง...ปาร์ตี้หลังกลับบ้าน
ทุกคนจะมาพร้อมกับอาหารท้องถิ่น
เอานั่งล้อมวงกินในห้องนอน
เป็นการกินแบบต้องแย่งกันกิน
นี่แหละ ที่ทำให้อาหารอร่อยขึ้นอีก 10 เท่า
กินไป เม้าท์ไป หัวเราะไป
สุดท้ายก็ "เฮ้ย เสือร้าย มาล้างจานหน่อย".
คิดถึง...ห้อง study
ห้องสารพัดประโยชน์
ห้องเดียวเสียวทั้งคืน 55
มีไว้อ่านหนังสือ
มีไว้เล่นดนตรี
มีไว้เล่นเกมส์
มีไว้สืบสวนหาคนร้ายเวลาของหาย. ใครยิ้ม แสดงว่ารู้ ^^
มีไว้เช็คยอด สวนมนต์ก่อนนอน.
คิดถึง...กีฬาสี
การซ้อมเพลงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง
หลีดพร้อม สาม สี
รอดูพิธีเปิดของพี่มอหก
รอถ่ายรูปกับคนที่ชอบหลังเดินขบวนเสร็จ
และทุกคนมักถูกจับลงแข่งกีฬา
แม้ว่าจะไม่มีทักษะเลยก็ตาม
แต่ต้องลงแข่ง เพราะคนมันไม่พอ.
คิดถึง...งานลองกระทง
ขบวนแห่ภายในที่จัดอลังการ
ดั่งไปเดินงานระดับจังหวัด
การออกร้านขายของแต่ละห้องเรียน
โอกาสทองของการได้กินอาหาร
ที่ไม่มีขายในสหกรณ์
หรือไม่มีในเมนูประจำวัน
การแข่งขันส้มตำลีลาที่เน้นแต่ลีลา
ร้องเพลงลูกทุ่งพร้อมหางเครื่อง
เพลงซ้ำกันทุกปี 555
และโอกาสดีดีของการไปขอ
คนที่แอบชอบไปลอยกระทงด้วยกัน.
คิดถึง...พี่ร้อง น้องเต้น
มหกรรมคอนเสิร์ตหน้าเสาธง
ทั้งร้องทั้งเต้นมันส์สุดสุด
ชอบเกาะไหล่เป็นรถไฟ
วิ่งรอบงาน สนุกดีจริงจริง
เรียกว่าเป็นงานแห่งการปลดปล่อย
หลังจากเรียนมาแสนสาหัส
จัดโดยรุ่นพี่
แต่สามัคคีกันเต้นทั้งโรงเรียน.
อ่านแล้ว..... คิดถึงไหม?
ส่วนกี้ยังคงคิดถึง อย่างต่อเนื่อง...
ปล. ใครคิดถึงอะไรบ้าง แชร์กันหน่อยดิ คิดถึงจับใจ.
กระทู้นี้มีแต่...ความคิดถึง #pccfact #pcccr
แต่ยังไม่ได้เขียนสักที
สืบเนื่องจากการอ่านกระทู้ของศิษย์เก่าร่วมสถาบันอย่าง
เด็กโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง ในจังหวัดลพบุรี
ที่พอดีมีสีประจำโรงเรียนเหมือนกัน คือ
"น้ำเงิน แสด"
พี่เขาเขียนชวนให้คิดถึงบรรยากาศสมัยมัธยม
ที่กี้ ตื่น กิน เรียน เล่น กิน นอนตั้งแต่ มอหนึ่ง
เรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้ เต็มไปด้วยความคิดถึง
เขียนด้วยความคิดถึง
และอยากให้คนที่ได้อ่าน คิดถึงกัน
คิดถึง...บ้านหลังที่ 2
โรงเรียนที่เป็นมากกว่าโรงเรียน
เพราะใช้ชีวิตทั้ง 24 ชั่วโมง
กว่า 28 วันต่อเดือน ณ ที่แห่งนี้
ทั้งกิน ทั้งนอน ทั้งเรียน ทั้งเล่น
มีครูเป็นเหมือนพ่อกะแม่
แถมยังมีพี่กะน้องโครตเยอะ ^^
มันดี ดีแบบหาสาเหตุไม่ได้
เป็นครอบครัวใหญ่ที่โครตอบอุ่น.
