เห็นกระทู้ที่บอกว่า 'มีแฟนเตี้ย ดียังไง' ได้เข้าไปอ่านแล้วก็คิดถึงเรื่องของตัวเอง
คือเราเคยคบกับแฟนที่ตัวสูงกว่า ประมาณ 20 ซม. เหมือนกระทู้ที่ว่า
(แต่ตอนนี้เลิกกันไปนานแล้ว แต่ก็ยังติดต่อ คุยกันตลอด)
(สเปกเรา เราชอบคนสูงงงงงงง และ ผอม ค่ะ อิอิ)

เราเจอกันตอนทำงานพาร์ททามตอนปิดเทอม เป็นโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง
ครั้งแรกที่เจอคือ ตอนปฐมนิเทศพนักงานใหม่
เราไปสมัครคนเดียว นั่งคนเดียว แต่ก็มารู้จักเพื่อนข้างๆ ภายหลัง
ตอนนั้นคนเยอะมากกกก เกือบ 500 กว่าคน นั่งในห้องใหญ่กว้างงง
แต่ก็ไม่พอกับจำนวนคน คนที่มาทีหลังก็ต้องยืน นั่นแหละค่ะ ทำให้เราเห็นเขาครั้งแรก ><
แบบว่า เห็นแล้วสดุดอะ!! เอ่อ มันใช่อะ.. เห็นแล้วชอบ อะไรประมาณนี้ ใครเคยเป็นคงเข้าใจนะคะ55555
เขาก็เป็นคนหน้าตาดีอยู่นะคะ แต่ประเด็นคือ ผอม และสูงมาก555555
แล้ววันนั้นก็ผ่านไป คือได้แค่มอง จริงๆ

วันถัดมา เป็นวันที่ต้องแยกกันไปแต่ละโรงงาน (มีประมาณ 6 โรง)
ตอนนั้นเราได้อยู่โรง 6 และมีอีกประมาณ 200 คน ที่อยู่โรงนี้เช่นกัน
เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ยังคิดถึงเขาคนนั้นอยู่ และแอบคิดว่า ถ้าได้อยู่โรงเดียวกันก็คงดี...
แต่เราก็ไม่เห็นเขาอีกเลย จนกระทั่ง......ได้แยกย้ายกันไปเทรงงานแต่ละแผนก
ซึ่งแผนกที่เราอยู่ เราอยู่กับรุ่นพี่อีก 3 คน กลายเป็นก๊ก 4 สาว
พวกเรา 4 คนเข้ามาครั้งแรกก็โดนจับย้ายเลยคะ ทำคนละที่
พวกเราเข้ามาตอนเช้า งานก็เพิ่งเริ่ม พี่ที่เทรนงานก็ยังวุ่นวายกันอยู่
เราก็เลยอยู่เฉยๆ เบื่อมากๆ ไม่รู้จะทำอะไร ซึ่งตอนนั้นก็ลืมเรื่องเขาคนนั้นไปแล้ว
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับงาน แต่ แต่ แต่........

มีพนักงานอีกกลุ่มหนึ่งที่เข้ามาช่วงสายๆ เดินเข้ามากันเป็นกลุ่ม
แต่เราก็ไม่ได้สนใจ อ่านงานในแผนกไปเรื่อยๆ แรกๆ ก็ไม่ได้สนใจหรอกค่ะ
แต่เพราะพี่หัวหน้าแผนกเริ่มจัดแจงคน เราก็เงยหน้ามอง เท่านั้นแหละ..
ใจเต้นแรงมากกกกกก คือคนที่เราแอบชอบนี่><!!!!
(แอบกรี๊ดในใจ แรงมากกกกกกกกกก55555555555)
คือเขาโดเด่นอยู่คนเดียวในกลุ่มนั่นเลยหละ (ก็เขาสูงไง5555)
วันนั้นเราก็เคลิ้มมมม ยิ้มคนเดียวไปทั้งวัน จนพี่ๆหาว่าบ้า><

