๔
การเคลื่อนตัวของเลโอรวดเร็วดุจพายุร้ายว่องไวดั่งสายฟ้า ทิ้งแสงไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่เบื้องหลังห่างออกมาไกลจนมิอาจได้ยินการต่อสู้ใด ๆ
เลโอไม่อยากคาดเดาว่ามันตนใดตามมา สิ่งเดียวที่มุ่งมั่นตอนนี้คือต้องหาเด็กให้เจอก่อนพวกมัน บริเวณตรงนี้กลิ่นกายของเด็กชายสิ้นสุดลงตรง กลิ่นจางหายไปโดยไม่รู้ว่าไปทิศทางใด
เลโอยืนเหยียบบนขอนไม้ใหญ่ที่หักโค่นลงมา มองฝ่าความมืดเห็นข้างหน้าคือบ่อโคลน เอียงศรีษะเมียงมองจนแน่แก่ใจว่าเห็นอะไรบางอย่าง จึงกระโดดลงจากขอนไม้ เดินมุ่งตรงไปยังบ่อโคลน สายตาไล่มองตามเถาวัลย์ที่เลื้อยจมลงไปในโคลน ยื่นมือจับแล้วกระชากดึงเถาวัลย์ขึ้นมา
"อ๊าก ปล่อยนะ ปล่อยข้า โอ๊ย" เสียงร้องของคนที่ร่างคนผูกติดกับเถาวัลย์ดีดดิ้นไปมา ชายหนุ่มกระชากเถาวัลย์ขึ้นมาบนพื้นดินพร้อมร่างที่ติดมาด้วย
"เร" เลโอเรียกชื่อ เด็กชายหยุดดิ้นและหยุดร้อง
ตะเกียกตะกายลุกนั่ง มือพัลวันแกะเถาวัลย์ที่พันไว้รอบเอวออกแล้วรีบยืนขึ้น
"ท่านรู้ชื่อข้าได้ยังไง ท่านเป็นปีศาจหรือเป็นคน"
"ไม่ใช่ทั้งสอง" เลโอตอบ
"งั้นท่านก็เป็นนักล่าปีศาจใช่ไหม ข้าเคยได้ยินคำบอกเล่าแต่ไม่เคยเจอนักล่าปีศาจมาก่อนเลย ท่านช่าง...เท่ชะมัด"
"เจ้าซ่อนตัวด้วยการลงไปนอนจมในโคลนงั้นรึ" เลโอเอ่ยถาม จึงได้รู้สาเหตุที่กลิ่นกายเด็กชายหายไป
เด็กชายพยักหน้าหงึก ๆ แล้วพูดต่อ
"ข้าเห็นปีศาจพวกมันมาเยอะมาก แต่พวกมันไม่เห็นข้า ดูเหมือนพวกมันจะเข้ามาหาอะไรสักอย่าง ข้าไม่รู้จะซ่อนตัวยังไง จำได้ว่ามีบ่อโคลนอยู่แถวนี้ ข้าจึงคิดจะซ่อนตัวจนถึงเช้าค่อยหาทางออกจากป่า แต่ข้าคิดไว้อยู่แล้วถ้าข้ายังไม่กลับบ้านท่านพ่อท่านแม่ต้องตามนักล่าปีศาจมาช่วยแน่ ๆ "
"เจ้าคาดการณ์ถูกไอ้หนู รีบไปจากตรงนี้กันเถอะ"
"ท่านชื่ออะไร" เด็กชายเอ่ยถาม
"เลโอ"
"ขอบคุณฮะเลโอ"
"เรื่องเล็กน้อย"
เลโอหยุดเดิน ยกแขนกางกั้นเรไว้ป้องไปด้านหลัง
"เกรงว่าจะไม่ให้พวกแกออกจากป่าไปง่าย ๆ"
ราสปรากฏตัวขึ้นพร้อมส่งเสียงขู่คำรามกึกก้อง เลโอดึงดาบสองเล่มออกจากฝัก
