ตามหัวข้อครับ อาจฟังดูโง่ แต่วินาทีนั้น ความรักอยู่เหนือความคิดและสติครับ แม้ว่าเธอจะจากไปแล้ว แม้ว่าเธอจะเลือกใครคนนั้นแล้ว
แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่าถ้าผมเป็นอะไรเธอจะแคร์ จะร้องไห้ จะห่วงมั้ย ...
ครับและผลก็คือ เธอไม่แคร์จริงๆ เธอแค่ตกใจ และมาหาตอนผมนอนหงายอยู่ข้างทาง ขณะที่รถมูลนิธิรายล้อม
ผมเอื้อมมือไปจับมือเธอ เธอเอามือออก พอผมออกจาก รพ.เธอมารับกับน้าผม แต่ผมไม่เป็นไรมาก แค่ระบมนิดหน่อย แววตาที่เธอมองผม
ไม่เหลือคำว่ารักแล้วจริงๆ มีแต่คำว่าสงสารล้วนๆ ผมดึงมือเธอมาจับ เธอก็ยอมให้จับนะ พอขึ้นรถก็ขอจับมือเธออีก เธอก็ไม่ขัดขืน
แต่อีกมือก็คุยโทรศัพท์และแชทไปด้วย เธอไม่ถามเป็นไงมั่ง เจ็บมากไหม ไม่มีปลอบว่าไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย ไม่มี ไม่มีโพสในเฟซ
และคืนนั้น เธอก็กลับบ้านจัดรายการในการีน่าอย่างสบายใจ โดยไม่คิดถึงผมที่นอนเจ็บอยู่บ้านเลย
เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บในใจนี่สิ แมร่งโครตเจ็บ...เจ็บที่เธอหมดรักเราแล้วจริงๆ
ปล.เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนเดียว .. แต่ความเจ็บที่เธอฝากไว้ คงอยู่อีกนาน
จงใจขี่รถให้คว่ำเพื่อพิสูจน์ว่าเธอยังรักกันอยู่มั้ย?
แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่าถ้าผมเป็นอะไรเธอจะแคร์ จะร้องไห้ จะห่วงมั้ย ...
ครับและผลก็คือ เธอไม่แคร์จริงๆ เธอแค่ตกใจ และมาหาตอนผมนอนหงายอยู่ข้างทาง ขณะที่รถมูลนิธิรายล้อม
ผมเอื้อมมือไปจับมือเธอ เธอเอามือออก พอผมออกจาก รพ.เธอมารับกับน้าผม แต่ผมไม่เป็นไรมาก แค่ระบมนิดหน่อย แววตาที่เธอมองผม
ไม่เหลือคำว่ารักแล้วจริงๆ มีแต่คำว่าสงสารล้วนๆ ผมดึงมือเธอมาจับ เธอก็ยอมให้จับนะ พอขึ้นรถก็ขอจับมือเธออีก เธอก็ไม่ขัดขืน
แต่อีกมือก็คุยโทรศัพท์และแชทไปด้วย เธอไม่ถามเป็นไงมั่ง เจ็บมากไหม ไม่มีปลอบว่าไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย ไม่มี ไม่มีโพสในเฟซ
และคืนนั้น เธอก็กลับบ้านจัดรายการในการีน่าอย่างสบายใจ โดยไม่คิดถึงผมที่นอนเจ็บอยู่บ้านเลย
เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บในใจนี่สิ แมร่งโครตเจ็บ...เจ็บที่เธอหมดรักเราแล้วจริงๆ
ปล.เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนเดียว .. แต่ความเจ็บที่เธอฝากไว้ คงอยู่อีกนาน