ตั้งแต่วันนั้น เราก็แอบมองเขามาตลอด ถึงแม้จะไม่ได้ทำใกล้ๆ หรือแบบเดียวกัน
แต่อยู่ในแผนกเดียวกันให้เห็นก็ดีแล้ว
จนวันนึ่ง เหมือนฟ้าเบื้องบนจะรับรู้ถึงความรู้สึกของเรา(เว่อละ55)
พี่หัวหน้าแผนกเดินเข้ามาบอกกับเราว่า เดี๋ยว ที (แทนชื่อเขานะคะ) จะมานั่งข้างๆ นะ
สอนเงานเขาด้วย อยู่หน้าคอม เขาทำไม่ไหว เท่านั้นแหละ!!!! หืออออออออ
เหมือนใจจะทะลุออกมา ยิ้มทีแก้มจะแตกกก55555 ><
เรารีบวิ่งออกไปเข้าห้องน้ำเลยคะ แบบว่า นี่เรื่องจริงหรออออ!!!
เราก็แอบบกรี๊ดในห้องน้ำเบา5555 แล้วก็เดินกลับเข้าห้องพร้อมเก็บอาการสุดขีด!!><

เราเห็นเขานั่งข้างๆโต๊ะเราแล้วละ หัวสมองเรากำลังประมวลผลว่า จะคุยอะไรกับเขาดีนะ
จะทักเขายังไงดีนะ คิดแล้วก็เขิลไปเองคะ><
พอมานั่ง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น (เราแอบโล่ง) เพราะมีพี่โต๊ะข้างเขาอีกข้างหนึ่งสอนเขาอยู่
และแล้ววันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกัน ได้แต่แอบมอง และยิ้มไปคนเดียว

จากวันนั้นเราก็ลางาน 2 วัน เพราะที่บ้านมีงานบุญ
พอเช้าวันจันทร์เราก็ไปทำงานปกติ แล้วเราก็เกลห็นเขานั่งอยู่กับพี่กลุ่มที่เข้ามาด้วยกัน
ซึ่งตอนนั้นเราก็เริ่มๆสนิทกับอีกกลุ่มนี้แล้ว พี่เขาก็ทักเราว่า 'ไปไหนมา ?' แล้วๆ ก็มีอีกเสียงดังขึ้น..
'ใช่ๆ ไปไหนมา หายไปตั้ง 2 วัน' เราก็หันไปมอง ปรากฏว่าเขาถามขึ้นมา><
เราก็ตอบยิ้มๆ ว่าบ้านมีงาน.. แค่นี้แหละ แล้วก็แอบยิ้มเอง (ในใจนี่คือดีใจมาก ครั้งแรก ที่ได้คุยกัน)

หลังจากวันนั้นก็กลายเป็นว่าเราคุยกันมากขึ้น เพราะนั่งทำงานด้วยกัน
ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยขึ้น (พร้อมแก็งชะนีกะอีแอบ)
เราก็ได้รู้เกี่ยวกับชีวิตเขามากขึ้น ตอนเราเห็นเขาแรกๆ ก็แอบคิดว่า จะถือตัวรึป่าวนะ จะหยิ่งหรือป่าวนะ?
แต่พอได้มารู้จัก ไม่เลย เขาเฟรนลี่มาก เข้ากับคนง่าย คุยเก่ง ที่สำคัญ กวนตีนเก่งมาก!!
เราแอบชอบเขามาตลอด คอยทำอะไรให้ตลอดถ้าเขาขอให้ช่วยเอานั่นให้หน่อย ทำนี่ให้ที เราก็จะทำให้ตลอด
ไม่สบายเราก็จะคอยหายา คอยถามตลอดว่าไหวไหม? เราทำได้ทุกอย่างจริงๆตอนนั้น
ยิ่งคุยกันนานๆเข้า เราก็ยิ่งชอบเขามากขึ้น ด้วยที่ว่าเรานั่งโต๊ะใก้ลกัน คุยกันบ่อย เจอกันทุกวัน
เขาก็ชอบหยอกเราบ้าง แกล้งบ้าง หลายๆ อย่างจนเราแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็อาจจะชอบเราด้วยก็ได้
ถ้าวันไหนที่เขาไม่มาทำงาน เราก็จะเหงามากๆ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราอยากติดต่อเขาแต่เราก็ไม่กล้า
ขอเบอร์ ขอเฟส ขอไลน์ อะไรสักอย่าง... จนวันหนึ่ง อยู่ๆ เขาก็ไม่มาทำงาน
ทั้งๆที่เมื่อวานก็คุยกันว่าจะมา ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่มาอีกเลย...