"หลบให้ดีนะ" เลโอบอกเร เด็กชายพยักหน้ารีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วชะเง้อศีรษะออกมาดูการต่อสู้ระหว่างนักล่าปีศาจกับปีศาจ
ราสดีดกายปราดมาอย่างว่องไวเหวี่ยงกำปั้นหมัดใหญ่ ใส่หน้าเลโออย่างหนักหน่วงในสภาวการณ์โจมตีที่ว่องไวเช่นนี้ เลโอมิอาจตีโต้กลับได้ทัน จึงทำได้เพียงยกดาบสองเล่มประสานไขว้กันเป็นรูปกากบาท ต้านรับแรงหมัด แรงปะทะหนักหน่วงจนร่างเลโอส่ายโงนเงน เท้าถอยขูดลากไปกับพื้นดิน
ราสดีดตัวลอยขึ้นฟ้า ถลาตัวลงพื้นด้วยความเร็วดุจพายุร้าย กระหน่ำรัวลูกเตะ เลโอฟาดฟันกลับด้วยดาบ แต่เหมือนฟันปะทะเข้ากับเหล็กกล้ามากกว่าขา
เลโอสลับเท้าหมุนกายตีโต้กลับจากการจู่โจม มรสุมหนักหน่วงทะลักทะลวงออกมาจากปลายเท้ามัน ฉับพลันเลโอถูกเตะเสยคางเข้าอย่างจัง
"นักล่าปีศาจมีแรงแค่นี้เองรึ ไม่เก่งเท่าไหร่นัก"
ราสพลิ้วกายลงมายืนบนพื้นโดดหยอง ๆ เตรียมพร้อมโจมตีทุกขณะ ผิวกายของมันที่เคยขาวแปรเปลี่ยนเป็นผิวดำทั้งตัว
"ข้ายังไม่ได้เอาจริง นี่เป็นเพียงพลังห้าสิบในร้อยส่วนที่ข้าปลดปล่อยออกมา" มันพูดเสียงเหี้ยม
เลโอเช็ดเลือดตรงมุมปาก สะบัดดาบกางออกสองข้าง
"ส่วนข้าปลดปล่อยพลังเพียงสิบในร้อยส่วน"
ราสใบหน้าแปรเปลี่ยน มิอาจเชื่อถือคำพูดนักล่าปีศาจ ด้วยพลังหมัดและลูกเตะของมัน ต้านรับได้ถึงเพียงนี้อย่างน้อยต้องปลดปล่อยพลังออกถึงหกสิบหรือเจ็ดสิบส่วนจึงจะต้านทานได้โดยไม่บาดเจ็บ แต่ชายคนนี้บอกว่าปลดปล่อยพลังมาแค่สิบส่วน แค่สิบส่วนก็ต้านรับพลังข้าได้งั้นรึ
"และนี่คือสามสิบส่วน" เลโอดีดกายปราดมาด้วยความเร็ว และเปล่งวาจา "สายฟ้าฟาดฟัน" เส้นสายฟ้าสว่างจ้าทะลักไหลโอบล้อมดาบ
สายฟ้าพุ่งกระจายแตกเป็นเส้นนับสิบเส้น กิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ถูกเผาไหม้ทันทีด้วยแรงกระแสไฟ ดวงตาของเขาส่องประกายวาวโรจน์
เลโอดีดกายหายวับไปในเสี้ยววินาที ราสแทบตามไม่ทัน แรงปะทะจากดาบคู่ที่โอบล้อมด้วยสายฟ้า ฟาดใส่แขนดำปีศาจจนเสียงดังสนั่นราวปะทะกับเหล็กกล้าฟ้าผ่า เปรี้ยง!
