ตอนผมเรียนอยู่มัธยมปลาย แล้วมันก็เป็นช่วงปิดเทอม ผมก็เลยอยาหารายได้เสริมพิเศษเพื่อนนำไปใช้ในระหว่างปิดเทอม(ไม่อยากขอพ่อแม่น่ะครับ) ผมก็เลยให้แม่หางานให้ผม แม่ก็เลยไปติดต่อให้ผมที่หนึ่งที่นั้นเป็นอู่ซ่อมรถครับ ผมบอกก่อนเลยว่าผมไม่มีความรู้เรื่องรถเลย แต่เจ้าของอู่ก็รับผมไว้น่ะครับเพราะว่าเป็นญาติเลยไม่อยากให้ผมไปทำที่อื่น เพราะเจ้าของอู่แกบอกกับผมว่ามาอยู่ด้วยกัน เดี่ยวจะสอนความรู้เกี่ยวกับรถให้ เท่านั้นแหละครับผมเลยตกลงมาทำงานโดยที่ไม่ได้ตกลงค่าแรงไว้เลยน่ะครับ
วันแรกของการทำงาน...
ผมไปทำงานวันแรกผมได้เก็บกวาดอู่ซ่อมรถ แบบว่าอู่รกมากก ทั้งกระป๋องสี ทินเนอร์ ขวดเครื่องดื่มชูกำลังต่างๆ ผมก็ทำหมดแหละครับผมไม่เกี่ยง ผมใช้เวลาเก็บกวาดอยู่ประมาณ 3 วันเต็มครับ เหนื่อยมากกทั้งเละแล้วก็สกปรก แบบเหม็นมากกก ผมก็ทำไปแบบไม่ได้คิดอะไรเพราะผมคิดแต่ว่าอยากได้เงิน อยากมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง (ก็เด็กแหละครับเห่อเงินเดือน555)
สับดาห์ที่สอง...
ผมเริ่มได้ซ่อมรถบ้างนิดๆหน่อยๆครับเพราะเจ้าของอู่นานๆทีให้ผมได้จับ ส่วนใหญ่ก็จัดของในออฟฟิตมากกว่าครับ จัดระเบียบกระป๋องสี เก็บอะไหล่รถที่พวกช่างเข้าทิ้งไว้ต่างๆนานาแหละครับผมก็เริ่มสนุกกับงานเพราะผมได้อยู่กับอะไหล่รถมากขึ้น เพราะเบื่อที่จะจับไม้กวาดเต็มทีล่ะ 5555
พอเข้าเดือนที่ 2 อู่เริ่มที่จะมีการปรับปรุงใหม่จึงมีการก่อสร้างครับทีนี้..
T^T ผมนี่แหละเด็กอู่โดนใช้ทำอะไรก็ต้องทำครับ 55
งานก่อสร้างครับพี่น้องง สิ่งที่ผมต้องทำก็คือแบกปูนวันล่ะ13กระสอบ(กระสอบละ 50 กก) ขนอิฐวันละ 300 ก้อน ยังไม่พอครับแม่เจ้าของอู่(ผมเรียกว่ายายน่ะครับ) ยังใช้ให้ผมไปช่วยตาก่อสร้าง(พ่อเจ้าอู่เป็นคนคุมก่อสร้างอ่ะครับ) ผมได้ทำก็คือผสมปูน ต้องขนทราย ขนหิน มาผสมกัน ตากแดด ร้อนก็ร้อน ผมก็ทนไม่บ่นสักคำครับ เพราะในวัยเด็กแหละครับจึงไม่รู้คำว่าโดนเอาเปรียบ ก่อสร้างแค่นี้ยังไม่จบน่ะครับ เจ้าของอู่สั่งดินมาเพื่อถมที่ แต่ไม่ใช้รถถมน่ะครับ ใช้คนนี่แหละถม และวิธีถมดินก็คือใช้จอบเกลี่ยดินลงมาเรื่อยๆๆ จนกว่าดินจะเต็มอะไรประมาณนี้อ่ะครับ ตอนแรกผมก็ไม่ได้ทำหรอกน่ะเพราะเจ้าของอู่แกจ้างคนก่อสร้างมาโดยเฉพาะ แต่คนงานก็อยู่ได้ไม่นานครับเพราะความเค็มและก็เห็นแก่ตัวของแม่เจ้าของอู่แหละครับ ทยอยออกกันหมด ยายจึงใช้ผมไปแทนครับที่นี้ โดยแกให้เหตุผลมาว่าผมทำอะไรไม่เป็นเกี่ยวกับรถ(ไหนบอกจะเอากรูมาสอนเกี่ยวกับรถฟร๊ะ!!!) นรกมาเยือนครับ ฮ่าๆๆ ผมช่วยตาก่อสร้างอยู่ประมาณ 2 วันครับ เพราะว่าวันที่ 3 ผมไปแบกปูนมาแต่ผมยกผิดท่าแหละครับ ก็เลยรู้สึกชาๆที่หมอนรองกระดูก พอกลับมาบ้านเท่านั้นแหละครับ ปวดจนแบบนั่งหลังตรงไม่ได้อ่ะครับ ผมจึงขอหยุดงานไปหาหมอ ผลตรวจก็ออกมาว่า...
