คิดถึงใครหนึ่งคน                 หลายครั้งหนทนอยู่ให้รู้ไหว
ว่าชำแรกแทรกซอนอ่อนอกใจ            หรือเพียงใดซ่อนลึกรู้สึกนั้น

หลับและตื่นคืนวันมันชอบเผลอ           หลงละเมอเพ้อหาอุราหวั่น
นั่นหรือไรใจดื้อสุดยื้อมัน                  เก็บไปฝันปั้นเรื่องประเทืองตน

แม้นยิ่งห้ามปรามใจอย่าไปฝัน             นับนานวันนั่นกระไรไม่เป็นผล
แค่ภวังค์ยังผวาพาพิกล                  คิดเวียนวนคนหนึ่งคะนึงนาน

ตอบอย่างไรไฉนกันจนวันนี้                 ยากเหลือที่รออุรามาสมาน
รับแพ้พ่ายกลายกลับปรับดวงมาน         เผยความผ่านกานท์ร้อยแทนถ้อยคำ

ว่าอกเอยอกโอ้พิโธ่เอ๋ย                  กระไรเลยกาลผ่านนานฉนำ
ยังซุกซ่อนสอนใจให้จารจำ                  เก็บกลืนกล้ำช้ำขมระทมใจ

ความคิดถึงตรึงไว้ไม่อาจถอน             ยังห่วงหาอาวรณ์จนอ่อนไหว
ร้าวรู้สึกลึกหน่วงท้นทรวงใน                  ร้อยรักไว้เพียงฝันอย่างมั่นคง