แฟนไม่เอาไหน เราทำให้เค้าทุกอย่าง แต่เค้ากลับไม่ดูแลในวันที่เราจน

เรากับแฟนคบกันมาได้ 2 ปีกว่าแล้วค่ะ (ประมาณ 2 ปี กับอีก 4-5 เดือน) ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมา 2 ปีกว่า(ไม่รวมเวลาที่คุยกันก่อนหน้านั้น) มันเลยทำให้เรารู้จักแฟนเราดีมาก มากเกินไปด้วยซ้ำ  เพราะเราใช้เวลาอยู่กับแฟนแทบจะทุกเวลา ทำทุกๆอย่างด้วยกัน  เรากับแฟนกำลังจะเรียนจบปีหน้าค่ะ ตอนนี้กำลังฝึกงานอยู่  
       ปัญหาที่อยากจะปรึกษามันอยู่ตรงนี้ค่ะ  แฟนเราเป็นคนที่ “ไม่เอาไหน” เลยค่ะ  อย่างเช่น
       ขี้เกียจและไม่มีระเบียบ = ขี้เกียจอ่านหนังสือ ขี้เกียจทำรายงาน ทำการบ้าน ทำทุกๆอย่างด้วยตัวเอง (ปัด กวาด เช็ด ถู ซักผ้า ล้างจาน)  เราต้องคอยบอกให้ทำเสมอค่ะ แต่เราไม่ไปนั่งจ้ำจี้จ้ำไชนะคะ คือเราพูดเฉยๆ เค้าก็จะทำค่ะ แต่ถ้าไม่มีคนกระตุ้นเค้าก็จะไม่ทำ ทำไปได้ซักพักก็กลับไปนั่งเล่น นอนเล่น เล่นมือถือเหมือนเดิม เราก็จะถามว่า “ทำเสร็จแล้วหรอ” เค้ามักจะตอบว่า “แป๊บนึงดิ” “พักเหนื่อย” หรือ “เออ รู้แล้ว” ประมาณนี้  เวลาเราไปห้องเค้า เราต้องทำทุกๆอย่างให้ ซักผ้า ตากผ้า กวาดห้อง เก็บห้อง จนหลังๆเราเริ่มเบื่อแล้วค่ะ เพราะทำให้กี่ทีก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราเลยปล่อยเลยตามเลย  (ขนาดที่นอน เราต้องมาปัดให้ ปูให้ใหม่ตลอด เพราะเค้านอนเละมาก นอนยังไงไม่ทราบให้ผ้าปูหลุดทุกครั้ง ถ้าหากเราไม่ทำ เค้าก็จะนอนทับไปเลยค่ะ คือไม่ปูไม่สนใจ) จานชามกินเสร็จก็ทิ้งไว้จนแมลงสาบเต็มห้อง ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มี,  ขนมกินไว้ก็เปิดห่อทิ้งไว้ตลอดเวลา ถ้าเราไม่หาอะไรมามัดปากถุงให้ ก็กินมันอยู่อย่างนั้นล่ะค่ะจนหมด  อันนี้แค่ตัวอย่างนะคะ

       เรื่องที่เรารู้สึกว่ามันมากเกินแล้วคือ เมื่อช่วง 1 ปีที่ผ่านมา เราเริ่มทำโปรเจคแล้วค่ะ เราต้องอ่านงานวิจัยทั้งไทยและอังกฤษเป็นร้อยๆงานวิจัย (คือเรากับเค้าเรียนเอกเดียวกัน ปีเดียวกัน เราเลยรู้สึกสบายที่สุดค่ะถ้าได้คู่กับเค้า เพราะเป็นแฟนกัน สนิทกันที่สุด ถ้าเราสองคนต้องการอะไรเราสามารถคุยกันตรงๆได้  อีกอย่าง ถ้าเราไม่คู่กับเค้า เราก็ไม่รู้เค้าจะคู่กับใครค่ะ เพราะเพื่อนสนิทเค้าที่เป็นผู้ชายอยู่คนละเอกกันหมด ส่วนเพื่อนผู้หญิงเค้าในเอกก็มีคู่อยู่แล้ว  ตัวเรามีเพื่อนคนอื่นอีก2-3 คนมาถามจะจับคู่ด้วยค่ะ แต่เราเลือกเค้า หลักๆเลยเราเป็นห่วงเค้าเพราะความไม่เอาไหนของเค้านี่แหละค่ะ)   เอาง่ายๆนะคะ  ทั้งรูปเล่มProposalและสไลด์พรีเซ้นต์ก่อนจบปี3  เราเป็นคนทำเองทั้งสิ้น 90% ค่ะ  เพราะเค้าทำงานชุ่ยมาก ทำมาเราก็ต้องมาตามอ่านตามแก้ตลอด  และทั้งๆที่ยืนฟังอ.