ผมอยู่เเค่ ม.ปลาย ชีวิตยังอีกยาวไกล บางครั้งผมก็อยากได้รักที่ไม่หวังมากกว่าหวัง
ผมรักคนคนนึงเข้าเเล้ว โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง รักกว่าคนที่ผมเคยรักมาอื่นๆ ผมไม่เคยสนใจคำว่ารักผมไม่เคยได้รับรู้คำว่ารักโดนคนอื่นทิ้งก็หน้าชาเเต่ไม่จุกอก
เเต่ในใจผมนั้นต้องการความรักที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจผม ในชีวิตผม ผมมีอยู่เเค่ "ชอบ" เเต่ไม่เคย "รัก" ความรักที่ผมจะเล่ามันเป็นความรักที่สั้นมาก
ผมขอเเนะนำตัวก่อน ผมชื่อเอ็มนะครับ หน้าตาไม่ได้ดีเลิศเลออะไรนัก ฐานะการงานทางบ้านเเค่ปานกลาง มีจุดด้วยหลายอย่างจนยังไงผมก็ไม่คิดว่าเขาจะมารักผมได้เลย ซึ่งผมทำใจไว้เเล้วเเน่ๆ
ผมขอบอกเลยนะครับเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนที่อ่อนด้อยในเรื่องความรักมากแบบผมครับ ที่ผมมาโพสต์ก็ไม่ได้ต้องการให้คนอื่นเห็นใจเเต่ต้องการคำเเนะนำนิดหน่อยครับ ไม่ว่าจะเรื่องความรักเเละเรื่องการใช้ชีวิตถ้าใครอ่านเเล้วหมั่นไส้อย่าด่ากันเลยนะครับ T^T
วันเเรกที่ผมเจอกับ นัท(ฝ่ายหญิงขอเป็นนามเเฝงนะครับ) คือ ที่ โรงเรียน ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเด่นเเบบนี้ในสายตาของผม ผมมักจะไปหยุดอยู่ที่เธอคนนี้เท่านั้น ตลอด ตลอด ตลอด หลายต่อหลายครั้ง ถ้านัทมาอยู่เเถวๆที่ผมอยู่ผมจะเห็นเธอเกือบทุกครั้งทำไมหนะหรอ เพราะว่าสายตาผมไม่เคยอยู่นิ่งหนะสิ
เธอเป็นคนที่สวยมากสำหรับผม เป็นคนที่ดีมากสำหรับผม เป็นคนที่ไม่รู้จักนิสัยผมเลยสักนิดเดียว เป็นคนที่ผมก็ไม่รู้จักนิสัยเธอเช่นกัน เเต่เธอดูเหมือนจะทำตัวเเปลกๆเเหละ คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ ทำไมกันนะ ทำไมกัน... ผมหาโอกาศเข้าหาเธอหลายครั้งต่อหลายครั้ง เเต่ก็ไม่ได้ซักที
ปีต่อมา
หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมปีที่เเล้วผมไม่ทำห่าไรเลยไม่ต้องสงสัยนะครับ เพราะผมไม่ได้ทำไรเลยจริงๆ เพราะว่าผมมัวเเต่ยุ่งกับการที่ต้องเรียนนี่หละ เพราะผมทำการเรียนตกต่ำไว้มาก ซึ่งผมต้องทำให้ดีในปีที่เเล้ว
เอาหละ วันนั้น วันที่ผมทักไปครั้งเเรกในเฟสบุ๊ค ไม่ใช่วันที่น่าประทับใจซักเท่าไหร่ เริ่มต้นที่คำว่า "ฮัลโหลๆ นัท?" เธอก็ตอบกลับมาเเบบสบายๆ ว่า "ใช่ ทำไมมีไรเปล่า" เเล้วผมจะต่อไงดี... "นัทรู้จักเราป่ะ เราเอ็มไงๆ" ผมเลยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเเบบเด็กน้อยที่เเสนดี "รู้จักสิ คนที่ทำคะเเนนได้ตกต่ำติดดิน หน้าด้านดั่งฟ้าประทานมา คนอื่นเรียกเเกว่า เอ็มมิลี่หละ" เธอตอบมาทำให้ผมงงน่าดู เอ็มมิลี่ห่าไรวะ...
"เเล้วทำไมต้องจำตรงน้านนนนน เเล้วเอ็มมิลี่นี่คือไร "ผมถามไปตามภาษาปกติ "ก็เรียกไปงั้นๆในกลุ่มเพื่อนอ่ะมันชินปาก..."