ผมเป็นหมอนรองกระดูกอักเสบครับ...ได้หยุดงานไปประมาณ 4 วัน เพราะนอนโรงพยาบาล 3 วันครับพี่น้องง ในช่วงที่ผมนอนโรงพยาบาลน่ะ เจ้าของอู่ไม่มาเยี่ยมผมเลย ไม่มีใครมาสักคนครับ มีแต่แม่กับพ่อที่มาเฝ้าผม พอผมออกจากโรงพยาบาลผมก็พักอีก 1 วันแล้วก็ไปทำงานต่อในวันต่อมา
ครั้งแรกที่ยายเห็นผมนั้น ยายไม่ได้ถามผมเลยว่าผมเป็นอะไร แต่กลับพูดว่า"อย่าบอกแม่น่ะว่ายายใช้ แกอาสาที่จะทำเอง บอกแม่ด้วยน่ะเดี่ยวแม่เกลียดยาย" เจ้าของอู่ก็พูดเพิ่มเติมอีกว่า "นี่แหละประสบการณ์ชีวิต เรียนรู้เอาไว้จะได้รู้จักกับความลำบาก"
ผมนี่ตะลึงกับคำพูดแต่ล่ะคนที่พูดกับผมในเช้าวันนั้น O.o) แล้วก็ยังโดนตาบ่นอีกน่ะครับว่า แค่นี้เองไม่ตายหรอกกก ฮ่าๆๆ (เอิ่มคือกูผอม ไม่ได้อ้วน เมิงใช้งานกูยังกะช้างลากซุง -..-)
ผมก็ขอตกลงกับเจ้าของอู่ใหม่อีกน่ะครับว่า ถ้าให้ผมไปก่อสร้างเหมือนเดิมผมคงทำไม่ไหว เพราะผมยกของหนักได้ไม่ได้อีกแล้ว เจ้าของอู่ก็เลยให้ผมมาซ่อมรถครับ อยู่ในแผนกช่างสี ผมก็เริ่มเรียนรู้แบบขาดวรรคขาดตอน เพราะยายจะใช้ผมไปทำนู้นนี่นั้นบลาๆๆๆ แกเคยใช้ผมฆ่าปลาด้วยครับ ผมเลยถามยายว่า "ทำไมยายไม่ทำเองล่ะครับผมทำไม่เป็นหรอก" ยายก็ตอบมาว่า "ถ้ายายทำยายก็ปาบน่ะซิ" (ผมนี่ชักจะทนไม่ไหวกับอียายบุญเยอะนี่แล้วน่ะ!!!(คิดในใจ)) ผมตัดสินใจไม่ทำครับ ผมเดินออกมาแล้วก็ไปทำงานของผมต่อ ยายแกก็ด่าๆๆ แล้วก็พูดว่า"ถ้าแม่ไม่มาฝากกู กูคงไม่รับทำงานหรอก ทำอะรก็ไม่เป็นไม่ได้เรื่องสักอย่าง!" ผมก็ไม่สนใจเพราะผมใส่หูฟังเพลง ฮ่าๆๆ พอถึงวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุด ผมก็ไม่ได้หยุดหรอกครับเจ้าของอู่แกให้ผมมาช่วยงานต่อ คือเฝ้าบ้านให้แกเพราะแกจะออกไปเที่ยว บ้างครั้งแกก็จะเอาผมไปเที่ยวด้วยที่ต่างจังหวัด ไปเที่ยวห้างไรงี้ ฟังดูเหมือนจะมีความสุขแต่..ไม่ใช่!!