พร้อมกัน แต่เค้ากลับรู้ไม่เท่าเรา คือแทบไม่รู้อะไรเลย  ตอนพรีเซ้นต์เราเลยมอบหมายให้เค้าพรีอะไรง่ายๆเช่น  วัตถุดิบที่ใช้ หลักหารง่ายๆ และเครื่องมือการทดลองค่ะ  แต่สัดส่วนการพูดพอๆกันนะคะ  เพราะถ้าให้เรานั่งอธิบายงานวิจัยเป็นร้อยๆที่เราอ่านไป เพื่อให้เค้าเข้าใจและบรรลุ มันคงไม่ทัน  อีกอย่างทักษะการพรีเซ้นต์เราเก่งเป็นอันดับต้นๆของเอกค่ะ เราพูดเก่งและพูดชัดทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ  เราไม่ตื่นเต้นเพราะเราทำกิจกรรมมาตั้งแต่เด็กๆ  เราเคยประกวด,เป็นตัวแทนโรงเรียนในงานต่างๆเป็นร้อยๆงาน  อีกทั้งเราเป็นเชียร์ลีดเดอร์คณะ และเคยเป็นนักร้องนำไปประกวดงานต่างๆค่ะ  ส่วนเค้าจะตื่นเต้นค่ะ ตอนพรีเซ้นต์พูดเร็วมาก จนเพื่อนๆต้องเอาใจช่วย พูดอย่างกับแร็ป 555+  เราก็ไม่ได้โกรธอะไรเค้านะคะ เพราะเราคิดว่ามันเป็นความน่ารักของเค้า    
       แต่กว่าจะผ่านมาได้มันไม่ง่ายเลยนะคะ  เราร้องไห้บ่อยมาก เพราะต้องทำทุกอย่างคนเดียวแทบทั้งหมด เราเหนื่อย เราท้อ ทำคนเดียวไม่พอ ยังชอบทะเลาะกันอีก  เค้าเป็นคนที่ชอบเถียงและคิดว่าตัวเองถูก เราก็เช่นกันค่ะ  พอตกลงกันไม่ได้ เลยทำให้มันยากขึ้นไปอีก  อย่างเช่น เราบอกว่า อย่าเอาตัวหนังสือมาใส่สไลด์เยอะๆ มันจะดูหน้าเบื่อ  อ่านให้เข้าใจและสรุปใส่แค่ใจความสำคัญพอ ใส่รูปบ้าง ไม่ใช่อัดความรู้มายาวเป็นพรืด  เค้าก็เถียงว่า มันไม่สำคัญตรงไหน  คือเค้าไม่เข้าใจอ่ะค่ะ มันเลยไม่จบซักที    
       มีครั้งนึงเรานั่งทำรูปเล่มโปรเจคอยู่ วันรุ่งขึ้นจะส่ง  หอเราไม่มีไวไฟค่ะ คอมก็เก่า  เราเลยมาใช้คอมเค้า  เค้าไม่ช่วยไม่เป็นไรค่ะ แค่นั่งเป็นกำลังใจให้กันก็พอ   ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่ม  เพื่อนต่างเอกของเค้ามีเรื่องค่ะ จะไปเคลียร์กันที่มหา’ลัย  (คือหอสมุดม.