ราสถูกแรงผลักอัดกระเด็นไปไกล ผิวกายสีดำเริ่มเกิดรอยแตก มีประกายแสงไฟเล็ดลอดออกมา มันคำรามด้วยความเดือดดาล ดวงตาแดงก่ำสั่นไหวด้วยความโกรธและความหวาดหวั่นกระจ่างชัด
'พลังแค่สามสิบส่วนยังรุนแรงถึงเพียงนี้ หากปลดปล่อยเพียงครึ่งหนึ่งในร้อยส่วน ข้าคงตายไปแล้ว'
ราสครุ่นคิดด้วยความตื่นตระหนก ร่ายยืนส่ายโงนเงน ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวดบาดแผลที่เกิดจากแรงปะทะเมื่อครู่
เลโอสะบัดดาบข้างหนึ่ง บรรยากาศบนท้องฟ้าพลันเปปวนปั่นป่วน ดาบทั้งสองเล่มยังคงเปล่งประกายสายฟ้าไม่หยุด เขาก้าวช้า ๆ เข้าไปหาปีศาจราวนักล่าเข้าต้อนเหยื่อ
ราสจิตใจสะท้านวูบ หากโจมตีอีกครั้งตนมิอาจรับไหวแน่ สายตาพลันเหลือบไปเห็นเด็กชายที่ยืนแอบหลังต้นไม้ มันดีดตัวกระโจนไปถึงตัวเด็กชายอย่างรวดเร็วใช้กรงเล็บแหลมคมจิกเข้าไปในคอเหยื่อที่เพิ่งจับมาได้
"ถ้าไม่อยากให้เด็กนี่ตายทิ้งดาบซะ" ราสตะโกนก้อง
"เร อย่ากลัว" เลโอเอ่ยเสียงทุ้มกังวานปลอมโยนเด็กชาย เมื่อเห็นความตื่นกลัวในแววตาที่ส่งมายังตน เรพยักหน้าเล็กน้อยสะกัดกั้นความกลัวและน้ำตาเอาไว้
"ทิ้งดาบ" ราสกดเล็บลึกเข้าไปในคอเหยื่อจนเลือดไหลซึมออกมา เรกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมส่งเสียงร้อง
เลโอปล่อยดาบสองเล่มทิ้งลงพื้น จังหวะที่ดาบยังไม่ตกถึงพื้น เลโอถลากายหายตัววับภายในเสี้ยววินาที โผล่มาอยู่ด้านหลังราส ดาบเล่มหนึ่งที่ยังไม่ตกถึงพื้น ทะยานตามติดมารวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด เลโอคว้ากุมด้ามดาบมั่น
เลโอตวัดดาบฟันแขนข้างกุมคอเรจนขาดสะบั้น ส่วนมืออีกข้างกระชากเขามันลากตัวออกจากเด็ก ราสยกเท้าถีบเรกระเด็นไปไกล
ลำแสงสีแดงสว่างจ้าพุ่งออกมาจากท้องน้อยเร ลำแสงสีแดงพยุงตัวเด็กชายให้เลยขึ้นกลางอากาศแล้วจึงค่อย ๆ วางตัวเด็กชายลงพื้นดิน
เลโอชะงักค้างจ้องมองเรด้วยแววตาพิศวงงงงวย ปีศาจราสอาศัยจังหวะนี้ที่ยังมีลมหายใจ เงยหน้าขึ้นท้องฟ้าส่งเสียงกู่ร้องก้องสะท้านสะเทือนป่า นกแตกตื่นโฉบบินว่อนทั่วฟ้า
เลโอตระหนักรับรู้นี่คือการส่งสัญญาณบอกปีศาจตนอื่น ๆ ตวัดดาบอย่างว่องไวบั่นคอมันขาดสิ้นในพริบตา
.......
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^
นักล่าปีศาจ ๔
การเคลื่อนตัวของเลโอรวดเร็วดุจพายุร้ายว่องไวดั่งสายฟ้า ทิ้งแสงไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่เบื้องหลังห่างออกมาไกลจนมิอาจได้ยินการต่อสู้ใด ๆ
เลโอไม่อยากคาดเดาว่ามันตนใดตามมา สิ่งเดียวที่มุ่งมั่นตอนนี้คือต้องหาเด็กให้เจอก่อนพวกมัน บริเวณตรงนี้กลิ่นกายของเด็กชายสิ้นสุดลงตรง กลิ่นจางหายไปโดยไม่รู้ว่าไปทิศทางใด
เลโอยืนเหยียบบนขอนไม้ใหญ่ที่หักโค่นลงมา มองฝ่าความมืดเห็นข้างหน้าคือบ่อโคลน เอียงศรีษะเมียงมองจนแน่แก่ใจว่าเห็นอะไรบางอย่าง จึงกระโดดลงจากขอนไม้ เดินมุ่งตรงไปยังบ่อโคลน สายตาไล่มองตามเถาวัลย์ที่เลื้อยจมลงไปในโคลน ยื่นมือจับแล้วกระชากดึงเถาวัลย์ขึ้นมา
"อ๊าก ปล่อยนะ ปล่อยข้า โอ๊ย" เสียงร้องของคนที่ร่างคนผูกติดกับเถาวัลย์ดีดดิ้นไปมา ชายหนุ่มกระชากเถาวัลย์ขึ้นมาบนพื้นดินพร้อมร่างที่ติดมาด้วย
