สวัสดีครับ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกท่าน กระทู้นี้ เป็นกระทู้แรกของผม ที่มีโอกาสได้มาเขียนแบ่งปันสิ่งที่เป็น "ความรู้สึกดีๆ "ของผม
หลังจากที่ได้ติดตามเรื่องราว ต่าง ๆ มามากมายในนี้ แล้วเกิดความรู้สึกอยากแบ่งปัน หวังว่าสิ่งที่ผมจะเขียนต่อจากนี้ จะเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และ
สร้างแรงบัลดาลใจแก่คู่รัก ที่กำลังคบหาดูใจกันในตอนนี้ ^^ (ผมตั้งกระทู้ สนทนา ไม่ได้ครับ ผมขอตั้งเป็นกระทู้ คำถาม แทนนะครับ)
ย้อนเวลากลับไปเมื่อ ๖ ปีที่แล้ว ในจังหวัดหนึ่งที่อยู่ติดชายฝั่งทะเลด้านตะวันออก ตอนนั้นผมอายุ ๑๔ ปี ศึกษาอยู่โรงเรียนประจำจังหวัดและเป็นนักกิจกรรม ด้วยวัยที่เพิ่งรู้จักกับ "ความรัก" ตอนนั้น ถือได้ว่าเป็นช่วงหนึ่งของชีวิต ที่ได้พบและรู้จักกับคนมากมาย ด้วยความที่เป็นนักกิจกรรม จึงมีโอกาสได้ทำกิจกรรมทั้งในและนอกโรงเรียนและได้พบกับคนมากมายที่ได้มาทำความรู้จักทั้งเป็นการส่วนตัวและส่วนใจ แต่ก็หาใครที่จะเป็นหนึ่งและรู้สึกดีกับผมจริง ๆ ผมไม่ใช่คนที่หล่อครับ ผิวสองสี แต่อาศัยว่าชอบทำกิจกรรม จับไมค์พูดเป็นเรื่องราวและสามารถทำงานด้านการพูดได้เบื้องต้น สิ่งนี้จึงเป็นจุดขายที่ทำให้ผมเป็นที่รู้จักต่อสาธารณะชนในจังหวัดนี้ ด้วยเหตุที่ตั้งแต่เด็ก ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบและสนใจเรื่องของ "การเมือง" ถึงขั้นเก็บภาพนักการเมืองในอดีตดัง ๆ ไว้ในคอมพิวเตอร์ บันทึกเรื่องราวเหตุการณ์สำคัญทางการเมืองต่าง ๆ ลงใน Microsoft Word ถึงขั้นกับเคยคิดสักวันหนึ่งจะเป็นนัการเมืองและถ้าหากมีคนที่รัก คนนั้น ต้องมีความเป็นผู้นำสูงถึงจะสามารถคว้า "หัวใจ" ของผมไปได้
ผมเป็นคนหนึ่งที่พูดกับเพื่อนไว้เสมอว่าสักวันผมจะเปลี่ยน "ทอม" ให้เป็น "เธอ"
ด้วยเหตุผลที่ว่า ทอมคือผู้หญิงที่ใจเป็นชายและเชื่อว่าเขาจะดูแลผมได้ และเป็นการท้าทายสิ่งผิดธรรมชาติ ที่จะสามารถเปลี่ยนผู้หญิงใจชายให้กลายเป็นผู้หญิงใจหญิงดั่งเพศกำเนิดตน เจ้า K เพื่อนผมคนนี้ ได้พูดติดหัวเราะทิ้งท้ายไว้ประมาณว่า "กูจะคอยดูนะ ๕๕๕ " คำพูดของเพื่อนผมในวันนั้นได้จุดประกายความคิดของผมและหวังไว้เสมอว่าสักวัน "เราจะเปลี่ยนทอมให้เป็นเธอให้ได้" อยู่มาระยะหนึ่งในช่วงเดือนสิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๓ ในเย็นวันนั้น ที่โรงเรียนชายประจำจังหวัด ที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนประจำจังหวัดหญิงของที่นี้ "ฟ้า" ได้ส่งที่ผมปรารถนามาให้พบเพื่อเจอ และทำความรู้จักกัน