ช่วงนั้นปิดดึกเพราะใกล้สอบ) เคลียร์หมายถึงพูดคุยกันนะคะ  ปัญญาชนไม่ต่อยตบตี 5555+  เค้าก็ออกตัว จะไปด้วยๆ  ทั้งๆที่เพื่อนเค้าบอกว่า  “มันเป็นเรื่องที่เกิดในเอก ไม่เกี่ยว ไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องมาก็ได้” แต่แฟนเราก็จะออกไปให้ได้ค่ะ   เค้าเลยขอเราว่า “ไปหาเพื่อนได้ไหม เพื่อนมีเรื่อง”   เราบอกว่า “ถ้าจะไปก็ไปได้ เราไม่ห้าม แต่แกอย่าลืมนะ เพื่อนแกไม่มีแกมันมีคนอื่นมันก็ไปได้  แต่ตรงนี้เรามีแกคนเดียว”  เค้าก็อิดออดค่ะเหมือนจะสำนึกผิด  แต่ใจเรารู้ว่าเค้าอยากไป เราไม่บังคับให้เค้าอยู่อยู่แล้วค่ะ แต่บอกว่า “ชั่วโมงเดียวก็พอนะ”  สรุปคือ ไปจบที่แฟนเรากับเพื่อนนั่งกินเหล้ากัน และกลับมาหาเราตอนเกือบตี2 ค่ะ   เรานั่งทำงานไม่ได้นอนยันบ่าย 2  งานกำหนดส่งไม่เกินบ่าย3 ค่ะ  เราเป็นกลุ่มสุดท้ายที่ส่ง  แต่งานออกมาดีคุ้มเหนื่อย  เพราะเราได้ 48/50 เราภูมิใจมากค่ะ เราไม่ต้องแก้เล่มProposal อีกเลย  แต่เพื่อนอีก2กลุ่มที่อ.ปรึกษาคนเดียวกันโดนตีเล่มกลับมาให้แก้ใหม่  และอ.ยังไม่ให้คะแนน  ถึงจะเป็นช่วงใกล้สอบ แต่เราก็ช่วยเพื่อนอีก2กลุ่มทำจนผ่านก่อนสอบได้  

       นอกจากนี้แฟนเรายังคิดอะไรเองไม่เป็น ชอบตามคนอื่น(คือทำตามคนอื่นโดยที่ไม่คิดก่อนว่ามันดีหรือไม่ดี ควรหรือไม่ควร, ตามใจคนอื่นมากไป) ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง เป็นต้น   ต่างจากเราที่ทำอะไรตามใจตัวเอง  ทำในสิ่งที่คิดแล้วว่ามันควร มันถูก เราไม่ทำอะไรตามคนอื่นค่ะ  เราไม่ตามกระแส  เราไม่เชื่ออะไรง่ายๆจนกว่าสิ่งนั้นจะได้รับการพิสูจน์ (เค้าชอบเชื่อเรื่องเครื่องรางของขลังค่ะ  ส่วนเราไม่เลย เราหัวสมัยใหม่เกินไป  แต่เราไม่ได้ลบหลู่คนอื่นนะคะ  ถึงเราเป็นคนไม่ค่อยเชื่ออะไร แต่เราเคารพความเชื่อคนอื่นเสมอค่ะ) นี่แหละค่ะคือข้อเสียของเรา เรามั่นใจในตัวเองมากเกินไป คิดว่าตัวเองถูกเสมอ  
เราอยู่ด้วยการดูแลตัวเอง รับผิดชอบตัวเอง และดูแลคนอื่นรอบๆตัวมาตลอด (เราเป็นลูกคนโตค่ะ  เราเลยนิสัยเหมือนพ่อมาก แม่ทิ้งไปตั้งแต่เรา 8 ขวบ  เราต้องรับผิดชอบบ้านและดูแลทุกคนตั้งแต่นั้นมาตลอด เรามีน้องสาวอีก 2 คนค่ะ)   เราเริ่มรู้สึกว่าเราดูแลเค้าจนเหนื่อยมากๆๆๆ มันเบียดเบียนทุกอย่างในชีวิตเราไปหมด  เราเรียนแย่ลง มีเวลาให้ตัวเองน้อยลง เพราะต้องมาคอยนั่งดูแลเค้า  แต่ถามว่ายินดีไหม ยินดีค่ะ เพราะเรารักเค้ามาก  และเค้าดีกับเรา เค้าดีตามที่เราต้องการ  เค้าไม่โกหก ไม่มีความลับ ไม่เคยมีคนอื่น เค้าอ่อนโยนกับเรา คอยรับฟังเราในวันที่เราไม่มีใคร  แค่นี้แหละค่ะคือสิ่งที่เราต้องการ

