จากดราม่าการรับน้อง ที่มีเพจแอนตี้ตั้งมาทุกปี แทบจะเป็นเทศกาลประจำปีก็ว่าได้ ในช่วงเปิดเทอมมหา' ลัย ผมอยากจะบอกว่า...
กิจกรรมรับน้อง จะเป็นกิจกรรมที่ดี ได้เพื่อน ได้ความสนุกสนาน ได้ประสบการณ์ที่ไม่สามารถหาได้จากที่ไหน ตราบใดที่ไม่มีการบังคับขู่เข็ญ หรือยุยงปลุกปั่นให้เกลียดเพื่อนที่ไม่เข้ากิจกรรม แบบการรับน้องอย่างที่เห็นในทุกวันนี้ โดนเฉพาะดราม่าของ วีน มช. ล่าสุด ที่เจ้าตัวออกมาบอกว่า รู้เท่าไม่ถึงการณ์ (โตจนจะเรียนจะจบอยู่แล้ว เจือกบอกรู้เท่าไม่ถึงการ คุณมืงเป็นเด็ก 3 ขวบเรอะ)
เมื่อก่อนยอมรับว่าเป็นคนหัวอ่อนนะ และยังคลั่งไคล้ในการรับน้องมากๆ ถึงกับผันตัวเองมาเป็นพี่ว้าก และเข้าสมาคม/องค์การนักศึกษาเลยทีเดียว ทำไปทำมาจนไม่อยากจะเรียน อยากจะทำกิจกรรมอย่างเดียว รู้สึกการเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย เสียผู้เสียคน แบ่งเวลาไม่เป็น (ซึ่งข้อหลังๆนี่เป็นข้อเสียจากตัวผมเอง) จนมาถึงจุดจุดนึงที่ต้องปรับทัศนคติตัวเองใหม่ ถึงตรงนี้ส่วนใหญ่คนโบราณมักเรียกกันว่า "ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา"
มันทำให้ผมเกิดทำถามในใจต่อตัวเองว่า ทำไมเราถึงต้องทำตามที่พี่สั่งด้วยวะ ในเมื่อพี่ไม่ใชพ่อแม่หรือครู? ทำไมเราถึงต้องเกลียดเพื่อน? กิจกรรมมันควรจะเกิดจากความสมัครใจ เหมือนตอนลงชื่อเข้าชมรมไม่ใช่หรอ? แค่ลาหยุดกลับบ้าน ทำไมต้องส่งใบลา บางทีไม่ให้กลับ มันเป็นเรื่องของสิทธิส่วนบุคคลป่าววะ? ทำไมไม่เอาเวลาตรงนั้นไปตั้งใจเรียนหรืออ่านหนังสือ หรือแม้แต่เวลาหาความสุขอย่างการไปเที่ยวหรือพักผ่อนหย่อนใจ? สุดท้ายก็ถีบตัวเองออกมาจากตรงนั้น ในเวลาที่สายเกินไป (แถมยังเสียเพื่อนที่เคยทำกิจกรรมด้วยกัน เพราะทัศนคติที่เปลี่ยนไป จนได้เลือกคบเพื่อนอยู่แค่ไม่ถึง 30 คน)
ที่เขียนไม่ใช่อะไรหรอก อยากเอาประสบการณ์ของตัวเองมาแชร์ ประเด็นที่จะสื่อก็คือ ใครอยากรับน้องก็รับไป ใครไม่อยากรับก็ไม่ต้องเข้า มันก็แค่นั้น คนที่ทำกิจกรรมแต่เรียนไม่จบมีเยอะแยะ คนไม่ทำกิจกรรมแต่เรียนจบก็มีมากมาย ที่สำคัญอยู่ที่ตัวเราเองเท่านั้น ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า รุ่นพี่ไม่ใช่ประกาศิตจากเปาบุ้นจิ้น ทางเดินชีวิตอยู่ที่เราเลือกเดิน ไม่ใช่ให้ใครมาบังคับ เวลาน้องมีปัญหาเรื่องเรียน มีรุ่นพี่ซักคนมั้ยที่ช่วยได้ สุดท้ายน้องก็ต้องพึ่งตัวเองอย่างเดียว ที่สำคัญ ความคิดใคร ความคิดมัน อย่าไปละเมิดความคิดผู้อื่นก็เพียงพอแล้ว แล้วน้องจะเป็นนิสิต นักศึกษา ที่จบออกมาอย่างมีคุณภาพครับ
เทศกาลประจำปี แอนตี้การรับน้อง!!