"เร" เลโอเรียกชื่อ เด็กชายหยุดดิ้นและหยุดร้อง
ตะเกียกตะกายลุกนั่ง มือพัลวันแกะเถาวัลย์ที่พันไว้รอบเอวออกแล้วรีบยืนขึ้น
"ท่านรู้ชื่อข้าได้ยังไง ท่านเป็นปีศาจหรือเป็นคน"
"ไม่ใช่ทั้งสอง" เลโอตอบ
"งั้นท่านก็เป็นนักล่าปีศาจใช่ไหม ข้าเคยได้ยินคำบอกเล่าแต่ไม่เคยเจอนักล่าปีศาจมาก่อนเลย ท่านช่าง...เท่ชะมัด"
"เจ้าซ่อนตัวด้วยการลงไปนอนจมในโคลนงั้นรึ" เลโอเอ่ยถาม จึงได้รู้สาเหตุที่กลิ่นกายเด็กชายหายไป
เด็กชายพยักหน้าหงึก ๆ แล้วพูดต่อ
"ข้าเห็นปีศาจพวกมันมาเยอะมาก แต่พวกมันไม่เห็นข้า ดูเหมือนพวกมันจะเข้ามาหาอะไรสักอย่าง ข้าไม่รู้จะซ่อนตัวยังไง จำได้ว่ามีบ่อโคลนอยู่แถวนี้ ข้าจึงคิดจะซ่อนตัวจนถึงเช้าค่อยหาทางออกจากป่า แต่ข้าคิดไว้อยู่แล้วถ้าข้ายังไม่กลับบ้านท่านพ่อท่านแม่ต้องตามนักล่าปีศาจมาช่วยแน่ ๆ "
"เจ้าคาดการณ์ถูกไอ้หนู รีบไปจากตรงนี้กันเถอะ"
"ท่านชื่ออะไร" เด็กชายเอ่ยถาม
"เลโอ"
"ขอบคุณฮะเลโอ"
"เรื่องเล็กน้อย"
เลโอหยุดเดิน ยกแขนกางกั้นเรไว้ป้องไปด้านหลัง
"เกรงว่าจะไม่ให้พวกแกออกจากป่าไปง่าย ๆ"
ราสปรากฏตัวขึ้นพร้อมส่งเสียงขู่คำรามกึกก้อง เลโอดึงดาบสองเล่มออกจากฝัก
"หลบให้ดีนะ" เลโอบอกเร เด็กชายพยักหน้ารีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วชะเง้อศีรษะออกมาดูการต่อสู้ระหว่างนักล่าปีศาจกับปีศาจ
ราสดีดกายปราดมาอย่างว่องไวเหวี่ยงกำปั้นหมัดใหญ่ ใส่หน้าเลโออย่างหนักหน่วงในสภาวการณ์โจมตีที่ว่องไวเช่นนี้ เลโอมิอาจตีโต้กลับได้ทัน จึงทำได้เพียงยกดาบสองเล่มประสานไขว้กันเป็นรูปกากบาท ต้านรับแรงหมัด แรงปะทะหนักหน่วงจนร่างเลโอส่ายโงนเงน เท้าถอยขูดลากไปกับพื้นดิน
ราสดีดตัวลอยขึ้นฟ้า ถลาตัวลงพื้นด้วยความเร็วดุจพายุร้าย กระหน่ำรัวลูกเตะ เลโอฟาดฟันกลับด้วยดาบ แต่เหมือนฟันปะทะเข้ากับเหล็กกล้ามากกว่าขา
เลโอสลับเท้าหมุนกายตีโต้กลับจากการจู่โจม มรสุมหนักหน่วงทะลักทะลวงออกมาจากปลายเท้ามัน ฉับพลันเลโอถูกเตะเสยคางเข้าอย่างจัง
"นักล่าปีศาจมีแรงแค่นี้เองรึ ไม่เก่งเท่าไหร่นัก"
เลโอเช็ดเลือดตรงมุมปาก สะบัดดาบกางออกสองข้าง
"ส่วนข้าปลดปล่อยพลังเพียงสิบในร้อยส่วน"
ราสใบหน้าแปรเปลี่ยน มิอาจเชื่อถือคำพูดนักล่าปีศาจ ด้วยพลังหมัดและลูกเตะของมัน ต้านรับได้ถึงเพียงนี้อย่างน้อยต้องปลดปล่อยพลังออกถึงหกสิบหรือเจ็ดสิบส่วนจึงจะต้านทานได้โดยไม่บาดเจ็บ แต่ชายคนนี้บอกว่าปลดปล่อยพลังมาแค่สิบส่วน แค่สิบส่วนก็ต้านรับพลังข้าได้งั้นรึ
"และนี่คือสามสิบส่วน" เลโอดีดกายปราดมาด้วยความเร็ว และเปล่งวาจา "สายฟ้าฟาดฟัน" เส้นสายฟ้าสว่างจ้าทะลักไหลโอบล้อมดาบ
สายฟ้าพุ่งกระจายแตกเป็นเส้นนับสิบเส้น กิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ถูกเผาไหม้ทันทีด้วยแรงกระแสไฟ ดวงตาของเขาส่องประกายวาวโรจน์
เลโอดีดกายหายวับไปในเสี้ยววินาที ราสแทบตามไม่ทัน แรงปะทะจากดาบคู่ที่โอบล้อมด้วยสายฟ้า ฟาดใส่แขนดำปีศาจจนเสียงดังสนั่นราวปะทะกับเหล็กกล้าฟ้าผ่า เปรี้ยง!