ตอนนั้นเราเศร้ามาก มารู้ทีหลังว่าเขาย้ายไปอยู่กับพี่ชายที่ต่างจังหวัด
ตอนเราคุยกันเขาก็เคยเปรยๆ ขึ้นมานะ แต่ก็ไม่รู้จะเร็วขนาดนี้ TT
เราได้แต่ก็เก็บอาการตอนอยู่กับพี่ๆ จนเราไม่ไหวแล้ว จึงไปขอเบอร์เขาจากพี่ที่เขาสนิท
เราได้เบอร์มา แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่กล้าโทร ไม่กล้าคุย เราเลยต้องส่งข้อความไปก่อน เผื่อเขาไม่ตอบละ
เผื่อเขาไม่อยากคุยกับเราละ เราคิดไปต่างๆ นานา แต่แล้วเราก็ส่งไป.....

เรา รอ รอ รอ รอ ทั้งคืน ก็ไร้วี่แวว เราคิดว่า มันคงจบแล้วจริงๆ TT
อะไรกัน เรายังไม่ได้บอกชอบเขาเลยนะ จะไปกันดื่อๆ แบบนี้เลยเหรอ?
ช่วงนั้นเราทำงานกะกลางคืน ก็ทำไป ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยเล่นกับใคร
จนตอน 6 โมงเช้า โทรศัพท์สั่นเตือนข้อความเข้า!! เราแอบดีใจ คิดว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ
แต่เราเปิดดูในแผนกไม่ได้ เรารีบวิ่งเข้าห้องน้ำเปิดดู เป็บข้อความจากเขาจริงๆ ><
เป็นข้อความสั้นๆ ที่ทำให้เราสดชื่นขึ้นทันที!!
ข้อความที่เราส่ง 'รัยว๊าไปไม่บอกไม่กล่าว ไม่อยู่แล้วในรายเงียบเหงาเลยว่ะ'
เขาส่งกลับมา 'ฮั่นแน่ แอบมีคนคิดถึงนี่หว่า ถึงว่าจามบ่อย'
เราอ่านแล้วยิ้มไม่หยุดเลยละ ตั้งแต่วันนั้น ก็เริ่มคุยโมรศัพท์กัน
แอดเฟสคุยกัน จนเราลาออกจากงานและเข้าเรียนมหาลัย เราก็ยังคุยกันตลอด
บางวันก็โทรมาแต่เราไม่ว่างคุยก็แบบ งอนๆ ใส่งี้ ตอนนั้นนิ มีความสุขมากกก ><
ถึงแม้จะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เพียงแค่นี้ก็พอแล้วววว

แต่แล้วเรื่องมันกลับทวีความสุขให้เราอีก เมื่อเราเล่นแชทกันอยู่ แบบเห็นหน้า
แต่เขาก็หลบไม่ให้เห็นเขาอยู่ในกล้อง แล้วก็แชทมา.... (ที่จริงคุยกันก็ได้ยิน)
ที : นี่ๆ มีไรจะถามหน่อย
เรา : หืมมมม
ที : เป็นแฟนกับทีมะ
เรา : O_o!!!!!!!!!!!!!!!!! (อึ้งอยู่คะ นานอยู่นะ เป็นนาทีเลยละ)
ที : ไม่ตอบแสดงว่าตกลงนะ