กิจกรรมรับน้อง จะเป็นกิจกรรมที่ดี ได้เพื่อน ได้ความสนุกสนาน ได้ประสบการณ์ที่ไม่สามารถหาได้จากที่ไหน ตราบใดที่ไม่มีการบังคับขู่เข็ญ หรือยุยงปลุกปั่นให้เกลียดเพื่อนที่ไม่เข้ากิจกรรม แบบการรับน้องอย่างที่เห็นในทุกวันนี้ โดนเฉพาะดราม่าของ วีน มช. ล่าสุด ที่เจ้าตัวออกมาบอกว่า รู้เท่าไม่ถึงการณ์ (โตจนจะเรียนจะจบอยู่แล้ว เจือกบอกรู้เท่าไม่ถึงการ คุณมืงเป็นเด็ก 3 ขวบเรอะ)
เมื่อก่อนยอมรับว่าเป็นคนหัวอ่อนนะ และยังคลั่งไคล้ในการรับน้องมากๆ ถึงกับผันตัวเองมาเป็นพี่ว้าก และเข้าสมาคม/องค์การนักศึกษาเลยทีเดียว ทำไปทำมาจนไม่อยากจะเรียน อยากจะทำกิจกรรมอย่างเดียว รู้สึกการเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย เสียผู้เสียคน แบ่งเวลาไม่เป็น (ซึ่งข้อหลังๆนี่เป็นข้อเสียจากตัวผมเอง) จนมาถึงจุดจุดนึงที่ต้องปรับทัศนคติตัวเองใหม่ ถึงตรงนี้ส่วนใหญ่คนโบราณมักเรียกกันว่า "ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา"
มันทำให้ผมเกิดทำถามในใจต่อตัวเองว่า ทำไมเราถึงต้องทำตามที่พี่สั่งด้วยวะ ในเมื่อพี่ไม่ใชพ่อแม่หรือครู? ทำไมเราถึงต้องเกลียดเพื่อน? กิจกรรมมันควรจะเกิดจากความสมัครใจ เหมือนตอนลงชื่อเข้าชมรมไม่ใช่หรอ? แค่ลาหยุดกลับบ้าน ทำไมต้องส่งใบลา บางทีไม่ให้กลับ มันเป็นเรื่องของสิทธิส่วนบุคคลป่าววะ? ทำไมไม่เอาเวลาตรงนั้นไปตั้งใจเรียนหรืออ่านหนังสือ หรือแม้แต่เวลาหาความสุขอย่างการไปเที่ยวหรือพักผ่อนหย่อนใจ? สุดท้ายก็ถีบตัวเองออกมาจากตรงนั้น ในเวลาที่สายเกินไป (แถมยังเสียเพื่อนที่เคยทำกิจกรรมด้วยกัน เพราะทัศนคติที่เปลี่ยนไป จนได้เลือกคบเพื่อนอยู่แค่ไม่ถึง 30 คน)
ที่เขียนไม่ใช่อะไรหรอก อยากเอาประสบการณ์ของตัวเองมาแชร์ ประเด็นที่จะสื่อก็คือ ใครอยากรับน้องก็รับไป ใครไม่อยากรับก็ไม่ต้องเข้า มันก็แค่นั้น คนที่ทำกิจกรรมแต่เรียนไม่จบมีเยอะแยะ คนไม่ทำกิจกรรมแต่เรียนจบก็มีมากมาย ที่สำคัญอยู่ที่ตัวเราเองเท่านั้น ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า รุ่นพี่ไม่ใช่ประกาศิตจากเปาบุ้นจิ้น ทางเดินชีวิตอยู่ที่เราเลือกเดิน ไม่ใช่ให้ใครมาบังคับ เวลาน้องมีปัญหาเรื่องเรียน มีรุ่นพี่ซักคนมั้ยที่ช่วยได้ สุดท้ายน้องก็ต้องพึ่งตัวเองอย่างเดียว ที่สำคัญ ความคิดใคร ความคิดมัน อย่าไปละเมิดความคิดผู้อื่นก็เพียงพอแล้ว แล้วน้องจะเป็นนิสิต นักศึกษา ที่จบออกมาอย่างมีคุณภาพครับ