ราสถูกแรงผลักอัดกระเด็นไปไกล ผิวกายสีดำเริ่มเกิดรอยแตก มีประกายแสงไฟเล็ดลอดออกมา มันคำรามด้วยความเดือดดาล ดวงตาแดงก่ำสั่นไหวด้วยความโกรธและความหวาดหวั่นกระจ่างชัด
'พลังแค่สามสิบส่วนยังรุนแรงถึงเพียงนี้ หากปลดปล่อยเพียงครึ่งหนึ่งในร้อยส่วน ข้าคงตายไปแล้ว'
เลโอสะบัดดาบข้างหนึ่ง บรรยากาศบนท้องฟ้าพลันเปปวนปั่นป่วน ดาบทั้งสองเล่มยังคงเปล่งประกายสายฟ้าไม่หยุด เขาก้าวช้า ๆ เข้าไปหาปีศาจราวนักล่าเข้าต้อนเหยื่อ
ราสจิตใจสะท้านวูบ หากโจมตีอีกครั้งตนมิอาจรับไหวแน่ สายตาพลันเหลือบไปเห็นเด็กชายที่ยืนแอบหลังต้นไม้ มันดีดตัวกระโจนไปถึงตัวเด็กชายอย่างรวดเร็วใช้กรงเล็บแหลมคมจิกเข้าไปในคอเหยื่อที่เพิ่งจับมาได้
"ถ้าไม่อยากให้เด็กนี่ตายทิ้งดาบซะ" ราสตะโกนก้อง
"เร อย่ากลัว" เลโอเอ่ยเสียงทุ้มกังวานปลอมโยนเด็กชาย เมื่อเห็นความตื่นกลัวในแววตาที่ส่งมายังตน เรพยักหน้าเล็กน้อยสะกัดกั้นความกลัวและน้ำตาเอาไว้
"ทิ้งดาบ" ราสกดเล็บลึกเข้าไปในคอเหยื่อจนเลือดไหลซึมออกมา เรกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมส่งเสียงร้อง
เลโอปล่อยดาบสองเล่มทิ้งลงพื้น จังหวะที่ดาบยังไม่ตกถึงพื้น เลโอถลากายหายตัววับภายในเสี้ยววินาที โผล่มาอยู่ด้านหลังราส ดาบเล่มหนึ่งที่ยังไม่ตกถึงพื้น ทะยานตามติดมารวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด เลโอคว้ากุมด้ามดาบมั่น
เลโอตวัดดาบฟันแขนข้างกุมคอเรจนขาดสะบั้น ส่วนมืออีกข้างกระชากเขามันลากตัวออกจากเด็ก ราสยกเท้าถีบเรกระเด็นไปไกล
ลำแสงสีแดงสว่างจ้าพุ่งออกมาจากท้องน้อยเร ลำแสงสีแดงพยุงตัวเด็กชายให้เลยขึ้นกลางอากาศแล้วจึงค่อย ๆ วางตัวเด็กชายลงพื้นดิน
เลโอชะงักค้างจ้องมองเรด้วยแววตาพิศวงงงงวย ปีศาจราสอาศัยจังหวะนี้ที่ยังมีลมหายใจ เงยหน้าขึ้นท้องฟ้าส่งเสียงกู่ร้องก้องสะท้านสะเทือนป่า นกแตกตื่นโฉบบินว่อนทั่วฟ้า
เลโอตระหนักรับรู้นี่คือการส่งสัญญาณบอกปีศาจตนอื่น ๆ ตวัดดาบอย่างว่องไวบั่นคอมันขาดสิ้นในพริบตา
.......
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^