แล้วที ก็พูดผ่านแชท 'ตกลงนะ'
เราก็แบบ ยังอึ้งอยู่!!!! 'หาๆๆ อ๋อ อืม ทำไมอะ??' นี่คือคำตอบเรา5555555
คือเราเป็นคนไม่ได้สวย ไม่ค่อยมีเสน่ห์ ให้ใครมาชอบได้ไง เราก็ งง ?
ว่านี่ ที ขอ เรา เป็น แฟน เหรอ????? เราก็เลยถามว่าทำไม???5555
ทีบอกว่า เขาชอบที่เราคอยห่วงเขา ทำนุ่น ทำนี่ให้ตอนอยู่ในแผนก
รัยอีกไม่รุ เราก็จำไม่ได้55555
ตอนนั้นเราทั้งดีใจ และขอบคุณที่เขามาชอบคนอย่างเรา
(มารู้ทีหลังว่า ตอนที่โทรมาแล้วเราไม่ว่างคุย กะจะขอเป็นแฟนตอนนั้น แต่เราไม่ว่าง เลยทำงอนๆ555)

เรามีความสุขมากๆ ช่วงนั้น ถึงเราจะอยู่ไกลกันแต่เขาก็มาหาเราบ้างที่ว่างงาน
เราคุยกันทุกวัน ไม่เคยทะเลาะกัน แต่จะคอยให้กำลังใจกันมากกว่า
ทีเป็นคนซื่อสัตย์ในคำพูดมาก บอกว่าจะทำอะไรก็ต้องทำ บอกไม่ว่างเดี๋ยวโทรกลับ ก็โทร
และอีกหลายๆ อย่างที่เราศึกษากันมากขึ้น ตอนใช้คำว่า'แฟน'
แต่ด้วยเวลาและระยะทาง ทำให้เราต้องเลิกกันไป ตอนนั้นยอมรับว่าเศร้า แต่ก็พอทำใจได้
เพราะเราอยู่ไกลกัน ไม่ค่อยได้คุยกันมันเรื่องธรรมดา จนชิน ... เราขาดการติดต่อกันไประยะหนึ่ง
เรามีปัญหาเรื่องที่บ้าน เราก็โพสลงเฟส ระบาย แล้ว ที ก็ทักเรามา
คืนนั้นเราคุยกันยาวเลยละ ตั้งแต่เลิกกันไป เขาก็ทำงาน ทำงาน แต่ก็คิดถึงเราอยู่
เขาขอโทษที่ทำให้เราต้องจบกัน แต่นั่นมันไม่ใช่เลย หลังจากที่ปรับความเข้าใจกัน
เรากับทีก็ทัก ก็คุยกัน รับรู้เรื่องราวของกันและกันมาโดยตลอด
จากตอนนั้น ถึงตอนนี้ก็ 4 ปี มาแล้ว เราคุยกันตอนนี้ในสถานะ เพื่อน ซึ่งมันสบายใจกว่า ดีกว่าเก่าเยอะ
ซึ่งเราก็มีความสุขมาก เราเคยคุยกันว่าจะกลับมาคบกันอีก เมื่อเราทั้งสองพร้อม
ซึ่งเราก็พร้อมที่จะรอ และ ค่อยๆ เรียนรู้กันไป..


ถึงความรักครั้งนี้ จะไม่สมหวังเหมือนใครเขา แต่มันก็สวยงามที่สุด เท่าที่เราเจอมา
ขอบคุณที่ติดตามมาจนจบนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนที่มีคนที่แอบชอบนะคะ สักวัน..
เขาอาจจะ แอบชอบคุณกลับก็ได้ ^^
ใครมีประสบการณ์ดีๆ ก็แวะมาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ

ขอบคุณค่ะ