       ตอนมัธยมเราเคยมีแฟนคนหนึ่งค่ะ เก่งมาก เก่งกว่าเราทุกอย่าง มีระเบียบมากกว่า ขยันมากกว่า คิดเก่งกว่า รอบคอบกว่า เรียนเก่งได้ที่ 1 ของระดับชั้นตั้งแต่ ม.1-6  ตอนนี้เรียนวิศวะอยู่มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง  แฟนคนนั้นรักเรามากเหมือนกัน แต่เค้าเป็นคนไม่รู้จักพอค่ะ ไม่รู้ว่ารักแบบไหน แอบมีคนอื่นตลอดเวลาที่คบกัน  แต่เราเป็นที่1เสมอนะคะ ถ้าเราจับได้ เค้าก็จะเลิกแต่หาคนใหม่คุยไปเรื่อยๆอยู่ดี  จนเราต้องพอและบอกเลิกเค้าเอง  เค้าตามง้อเราอยู่ 2 ปีค่ะ แต่เราเป็นคนที่จบแล้วคือจบ เราจะทน เราทนได้มากๆ แต่เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง เราจะไม่หวนกลับไปอีกแล้ว  ตอนนี้พอมีแฟน เราเลยไม่ขอให้แฟนของเราดีอะไรเลย  นอกจากรักเราคนเดียวก็พอ เท่านั้นจริงๆค่ะ

       แต่แฟนปัจจุบันเราเริ่มเปลี่ยนไป  แฟนเราแอบไปเที่ยวผับกับเพื่อน(ทั้งๆที่ไม่เคยเข้าผับมาเลยทั้งชีวิต)  โดยที่เราไม่รู้  เพราะเราไม่เคยเช็คเค้าค่ะ เราไว้ใจเค้า  พอเราจับได้ มันจุกเหมือนกันค่ะ เค้าหลอกว่าเล่นเกมบ้าง เผลอหลับไปบ้างเลยไม่ได้คุยกัน  เราก็เชื่อค่ะ   เพื่อนกลุ่มเค้าเป็นคนเที่ยวผู้หญิงค่ะ ซื้อหญิงขายบริการบ้าง (อันนี้แฟนเล่าให้เราฟังเองเลยนะคะ)  ต้องบอกก่อนว่า ปกติแฟนเราเวลาไปกินเหล้ากับเพื่อน เค้าจะบอกตลอดค่ะ บอกว่าจะไปที่ไหน จะกลับแล้วก็จะบอก  ช่วงเวลาที่เค้าอยู่กับเพื่อนไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง  เราไม่เคยรบกวนเวลาของเค้าค่ะ  เราจะรอให้กลับมาเค้ามาเล่าเอง  ถ้าไม่เล่าก็ไม่เป็นไร  เราให้ช่องว่างและให้เกียรติกันเสมอ  แต่พอไปเที่ยวผับ เค้าไม่เคยบอกเลยค่ะ  ปิดเรามาได้เป็นเดือน  เก่งจริงๆ    เรื่องนี้จบไปค่ะ  เรายังคงเชื่อใจเค้าอยู่ว่าเค้าคงแค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนเฉยๆ เค้าคงไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก อีกอย่างเราคิดว่า ในเมื่อเค้าไปมาแล้ว เราไปว่าหรือหาเรื่องทะเลาะมันก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี  แต่เราเลยบอกเค้าว่า งั้นมาทำความตกลงกันใหม่ ถ้าคุณอยากทำแบบนี้ ต่อไปนี้จะไปไหนไม่ต้องรายงานกันทุกอย่างทั้งสองฝ่าย สะดวกใจจะบอกก็บอก ไม่บอกก็ไม่เป็นไร เราจะไม่โกรธกัน แบบนี้โอเคไหม?  