นี่บอกเลย เพราะว่าลูกเจ้าของอู่เป็นเด็ก ไปเที่ยวห้างแต่ละทีผมก็ต้องไปเฝ้าเด็ก พาเด็กๆไปเที่ยวในโซนเด็กเล่น พักในโรงแรมแต่ละครั้งผมก็ต้องแบกกระเป๋าของเจ้าของอู่ ภรรยา ลูกๆ อีก กว่าจะได้พักผมนี่แทบทรุด ส่วนเจ้าของอู่ก็เล่นโซเชี่ยวรอในห้อง (แต่โชคดีตรงที่ภรรรยาแกใจดีชอบช่วยผมเสมอ 55) เดี่ยวมาต่อน่ะครับไปนอนก่อนง่วงล่ะ 555
ค่าแรง 150 บาทได้ทำอะไรบ้าง
วันแรกของการทำงาน...
ผมไปทำงานวันแรกผมได้เก็บกวาดอู่ซ่อมรถ แบบว่าอู่รกมากก ทั้งกระป๋องสี ทินเนอร์ ขวดเครื่องดื่มชูกำลังต่างๆ ผมก็ทำหมดแหละครับผมไม่เกี่ยง ผมใช้เวลาเก็บกวาดอยู่ประมาณ 3 วันเต็มครับ เหนื่อยมากกทั้งเละแล้วก็สกปรก แบบเหม็นมากกก ผมก็ทำไปแบบไม่ได้คิดอะไรเพราะผมคิดแต่ว่าอยากได้เงิน อยากมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง (ก็เด็กแหละครับเห่อเงินเดือน555)
สับดาห์ที่สอง...
ผมเริ่มได้ซ่อมรถบ้างนิดๆหน่อยๆครับเพราะเจ้าของอู่นานๆทีให้ผมได้จับ ส่วนใหญ่ก็จัดของในออฟฟิตมากกว่าครับ จัดระเบียบกระป๋องสี เก็บอะไหล่รถที่พวกช่างเข้าทิ้งไว้ต่างๆนานาแหละครับผมก็เริ่มสนุกกับงานเพราะผมได้อยู่กับอะไหล่รถมากขึ้น เพราะเบื่อที่จะจับไม้กวาดเต็มทีล่ะ 5555
พอเข้าเดือนที่ 2 อู่เริ่มที่จะมีการปรับปรุงใหม่จึงมีการก่อสร้างครับทีนี้..
T^T ผมนี่แหละเด็กอู่โดนใช้ทำอะไรก็ต้องทำครับ 55
งานก่อสร้างครับพี่น้องง สิ่งที่ผมต้องทำก็คือแบกปูนวันล่ะ13กระสอบ(กระสอบละ 50 กก) ขนอิฐวันละ 300 ก้อน ยังไม่พอครับแม่เจ้าของอู่(ผมเรียกว่ายายน่ะครับ) ยังใช้ให้ผมไปช่วยตาก่อสร้าง(พ่อเจ้าอู่เป็นคนคุมก่อสร้างอ่ะครับ) ผมได้ทำก็คือผสมปูน ต้องขนทราย ขนหิน มาผสมกัน ตากแดด ร้อนก็ร้อน ผมก็ทนไม่บ่นสักคำครับ เพราะในวัยเด็กแหละครับจึงไม่รู้คำว่าโดนเอาเปรียบ ก่อสร้างแค่นี้ยังไม่จบน่ะครับ เจ้าของอู่สั่งดินมาเพื่อถมที่ แต่ไม่ใช้รถถมน่ะครับ ใช้คนนี่แหละถม และวิธีถมดินก็คือใช้จอบเกลี่ยดินลงมาเรื่อยๆๆ จนกว่าดินจะเต็มอะไรประมาณนี้อ่ะครับ ตอนแรกผมก็ไม่ได้ทำหรอกน่ะเพราะเจ้าของอู่แกจ้างคนก่อสร้างมาโดยเฉพาะ แต่คนงานก็อยู่ได้ไม่นานครับเพราะความเค็มและก็เห็นแก่ตัวของแม่เจ้าของอู่แหละครับ ทยอยออกกันหมด ยายจึงใช้ผมไปแทนครับที่นี้ โดยแกให้เหตุผลมาว่าผมทำอะไรไม่เป็นเกี่ยวกับรถ(ไหนบอกจะเอากรูมาสอนเกี่ยวกับรถฟร๊ะ!!!) นรกมาเยือนครับ ฮ่าๆๆ ผมช่วยตาก่อสร้างอยู่ประมาณ 2 วันครับ เพราะว่าวันที่ 3 ผมไปแบกปูนมาแต่ผมยกผิดท่าแหละครับ ก็เลยรู้สึกชาๆที่หมอนรองกระดูก พอกลับมาบ้านเท่านั้นแหละครับ ปวดจนแบบนั่งหลังตรงไม่ได้อ่ะครับ ผมจึงขอหยุดงานไปหาหมอ ผลตรวจก็ออกมาว่า...