ในวันนั้น ผมได้เห็นผู้หญิงผมสั้น ๓ คน เดินเข้ามาในจุดที่ผมนั่งอยู่ ผู้หญิง ๒ คนรูปร่างหน้าตาก็เหมือนดั่งผู้หญิงปกติธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรผิดแปลก แต่สิ่งที่ผมปรารถนาและอยากจะพบเจอก็คือ ผู้หญิงอีก ๑ คน นี่แหละครับ ผมสั้นซอยอย่างเท่ห์ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลย ผมเป็นคนมองการไกลครับ คิดว่าถ้าเจ้าทอมคนนี้ ได้กลับมาเป็นผู้หญิง เขาคงสวยและน่ารักน่าดู และก็เชื่อว่าเขาจะดูแลผมได้แน่ ๆ ถ้าเปรียบเทียบกับการเมืองที่ผมชื่นชอบนั้น ระยะนี้ คือช่วงของการหาเสียงเลยครับ ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะซื้อใจเธอให้ได้ การแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จัก ถามไถ่ทุกข์สุข ช่วยเหลือในสิ่งที่ผมสามารถช่วยเธอได้เมื่อเธอประสบปัญหา ในวลานั้น ช่องทางการสื่อสารอยู่ในยุคโลกาภิวัตน์เริ่มต้น สังคมออนไลน์ที่รู้จักในตอนนั้นก็คือ MSN และ HI5
ผมตัดสินใจขอ MSN และ HI5 ของเจ้าทอมคนนี้ เพื่อลงพื้นที่สำรวจหัวใจเธอ ว่านอกเหนือจากภาพที่ผมเห็นเธอแล้วนั้น
เธอมีใครอยู่ในใจหรือไม่ ??? คำตอบคือ เธอมีครับ เพศเดียวกัน และ ผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะคอมเมนท์ให้เธอใน Hi5 แต่ผมก็ไม่ได้อะไร
เพราะรู้อยู่แล้วว่า ถึงอย่างไร สักวันผมจะเอาชนะใจเธอให้ได้
กว่า ๑ เดือนที่ได้รู้จักกัน เราได้ทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้น ทุกเย็น ผมจะออกจากโรงเรียนของผมเพื่อยืนรอเธอข้างตู้ไปรษณีย์หน้าโรงเรียน
เพื่อที่จะได้พบหน้า แม้เพียงเสี้ยววินาที เธอเดินผ่านแล้วยิ้มให้ ผมก็อุปทานคิดดีใจ ว่าเธอมีใจให้ผมเป็นแน่แท้ เมื่อถึงเวลากลางคืนของทุกวัน
ผมจะออน MSN เพื่อรอเธอขึ้นคำว่า Online และจะทักทายเธอไปหวังเพียงเธอตอบกลับมาและชวนผมสนทนาต่อ แต่ด้วยเวรของกรรมและกรรมของเวร ในตอนนั้น อินเตอร์เน็ตที่ผมใช้เล่น คือ เน็ตที่มีความเร็วช้ามาก แต่เน็ตที่บ้านของเธอมีความเร็วระดับหนึ่ง จึงทำให้การสื่อสารระหว่างกันตกหลุมอากาศ ไม่มีความต่อเนื่องกัน และคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมยังจำได้ว่าวันแรกที่คุยกันช่วงแรกที่คุยกันอินเตอร์เน็ตเป็นใจให้ผมกับเธอคุยกันได้อย่างสะดวก
แต่พอเวลาผ่านไปประมาณ ๒๐ นาที ที่สนทนากัน ผมถามเธอไปประมาณว่า "กินข้าวหรือยัง ??" เธอตอบกลับมาว่า "จำได้สิ ๆ เป็นไงบ้าง" ผมงงสิครับ แต่เมื่อไล่กับไปดูบทสนทนาในระยะเริ่มต้นของวันนั้น ผมทักเธอไป "สวัสดี.....จำเราได้ป่าว" เธอตอบกลับมาประมาณว่าเรียกชื่อผม
".........(ชื่อของผม)" ถึงบางอ้อเลยครับ บทสนทนาในช่วงเริ่มต้นมาขึ้นตอน ๒๐ นาทีหลังจากคุยได้สักพัก และหลังจากนั้น ผมกับเธอก็คุยกันสังคมออลไลน์นี้ ด้วยกันเกือบทุกวัน และคุยกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะอินเตอร์เน็ตไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่