คิดถึง...เสียงปลุกตอนเช้า
หลายคนอาจต้องตั้งนาฬิกาปลุกในตอนเช้า
แต่ที่โรงเรียนของเราไม่มันไม่จำเป็น
เพราะ พวกเราถูกปลุกด้วยเสียงกริ่ง
ดังสะเทือนหอ พ่วงกับ เสียงบีบแตรรถมอไซด์
อือหื้อออ สุดยอดนวัตกรรม.
คิดถึง...เสียงนับลงหอ
คนดีดีที่มีน้อยมาก มักทำตามกฎคือตื่นนอนตอนตีห้าครึ่ง
ลงหอหกโมงครึ่งเพื่อเดินไปกินข้าว
แต่มีมากกว่าครึ่ง จะตื่นตอนมีเสียงรุ่นพี่นับ หนึ่ง
ไปล้างหน้า แปรงฟัน นับ สอง สาม
กลับมาแต่งชุดที่ตู้เสื้อผ้า นับ สี่ ห้า
เดินไปหยิบหนังสือใส่กระเป๋า นับ หก เจ็ด
วิ่งลงมาใส่ถุงเท้าที่บันไดหน้าหอ นับ แปด เก้า
เข้าแถวเดินไปทานข้าว นับ สิบ.
คิดถึง...โต๊ะกินข้าวแบบนั่งรวม
ที่นี่เรามักต้องลุ้นกันตัวโก่งทุกครั้ง
ที่มีการจัดโต๊ะทานข้าวใหม่
ลุ้นว่าจะได้นั่งกับพี่ กับน้อง กับเพื่อนคนไหน
ซึ่งบุคคลในโต๊ะส่งผลต่อ
การเจริญอาหารเป็นอย่างมาก 55+
เราไม่สามารถทานข้าวได้
จนกว่าพี่ๆน้องๆกว่า เจ็ดร้อยชีวิตจะมาครบ
ย้ำ ว่าต้องมาครบถึงจะเริ่มได้
เริ่ม ขัดฉาก
กล่าวคำพิจารณาอาหาร
สิ้นเสียง ขอบคุณครับ/ค่ะ
ทุกคนต้องทานให้เร็วเพราะของดีมีน้อย
ทานเสร็จ แบ่งหน้าที่เก็บของ เช็ดโต๊ะ.
คิดถึง...สหกรณ์โรงเรียน
เรียกว่าเป็นอู่ข้าว อู่น้ำยามมื้อกลางวันเป็น 'สารพัดข้าวผัด'
แต่เดี๋ยวก่อน!!!!!!
ไม่มีขนมกรุบกรอบทุกชนิด
ไม่มีน้ำอัดลม
ไม่มีมาม่า โจ๊ก
แต่เรามี
สารพัดกล้วยแปรรูป หวาน เค็ม และกล้วยดำ
มีขนมปังผึ้งน้อย
มีเหล่าน้ำสมุนไพร และนม
มีไส้กรอกสารพัดรส
และขนมจีบที่ ตักเอง คิดราคาเอง
บ้างก้อ 13 ลูก บอกราคา 10 บาท
บ้างก็ตักทะลักถุงบอก 15 บาท
ขึ้นกับความใจกล้าของแต่ละคนจริงจริง
แต่ที่ยังสงสัยคือ เจ้าของเขาก็มีกำไรใช้ไหม?
คิดถึง...กระดาษจดหมายลวดลายการ์ตูน
สมัยก่อนการจีบกัน
ต้องฝากขนม พร้อมจดหมายน้อยๆแทนความในใจ
ซึ่งขนมสุดฮิตคือ ป๊อกกี้กับแอลมอนต์
พี่ฝากให้น้อง เพราะหมายจะได้เป็นแฟน
น้องฝากให้พี่เพราะปลื้มเป็นการส่วนตัว
ส่งให้กันเพราะอยากมีพี่ชาย อยากมีน้องสาว
โอ๊ยย มานั่งอ่านตอนนี้คือ
'ตั้งใจเรียนนะ'
'ทานข้าวอร่อยๆ'
'หลับฝันดี'.