ผมเป็นหมอนรองกระดูกอักเสบครับ...ได้หยุดงานไปประมาณ 4 วัน เพราะนอนโรงพยาบาล 3 วันครับพี่น้องง ในช่วงที่ผมนอนโรงพยาบาลน่ะ เจ้าของอู่ไม่มาเยี่ยมผมเลย ไม่มีใครมาสักคนครับ มีแต่แม่กับพ่อที่มาเฝ้าผม พอผมออกจากโรงพยาบาลผมก็พักอีก 1 วันแล้วก็ไปทำงานต่อในวันต่อมา
ครั้งแรกที่ยายเห็นผมนั้น ยายไม่ได้ถามผมเลยว่าผมเป็นอะไร แต่กลับพูดว่า"อย่าบอกแม่น่ะว่ายายใช้ แกอาสาที่จะทำเอง บอกแม่ด้วยน่ะเดี่ยวแม่เกลียดยาย" เจ้าของอู่ก็พูดเพิ่มเติมอีกว่า "นี่แหละประสบการณ์ชีวิต เรียนรู้เอาไว้จะได้รู้จักกับความลำบาก"
ผมก็ขอตกลงกับเจ้าของอู่ใหม่อีกน่ะครับว่า ถ้าให้ผมไปก่อสร้างเหมือนเดิมผมคงทำไม่ไหว เพราะผมยกของหนักได้ไม่ได้อีกแล้ว เจ้าของอู่ก็เลยให้ผมมาซ่อมรถครับ อยู่ในแผนกช่างสี ผมก็เริ่มเรียนรู้แบบขาดวรรคขาดตอน เพราะยายจะใช้ผมไปทำนู้นนี่นั้นบลาๆๆๆ แกเคยใช้ผมฆ่าปลาด้วยครับ ผมเลยถามยายว่า "ทำไมยายไม่ทำเองล่ะครับผมทำไม่เป็นหรอก" ยายก็ตอบมาว่า "ถ้ายายทำยายก็ปาบน่ะซิ" (ผมนี่ชักจะทนไม่ไหวกับอียายบุญเยอะนี่แล้วน่ะ!!!(คิดในใจ)) ผมตัดสินใจไม่ทำครับ ผมเดินออกมาแล้วก็ไปทำงานของผมต่อ ยายแกก็ด่าๆๆ แล้วก็พูดว่า"ถ้าแม่ไม่มาฝากกู กูคงไม่รับทำงานหรอก ทำอะรก็ไม่เป็นไม่ได้เรื่องสักอย่าง!" ผมก็ไม่สนใจเพราะผมใส่หูฟังเพลง ฮ่าๆๆ พอถึงวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุด ผมก็ไม่ได้หยุดหรอกครับเจ้าของอู่แกให้ผมมาช่วยงานต่อ คือเฝ้าบ้านให้แกเพราะแกจะออกไปเที่ยว บ้างครั้งแกก็จะเอาผมไปเที่ยวด้วยที่ต่างจังหวัด ไปเที่ยวห้างไรงี้ ฟังดูเหมือนจะมีความสุขแต่..ไม่ใช่!!
นี่บอกเลย เพราะว่าลูกเจ้าของอู่เป็นเด็ก ไปเที่ยวห้างแต่ละทีผมก็ต้องไปเฝ้าเด็ก พาเด็กๆไปเที่ยวในโซนเด็กเล่น พักในโรงแรมแต่ละครั้งผมก็ต้องแบกกระเป๋าของเจ้าของอู่ ภรรยา ลูกๆ อีก กว่าจะได้พักผมนี่แทบทรุด ส่วนเจ้าของอู่ก็เล่นโซเชี่ยวรอในห้อง (แต่โชคดีตรงที่ภรรรยาแกใจดีชอบช่วยผมเสมอ 55) เดี่ยวมาต่อน่ะครับไปนอนก่อนง่วงล่ะ 555