"ความรู้สึกที่ดี" ของผมเพิ่มขึ้นทุกวันเมื่อได้คุยกับเธอ แม้จะไม่มีโอกาสได้เจอหน้าและคุยกันทุกวัน แต่ตู้ไปรษณีย์หน้าโรงเรียนที่ผมยืนรอเธออยู่ทุกวันจึงได้กลายมาเป็นสื่อรักระหว่างผมกับเธอที่ให้เราได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ในสังคมออนไลน์ MSN ผมตัดสินใจขอบ้านเลขที่ของเธอเพื่อที่จะส่งจดหมาย ไป หา โดยอ้างเหตุผลว่าครูให้หาเพื่อนต่างโรงเรียนส่งจดหมายหากัน เธอก็ให้บ้านเลขที่ของเธอมาครับ แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ บ้านเลขที่ของผมและเธออยู่ห่างกัน ๑ ซอยเท่านั้น ผมตกใจมาก ที่เห็นบ้านเลขที่ของเธอเพราะไปซอยนี้บ่อยมากแต่ผมไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้งหนึ่ง
ผมจึงเขียนจดหมายฉบับที่ ๑ ส่งไปหาเธอ เพื่อเป็นสื่อรักในการสร้างฐานและคะแนนเสียง หวังว่าเธอจะรับพิจารณาจดหมายน้อยของผม และยอมเปิดใจให้ผม นี่คือช่วงแรกครับที่ผมได้รู้จักกับเธอและพยายามหาเสียงหวังใจจากเธอผ่านทุกช่องทางเท่าที่ผมจะทำได้ แล้วอะไรหละครับที่เป็นจุดที่ทำให้ผมรัฐประหารหัวใจของเธอได้ ? และเมื่อผมกระทำการสำเร็จหลังจากนั้นความมั่นคงของรักเป็นอย่างไร ? นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมทราบเลยว่า
"ความรัก" กับ "การเมือง" ที่ผมรัก คือ "สิ่งเดียวกัน" ที่ผมตามหามานาน พรุ่งนี้ จะมาเขียนให้อ่านกันต่อนะครับ ^^
เมื่อผม "รัฐประหาร" หัวใจเธอ
หลังจากที่ได้ติดตามเรื่องราว ต่าง ๆ มามากมายในนี้ แล้วเกิดความรู้สึกอยากแบ่งปัน หวังว่าสิ่งที่ผมจะเขียนต่อจากนี้ จะเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และ
สร้างแรงบัลดาลใจแก่คู่รัก ที่กำลังคบหาดูใจกันในตอนนี้ ^^ (ผมตั้งกระทู้ สนทนา ไม่ได้ครับ ผมขอตั้งเป็นกระทู้ คำถาม แทนนะครับ)
ย้อนเวลากลับไปเมื่อ ๖ ปีที่แล้ว ในจังหวัดหนึ่งที่อยู่ติดชายฝั่งทะเลด้านตะวันออก ตอนนั้นผมอายุ ๑๔ ปี ศึกษาอยู่โรงเรียนประจำจังหวัดและเป็นนักกิจกรรม ด้วยวัยที่เพิ่งรู้จักกับ "ความรัก" ตอนนั้น ถือได้ว่าเป็นช่วงหนึ่งของชีวิต ที่ได้พบและรู้จักกับคนมากมาย ด้วยความที่เป็นนักกิจกรรม จึงมีโอกาสได้ทำกิจกรรมทั้งในและนอกโรงเรียนและได้พบกับคนมากมายที่ได้มาทำความรู้จักทั้งเป็นการส่วนตัวและส่วนใจ แต่ก็หาใครที่จะเป็นหนึ่งและรู้สึกดีกับผมจริง ๆ ผมไม่ใช่คนที่หล่อครับ ผิวสองสี แต่อาศัยว่าชอบทำกิจกรรม จับไมค์พูดเป็นเรื่องราวและสามารถทำงานด้านการพูดได้เบื้องต้น สิ่งนี้จึงเป็นจุดขายที่ทำให้ผมเป็นที่รู้จักต่อสาธารณะชนในจังหวัดนี้ ด้วยเหตุที่ตั้งแต่เด็ก ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบและสนใจเรื่องของ "การเมือง" ถึงขั้นเก็บภาพนักการเมืองในอดีตดัง ๆ ไว้ในคอมพิวเตอร์ บันทึกเรื่องราวเหตุการณ์สำคัญทางการเมืองต่าง ๆ ลงใน Microsoft Word ถึงขั้นกับเคยคิดสักวันหนึ่งจะเป็นนัการเมืองและถ้าหากมีคนที่รัก คนนั้น ต้องมีความเป็นผู้นำสูงถึงจะสามารถคว้า "หัวใจ" ของผมไปได้