ทุกวันๆ เราคุยกันตามปกติ เเต่มีอยู่เรื่องเดียวที่เราเข้ากันไม่ได้นั่นคือทัศติในเรื่องของความรัก เธอยังลืมเเฟนเก่าเธอไม่ได้ คนที่ทิ้งเธอไปไงจะใครหละ
ทำให้เธออยากจะระบายอันนั้นผมรู้ เเต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะโต้เถียงกลับไป ทำให้ผมรู้เเล้วหละ ผมชอบเธอเข้าเเล้วเเค่ชอบ ตอนนั้นทุกอย่างก็สวยงามเหมือนที่หลายคนคงทราบเกี่ยวกับรักนะครับ มันสวยงามไปหมดไม่ว่าจะอะไร
เเต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า เธอจะชอบคนเเบบผมหรอ คนที่ไม่มีอะไรจะให้เธอเลย คนที่ไม่มีอะไรดีเลย ผมคิดในใจว่า ถ้าเธอชอบผมเเล้วผมจะให้อะไรเธอได้ ผมให้ได้ก็เเค่ความห่วงใยนิดๆหน่อยๆ และความรักของผมทั้งหมด
ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าเราเป็นเเฟนกันผมคงไม่มีคนอื่นเเน่ๆ ผมคงจะรักเธอเเค่คนเดียวเเบบนั้น เพราะผมอ่อนต่อเรื่องพวกนี้เลยเจ็บยังไงหละ...
ต่อมาไม่นาน เราคุยกันเรื่อย คุยกันเรื่อยๆ ผมบอกชอบเธอ เธอบอกว่าอาจจะชอบผมเเหละ ผมดีใจจังเลย ฮ่าๆ
....ผมรักเธอเข้าเเล้วซิเนี่ย ฮ่าๆๆๆ เเต่มันก็เป็นเเค่ความคิดว่าผมไม่หวังให้เธอรักผม ขอเเค่เธอคุยกับผมเเบบทุกวันที่ผ่านมาก็พอเเล้ว ผมพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะสถานการณ์ใดๆ ผมพร้อมที่จะรักเธอในเเบบที่เธอเป็นตลอดเเน่ๆ ผมคิดว่าผมนี่เหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาสุดเเสนจะอ่อนไหวต่อความรัก
เเต่เเล้วไม่นานผมก็ดันทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้มันเป็นเรื่องไปเเล้ว ผมทำให้คำอ่า"อาจ"ของเธอเเหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีเพราะความเป็นห่วงเเบบไม่เข้าเรื่องของผม เราเถียงกันนานมาก จนเธอบอกว่าผมไม่เหมาะกับเธอเเน่ๆ...(เธอไม่รู้จักนิสัยผมนะ)
ไม่ว่ายังไงผมก็ขอบคุณธอมากนะไม่ว่าจะยังไงขอบคุณเธอที่คุยกับผมตอนผมเหงา ขอบคุณเธอที่ทำให้ผมเคยมีที่ว่างให้กับความรักนี่ไร้เดียวสา ขอบคุณที่เธออาจจะเปิดใจให้กับผม ขอบคุณที่เธอสนใจผมแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ขอบใจเธอที่ไม่เหยียบย่ำและบอกผม ขอบใจเธอที่ไม่โกหกผมตลอด ขอบใจเธอที่เธอที่เคยทำให้คนแบบผมรับรู้อะไรมากขึ้น
เรื่องที่เหลือ ชั่งมัน ...
บทแถมเล็กน้อย
การสนทนากับเพื่อนเเสนรัก
เพื่อน:แกอาจจะเจอคนที่ดีกว่าในอนาคต
ผม:กูไม่ต้องการคนที่ดีกว่าในอนาคต เเต่กูต้องการคนที่ดีที่สุดในปัจจุบัน
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:..เอ็งคือคือเพื่อนกู
เพื่อน:เเล้วทำไม -.-
ผม:พวกแกคือกลุ่มเพื่อนที่ดีที่สุดในปัจจุบัน...เติมเต็มให้กูได้หลายอย่าง ถึงจะไม่หมด...สิ่งที่แกเติมเต็มให้กู ถึงจะพังก็พังไม่หมด บางที่ก็เติมเรื่อยๆจนพังไม่ได้....นั่นหละคือปัจจุบันที่กูต้องการ เพราะงั้นกูเลยอยากอยู่กับคนที่ที่รักเเละต้องการที่สุดในปัจจุบัน
เพื่อน:ไอ้สัส ซึ้ง T^T
ผม:เเต่ถ้าพังบางทีเเม้งถล่มเจ็บ
...
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:....ถ้าพังมันซ่อมยากกว่าเติมนะโว้ย
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:เเต่กูนี่คิดๆไปก็หาคำมาเเถเก่งหวะ มันออกมาจากใจก็จริง เเต่ดันออกมาเป็นรูปร่าง
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ...
