เช้านี้เจออะไรแบบนี้

๘ เรนอนนิ่งอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านบานหน้าต่างไม้เข้ามาอาบร่าง ในมุมห้อง ชายหนุ่มรูปร่างโปร่งกำยำ สวมผ้าสีขาวคาดหน้าผาก กำลังเช็ดขอบหน้าต่างอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้

๔ การเคลื่อนตัวของเลโอรวดเร็วดุจพายุร้ายว่องไวดั่งสายฟ้า ทิ้งแสงไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่เบื้องหลังห่างออกมาไกลจนมิอาจได้ยินการต่อสู้ใด ๆ เลโอไม่อยากคาดเดาว่ามันตนใดตามมา สิ่งเดียวที่มุ่งมั่นตอนนี้คือต้อ

หญิงสาวขยับเข้าไปยืนสงบนิ่งชั่วครู่ ก่อนเงยหน้าสวยขึ้นมองพระประธานปางมารวิชัยสีทองเหลืองอร่ามขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้า ใบหน้าขาวอิ่มเปื้อนรอยยิ้ม ก่อนจะขยับริมฝีปากบางแดงเข้มด้วยเครื่องสำอาง