ผมเป็นคนหนึ่งที่พูดกับเพื่อนไว้เสมอว่าสักวันผมจะเปลี่ยน "ทอม" ให้เป็น "เธอ"
ด้วยเหตุผลที่ว่า ทอมคือผู้หญิงที่ใจเป็นชายและเชื่อว่าเขาจะดูแลผมได้ และเป็นการท้าทายสิ่งผิดธรรมชาติ ที่จะสามารถเปลี่ยนผู้หญิงใจชายให้กลายเป็นผู้หญิงใจหญิงดั่งเพศกำเนิดตน เจ้า K เพื่อนผมคนนี้ ได้พูดติดหัวเราะทิ้งท้ายไว้ประมาณว่า "กูจะคอยดูนะ ๕๕๕ " คำพูดของเพื่อนผมในวันนั้นได้จุดประกายความคิดของผมและหวังไว้เสมอว่าสักวัน "เราจะเปลี่ยนทอมให้เป็นเธอให้ได้" อยู่มาระยะหนึ่งในช่วงเดือนสิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๓ ในเย็นวันนั้น ที่โรงเรียนชายประจำจังหวัด ที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนประจำจังหวัดหญิงของที่นี้ "ฟ้า" ได้ส่งที่ผมปรารถนามาให้พบเพื่อเจอ และทำความรู้จักกัน
ในวันนั้น ผมได้เห็นผู้หญิงผมสั้น ๓ คน เดินเข้ามาในจุดที่ผมนั่งอยู่ ผู้หญิง ๒ คนรูปร่างหน้าตาก็เหมือนดั่งผู้หญิงปกติธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรผิดแปลก แต่สิ่งที่ผมปรารถนาและอยากจะพบเจอก็คือ ผู้หญิงอีก ๑ คน นี่แหละครับ ผมสั้นซอยอย่างเท่ห์ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลย ผมเป็นคนมองการไกลครับ คิดว่าถ้าเจ้าทอมคนนี้ ได้กลับมาเป็นผู้หญิง เขาคงสวยและน่ารักน่าดู และก็เชื่อว่าเขาจะดูแลผมได้แน่ ๆ ถ้าเปรียบเทียบกับการเมืองที่ผมชื่นชอบนั้น ระยะนี้ คือช่วงของการหาเสียงเลยครับ ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะซื้อใจเธอให้ได้ การแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จัก ถามไถ่ทุกข์สุข ช่วยเหลือในสิ่งที่ผมสามารถช่วยเธอได้เมื่อเธอประสบปัญหา ในวลานั้น ช่องทางการสื่อสารอยู่ในยุคโลกาภิวัตน์เริ่มต้น สังคมออนไลน์ที่รู้จักในตอนนั้นก็คือ MSN และ HI5
ผมตัดสินใจขอ MSN และ HI5 ของเจ้าทอมคนนี้ เพื่อลงพื้นที่สำรวจหัวใจเธอ ว่านอกเหนือจากภาพที่ผมเห็นเธอแล้วนั้น
เธอมีใครอยู่ในใจหรือไม่ ??? คำตอบคือ เธอมีครับ เพศเดียวกัน และ ผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะคอมเมนท์ให้เธอใน Hi5 แต่ผมก็ไม่ได้อะไร
เพราะรู้อยู่แล้วว่า ถึงอย่างไร สักวันผมจะเอาชนะใจเธอให้ได้
กว่า ๑ เดือนที่ได้รู้จักกัน เราได้ทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้น ทุกเย็น ผมจะออกจากโรงเรียนของผมเพื่อยืนรอเธอข้างตู้ไปรษณีย์หน้าโรงเรียน