คิดถึง...สามแยกปากหวาน
สามแยกระหว่างทางไปกลับ
หอชายและหอหญิง
สถานที่นัดพบของเหล่าบรรดาคู่รัก
ที่ส่งกันเข้าหอจนวินาทีสุดท้าย
ก่อนที่ไฟจากมอไซด์และ
เสียงบีบแตรอันคุ้นเคยจะมาถึง
เป็นภาพที่ ต่างคนต่างวิ่ง.
คิดถึง...แฟชั่นกางเกงวอร์ม
ในโรงเรียนเรา
ยิ่งกางเกงยาวลากพื้นเท่าไหร่
มีรอยขาดกว้างมากๆ
นั่นคือสุดยอดของเทรนแฟชั่น
ใครใส่กางเกงวอร์มระดับข้อเท้า
คุณจะกลายป็น จุดอ่อน ทันที 55
และยิ่งทำให้คิดถึง
การเอาถังน้ำขนาด 20 ลิตร
ใส่ลงในขากางเกงทั้งสองข้าง
เพราะกลัวหด เดี๋ยวเป็นขาเดฟ
เดี๋ยวจะตกเทรน.
คิดถึง...ระเบียงหนีไฟ
ที่ไม่ได้มีไว้หนีไฟ
แต่มีไว้ตั้งวงมาม่า
ของผิดกฎโรงเรียนอันดับต้นๆ
ที่ทุกคนมักฝ่าฝืนเป็นประจำ
บ้างก็ต้มน้ำร้อนในห้องน้ำ
บ้างก็กดน้ำเย็น
ใช่!!!ถูกแล้ว มาม่าน้ำเย็น >,<
คิดถึง...ปาร์ตี้หลังกลับบ้าน
ทุกคนจะมาพร้อมกับอาหารท้องถิ่น
เอานั่งล้อมวงกินในห้องนอน
เป็นการกินแบบต้องแย่งกันกิน
นี่แหละ ที่ทำให้อาหารอร่อยขึ้นอีก 10 เท่า
กินไป เม้าท์ไป หัวเราะไป
สุดท้ายก็ "เฮ้ย เสือร้าย มาล้างจานหน่อย".
คิดถึง...ห้อง study
ห้องสารพัดประโยชน์
ห้องเดียวเสียวทั้งคืน 55
มีไว้อ่านหนังสือ
มีไว้เล่นดนตรี
มีไว้เล่นเกมส์
มีไว้สืบสวนหาคนร้ายเวลาของหาย. ใครยิ้ม แสดงว่ารู้ ^^
มีไว้เช็คยอด สวนมนต์ก่อนนอน.
คิดถึง...กีฬาสี
การซ้อมเพลงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง
หลีดพร้อม สาม สี
รอดูพิธีเปิดของพี่มอหก
รอถ่ายรูปกับคนที่ชอบหลังเดินขบวนเสร็จ
และทุกคนมักถูกจับลงแข่งกีฬา
แม้ว่าจะไม่มีทักษะเลยก็ตาม
แต่ต้องลงแข่ง เพราะคนมันไม่พอ.
คิดถึง...งานลองกระทง
ขบวนแห่ภายในที่จัดอลังการ
ดั่งไปเดินงานระดับจังหวัด
การออกร้านขายของแต่ละห้องเรียน
โอกาสทองของการได้กินอาหาร
ที่ไม่มีขายในสหกรณ์
หรือไม่มีในเมนูประจำวัน
การแข่งขันส้มตำลีลาที่เน้นแต่ลีลา
ร้องเพลงลูกทุ่งพร้อมหางเครื่อง
เพลงซ้ำกันทุกปี 555
และโอกาสดีดีของการไปขอ
คนที่แอบชอบไปลอยกระทงด้วยกัน.
คิดถึง...พี่ร้อง น้องเต้น
มหกรรมคอนเสิร์ตหน้าเสาธง
ทั้งร้องทั้งเต้นมันส์สุดสุด
ชอบเกาะไหล่เป็นรถไฟ
วิ่งรอบงาน สนุกดีจริงจริง
เรียกว่าเป็นงานแห่งการปลดปล่อย
หลังจากเรียนมาแสนสาหัส
จัดโดยรุ่นพี่
แต่สามัคคีกันเต้นทั้งโรงเรียน.
อ่านแล้ว..... คิดถึงไหม?
ส่วนกี้ยังคงคิดถึง อย่างต่อเนื่อง...
ปล. ใครคิดถึงอะไรบ้าง แชร์กันหน่อยดิ คิดถึงจับใจ.