เค้าบอกเค้าไม่โอเคค่ะ เค้าบอกว่า ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะเป็นคนคบกันได้ยังไง  เราบอกว่า  ได้สิ ก็เธอทำมาแล้วไง เค้าก็โมโหฟึดฟัดค่ะ  บอกว่า ขอโทษ ต่อไปจะบอก แล้วก็พูดคำเดิมๆว่า ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง  เค้าอ้างว่าเราไม่เชื่อใจเค้าค่ะ ตลกดี

       มาถึงช่วงฝึกงาน เรากับแฟนได้รับงานคนละแผนก แต่บริษัทเดียวกัน  เค้าได้รับหน้าที่ของเค้า  แต่เค้ากลับส่งงานวิจัยมาแล้วบอกว่าให้เราแปลให้หน่อย  เราก็งงเลยค่ะ  แต่คราวนี้เราจะไม่ช่วยเค้าแล้ว เราบอกว่า “ไม่! เธอต้องทำด้วยตัวเอง  ถ้าเธอทำเธอก็ได้เอง  เราทำให้มันจะมีความหมายอะไร”  เราอยากให้เค้าเรียนรู้บ้างค่ะ ว่าเมื่อถึงเวลาจริงๆ มันไม่มีใครที่จะทำอะไรให้เค้าไปได้ตลอดชีวิตหรอก

       อีกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้สถานการณ์ทางบ้านเราค่อนข้างแย่ค่ะ รายจ่ายเยอะมาก  ช่วงนี้บ้านเราขัดสนมากเลยค่ะ  ต่างจากตอนที่เรากับเค้าคบกันแรกๆ  เพราะแม่เราไปมีสามีใหม่อยู่ที่อังกฤษ มีงานร้านอาหารไทย  ส่งเงินมาให้เราใช้ได้เยอะมาก  เมื่อก่อนเราใช้เงินเดือนละ 4-5 หมื่น  รวมค่าเช่าคอนโดใจกลางเมืองใกล้มหาลัยเดือนละ 15,000 บาท  เราใช้เงินเป็นเบี้ยเลยค่ะ ประมาณวันละหนึ่งพันบาท โดยไม่มีภาระหนี้สินอะไรเลย  แต่เราไม่ได้ซื้อของแบรนด์เนมเลยนะคะ   คือหมดไปกับมื้ออาหารแพงๆและพาน้องไปเที่ยว  เพราะน้องไม่มีโอกาสเหมือนเราค่ะ  น้องอยู่บ้านกับพ่อ ส่วนเราอยู่คอนโด  บอกตรงๆตอนนั้นเราเด็กมากค่ะ  เราไม่เคยอยู่ในเมือง ไม่เคยมีเงินอยู่ในมือเยอะขนาดนี้  เราใช้เงินไม่เป็น คิดแต่ว่ายังไงพ่อกับแม่ก็ต้องมีเงินให้เราตลอด มาคิดตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว  ร้านอาหารไทยที่แม่เราทำงานปิดลงค่ะ  แม่เราเป็นหญิงไทยที่การศึกษาหยุดอยู่แค่ ป.6  มีแฟนฝรั่ง  พูดอ่านเขียนภาษาอังกฤษยังเก่งไม่เท่าเราเลยแม้ไปอยู่อังกฤษนานหลายปี  แม่ไม่มีความรู้ด้านใดเลยนอกจากทำงานบ้าน ทำอาหาร   จนถึงทุกวันนี้ แม่ก็ยังคงไม่มีงานทำค่ะ ประมาณเกือบปีแล้ว  เราต้องย้ายหอออกมาอยู่หอหญิงเดือนละ 2 พันกว่า  ใช้ห้องน้ำรวม  ห้องแคบเท่ากับเรากางแขนออกมา 2 ข้าง