เพื่อที่จะได้พบหน้า แม้เพียงเสี้ยววินาที เธอเดินผ่านแล้วยิ้มให้ ผมก็อุปทานคิดดีใจ ว่าเธอมีใจให้ผมเป็นแน่แท้ เมื่อถึงเวลากลางคืนของทุกวัน
ผมจะออน MSN เพื่อรอเธอขึ้นคำว่า Online และจะทักทายเธอไปหวังเพียงเธอตอบกลับมาและชวนผมสนทนาต่อ แต่ด้วยเวรของกรรมและกรรมของเวร ในตอนนั้น อินเตอร์เน็ตที่ผมใช้เล่น คือ เน็ตที่มีความเร็วช้ามาก แต่เน็ตที่บ้านของเธอมีความเร็วระดับหนึ่ง จึงทำให้การสื่อสารระหว่างกันตกหลุมอากาศ ไม่มีความต่อเนื่องกัน และคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมยังจำได้ว่าวันแรกที่คุยกันช่วงแรกที่คุยกันอินเตอร์เน็ตเป็นใจให้ผมกับเธอคุยกันได้อย่างสะดวก
แต่พอเวลาผ่านไปประมาณ ๒๐ นาที ที่สนทนากัน ผมถามเธอไปประมาณว่า "กินข้าวหรือยัง ??" เธอตอบกลับมาว่า "จำได้สิ ๆ เป็นไงบ้าง" ผมงงสิครับ แต่เมื่อไล่กับไปดูบทสนทนาในระยะเริ่มต้นของวันนั้น ผมทักเธอไป "สวัสดี.....จำเราได้ป่าว" เธอตอบกลับมาประมาณว่าเรียกชื่อผม
".........(ชื่อของผม)" ถึงบางอ้อเลยครับ บทสนทนาในช่วงเริ่มต้นมาขึ้นตอน ๒๐ นาทีหลังจากคุยได้สักพัก และหลังจากนั้น ผมกับเธอก็คุยกันสังคมออลไลน์นี้ ด้วยกันเกือบทุกวัน และคุยกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะอินเตอร์เน็ตไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่
"ความรู้สึกที่ดี" ของผมเพิ่มขึ้นทุกวันเมื่อได้คุยกับเธอ แม้จะไม่มีโอกาสได้เจอหน้าและคุยกันทุกวัน แต่ตู้ไปรษณีย์หน้าโรงเรียนที่ผมยืนรอเธออยู่ทุกวันจึงได้กลายมาเป็นสื่อรักระหว่างผมกับเธอที่ให้เราได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ในสังคมออนไลน์ MSN ผมตัดสินใจขอบ้านเลขที่ของเธอเพื่อที่จะส่งจดหมาย ไป หา โดยอ้างเหตุผลว่าครูให้หาเพื่อนต่างโรงเรียนส่งจดหมายหากัน เธอก็ให้บ้านเลขที่ของเธอมาครับ แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ บ้านเลขที่ของผมและเธออยู่ห่างกัน ๑ ซอยเท่านั้น ผมตกใจมาก ที่เห็นบ้านเลขที่ของเธอเพราะไปซอยนี้บ่อยมากแต่ผมไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้งหนึ่ง
ผมจึงเขียนจดหมายฉบับที่ ๑ ส่งไปหาเธอ เพื่อเป็นสื่อรักในการสร้างฐานและคะแนนเสียง หวังว่าเธอจะรับพิจารณาจดหมายน้อยของผม และยอมเปิดใจให้ผม นี่คือช่วงแรกครับที่ผมได้รู้จักกับเธอและพยายามหาเสียงหวังใจจากเธอผ่านทุกช่องทางเท่าที่ผมจะทำได้ แล้วอะไรหละครับที่เป็นจุดที่ทำให้ผมรัฐประหารหัวใจของเธอได้ ? และเมื่อผมกระทำการสำเร็จหลังจากนั้นความมั่นคงของรักเป็นอย่างไร ? นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมทราบเลยว่า
"ความรัก" กับ "การเมือง" ที่ผมรัก คือ "สิ่งเดียวกัน" ที่ผมตามหามานาน พรุ่งนี้ จะมาเขียนให้อ่านกันต่อนะครับ ^^