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านกันจนถึงตอนนี้นะครับ
เรื่องรักๆของเด็กที่ไร้ประสบการณ์
ผมรักคนคนนึงเข้าเเล้ว โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง รักกว่าคนที่ผมเคยรักมาอื่นๆ ผมไม่เคยสนใจคำว่ารักผมไม่เคยได้รับรู้คำว่ารักโดนคนอื่นทิ้งก็หน้าชาเเต่ไม่จุกอก
เเต่ในใจผมนั้นต้องการความรักที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจผม ในชีวิตผม ผมมีอยู่เเค่ "ชอบ" เเต่ไม่เคย "รัก" ความรักที่ผมจะเล่ามันเป็นความรักที่สั้นมาก
ผมขอเเนะนำตัวก่อน ผมชื่อเอ็มนะครับ หน้าตาไม่ได้ดีเลิศเลออะไรนัก ฐานะการงานทางบ้านเเค่ปานกลาง มีจุดด้วยหลายอย่างจนยังไงผมก็ไม่คิดว่าเขาจะมารักผมได้เลย ซึ่งผมทำใจไว้เเล้วเเน่ๆ
ผมขอบอกเลยนะครับเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนที่อ่อนด้อยในเรื่องความรักมากแบบผมครับ ที่ผมมาโพสต์ก็ไม่ได้ต้องการให้คนอื่นเห็นใจเเต่ต้องการคำเเนะนำนิดหน่อยครับ ไม่ว่าจะเรื่องความรักเเละเรื่องการใช้ชีวิตถ้าใครอ่านเเล้วหมั่นไส้อย่าด่ากันเลยนะครับ T^T
วันเเรกที่ผมเจอกับ นัท(ฝ่ายหญิงขอเป็นนามเเฝงนะครับ) คือ ที่ โรงเรียน ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเด่นเเบบนี้ในสายตาของผม ผมมักจะไปหยุดอยู่ที่เธอคนนี้เท่านั้น ตลอด ตลอด ตลอด หลายต่อหลายครั้ง ถ้านัทมาอยู่เเถวๆที่ผมอยู่ผมจะเห็นเธอเกือบทุกครั้งทำไมหนะหรอ เพราะว่าสายตาผมไม่เคยอยู่นิ่งหนะสิ
เธอเป็นคนที่สวยมากสำหรับผม เป็นคนที่ดีมากสำหรับผม เป็นคนที่ไม่รู้จักนิสัยผมเลยสักนิดเดียว เป็นคนที่ผมก็ไม่รู้จักนิสัยเธอเช่นกัน เเต่เธอดูเหมือนจะทำตัวเเปลกๆเเหละ คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ ทำไมกันนะ ทำไมกัน... ผมหาโอกาศเข้าหาเธอหลายครั้งต่อหลายครั้ง เเต่ก็ไม่ได้ซักที
ปีต่อมา
หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมปีที่เเล้วผมไม่ทำห่าไรเลยไม่ต้องสงสัยนะครับ เพราะผมไม่ได้ทำไรเลยจริงๆ เพราะว่าผมมัวเเต่ยุ่งกับการที่ต้องเรียนนี่หละ เพราะผมทำการเรียนตกต่ำไว้มาก ซึ่งผมต้องทำให้ดีในปีที่เเล้ว
เอาหละ วันนั้น วันที่ผมทักไปครั้งเเรกในเฟสบุ๊ค ไม่ใช่วันที่น่าประทับใจซักเท่าไหร่ เริ่มต้นที่คำว่า "ฮัลโหลๆ นัท?" เธอก็ตอบกลับมาเเบบสบายๆ ว่า "ใช่ ทำไมมีไรเปล่า" เเล้วผมจะต่อไงดี... "นัทรู้จักเราป่ะ เราเอ็มไงๆ" ผมเลยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเเบบเด็กน้อยที่เเสนดี "รู้จักสิ คนที่ทำคะเเนนได้ตกต่ำติดดิน หน้าด้านดั่งฟ้าประทานมา คนอื่นเรียกเเกว่า เอ็มมิลี่หละ" เธอตอบมาทำให้ผมงงน่าดู เอ็มมิลี่ห่าไรวะ...
"เเล้วทำไมต้องจำตรงน้านนนนน เเล้วเอ็มมิลี่นี่คือไร "ผมถามไปตามภาษาปกติ "ก็เรียกไปงั้นๆในกลุ่มเพื่อนอ่ะมันชินปาก..."
ทุกวันๆ เราคุยกันตามปกติ เเต่มีอยู่เรื่องเดียวที่เราเข้ากันไม่ได้นั่นคือทัศติในเรื่องของความรัก เธอยังลืมเเฟนเก่าเธอไม่ได้ คนที่ทิ้งเธอไปไงจะใครหละ
ทำให้เธออยากจะระบายอันนั้นผมรู้ เเต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะโต้เถียงกลับไป ทำให้ผมรู้เเล้วหละ ผมชอบเธอเข้าเเล้วเเค่ชอบ ตอนนั้นทุกอย่างก็สวยงามเหมือนที่หลายคนคงทราบเกี่ยวกับรักนะครับ มันสวยงามไปหมดไม่ว่าจะอะไร
เเต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า เธอจะชอบคนเเบบผมหรอ คนที่ไม่มีอะไรจะให้เธอเลย คนที่ไม่มีอะไรดีเลย ผมคิดในใจว่า ถ้าเธอชอบผมเเล้วผมจะให้อะไรเธอได้ ผมให้ได้ก็เเค่ความห่วงใยนิดๆหน่อยๆ และความรักของผมทั้งหมด
ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าเราเป็นเเฟนกันผมคงไม่มีคนอื่นเเน่ๆ ผมคงจะรักเธอเเค่คนเดียวเเบบนั้น เพราะผมอ่อนต่อเรื่องพวกนี้เลยเจ็บยังไงหละ...
ต่อมาไม่นาน เราคุยกันเรื่อย คุยกันเรื่อยๆ ผมบอกชอบเธอ เธอบอกว่าอาจจะชอบผมเเหละ ผมดีใจจังเลย ฮ่าๆ
....ผมรักเธอเข้าเเล้วซิเนี่ย ฮ่าๆๆๆ เเต่มันก็เป็นเเค่ความคิดว่าผมไม่หวังให้เธอรักผม ขอเเค่เธอคุยกับผมเเบบทุกวันที่ผ่านมาก็พอเเล้ว ผมพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะสถานการณ์ใดๆ ผมพร้อมที่จะรักเธอในเเบบที่เธอเป็นตลอดเเน่ๆ ผมคิดว่าผมนี่เหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาสุดเเสนจะอ่อนไหวต่อความรัก
เเต่เเล้วไม่นานผมก็ดันทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้มันเป็นเรื่องไปเเล้ว ผมทำให้คำอ่า"อาจ"ของเธอเเหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีเพราะความเป็นห่วงเเบบไม่เข้าเรื่องของผม เราเถียงกันนานมาก จนเธอบอกว่าผมไม่เหมาะกับเธอเเน่ๆ...(เธอไม่รู้จักนิสัยผมนะ)
ไม่ว่ายังไงผมก็ขอบคุณธอมากนะไม่ว่าจะยังไงขอบคุณเธอที่คุยกับผมตอนผมเหงา ขอบคุณเธอที่ทำให้ผมเคยมีที่ว่างให้กับความรักนี่ไร้เดียวสา ขอบคุณที่เธออาจจะเปิดใจให้กับผม ขอบคุณที่เธอสนใจผมแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ขอบใจเธอที่ไม่เหยียบย่ำและบอกผม ขอบใจเธอที่ไม่โกหกผมตลอด ขอบใจเธอที่เธอที่เคยทำให้คนแบบผมรับรู้อะไรมากขึ้น
เรื่องที่เหลือ ชั่งมัน ...
บทแถมเล็กน้อย
การสนทนากับเพื่อนเเสนรัก
เพื่อน:แกอาจจะเจอคนที่ดีกว่าในอนาคต
ผม:กูไม่ต้องการคนที่ดีกว่าในอนาคต เเต่กูต้องการคนที่ดีที่สุดในปัจจุบัน
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:..เอ็งคือคือเพื่อนกู
เพื่อน:เเล้วทำไม -.-
ผม:พวกแกคือกลุ่มเพื่อนที่ดีที่สุดในปัจจุบัน...เติมเต็มให้กูได้หลายอย่าง ถึงจะไม่หมด...สิ่งที่แกเติมเต็มให้กู ถึงจะพังก็พังไม่หมด บางที่ก็เติมเรื่อยๆจนพังไม่ได้....นั่นหละคือปัจจุบันที่กูต้องการ เพราะงั้นกูเลยอยากอยู่กับคนที่ที่รักเเละต้องการที่สุดในปัจจุบัน
เพื่อน:ไอ้สัส ซึ้ง T^T
ผม:เเต่ถ้าพังบางทีเเม้งถล่มเจ็บ
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:....ถ้าพังมันซ่อมยากกว่าเติมนะโว้ย
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ
ผม:เเต่กูนี่คิดๆไปก็หาคำมาเเถเก่งหวะ มันออกมาจากใจก็จริง เเต่ดันออกมาเป็นรูปร่าง
เพื่อน:เรื่องของแกเหอะ...
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านกันจนถึงตอนนี้นะครับ